ผมไม่อยากเป็นแบบนี้เลยทำยังไงดีครับ

เมื่อประมาณ หนึ่งปีกว่าๆที่ผ่านมา ผมได้รู้จักกับเพื่อนที่เป็นชาวจีนผมทำงานเป็นครู เขาเป็นครูแลกเปลี่ยนอยู่กับผม 5 เดือน ก็กลับประเทศ ช่วงนั้นเราอยู่บ้านพักคนเดียว เขาเลยต้องมาอยู่กับเราแล้วเราต้องดูแลเขาด้วยเขาพูดไทยไม่ได้เลย ต้องพาไปกินข้าวพาไปซื้อของต่างๆนาๆ ตอนแรกไม่สนิทกันเครียด เพราะว่าเขาพูดภาษาอังกฤษเก่งมากๆ แต่เราพูดไม่ค่อยเก่งตอนแรกเครียดมากๆ แต่เขาเป็นคนที่ดีนะ มีความพยายามในการพูดภาษาไทย พอสอนนักเรียนแต่ละวันเขาจะถามว่าคำนี้หมายถึงอะไรทุกวัน จากที่แรกๆไม่สนิทกันแต่ต้องอยู่ด้วยกันทุกวัน ก็เลยสนิทกันเพราะไปไหนมาไหนกันตลอดโดยเฉพาะตอนเย็น แรกๆก็นอนคนละห้อง สุดท้ายก็มานอนห้องเดียวกัน คุยกันสนุกสนานมีความสุขกันดี แต่ก็มีเรื่องทะเลาะกันบ้าง เพราะเริ่มสนิทกันมากขึ้น เขาก็พูดไทยเก่งขึ้น มี อยู่ครั้งผมไม่รู้ทำผิดไปเปล่า เขาจะนอนดึกทุกวันเพราะต้องคุยกับแฟนชาวจีนที่มาฝึกสอนเมืองไทยเหมือนกันแต่อยู่คนละจังหวัด นอนตีสองตีสามทุกวัน แรกๆก็ไม่คิดอะไร แต่เขาเป็นคนมีความรับผิดชอบ พอเตรียมสอนวันพรุ่งนี้เสร็จ เขาก็จะคุยกับแฟน ผมเห็นเขาไม่นอนตอนแรกนอนคนละห้องอยู่ ผมทักเขาว่าทำไมไม่นอน เขาตอบว่าอะไรรู้ป่ะครับ เขากำลังเล่นskype กับแฟนเขาอยู่ เขาตอบว่าแฟนเขายังไม่ให้เขานอนต้องคุยกับเขาก่อน ทั้งๆที่เขาแย่และร่างกายแบบง่วงมาก ดูรู้เลย หลังจากนี้บ่อยๆ วันหนึ่งผมเลยตัดสินใจคุยกับเขาว่า เขาเป็นคนดีมั้ย แล้วทำไมไม่ห่วงตัวเองเหรอร่างกายแย่แล้วนะ นายมีความสุขใช่มั้ยกับการคุยแบบนี้ทุกคืนๆ แรกๆเขาบอกว่าไม่เป้นไรเขาทนได้ แต่พอหลังๆเขาบอกว่า จริงๆแฟนเขาก็ไม่ดีชอบบังคับเขาเกินไป จนในที่สุด เขาก็เลิกกับแฟน ตอนนั้นเป็นเพราะผมผิดเปล่าไม่รู้ เหอะๆ แต่ร่างกายเขาแย่มากเลยนะครับ เพราะคุยทุกวัน จนดึก เพื่อนๆจะทำแบบผมหรือเปล่าครับ พอผ่านไป คือลึกๆแล้วผมไม่เคยมีแฟนเลยจะมีแต่เพื่อนที่สนิทมากๆ แล้วผมยอมรับผมขี้น้อยใจเหมือนผู้หญิง แต่ผมจะเป็นลักษณะดีกับเพื่อนมาก ดีแบบลักษณะเพื่อนๆเข้าใจมั้ยแบบที่ผู้ชายไม่ทำกัน เช่น ปัดเสื้อผ้า ถูห้องให้ ทำกับข้าวให้ คือผมก็ทำปกติของผมแต่มันไม่ค่อยเหมือนที่ผู้ชายทั่วไปทำกัน เพือ่นๆผู้ชายถ้าสนิทกับผมก็จะชอบผมมาก แต่เขาไม่ใช่เกย์กันนะครับเพราะผมทำดีกับเขามากกว่าเพื่อนสนิททั่วไป ไปซื้อของ  กินข้าวข้างนอกก็จะร้องเพลงกันไปคุยกันไป แล้วผมก็แบมือ ผมเป็นคนขี่ มือด้านซ้ายผมแบมือไว้บนตักผมด้านซ้ายผมก็สะกิดเขาด้านหลังเขาก็เอามือเขาวางทับมือผมด้านบน อีกมือหนึ่งเขาก็นั่งเล่นมือถือ แค่วางไม่ได้ถึงขั้นจับมือ ผมกับเขาก็สนิทกันมาก จนเขาต้องกลับจีน เขาสัญญาว่าจะคุยกับผมทุกวัน แต่สุดท้ายเมื่อเขากลับเขาก็เป็นนักศึกษาอยู่มีเพื่อนเยอะแยะ แต่ผมสิ กลับต้องอยู่คนเดียวเหงามาก เครียด มันไม่เหมือนเดิม ผมเลยอยากคุยกับเขาทุกวัน แต่เขามีเพื่อนผมคิดว่าเขาไม่ได้คิดถึงผมเท่าไหร่ เขาอยู่หอด้วย กลายเป็นผมที่ทุกข์มากจนตอนนั้นทะเลาะกัน เลิกคุยกันสักพักหนึ่ง ผมไม่ทักเขาเลย เขาก็ไม่รู้จะติดต่อผมยังไง สุดท้ายเขาบอกเพื่อนครูอีกคนว่าเขาจะมาเมืองไทย หกเดือนที่เขาไป เขากลับมา ตอนแรกๆก็ไม่อยากเจอแต่เพื่อนครูคนอื่นบอกว่าเจอกันดีกว่าเขาอุส่ามาเมืองไทย ก็เจอกันแรกๆก็ยังไม่ชิน แต่พอคุยกันนั่งกินข้าวความรู้สึกสนิทกันแบบเดิมกลับมา คุนทะลึ่งเล่นหยอกล้อกัน ตลอดไม่ค่อยมีสาระ เขาก็เคยบอกผมเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในเมืองไทยเขาลืมผมไม่ได้หรอก เวลาตอนที่ทะเลาะกันผมบอกว่าเลิกคุยกันเถอะจะได้ไม่ทะเลาะ กันผมก็เบื่อที่เป็นแบบนี้บ่อยๆ เขาก็เครียด เขาบอกลืมไม่ได้ผมเป็นเพื่อนเขา เขาไม่อยากลืม (คือผมว่าผมเป็นเกย์นะแต่แค่ไม่เคยมีแฟนในชีวิตเลย) คือเรียบร้อยแต่ไม่ได้มากทำตัวปกติทั่วไปหน่ะครับ จนเขากลับเมืองจีนแล้วเราก็คุยกันทุกวันแต่ผมจะเป็นฝ่ายทักไปก่อน ผมก็ถามเขาไปเรื่อยแต่จริงๆมันก็ไม่รุ้จะคุยอะไรกันทุกวัน แต่ผมเหนื่ยหน่ะที่พอไปนานๆ กลายเป็นผมอยากคุยกับเขาตลอดจนติดนิสัยไปแล้วพอเขาไม่ทักกลับก็จะเริ่มเครียด เขาก็ทักมาทุกครั้งแต่สั้นๆ ไม่ได้ถามไรต่อ เช่น สบายดี กำลังอ่านหนังสือสอบ อยู่ข้างนอก ประมาณนนี้ มีแต่ผมชวนเขาคุย แต่พอผมบอกว่าเลิกคุยกันเขาก็จะเริ่มเครียด คุณทำให้ผมเสียใจนะรู้มั้ยประมาณนี้ ผมไม่อยากเลิกเป็นเพื่อนกับคุณ เขาบอกเขาสัญญาจะกลับมาเมืองไทยอีก แต่พอมาวันนี้ มันสะสมหน่ะเพื่อนๆเขาเคยบอกนะว่า ผมทำเหมือนเป็นแฟนเขา เขาบอกคุณชอบผมแบบแฟนใช่มั้ย ผมตอบว่าไม่ใช่แต่ผมก็บอกเขาว่าถ้าผมเป็นผู้หญิงผมคงชอบคุณ เขาบอกว่าเราเป็นแฟนกันไม่ได้คุณผู้ชายผมก็ผู้ชายเขาบอกแบบนี้ ผมก็เคยถามเขาว่าถ้าผมเป็นผู้หญิงเขาจะชอบผมมั้ย เขาบอกว่าอาจจะชอบ แต่เรื่องนี้เราไม่ค่อยคุยกันบ่อยส่วนใหญ่คุยกันเรื่องไร้สาะร ตลกมากกว่า คือประมาณว่าไม่รู้จะคุยอะไรกันแล้วหน่ะเพื่อนๆ แต่ผมแค่เครียดมากๆตอนเขาตอบสั้นๆ แล้วเราถามไป อีกสักพักถึงตอบ คือเหมือนเราตื้อเขาเราเลยเครียด พอบอกว่าไม่ตามแล้วเขาก็จะเครียดอีก ว่าทำแบบนี้อีกแล้ว แต่ผมเหนื่อยเพื่อนๆ ผมพยยายามตัดใจไงคือผมชอบเขานะแต่ไม่ได้ถึงขั้นแบบต้องเป็นแฟน แต่อยากคุยทุกวัน เพื่อนๆเข้าใจใช่ป่ะเขารู้ว่าผมน่าจะชอบเขาแต่เขาไม่ได้คิดอะไรมากเพราะผมทำตัวปกติเรานอนด้วยกันสองสามเดือนเตียงเดียวกันเราก็ไม่เคยล่วงเกินอะไรกัน เพราะเขาไม่ได้เป็นเกย์แต่เหมือนว่าเพื่อนแบบผมเขาไม่อยากเสียไปประมาณนี้ เมื่อกี้ผมก็เลยทะเลาะกับเขาอีก เขาบอกว่าแล้วแต่คุณและกัน ถ้าคุณคิดว่าไม่คุยกันสักพักดี ผมก็ว่าดี คุณทำได้ผมก็ทำได้ประมาณนี้ เหมือนเขาก็เริ่มเบื่อและที่พอเข้าเรื่องเดิมทะเลาะกันอีก ผมเลยอยากถามเพื่อนๆว่า ผมควรเลิกคุยกับเขาตลอดไปหรือเขาทักมาค่อยคุย เพราะผมเหนื่อยแล้ว แต่ยอมรับว่าเครียดมาก แต่ผมคิดว่าสุดท้ายคนเราก็จะทำใจได้ เขาเคยบอกผมให้มีแฟนจะได้เลิกคิดถึงเขา แต่ผมไม่มีอยู่แล้ว ผมควรทำไงต่อไปดีครับรอให้เขาติดต่อมาเองหรือเลิกคุยกับเขาไปเลย เราติดต่อกันทางวีเแชท ผมว่าเพื่อนๆต้องไม่โอเคกับนิสัยผมแน่ๆเลย แต่ผมเหนื่อยมาก แล้วที่สำคัญหลังจากนี้เราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบกันอีก ผมก็จะไม่มีความตั้งใจที่จะทำงาน เพราะเครียดเรื่องแบบนี้อยู่ แต่ถ้าสุดท้ายผมทำใจได้มันก็จะปกติทำงานไปเรื่อยๆ คือผมรุ้ตัวว่าชอบเขามากเกินไป เขาบอกว่าอนาคตเขาก็อาจจะมีคอบครัวเพราะเขาเป็นคนจีนพ่อแม่เขาก็อยากให้เขามีครอบครัว เพื่อนๆช่วยบอกวิธีให้ผมหน่อยครับ นี่เขาบอกประโยคสุดท้ายว่า ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกเขาได้ เพื่อนๆครับผมไม่อยากเป็นแบบนี้เลยจริงๆทำไงดีครับ