เราคบกับแฟนมาจะ 5 ปีเต็ม
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา มีทั้งสุขและทุกข์
เราเป็นฝ่ายให้อภัยเค้าเสมอ
แต่สิ่งที่เราให้ไปเค้ากลับไม่เห็นค่ามันเลย

ปีแรกที่คบกัน
มีอยู่ช่วงนึงเค้ากลับไปอยู่กับแฟนเก่า
ทิ้งให้เราอยู่คนเดียว หายไป 2 คืน 3 วัน
หลังจากนั้นเค้าก็กลับมา
โดยครั้งนั้นเราถือว่าเป็นความผิดครั้งแรก
ก็ได้ให้อภัยเค้าไป

พอเริ่มเข้าปีที่ 3
เราจับได้ว่าแอบคุยอยู่กับคนที่ทำงาน
โดยผญ.คนนั้นมีแฟนอยู่แล้ว
ตอนนั้นแฟนเราจะเลิกกับเราเพื่อไปคบกับผญ.คนนั้น แต่เราคงยื้อเค้าไว้เอง
ตอนนั้นยังไม่พร้อมกับการสูญเสีย
ยังคงทำใจไม่ได้
(สุดท้ายแฟนเราออกจากงานแล้วก็ยังคบกับเราต่อไป)

หลังจากนั้นไม่นานเริ่มเข้าทำงานที่ใหม่ก็ยังคงมีผญ.นึงทักมา ชวนไปดูหนัง  
แต่แฟนเราปฏิเสธผญ.คนนั้น
((เล่าเพิ่มเติมนิดนึงค่ะ โดยผญ.คนนั้น
มีแฟนและมีลูกด้วยกันอยู่แล้วนะ))
ผ่านไปสักระยะเราจับได้ว่า
แฟนเราคุยกับผญ.คนนี้
แฟนเราขอโทษและบอกไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้

เหมือนเรื่องจะดีอยู่แล้วใช่ไหมค่ะ แต่ไม่ค่ะท่านผู้ชม
ผญ.คนนั้นเลิกกับแฟน
และก็ยังไม่หยุดคุยกับแฟนเรานะ
โดยครั้งนี้ถึงขั้นกับนอนด้วยกัน
หลังจากที่เราจับได้ แฟนเราเป็นผู้ยอมรับผิด
และบอกว่าเหตุการณ์แบบนี้จะไปเกิดขึ้นอีก
เพราะไม่อยากทำเราเสียใจไปมากกว่านี้
เราก็ยังคงให้อภัยเค้าไปเหมือนเดิม
แต่ครั้งนี้แฟนเราไม่ได้ออกจากงานแต่อย่างใด

ต่อมาเราก็ยังเห็นเค้าติดต่อกันจนถึงปัจจุบัน
เราเคยได้คุยกับผญ.คนนั้น
เค้าบอกเราว่ารู้สึกผิดนะ
แต่ทำไม่ผญ.คนนั้นไม่หยุดสักที
และทำไมแฟนเราถึงยังติดต่อกับผญ.คนนั้น
ทั้งๆที่ไม่อยากเลิกกับเรา
บอกว่าเราคือคนที่ดีที่สุดสำหรับเค้า


และท้ายสุด ทำไมเราไม่หยุดสักที
เรารออะไร
ทำไมเราต้องให้อภัยเค้าซ้ำๆๆๆ
ไม่คิดว่าวันนึงจะนำเราตัวเองมาแชร์

เราอยากได้กำลังใจ อยากได้คนเตือนสติ
อยากได้ความคิดเห็นที่ต่างจากเดิม
ว่าเราควรหยุด พอแล้วหรือยัง