...กว่าจะถึงวันนี้ ชีวิตเราผ่านร้อนผ่านหนาวมาก็นานแล้ว

แล้วการทำงานก็ผ่านงานมาเย๊อะมากๆ เราไม่เคยอายที่จะเล่าให้ใครๆฟังว่าตอนเด็กๆเราลำบากแค่ไหน

คนอื่นมองว่าเราลำบาก แต่เราก็มีความสุขกับงานที่ทำ นั่นเพราะเราทำงานเราก็ได้เงิน

เราถือคติงานคือเงิน เงินคืองาน เงินที่เราได้มาจากหยาดเหงื่อแรงงานของเราเอง มันมีความสุขนะ

เราไม่เคยอยากได้ของใคร เราไม่ชอบให้ใครมาเอาเปรียบเรา และเราก็ไม่ชอบเอาเปรียบใคร

ตั้งแต่เด็กๆแหล๊ะ เราจะไปรับจ้างลอกปอ รับจ้างปอกนุ่น รับจ้างซักผ้า รับจ้างทำงานบ้าน รับจ้างดำนา รับจ้างเกี่ยวข้าว ฯลฯ

รับจ้างทุกอย่างที่เด็กตัวเล็กๆจะสามารถทำได้ แต่ที่เราต้องไปรับจ้างทำประจำวันจันทร์ถึงศุกร์ก่อนไปเรียนคือ

รับจ้างไปช่วยล้างชามขนมจีน + ของหวาน ได้วันละ 20 บ.ได้กินขนมจีน ได้กินของหวาน แล้วได้เงินไปโรงเรียนด้วย

ตอนนั้นเราเรียน ป.4 เราตื่นตี 4 แล้วก็เดินไปช่วยป้าจัดของใส่รถ ตี 5 ก็เข็นรถออกจากบ้าน เราก็หิ้วถังน้ำเดินตามหลังป้า

ไปถึงที่ขายก็จัดโต๊ะ ให้ลุกค้านั่ง พอมีลูกค้ากินเสร็จ เราก็เก็บชามไปล้างเช็ดโต๊ะ พอถึง 7 โมงเช้า

ป้าจะบอกอยากกินอะไรให้ตักกินเอง พอกินเสร็จ ป้าให้เงินค่าแรง 20 บ. เรารีบวิ่งกลับบ้าน

กลับมาอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน พอโรงเรียนเลิกตอนเย็นเราก็ไปบ้านป้าอีก ไปล้างหม้อ ล้างชาม ล้างอุปกรณ์ขายขนมแหล๊ะ

ถ้ามีขนมเหลือ เราก็เอาใส่ถุงกลับบ้าน มาให้พี่ๆ น้องๆกินกัน แล้วเราก็ได้วิชาการทำขนมจีน + น้ำยาไก่จากป้า

เราเป็นลูกมือให้ป้า จนทำขนมเป็นเหมือนป้า เราก็พัฒนาฝีมือ จนสามารถทำขายเองได้...