เมื่อก่อนกับตอนนี้มัน (ทำไมมันไม่เหมือนเดิม)

ออกตัวก่อนน่ะครับ ผม ชอบผู้ชาย แต่ก็มีความชอบในตัวผู้หญิงก็เช่นกัน จะเรียกผมว่าอะไรก็ตามแต่...
เคยเป็นหรือมีความรู้สึกบ้างไหมว่า เริ่มแรก ตอนที่เรายังไม่ได้รู้จักหรือรู้สึกกับใครคนหนึ่ง นั้น ...
เราก็เป็นตัวของตัวเอง ใช้ชีวิตได้โดยไม่ติดขัด ทุกอย่างคือ  Very HAPPY  (โคตรๆ) ใช้ชีวิตกับเพื่อนไปไหนมาไหน แบบ ให้เวลาเต็มที่กับมัน โดยคิดว่า เวลาวันๆหนึ่งทำไมมันสั่นจัง (ยังสนุกไม่เต็มที่ อะไรประมาณนั้น) และท่าเกิดว่าไม่มีอะไรทำ ก็จะ ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ฟังเพลงดูหนังคนเดียว หรือไม่ก็เก็บตัวอยู่ในห้องส่วนตัว อ่านหนังสือหรือ ทำอะไรไปเรื่อยเปื่อย เออผม ข่อนที่จะโลกส่วนตัวสูงไปนิดน่ะเท่าที่เพื่อนผมบอก ผมก็พอดูตัวเองออก[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไม่ชอบให้ใครมาก้าวก่ายพื้นที่ส่วนตัว คือ้ล่นคือเล่นแต่คือเวลาส่วนตัวก็คือส่วนตัว ประกอบกะเป็นคนไม่ค่อยแสดงออกด้าน อารมณ์ให้ใครเห็น ฟังมากกว่าพูด ถ้าให้เถียงกะชาวบ้านบอกเลยแพ้อ่ะต่อ นั้นแหละ แต่!!! พอได้รู้จักและ ได้คุยกับคนๆหนึ่ง ได้ทำความรู้จัก แลกเปลี่ยน ทัศนคติ ต่างๆ และมันตรงกัน เริ่ม คุยกันบ่อยคุยกันทุกวัน และเริ่มมีใจให้ แต่วันเวลาเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยน   เมื่อคนๆนั้นได้หายไป จากเรา จากที่คุยกันทุกวัน ก็เงียบ ไม่ว่าจะเหตุเพราะอะไรก็ตาม แล้วแต่เหตุผลแต่ล่ะคน ผมทำทำให้ ทุกๆอย่างในชีวิตของเรา ดำเนินไปไม่ได้ เหมือนขาดอะไรไปในชีวิต ในหัว คิดแต่เรื่องเดิมๆ เหมือนคนที่ขาดขาในการเดิน  จากที่คิดว่า ไม่มีใครกุก็อยู่ได้ มีความสุข แต่มันไม่ใช่เลย  ทั้งวันคิดถึงแต่คนๆนั้น ว่าเขาจะทักเรามารึป่าว จากที่แชทหรือคุยกับคนไปทั่วต้อง ปฎิเสธ ทุกคน เพราะไม่มี อารมณ์จะคุยกับใครนอกจากคนๆนั้น มันเป็น อาการที่เหนื่อยมากกกกกกกก บอกให้หยุดคิดแต่ก็ทำไม่ได้  คนที่เป็นแบบนี้ควร จะ ระบายให้ใครรับรู้ แต่โลกแห่งความเป็นจริง บอกให้ใครฟังไม่ได้ เพราะสังคมรอบข้างไม่อำนวย มีใครเคยตกอยู่ในความรู้สึกแบบนี้บ้าง ควรทำยังไงครับ อยากลืมและอยากลองคุยกับคนใหม่ๆดู