สวัสดีค่ะนี่ก็เป็นกระทู้แรกที่ดิฉันตั้งขั้นมากระบายความรู้สึกแล้วอยากจะรู้คำตอบว่าจะเอายังไงต่อไปดี
#เรามาเข้าเรื่องกันเลยละกันเนาะคะ เรื่องมันมีอยู่ว่า ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่สับสนกับตัวเองมาก ดิฉันเคยคบทั้งผู้ชายและผู้หญิง แต่ถ้าถามหัวใจจริงๆดิฉันมีความรู้สึกดีกับผู้หญิงมากกว่าค่ะ แต่ผู้ชายที่คบคนแรกที่เลิกกันไปเพราะฉันหนีเขาไปคบผู้หญิงดิฉันไม่ได้เป็นทอมนะคะ แล้วมันก็เหมือนเวรกำอะไรก็ไม่รุ้เหมือนกันคบผญ คนแรก เรารู้ทั้งรู้ว่าเขามีสามีแล้วแต่เราก็ยังจะคบ ไม่แน่ใจว่ามันคือความรักหรือความต้องการกันแน่เราคบกันมาได้ประมาณ8เดือนค่ะ แล้วก็เลิกกันไป แล้วต่อมา ได้เจอกับผู้หญิงอีกคนพี่เขาเป็นคนมีอายุ ตลอดเวลาที่คบกันมาพี่เขาหลอกเรามาตลอดโกหกว่าไม่มีใคร เราเองก็โง่เชื่อใจ แต่พักหลังๆเขาเริ่มแอบเฉลยทีละนิด แล้วก็บอกเราว่าเขามีสามีแล้ว ซึ้งทำไห้เราเจ็บจี๊ดมากค่ะมันอธิบายไม่ถูก แต่เขาบอกว่าเขารักเรา แต่เขาขาดผุ้ชายคนนั้นไม่ได้ เขาบอกผู้ชายคนนั้นมีพระคุณต่อเขามาก ผู้หญิงคนนี้กับคนก่อนที่เราคบ เป็นแบบกันค่ะ เขามีคนเลี้ยง พูดง่ายๆ เขาเป็นเมียน้อยนั่นเอง เพราะผู้ชายพวกนั้นไห้เงินเขาได้ แต่เราสิ ไห้อะไรไม่ได้นอกจากใจ! มีแต่ใจจะเอาอะไรไปสู้กับคนมีตังละคะเน๊าะ พูดละเจ็บใจ จากนั้นเราจึงตัดสินในเลิกกับผู้หญิงคนที่2นี้ไป เราคิดว่าถอยออกมาดีกว่า เพราะอยู่ไปก็มีแต่เจ็บใจเปล่าๆ กว่าจะออกจากจุดนั้นมาได้นี่มันทรมานมากค่ะ ต้องใช้เวลา เขาก็บอกเราว่าเขาอยากมีครอบครัว เราก็ปล่อยเขาไปค่ะ ทั้งๆตอนแรกเขาพูดกับเราอีกแบบว่า ไม่อยากมีลูก นุ่นนี่นั่น มันก็แค่ข้ออ้างเนาะคะ จากนนั้นมา เราก็อยู่คนเดียวมาตลอด มีคนเข้ามาชอบก็พอมีบ้าง แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมใจเราไม่เปืดรับซักที เรากลัวเราผิดหวังเสียใจ กับสิ่งที่เคยผ่านมามันเจ็บไปหมด แต่ก็มีสิ่งที่แย่คือ เราเป็นคนอัธยาศัยดีคนนึงที่มีความรู้สึกดีๆไห้คนอื่น แต่ก็ไม่เข้าใจว่าจะทำไห้คนอื่นๆมาหลงชอบเรา ซึ่งเราหนักใจมากเรื่องนี้มันเป็นนิสัยแย่ของเราหลอคะ งงมาก เราก็รุ้สึกดีกับเขานะแต่เราไม่ได้รู้สึกรักเราเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนทำไห้คนอื่นเข้าใจผิดไปหมดแล้วก็เริ่มทะยอยหายไปจากเรา คือเราผิดหลอคะ จนตอนนี้เราก็ไม่รู้ใจตัวเองเลยว่าอันไหนรู้สึกดีอันไหนรู้สึกรักแเต่เราก็มีความสุขที่ได้คุยกับใครหลายๆคนแต่ไม่ได้รู้สึกที่จะอยากคบมาเป็นแฟนอ่ะคะเพราะความกลัว เป็นแบบนี้เรานิสัยแย่ใช่ไหมคะ ช่วยด้วยค่ะ T-T
ใครเคยเจ็บจนใจด้านช้าบ้างแล้วการที่เราอัธยาศัยดีมันผิดมากไหมที่ทำไห้คนอื่นคิดไปไกล?
#เรามาเข้าเรื่องกันเลยละกันเนาะคะ เรื่องมันมีอยู่ว่า ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่สับสนกับตัวเองมาก ดิฉันเคยคบทั้งผู้ชายและผู้หญิง แต่ถ้าถามหัวใจจริงๆดิฉันมีความรู้สึกดีกับผู้หญิงมากกว่าค่ะ แต่ผู้ชายที่คบคนแรกที่เลิกกันไปเพราะฉันหนีเขาไปคบผู้หญิงดิฉันไม่ได้เป็นทอมนะคะ แล้วมันก็เหมือนเวรกำอะไรก็ไม่รุ้เหมือนกันคบผญ คนแรก เรารู้ทั้งรู้ว่าเขามีสามีแล้วแต่เราก็ยังจะคบ ไม่แน่ใจว่ามันคือความรักหรือความต้องการกันแน่เราคบกันมาได้ประมาณ8เดือนค่ะ แล้วก็เลิกกันไป แล้วต่อมา ได้เจอกับผู้หญิงอีกคนพี่เขาเป็นคนมีอายุ ตลอดเวลาที่คบกันมาพี่เขาหลอกเรามาตลอดโกหกว่าไม่มีใคร เราเองก็โง่เชื่อใจ แต่พักหลังๆเขาเริ่มแอบเฉลยทีละนิด แล้วก็บอกเราว่าเขามีสามีแล้ว ซึ้งทำไห้เราเจ็บจี๊ดมากค่ะมันอธิบายไม่ถูก แต่เขาบอกว่าเขารักเรา แต่เขาขาดผุ้ชายคนนั้นไม่ได้ เขาบอกผู้ชายคนนั้นมีพระคุณต่อเขามาก ผู้หญิงคนนี้กับคนก่อนที่เราคบ เป็นแบบกันค่ะ เขามีคนเลี้ยง พูดง่ายๆ เขาเป็นเมียน้อยนั่นเอง เพราะผู้ชายพวกนั้นไห้เงินเขาได้ แต่เราสิ ไห้อะไรไม่ได้นอกจากใจ! มีแต่ใจจะเอาอะไรไปสู้กับคนมีตังละคะเน๊าะ พูดละเจ็บใจ จากนั้นเราจึงตัดสินในเลิกกับผู้หญิงคนที่2นี้ไป เราคิดว่าถอยออกมาดีกว่า เพราะอยู่ไปก็มีแต่เจ็บใจเปล่าๆ กว่าจะออกจากจุดนั้นมาได้นี่มันทรมานมากค่ะ ต้องใช้เวลา เขาก็บอกเราว่าเขาอยากมีครอบครัว เราก็ปล่อยเขาไปค่ะ ทั้งๆตอนแรกเขาพูดกับเราอีกแบบว่า ไม่อยากมีลูก นุ่นนี่นั่น มันก็แค่ข้ออ้างเนาะคะ จากนนั้นมา เราก็อยู่คนเดียวมาตลอด มีคนเข้ามาชอบก็พอมีบ้าง แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมใจเราไม่เปืดรับซักที เรากลัวเราผิดหวังเสียใจ กับสิ่งที่เคยผ่านมามันเจ็บไปหมด แต่ก็มีสิ่งที่แย่คือ เราเป็นคนอัธยาศัยดีคนนึงที่มีความรู้สึกดีๆไห้คนอื่น แต่ก็ไม่เข้าใจว่าจะทำไห้คนอื่นๆมาหลงชอบเรา ซึ่งเราหนักใจมากเรื่องนี้มันเป็นนิสัยแย่ของเราหลอคะ งงมาก เราก็รุ้สึกดีกับเขานะแต่เราไม่ได้รู้สึกรักเราเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนทำไห้คนอื่นเข้าใจผิดไปหมดแล้วก็เริ่มทะยอยหายไปจากเรา คือเราผิดหลอคะ จนตอนนี้เราก็ไม่รู้ใจตัวเองเลยว่าอันไหนรู้สึกดีอันไหนรู้สึกรักแเต่เราก็มีความสุขที่ได้คุยกับใครหลายๆคนแต่ไม่ได้รู้สึกที่จะอยากคบมาเป็นแฟนอ่ะคะเพราะความกลัว เป็นแบบนี้เรานิสัยแย่ใช่ไหมคะ ช่วยด้วยค่ะ T-T