นานๆ ทีจะเข้ามาเขียนกระทู้ชื่นชมละคร ทั้งพระเอก นางเอก นักแสดงทุกคนตั้งใจจริงๆ อยากให้คนที่มีครอบครัว มีลูก ต้องดู
ตอนแรกนึกว่าเนื้อเรื่องจะเหมือนทั่วๆไป แต่เอาตรงๆ แทงใจดำคนดูเลยหล่ะ
บางคนไม่อยากดูอาจจะเพราะไม่ถูกจริต ไม่ชอบแนวนี้
บางคนไม่อยากดูเพราะยิ่งดูเหมือนยิ่งไปสะกิดแผลให้เปิดออก
บางคนไม่อยากดูเพราะไม่อยากยอมรับความจริง
นึกว่าเนื้อเรื่องจะดูเครียดๆ แต่ ทำเหมือนแนวสืบสวนสอบสวน ที่ค่อยๆ คลายปมออกมา ชอบฉากที่คุณพ่อมินนีเปิดตัว เจ้าหน้าที่ป่าไม้ 5555 นึกไม่ถึงจริงๆค่ะ
นอกจากเป็นละครนำสังคม บางฉากบางตอนถึงกับสะอึกไป เพราะคุ้นๆ เหมือนเคยเจอ เคยโดนมา ทำให้ค่อยๆย้อนนึกถึงความหลัง ปกติเมื่อก่อน จขกท. เป็นคนโมโหหิว ทุกครั้งที่ไปทานอาหารตามสั่ง คนทำอาหารช้าจะรู้สึกหงุดหงิด ตามแล้วตามอีกอย่างบอกไม่ถูก เวลาหิวจัดจะไม่พูดกับใคร เพราะกลัวระเบิดอารมณ์ (คนใกล้ชิดจะเคยโดนลูกหลง รู้สึกผิดทุกครั้ง) แต่เวลาปกติร่าเริง ตลก คุยสนุก หลังๆ พอมีลูกก็เริ่มควบคุมอารมณ์ มีบ้างเผลอหลุดไป แต่ก็น้อยกว่าเมื่อก่อนมาก
ไม่เคยมานั่งคิดว่าตัวเองเป็นแบบนี้เพราะอะไร เพราะคิดว่ามันก็ปกติธรรมดา พอมาดูละครเรื่องนี้ เห็นพ่อหวายโมโหรุนแรง รู้สึกตกใจอย่างบอกไม่ถูก ความคิดเริ่มย้อนไปวัยเด็กแบบเลือนลางว่า ทุกครั้งที่แม่ทำอาหารให้ช้า พ่อจะโมโหเสียงดัง (แต่เวลาปกติพ่อจะน่ารักมาก เป็นคนตลก) ถึงขนาดมีครั้งหนึ่ง เรากลับจาก ร.ร.ไปถึงบ้าน (น่าจะไม่ถึง 10 ขวบ) ถ้วยชามแตกเกลื่อนไปหมดเลย ไม่ต้องถามเลยว่าเกิดอะไรขึ้น จำได้ฝังใจเลยทีเดียว ภาพยังติดตา
และก็มีมาเรื่อยๆ ณ เวลาที่พ่อโมโห ไม่ว่าจะหิวหรือโกรธใครมาก็ตาม (โชคดีที่แม่เราใจเย็น เวลาที่พ่อโมโหแม่เราจะยิ้มให้เสมอ และแยกพ่อออกไปทีอื่นทันที) พอนึกย้อนไปอีก step หนึ่ง ปู่เราเนี่ย เขี้ยวลากดินยิ่งกว่าพ่อ เคยเห็นตอนโกรธอาเรา (ลูกชายคนสุดท้าย) แกจะเอาไม้หน้าสามเข้าไปทุบ ดีมีคนอื่นห้ามทัน ไม่งั้นอาเราเละเป็นโจ๊ก (และอาเราก็เสียชีวิตไปแล้ว เพราะไปกินอะไรบางอย่างทีไม่ควรกิน เหมือนเป็นเด็กมีปัญหา เว้นไว้ไม่ขอพูดถึง)
พอโตมา ก็ไม่ได้อยู่กับครอบครัวแล้ว ตอนนี้มีลูก บอกตามตรงก็เคยมีโมโหใส่ลูกตอนลูกกวนเพราะว่าแม่หิววววว
โอ้ยย ตายยๆๆ พอมาดูละครเรื่องนี้ ลูกฉ้านจะจำฝังใจไหมเนี่ย เพราะฉะนั้นคนที่จะตัดวงจรอุบาทว์นี้ได้ก็คือเราคนเดียว ต้องไม่แพร่เชื้อทายาทอสูร
ขอบคุณละครเรื่องนี้ ที่ทำให้เราเข้าใจตัวตนของเรา เข้าใจทีมาที่ไปของอารมณ์ที่ไม่รู้มันมาได้ยังไง ตอนไหน
นิสัยใจคอ บุคคลิกภาพแต่ละคนนั้น ไม่ได้มาโดยบังเอิญ ล้วนแล้วมีที่มาที่ไปทั้งสิ้น
เพราะฉะนั้น ครอบครัว คือพื้นฐานสำคัญอย่างมากๆๆๆๆ ที่จะหล่อหลอมให้คนๆหนึ่งเติบโตเป็นคนที่มีคุณภาพได้
ละครเรื่องนี้ บทเขียนได้ลึกมากๆๆๆ ลึกถึงขนาดขุดความทรงจำวัยเยาว์ของจขกท.ได้ ที่ไม่เคยคิดว่ามันจะมีด้วยหรือ (ชีวิตฉันก็ดีอยู่นี่ 5555)
ขอบคุณละครเรื่องนี้อีกครั้งค่ะ
นอกจากละครนำสังคม "วัยแสบสาแหรกขาด" ยังให้ผู้ชม ดูละครแล้วย้อนดูตัว
ตอนแรกนึกว่าเนื้อเรื่องจะเหมือนทั่วๆไป แต่เอาตรงๆ แทงใจดำคนดูเลยหล่ะ
บางคนไม่อยากดูอาจจะเพราะไม่ถูกจริต ไม่ชอบแนวนี้
บางคนไม่อยากดูเพราะยิ่งดูเหมือนยิ่งไปสะกิดแผลให้เปิดออก
บางคนไม่อยากดูเพราะไม่อยากยอมรับความจริง
นึกว่าเนื้อเรื่องจะดูเครียดๆ แต่ ทำเหมือนแนวสืบสวนสอบสวน ที่ค่อยๆ คลายปมออกมา ชอบฉากที่คุณพ่อมินนีเปิดตัว เจ้าหน้าที่ป่าไม้ 5555 นึกไม่ถึงจริงๆค่ะ
นอกจากเป็นละครนำสังคม บางฉากบางตอนถึงกับสะอึกไป เพราะคุ้นๆ เหมือนเคยเจอ เคยโดนมา ทำให้ค่อยๆย้อนนึกถึงความหลัง ปกติเมื่อก่อน จขกท. เป็นคนโมโหหิว ทุกครั้งที่ไปทานอาหารตามสั่ง คนทำอาหารช้าจะรู้สึกหงุดหงิด ตามแล้วตามอีกอย่างบอกไม่ถูก เวลาหิวจัดจะไม่พูดกับใคร เพราะกลัวระเบิดอารมณ์ (คนใกล้ชิดจะเคยโดนลูกหลง รู้สึกผิดทุกครั้ง) แต่เวลาปกติร่าเริง ตลก คุยสนุก หลังๆ พอมีลูกก็เริ่มควบคุมอารมณ์ มีบ้างเผลอหลุดไป แต่ก็น้อยกว่าเมื่อก่อนมาก
ไม่เคยมานั่งคิดว่าตัวเองเป็นแบบนี้เพราะอะไร เพราะคิดว่ามันก็ปกติธรรมดา พอมาดูละครเรื่องนี้ เห็นพ่อหวายโมโหรุนแรง รู้สึกตกใจอย่างบอกไม่ถูก ความคิดเริ่มย้อนไปวัยเด็กแบบเลือนลางว่า ทุกครั้งที่แม่ทำอาหารให้ช้า พ่อจะโมโหเสียงดัง (แต่เวลาปกติพ่อจะน่ารักมาก เป็นคนตลก) ถึงขนาดมีครั้งหนึ่ง เรากลับจาก ร.ร.ไปถึงบ้าน (น่าจะไม่ถึง 10 ขวบ) ถ้วยชามแตกเกลื่อนไปหมดเลย ไม่ต้องถามเลยว่าเกิดอะไรขึ้น จำได้ฝังใจเลยทีเดียว ภาพยังติดตา
และก็มีมาเรื่อยๆ ณ เวลาที่พ่อโมโห ไม่ว่าจะหิวหรือโกรธใครมาก็ตาม (โชคดีที่แม่เราใจเย็น เวลาที่พ่อโมโหแม่เราจะยิ้มให้เสมอ และแยกพ่อออกไปทีอื่นทันที) พอนึกย้อนไปอีก step หนึ่ง ปู่เราเนี่ย เขี้ยวลากดินยิ่งกว่าพ่อ เคยเห็นตอนโกรธอาเรา (ลูกชายคนสุดท้าย) แกจะเอาไม้หน้าสามเข้าไปทุบ ดีมีคนอื่นห้ามทัน ไม่งั้นอาเราเละเป็นโจ๊ก (และอาเราก็เสียชีวิตไปแล้ว เพราะไปกินอะไรบางอย่างทีไม่ควรกิน เหมือนเป็นเด็กมีปัญหา เว้นไว้ไม่ขอพูดถึง)
พอโตมา ก็ไม่ได้อยู่กับครอบครัวแล้ว ตอนนี้มีลูก บอกตามตรงก็เคยมีโมโหใส่ลูกตอนลูกกวนเพราะว่าแม่หิววววว
โอ้ยย ตายยๆๆ พอมาดูละครเรื่องนี้ ลูกฉ้านจะจำฝังใจไหมเนี่ย เพราะฉะนั้นคนที่จะตัดวงจรอุบาทว์นี้ได้ก็คือเราคนเดียว ต้องไม่แพร่เชื้อทายาทอสูร
ขอบคุณละครเรื่องนี้ ที่ทำให้เราเข้าใจตัวตนของเรา เข้าใจทีมาที่ไปของอารมณ์ที่ไม่รู้มันมาได้ยังไง ตอนไหน
นิสัยใจคอ บุคคลิกภาพแต่ละคนนั้น ไม่ได้มาโดยบังเอิญ ล้วนแล้วมีที่มาที่ไปทั้งสิ้น
เพราะฉะนั้น ครอบครัว คือพื้นฐานสำคัญอย่างมากๆๆๆๆ ที่จะหล่อหลอมให้คนๆหนึ่งเติบโตเป็นคนที่มีคุณภาพได้
ละครเรื่องนี้ บทเขียนได้ลึกมากๆๆๆ ลึกถึงขนาดขุดความทรงจำวัยเยาว์ของจขกท.ได้ ที่ไม่เคยคิดว่ามันจะมีด้วยหรือ (ชีวิตฉันก็ดีอยู่นี่ 5555)
ขอบคุณละครเรื่องนี้อีกครั้งค่ะ