สวัสดีเพื่อนชาวพันธ์ทิปทุกท่านครับ หลังจากที่ห่างหายกับการตั้งกระทู้ไปซะนาน วันนี้จะขอมาตั้งกระทู้ใหม่อีกครั้ง เผื่อจะเป็นประโยชน์กับหลายๆท่านที่คิดจะออกจากงานกันครับ (เล่าสู่กันฟัง+ระบาย)
แรกเริ่มเดิมทีผมก็เป็นมนุษย์เงินเดือนเหมือนหลายๆท่านที่เป็นอยู่ตอนนี้ หน้าที่ที่ทำก็เป็นงานคลังสินค้าแต่รายได้ก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ อาศัยบริษัทมีที่พักให้เลยมีเงินเก็บมาตลอด ชีวิตเฟื่องฟูนะตอนนั้น แต่แล้วชีวิตก็พลิกผันเพราะมีปัญหาเรื่องสุขภาพ เป็นหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท จนทำให้ต้องออกจากงานเพื่อผ่าตัด รักษาสุขภาพตัวเองจึงลาออกตอนอายุ 33 เมื่อปลายปีที่แล้วยอมทิ้งหน้าที่การงาน และตำแหน่งหัวหน้างาน (รู้สึกเสียดายมาก)แต่ก็ต้องจำใจเพราะทนอาการปวดหลังไม่ไหว และแล้วเมื่อลาออกมาได้สักพักก็ได้รักษาตัวโดยการผ่าตัดได้สำเร็จ อาการดีขึ้นมากจนหายดี จึงคิดหางานทำ แต่แล้วโชคชตาไม่เข้าข้างเลย หางานยากมาก สมัครที่ใหนก็ถูกมองข้าม เนื่องจากอายุเยอะ และวุฒิแค่ ม.ปลาย คิดย้อนกลับไปเสียดายโอกาศหน้าที่การงานที่ผ่านมามาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเรามีปัญหาสุขภาพจริงๆ ทุกวันนี้ได้แต่คอยโชคจะเข้าข้าง เพราะย่อนใบสมัครตามเว็ปไปทั่ว รอการสัมภาษงาน ทำอาชีพอิสระก็ไม่สำเร็จ ลงทุนไปเยอะ หลายอย่าง จนตอนนี้เงินเริ่มจะหมดกระเป๋าละ รู้สึกท้อเหมือนกัน เหมือนชีวิตเคยขึ้นที่สูง และตกลงมายังไงไม่รู้ หึๆๆ
ตอนนี้ยอมรับจริงๆว่าเป็นยุคเศรฐกิจตกจริงๆ บางที่บางบริษัทก็ปิดตัวลงเยอะ ร้านขายของก็ซบเซาลงเยอะ คนหางานก็คอตก เดินเตะฝุ่นกันกระจาย ผมสังเกตุได้จากแถวบ้าน คนทำงานบ่นกันหลายคน บางคนก็ถูกเด้ง กลับถิ่นฐานเดิมของตัวเองก็เยอะ สงสัยเทศกาลปีนี้ก็คงซบเซาอีกตามเคย เห้อออ.ชีวิต พรุ่งนี้จะเอาอะไรกินกันละเนี้ย แบ่งๆ ที่ทำงานให้ผมหน่อยยย.ผมอยากทำงานใจจะขาดแล้ว ผมขยันนะ 555 (แท็กไม่ถูกใจใครต้องกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคราาาาบ)
ทำไมงานหายากจัง
แรกเริ่มเดิมทีผมก็เป็นมนุษย์เงินเดือนเหมือนหลายๆท่านที่เป็นอยู่ตอนนี้ หน้าที่ที่ทำก็เป็นงานคลังสินค้าแต่รายได้ก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ อาศัยบริษัทมีที่พักให้เลยมีเงินเก็บมาตลอด ชีวิตเฟื่องฟูนะตอนนั้น แต่แล้วชีวิตก็พลิกผันเพราะมีปัญหาเรื่องสุขภาพ เป็นหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท จนทำให้ต้องออกจากงานเพื่อผ่าตัด รักษาสุขภาพตัวเองจึงลาออกตอนอายุ 33 เมื่อปลายปีที่แล้วยอมทิ้งหน้าที่การงาน และตำแหน่งหัวหน้างาน (รู้สึกเสียดายมาก)แต่ก็ต้องจำใจเพราะทนอาการปวดหลังไม่ไหว และแล้วเมื่อลาออกมาได้สักพักก็ได้รักษาตัวโดยการผ่าตัดได้สำเร็จ อาการดีขึ้นมากจนหายดี จึงคิดหางานทำ แต่แล้วโชคชตาไม่เข้าข้างเลย หางานยากมาก สมัครที่ใหนก็ถูกมองข้าม เนื่องจากอายุเยอะ และวุฒิแค่ ม.ปลาย คิดย้อนกลับไปเสียดายโอกาศหน้าที่การงานที่ผ่านมามาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเรามีปัญหาสุขภาพจริงๆ ทุกวันนี้ได้แต่คอยโชคจะเข้าข้าง เพราะย่อนใบสมัครตามเว็ปไปทั่ว รอการสัมภาษงาน ทำอาชีพอิสระก็ไม่สำเร็จ ลงทุนไปเยอะ หลายอย่าง จนตอนนี้เงินเริ่มจะหมดกระเป๋าละ รู้สึกท้อเหมือนกัน เหมือนชีวิตเคยขึ้นที่สูง และตกลงมายังไงไม่รู้ หึๆๆ
ตอนนี้ยอมรับจริงๆว่าเป็นยุคเศรฐกิจตกจริงๆ บางที่บางบริษัทก็ปิดตัวลงเยอะ ร้านขายของก็ซบเซาลงเยอะ คนหางานก็คอตก เดินเตะฝุ่นกันกระจาย ผมสังเกตุได้จากแถวบ้าน คนทำงานบ่นกันหลายคน บางคนก็ถูกเด้ง กลับถิ่นฐานเดิมของตัวเองก็เยอะ สงสัยเทศกาลปีนี้ก็คงซบเซาอีกตามเคย เห้อออ.ชีวิต พรุ่งนี้จะเอาอะไรกินกันละเนี้ย แบ่งๆ ที่ทำงานให้ผมหน่อยยย.ผมอยากทำงานใจจะขาดแล้ว ผมขยันนะ 555 (แท็กไม่ถูกใจใครต้องกราบขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคราาาาบ)