สวัสดีค่ะ คือเราแอบชอบหัวหน้าที่ทำงาน(สถานะโสดทั้งคู่) คือตอนแรกเราก็ไม่มั่นใจในความรู้สึกแต่พอเริ่มทำงานกับพี่เค้ามากขึ้นเริ่มสนิทมากขึ้นก็รู้สึกดีเรื่อยๆ จนรู้สึกรัก
มีอยู่ช่วงแรกๆ ที่ทำงานเรามีงานยุ่งมากทำให้กลับบ้านดึกเพื่อเคลียร์งานทุกวัน ซึ่งก็มีอยู่ไม่กี่คนที่อยู่ดึก พอดีวันนั้นเรากลับดึกแล้วก็ยืนรอรถเมล์อยู่หน้าที่ทำงานซึ่งนานมาก แล้วเราก็หันไปเจอพี่เค้าพอดี พี่เค้ายิ้มๆ ให้เรา แล้วถามว่าบ้านอยู่ไหน ? เราก็บอกไป พี่เค้าก็ยิ้มแล้วบอกว่าทางผ่านบ้านพี่พอดีเลยกับด้วยกันไหมพี่กลับแทคซี่ เราก็ยิ้มๆ แล้วก็ตกลง พี่ค่อนข้างเป็นคนจุกจิกต่อหน้าคนอื่น แต่พอเรากลับบ้านด้วยกันความจริงแล้วพี่เค้าเป็นคนตลกและเป็นกันเองมาก ทุกวันที่เรากลับดึกเราจะกลับบ้านพร้อมกันตลอด ก่อนกลับเราแวะกินมื้อเย็นกันแทบทุกวัน จนเราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มคุยไลน์กันบ่อยขึ้น คุยเรื่องไร้สาระกันมากขึ้น มีแซวและแหย่กัน จนเรารู้สึกว่าพี่เค้ากลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเราไปแล้ว เป็นคนสำคัญในชีวิตของเรา ด้วยความที่เราเป็นคนเงียบๆ จึงไม่ค่อยมีเพื่อน เพื่อนสนิทของเราเพียงคนเดียวคือพี่เค้า (เราสนิทกะเค้าฝ่ายเดี๋ยวอ่ะป่าว) เวลาเราเครียดหรือมีอะไรก็จะปรึกษาเค้าตลอด แม้บางครั้งพี่เค้าเครียดเราก็คอยคุยไลน์ปลอบใจกันไปมาเสมอ
***แต่มันคงปกติดีถ้าความสัมพันธ์เป็นไปอย่างราบรื่น ช่วงหลังๆ มาเราเริ่มรู้สึกว่าพี่เค้าไม่เหมือนเดิม เหมือนเราจะไม่สามารถแสดงออกต่อหน้าใครได้ว่าเราสนิทกันคือถ้าเจอกันตอนกลางวันหรืออยู่ต่อหน้าคนอื่นพี่เค้าจะทำเป็นไม่เห็นเรา ไม่สนใจเรา ไม่ทักเรา ทำเหมือนว่าไม่รู้จักกัน บ่อยครั้งเริ่มรู้สึกน้อยใจ เช่นตอนเราเดินข้ามถนนด้วยกัน2คน เราจะจับมือเค้าข้ามถนน แต่พอเวลาตอนกลางวันเราก็จับมือเค้าข้ามถนนอยู่ดีๆ พอเค้าเห็นเพื่อนที่ทำงานเดินสวนมา พี่เค้าก็รีบสบัดมือออกจากเราทันที คือยังไง คือกลัวคนรู้ว่าเราสนิทกันหรอ? แล้วพอมาพักหลังๆ ก็มีเงียบๆ ไม่ทักไลน์มา หรือถ้าเราทักไปก็ ตอบสั้นๆ แล้วตัดบทด้วยสติกเกอร์ แต่พอเหลือเราอยู่กันสองคนก็ชวนเราไปกินข้าวไปดูหนังกันเหมือนเคยบอกตรงๆ ว่าใจหนึ่งอยากตัดใจแล้วแต่พอหลังจากที่ไปกินข้าวดูหนังด้วยกันเรากลับรู้สึกดีใจที่พี่เค้ายังนึกถึงเราอยู่ ทุกอย่างเริ่มกลับสู่สภาพเดิมคือคุยไลน์เล่นกัน หยอกล้อกันเหมือนเคย หลังจากนั้นก็ดีขึ้นเราก็รู้สึกดีขึ้นมาคิดเข้าข้างตัวเองว่าช่วงนั้นพี่เค้าคงเครียดๆ งานยุ่งๆ เลยไม่ค่อยตอบไลน์
แต่พอมาล่าสุดนี้เราไม่ค่อยทำงานด้วยกันสักเท่าไหร่แต่ทุกเย็นเราก็จะไปรอหน้าห้องทำงานเพื่อรอกลับบ้านเหมือนอย่างเคย แต่เค้าก็ออกมาบอกเราว่างานยุ่งมากเลยคงเสร็จดึกกลับไปก่อนเลยไม่ต้องรอ น้ำเสียงเหมือนพยามไล่ แต่พอเราบอกว่าไม่เป็นไรอยู่รอเป็นเพื่อน มีอะไรให้ช่วยไหม เค้าก็เดินเค้าห้องไปไม่พูดไร เราก็คิดในใจว่าทำไมเดี๋ยวนี้เค้าเปลี่ยนไปอีกแล้ว (ในใจก็คิดว่าขอร้องอย่าเปลี่ยนไปเลย เรารู้สึกดีกับพี่จริงๆ แล้วก็คิดต่อไปว่าหรือเราทำตัวหน้ารำคาญเกินไปหรอ เราแค่มารอกลับบ้านด้วยทุกวันเองนะระหว่างวันก็ไม่ได้มาวุ่นวายให้รำคาญเลย ต่อหน้าคนอื่นก็ทำเหมือนไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ) หลังจากนั้นเวลากลับบ้านมื้อเย็นที่เคยกินด้วยกันทุกวันก็ไม่มี ตอนกลับก็นั่งเล่นโทรศัพท์ไม่ชวนคุยเหมือนอยางเคย ทำตัวเย็นชา จนเมื่อวาน เราโดนเทค่ะ เเบบว่าไปนั่งรอเค้าเหมือนอย่างเคย แต่ก็ไม่มีใครออกมาตัดสินใจเดินไปถามพนักงานที่อยู่ในห้องนั้น "อ๋อพี่เค้ากลับไปแล้วจ้า" ในใจร้องแล้ว แต่คือพยามเก็บอาการแล้วเดินกลับออกไปอย่างปกติที่สุด (ทั้งๆที่เค้าก็รู้ว่าเรามารอทุกวันแต่กลับหนีหาย ) ในใจคิดต่อว่าเค้าแบบนี้ แล้วเราก็เดินออกมารอรถกลับระหว่างเดินมาป้ายรถเมล์ในใจก็ถามตัวเองนะว่า (เราเหนื่อยเกินไปไหม?กับการที่ต้องวิ่งไล่ตามความรักจากใครสักคน ตอบตัวเองว่า เหนื่อยมาก แล้วถ้าเหนื่อยขนาดนั้นทำไปแล้วไม่ได้อะไรเลยจะทำเพื่ออะไร ควรหยุดดีไหม? ตอบตัวเองว่านั่นสิทำ ทำไม ใจหนึ่งพยามบอกให้ตัดใจ ส่วนอีกใจนึ่งรักเค้าไปแล้ว ตัดใจไม่ได้ทำใจไม่ได้ ) แล้วสถานะตอนนี้คือเป็นอะไรในสายตาเค้า เรามโนไปเอง เค้าไม่ผิด เราคือคนผิด
อีกอย่างคือเราต้องเจอหน้ากันทุกวัน เราคงอยากร้องไห้แน่ๆ ถ้าเห็นหน้าเค้า ทำใจอยากจริงๆ ค่ะ
วิ่งตามความรักมาจนเหนื่อย ควรหยุดหรือวิ่งต่อ (รักไร้สถานะ)
มีอยู่ช่วงแรกๆ ที่ทำงานเรามีงานยุ่งมากทำให้กลับบ้านดึกเพื่อเคลียร์งานทุกวัน ซึ่งก็มีอยู่ไม่กี่คนที่อยู่ดึก พอดีวันนั้นเรากลับดึกแล้วก็ยืนรอรถเมล์อยู่หน้าที่ทำงานซึ่งนานมาก แล้วเราก็หันไปเจอพี่เค้าพอดี พี่เค้ายิ้มๆ ให้เรา แล้วถามว่าบ้านอยู่ไหน ? เราก็บอกไป พี่เค้าก็ยิ้มแล้วบอกว่าทางผ่านบ้านพี่พอดีเลยกับด้วยกันไหมพี่กลับแทคซี่ เราก็ยิ้มๆ แล้วก็ตกลง พี่ค่อนข้างเป็นคนจุกจิกต่อหน้าคนอื่น แต่พอเรากลับบ้านด้วยกันความจริงแล้วพี่เค้าเป็นคนตลกและเป็นกันเองมาก ทุกวันที่เรากลับดึกเราจะกลับบ้านพร้อมกันตลอด ก่อนกลับเราแวะกินมื้อเย็นกันแทบทุกวัน จนเราสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มคุยไลน์กันบ่อยขึ้น คุยเรื่องไร้สาระกันมากขึ้น มีแซวและแหย่กัน จนเรารู้สึกว่าพี่เค้ากลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเราไปแล้ว เป็นคนสำคัญในชีวิตของเรา ด้วยความที่เราเป็นคนเงียบๆ จึงไม่ค่อยมีเพื่อน เพื่อนสนิทของเราเพียงคนเดียวคือพี่เค้า (เราสนิทกะเค้าฝ่ายเดี๋ยวอ่ะป่าว) เวลาเราเครียดหรือมีอะไรก็จะปรึกษาเค้าตลอด แม้บางครั้งพี่เค้าเครียดเราก็คอยคุยไลน์ปลอบใจกันไปมาเสมอ
***แต่มันคงปกติดีถ้าความสัมพันธ์เป็นไปอย่างราบรื่น ช่วงหลังๆ มาเราเริ่มรู้สึกว่าพี่เค้าไม่เหมือนเดิม เหมือนเราจะไม่สามารถแสดงออกต่อหน้าใครได้ว่าเราสนิทกันคือถ้าเจอกันตอนกลางวันหรืออยู่ต่อหน้าคนอื่นพี่เค้าจะทำเป็นไม่เห็นเรา ไม่สนใจเรา ไม่ทักเรา ทำเหมือนว่าไม่รู้จักกัน บ่อยครั้งเริ่มรู้สึกน้อยใจ เช่นตอนเราเดินข้ามถนนด้วยกัน2คน เราจะจับมือเค้าข้ามถนน แต่พอเวลาตอนกลางวันเราก็จับมือเค้าข้ามถนนอยู่ดีๆ พอเค้าเห็นเพื่อนที่ทำงานเดินสวนมา พี่เค้าก็รีบสบัดมือออกจากเราทันที คือยังไง คือกลัวคนรู้ว่าเราสนิทกันหรอ? แล้วพอมาพักหลังๆ ก็มีเงียบๆ ไม่ทักไลน์มา หรือถ้าเราทักไปก็ ตอบสั้นๆ แล้วตัดบทด้วยสติกเกอร์ แต่พอเหลือเราอยู่กันสองคนก็ชวนเราไปกินข้าวไปดูหนังกันเหมือนเคยบอกตรงๆ ว่าใจหนึ่งอยากตัดใจแล้วแต่พอหลังจากที่ไปกินข้าวดูหนังด้วยกันเรากลับรู้สึกดีใจที่พี่เค้ายังนึกถึงเราอยู่ ทุกอย่างเริ่มกลับสู่สภาพเดิมคือคุยไลน์เล่นกัน หยอกล้อกันเหมือนเคย หลังจากนั้นก็ดีขึ้นเราก็รู้สึกดีขึ้นมาคิดเข้าข้างตัวเองว่าช่วงนั้นพี่เค้าคงเครียดๆ งานยุ่งๆ เลยไม่ค่อยตอบไลน์
แต่พอมาล่าสุดนี้เราไม่ค่อยทำงานด้วยกันสักเท่าไหร่แต่ทุกเย็นเราก็จะไปรอหน้าห้องทำงานเพื่อรอกลับบ้านเหมือนอย่างเคย แต่เค้าก็ออกมาบอกเราว่างานยุ่งมากเลยคงเสร็จดึกกลับไปก่อนเลยไม่ต้องรอ น้ำเสียงเหมือนพยามไล่ แต่พอเราบอกว่าไม่เป็นไรอยู่รอเป็นเพื่อน มีอะไรให้ช่วยไหม เค้าก็เดินเค้าห้องไปไม่พูดไร เราก็คิดในใจว่าทำไมเดี๋ยวนี้เค้าเปลี่ยนไปอีกแล้ว (ในใจก็คิดว่าขอร้องอย่าเปลี่ยนไปเลย เรารู้สึกดีกับพี่จริงๆ แล้วก็คิดต่อไปว่าหรือเราทำตัวหน้ารำคาญเกินไปหรอ เราแค่มารอกลับบ้านด้วยทุกวันเองนะระหว่างวันก็ไม่ได้มาวุ่นวายให้รำคาญเลย ต่อหน้าคนอื่นก็ทำเหมือนไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ) หลังจากนั้นเวลากลับบ้านมื้อเย็นที่เคยกินด้วยกันทุกวันก็ไม่มี ตอนกลับก็นั่งเล่นโทรศัพท์ไม่ชวนคุยเหมือนอยางเคย ทำตัวเย็นชา จนเมื่อวาน เราโดนเทค่ะ เเบบว่าไปนั่งรอเค้าเหมือนอย่างเคย แต่ก็ไม่มีใครออกมาตัดสินใจเดินไปถามพนักงานที่อยู่ในห้องนั้น "อ๋อพี่เค้ากลับไปแล้วจ้า" ในใจร้องแล้ว แต่คือพยามเก็บอาการแล้วเดินกลับออกไปอย่างปกติที่สุด (ทั้งๆที่เค้าก็รู้ว่าเรามารอทุกวันแต่กลับหนีหาย ) ในใจคิดต่อว่าเค้าแบบนี้ แล้วเราก็เดินออกมารอรถกลับระหว่างเดินมาป้ายรถเมล์ในใจก็ถามตัวเองนะว่า (เราเหนื่อยเกินไปไหม?กับการที่ต้องวิ่งไล่ตามความรักจากใครสักคน ตอบตัวเองว่า เหนื่อยมาก แล้วถ้าเหนื่อยขนาดนั้นทำไปแล้วไม่ได้อะไรเลยจะทำเพื่ออะไร ควรหยุดดีไหม? ตอบตัวเองว่านั่นสิทำ ทำไม ใจหนึ่งพยามบอกให้ตัดใจ ส่วนอีกใจนึ่งรักเค้าไปแล้ว ตัดใจไม่ได้ทำใจไม่ได้ ) แล้วสถานะตอนนี้คือเป็นอะไรในสายตาเค้า เรามโนไปเอง เค้าไม่ผิด เราคือคนผิด
อีกอย่างคือเราต้องเจอหน้ากันทุกวัน เราคงอยากร้องไห้แน่ๆ ถ้าเห็นหน้าเค้า ทำใจอยากจริงๆ ค่ะ