พ่อแม่ทะเลาะกัน ผมรู้สึกแย่ทุกครั้ง ...

สวัสดีคับ ผมเป็นคนเงียบ ไม่ค่อยชอบเรื่องที่มันวุ่นวาย หรือเรื่องทะเลาะเบาะแว้ง ผมเรียนอยู่ ม.4 กำลังจะขึ้น ม.5 คับ ก่อนหน้านี้พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันแทบทุกวันเลยคับ ซึ่งมันทำให้ผมเก็บกดมากคับ เวลาผมกลับบ้านผมจะรู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่อยู่บ้านเลย ผมระแวง ผมกลัวไปหมด กลัวว่าพ่อกับแม่จะทะเลาะกันเมื่อไหร่ ปกติพ่อกับแม่จะทะเลาะกันตอนกินข้าว ตอนค่ำๆคับ ผมกลัวว่าจะรุนแรง เพราะพ่อผมเป็นคนรุนแรงคับ ชอบใช้กำลัง ทำลายข้าวของ ใช้ของมีคม ผมก็กลัวไม่รู้จะทำยังไง ผมกลัวจะช่วยไม่ถูก จะหนีไม่ทัน จะเปิดบ้านไม่ทันปลดล็อคกุญแจบ้านไม่ทัน ผมกลัวไปหมด เวลาเค้าทะเลาะกันผมได้แต่เงียบๆ เพราะผมรู้แก่ใจว่าห้ามยังไงก็ไม่หยุด เพราะผมเป็นคนไม่ฟังใคร เอาอารมณ์มาก่อนเหตุผล เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ส่วนแม่ก็ชอบเถียงบ้าง ชอบทำหน้าทำตาใส่พ่อ ชอบมาบ่นลับหลังพ่อให้ผมได้ยิน ซึ่งผมถามแม่ว่าผมจำเป็นต้องรู้มัย เวลาทะเลาะกันเคยสงสารลูกบ้างมั้ย แม่ผมตอบว่า " เป็นลูกก็ต้องฟังพ่อแม่ อย่าถามมาก " ผมคิดในใจว่า อ่าว แล้วผมเป็นอะไรกันแน่ เป็นลูกหรือหุ่นยนต์ที่ไม่มีความรู้สึกไม่มีหัวจิตหัวใจ ผมเจ็บแปร้บขึ้นมาเลยคับ ฐานะทางบ้านผมไม่ดีนัก แทบไม่มีเงินเลยก็ว่าได้คับ แม่ก็ชอบบ่นให้ฟัง ทุกเช้าแม่จะซื้อข้าวมาให้ผมกิน ซึ่งผมก็ไม่ได้เอ่ยปากบอกให้ซื้อมาให้ ผมเข้าใจคับว่าแม่เป็นห่วง แต่แม่ก็มาบ่นอยู่ดีว่า เนี่ยซื้อข้าวให้แค่นี้หมดไปตั้ง 50 60 บาท บลาๆๆๆๆ สรุปผมผิดใช่มั้ยคับ .... ? เฟลโครตๆ ความรู้สึกผมโครตเยอะ แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไงเลยคับ เอาง่ายๆแค่ว่าถ้ามีใครมากระตุกต่อม น้ำตาไหลง่ายๆเลยคับ ไม่ต้องพูดอะไรมาก ผมเหนื่อยมากๆเลยคับ เรียนก็หนักกลับบ้านมาก็ต้องมาเจออะไรแย่ๆ ก็ไม่รู้ ผมเรียนภาษาญี่ปุ่น ซึ่งเรียนหนักมากกกกกก แต่ผมชอบคับ กลับมาเรื่องพ่อกับแม่ต่อนะคับ ผมควรจะทำยังไงคับกับคนหัวรุนแรงแบบพ่อ กับคนขี้หาเรื่องแบบแม่ เหนื่อยใจมากคับคนเป็นลูก เงินก็ไม่มี เรียนก็ไม่รู้จะได้เรียนจบมั้ย ขอไปอยู่กับน้าเพื่อแบ่งเบาภาระก็ไม่ให้ไป สงสัยคงจะให้ผมอยู่เป็นคนอยู่ช่วยเวลาทะเลาะกันมั้งคับ หึหึ ผมรักพ่อกับแม่นะคับ แต่ถ้าหย่ากันจิงๆ ผมยินดีคับ ต่างคนต่างจะได้สงบสุขกันซักที ผมเบื่อชีวิตที่มีแต่ความทะเลาะเบาะแว้ง ไม่สงบซักที