ต่อจากกระทู้เดิมนะคะ. ก็พี่คนเดิมที่เราชอบ พอเราส่งสติ๊กเกอร์กันทุกวันแบบห่างๆ..ในที่สุดเราก็ได้เจอกันค่ะ เจอกันในงานแต่งญาติของพี่เขาและกลายเป็นเพื่อนเจ้าสาวโดยบังเอิญ(ตอนแรกแอบลุ้นว่าเขาจะมามั้ยคิดเล่นๆถ้ามาเราจะแอบอยู่มุมๆแอบมองไรงี้)แต่หลบไม่ได้เลยเขาก็มองเรานะแต่เราสิไม่กล้ามองเขา คือเราไม่ทักกันเลย55555 คือตอนแรกเราคิดว่าเขาคงไม่รู้ว่าเป็นคนที่ส่งสติ๊กเกอร์คุยกันทุกวัน แต่เราแอบเห็นเขามองหาเราด้วยก่อนกลับ(>~<) พอเขากลับไปแล้วเราก็ทำใจไว้ละว่าคงไม่ได้เจอกันอีก เลยส่งไลน์ไปบอกลาและบอกว่าเจอกันแล้วนะ T^T วินาทีที่กำลังตัดใจฉึบ!!! เสียงไลน์ดังตอบกลับมาแบบรัวๆ. OMG!!!เขาตอบกลับมาแล้วบอกอยากเจออีก ชวนไปกินข้าว ถามๆๆๆๆรัวเป็นห่วงเป็นใย อวยพรวันเกิดและที่ช๊อคกว่านั้นค่ะโทรมาหาด้วยพังๆๆๆๆๆสิคะความอดทนที่มีมา แต่ที่เขาชวนไปไหนนี่ปฏิเสธตลอด555 ตกใจเกอ้นหละงจากนั้นเราก็โทรคุยกัน. แชร์เรื่องส่วนตัวกันพอหลังๆเราทำงานแล้วที่มำงานห้ามพกโทรศัพท์เข้าพื้นที่ เขาโทรมาก็ไม่ได้รับ*เนื่องจากเขาทำงานราชการ. เราทำงานบริการ เวลาไม่ตรงกัน จากนั้นเราก็คุยกัน ทักกันจนเหลือส่งสติ๊กเกอร์เหมือนเดิม แล้วพอพี่เขาลงมา กทม เราก็เดทกัน ก็เหมือนเดิมเรามีเวลาให้เขาแป๊บเดียวแล้วรีบไปทำงาน. ก่อนกลับเราถามเขานะว่าเมื่อไหร่จะย้ายกลับมา เขาบอกต้องรีบทำผลงานแล้วจะได้รีบกลับมา หลังจากนั้นเราก็คุยกันน้อยลงแอบคิดว่าเขาคงไม่อยากคุยกับเรา. แต่ก่อนหน้านี้เคยตกลงกันไว้นะว่าถ้าวันไหนไม่อยากคุยหรือมีใครแล้วให้บอกตรงๆอย่าหายไปเฉยๆ ตอนนี้คุยกันน้อยมาก จนบางครั้งถามเขาตรงๆ เขาก็บอกไม่รำคาญพอเราถามว่าแบบนี้เรียกว่าหายไปเฉยๆรึป่าวเขาก็จะรีบทักมาคือตอนนี้ควรทำยังไงดีรู้งี้ตัดใจตั้งแต่แรกก็คงจบไปละ>>>>ตอนนี้ยังตัดใจไม่ได้เลย
ต่อจากกระทู้ที่แล้วอยากรู้ว่าควรทำยังไงต่อไปดี??