คือต้องขอพูดก่อนนะคะว่าเชื่อว่าพ่อแม่ส่วนใหญ่จะชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นซึ่งมันเป็นเรื่องธรรมดาที่มีมาก แต่ประเด็นคือทำไมต้องให้เราเอาแบบอย่างเขาต้องเป็นเหมือนเขาต้องทำนุ่นทำนี่เหมือนเขาเขาทำอะไรเราก็ทำต้องทำตามเช่น เห็นเขาเรียนอะไรก็ต้องเรียนตามเขาเพราะจะคิด ว่าเค้าถูกต้องที่สุดไม่ว่าจะเป็นเรียนพิเศษแม่กระทั่งความฝันของเขาเราก็ต้องเอาแบบอย่างเค้า ซึ้งมันถูกต้องแล้วหรอแต่หนูคิดต่างคะ หนูก็มีความคิดหนูก็มีความฝัน เพื่อนของหนูคนนี้เค้าเรียนสายวิทย์คณิตแต่หนูชอบเรียนสายภาษาแต่หนูไม่ได้บอกพ่อแม่ค่ะช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมพอดีแน่นอน ใครใครเค้าก็หาที่เรียนซัมเมอร์กันทั้งนั้นแหละตามที่ได้บอกไว้หนูก็ต้องไปเรียนตามเพื่อนคนนี้เพราะพ่อแม่บังคับแต่นั่นไม่ใช่สายที่หนูอยากเรียนเลยเลยเรียนได้แป๊บเดียวแล้วออกมาเรียนสายภาษาที่หนูอยากเรียน และแน่นอนพ่อแม่ก็ถามว่าเลิกเรียนทำไมเพื่อนเค้ายังเรียนอยู่หนูก็อธิบายกับพ่อแม่ว่าหนูอยากเรียนสายภาษาหนูรู้สึกว่าเอาเงินที่ไปจ่ายค่าเรียนพิเศษเอาไปซื้อหนังสือดีกว่าแต่พ่อแม่ไม่เข้าใจเลย เพราะพ่อแม่จะคิดเสมอว่าอยากให้ลูกเป็นครูเป็นหมอเป็นตำรวจซึ่งพ่อแม่ไม่เคยถามเลยว่าลูกอยากเป็นอะไรแต่ถึงพ่อแม่ถามพ่อเราตอบไปว่าเราอยากทำงานที่ไม่ใช่ครูหมอตำรวจพ่อแม่ก็จะพูดเราไปในทางไม่ดีและจะเอาเราไปเปรียบเทียบกับเพื่อนเพราะคิดว่าเพื่อนถูกที่สุด เช่นหนูชอบภาษาญี่ปุ่นพ่อแม่ก็จะถามคะว่าเรียนไปทำไมมันเป็นทางที่ไม่ดีจบมาทำอะไรกิน ดูเพื่อนเขาสิเรียนเป็นพยาบาล นี่แหละคะที่หนูไม่ชอบหนูไม่ชอบอะไรแบบนี้หนูชอบอะไรที่กว้างๆได้ใช้ภาษาได้เที่ยวได้อะไรไม่ใช่อยู่ใน รพ. อะไรแบบนั้นคือเป็นแบบนี้มานานแล้วคะ หนูควรพูดยังไงดีคะหนูพูดแล้วพ่อแม่ก็ตอบกลับมาแค่ ต้องไปเรียนแบบเขา หนูไม่รู้จะพูดยังไงมันอุกอยู่ในอกไม่สามารถจะพูดออกมาได้ทั้งที่อยากพูดแต่ไม่รู้จะพูดยังไงดี TT หนูต้องทำไงดีคะ หนูอธิบายให้พ่อแม่เข้าใจได้นคะแต่ก็มีสายตากับคำพูดเสียดสีเราตลอด TT
อธิบายยังไงดีคะให้พ่อแม่เข้าใจกับการเรียนสายภาษา