(ยาวหน่อยนะคะ ใครขี้เกียจข้ามไปท้าย ตรงคำถามได้นะคะ แฮะๆ)
คือเราคบกับแฟนมาได้สองปีครึ่ง เลิกกันด้วยเหตผลที่ว่าเข้ากันไม่ได้ เรายุ่งเรื่องส่วนตัวเค้ามากเกินไป แต่ยังรักมาก
เริ่มมาจากว่า เราคบกัน เค้าจีบเรา เราชอบเค้า โดยที่ไม่ได้รู้เรื่องชีวิตเค้าลึกมาก
แต่โดยนิสัยพื้นฐานเค้าแล้ว เป็นคนจิตใจดีมาก อ่อนน้อม มีสัมมาคารวะ ตลก ไม่คิดมาก ไม่ดุ ให้เกียรติทุกคนมาก
เลยตกลงคบกัน แต่แล้วก็มารู้ที่หลังว่าเค้าสูบบุหรี่ และกัญชา
ตอนแรกก็พยายามจะไม่อะไร แต่คบกันก็เป็นห่วงเลยขอให้ลด
แต่เค้าก็ลดไม่ได้ เนื่องจาก ตามเพื่อน เค้าเป็นคนติดเพื่อนมาก ไม่มีจุดยืน
บวกกับเค้าบอกว่าชอบมาก ทำแล้วมีความสุขมาก
มีเหตการณ์หลายๆอย่างที่แทรกระหว่างที่คบกัน เช่น ไปเมาเหล้าและอื่นๆ ทั้งๆที่บอกว่าจะมาคุยกัน ไม่ทำแน่ๆ
เพื่อนยุให้หนีหายไปเป็นวัน ยุให้เลิกเพราะเราไม่ชอบให้เค้าสูบ
จนมีเหตุการณ์ที่เราขอเลือกที่จะเลิกแทนที่จะขอให้เค้าเลิกทำ
เค้าบอกว่าเลือกเรา จะเลิกกับสิ่งพวกนั้น
เลยคบกันต่อมาเรื่อยๆ ระหว่างคบก้มีได้กลิ่นบ้าง สงสัยบ้าง แต่เชื่อใจมาก
เพราะเค้าเป็นคนซื่อๆ ปกติไม่โกหก ไม่ร้ายอะไรเลย
แล้วเราก็ดันไปเห็นไปจับได้กับตา
เค้าก็ขอโอกาสอีก บอกว่าคราวนี้รู้จริงๆแล้ว จะไม่ยอมเสียเราไป
เราก็ยอมอีกสามสี่ครั้งแล้วก็มีเหตุการณ์ที่ต้องจับได้ตลอดทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจ
ครั้งสุดท้าย เราเลยตัดสินใจบอกผู้ใหญ่
เนื่องจากบ้านเราสองคนสนิทกันมากเข้านอกออกในตลอด
เจตนาเพื่อที่จะให้เค้าเลิกโกหก และหลุดพ้นจากสิ่งไม่ดีก่อนที่มันจะสาย
เค้าบอกเค้ารู้ตัวเองดี เรื่องส่วนตัวไม่ใช่เรื่องที่พ่อแม่ต้องรู้
แต่เค้าเริ่มลองอย่างอื่นด้วยแล้ว
แต่เค้ารับไม่ได้ บอกว่าเราไม่มีสิทธิ์ยุ่งเรื่องส่วนตัว ทำให้เค้าเดือดร้อน
เค้าจะเลิก เราก็เลยยอม แต่คืนนั้นเค้าก็ไปเมาแล้วโทรมาขอคืนดีกับเรา
เช้ามาเค้าก็ทักมาถามไถ่ เป็นห่วง แต่บอกว่า เมื่อคืนพูดไปไม่ได้คิดอะไร
อยากเลิกเหมือนเดิม
และมาบอกวันนี้ว่าเราทำให้เค้าเสียเพือน เพราะมีเราอยู่ เพราะต้องอยู่กับเรา
บอกอีกว่า ไม่เป็นตัวเองเลย ทั้งๆที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เค้าบอกว่าชอบที่ได้เป็นตัวเองกับเรา
โชคดีที่มีเรา และขอบคุณเสมอที่ดึงเค้าให้เป้นคนดีขึ้น คอยช่วยเหลือตลอด
ถามว่าตอนนี้เจ็บมั้ย ก็ไม่ เสียใจมั้ยก็ไม่เชิงนะคะ ฮา ~
แต่รู้สึกผิดหวังที่คำพูดตลอดเวลาที่ผ่านมามันเหมือนสลายหายไป แล้วก็เป็นฝ่ายถูกทิ้งมา
เราก็คิดมาได้สักพักแล้วเหมือนกันค่ะว่าเค้าไม่ใช่คนที่จะดูแลเราได้ในอนาคต เนื่องจากนิสัยเด็กๆ
มุมมอง ความคิด ความอยากลองต่อสิ่งทั้งหลาย
(เช่น คิดว่าการไม่ทำให้พ่อแม่เสียใจ = ทำให้เค้าไม่รู้, มีข้อยกเว้นในการทำสิ่งผิดกฏหมาย สิ่งไม่ดี เช่นวันเกิด วันลา วันเศร้า วันโสดเพื่อน วันฟหกด่าสว)
แต่เราก็ยังไม่อยากเลิก อยากอยู่ช่วยเตือนกันไปเรื่อยๆ ไม่เคยคิดว่าวันที่เลิกกันจะเป็นแบบนี้ ตอนนี้ เพราะจากคำพูด การกระทำอย่างอื่นก็คือรักกันมาก พูดถึงอนาคตที่มีกันและกันเสมอ ตอนที่จับได้ เค้าก็บอกว่ารักเรามากอยู่เลย
เราอยากรู้ว่า
เราผิดม้ยคะที่เลือกบอกผู้ใหญ่?
เราผิดปกติมั้ยคะ ที่เรารับเรื่องนี้ไม่ได้ และพยายามจะเปลี่ยนเค้าในเรื่องนี้
มันเป็นเรื่องปกติในสังคมปัจจุบันแล้วใช่มั้ยคะ เพราะเค้าและเพื่อนปกติมากก ยอมรับกันมาก ชอบมาก
เราเป็นคนที่ทำให้เรื่องมันแย่ ถ้าเราไม่คิด ไม่รู้สึก ไม่พูด แกล้งทำเป็นไม่รู้มันจะดีกว่ารึป่าวคะ
มีมั้ยคะ คนที่รักกันมาก แต่เลือกที่จะเลิกกันเพราะเรื่องแบบนี้
(คำถามเยอะจุงงง แฮ่ๆ)
เลิกกันทั้งที่ยังรัก แต่เข้ากันไม่ได้เพราะรับไม่ได้กับเรื่องอบายมุขแบบนี้ เราเป็นฝ่ายผิดปกติรึเปล่าคะ?
คือเราคบกับแฟนมาได้สองปีครึ่ง เลิกกันด้วยเหตผลที่ว่าเข้ากันไม่ได้ เรายุ่งเรื่องส่วนตัวเค้ามากเกินไป แต่ยังรักมาก
เริ่มมาจากว่า เราคบกัน เค้าจีบเรา เราชอบเค้า โดยที่ไม่ได้รู้เรื่องชีวิตเค้าลึกมาก
แต่โดยนิสัยพื้นฐานเค้าแล้ว เป็นคนจิตใจดีมาก อ่อนน้อม มีสัมมาคารวะ ตลก ไม่คิดมาก ไม่ดุ ให้เกียรติทุกคนมาก
เลยตกลงคบกัน แต่แล้วก็มารู้ที่หลังว่าเค้าสูบบุหรี่ และกัญชา
ตอนแรกก็พยายามจะไม่อะไร แต่คบกันก็เป็นห่วงเลยขอให้ลด
แต่เค้าก็ลดไม่ได้ เนื่องจาก ตามเพื่อน เค้าเป็นคนติดเพื่อนมาก ไม่มีจุดยืน
บวกกับเค้าบอกว่าชอบมาก ทำแล้วมีความสุขมาก
มีเหตการณ์หลายๆอย่างที่แทรกระหว่างที่คบกัน เช่น ไปเมาเหล้าและอื่นๆ ทั้งๆที่บอกว่าจะมาคุยกัน ไม่ทำแน่ๆ
เพื่อนยุให้หนีหายไปเป็นวัน ยุให้เลิกเพราะเราไม่ชอบให้เค้าสูบ
จนมีเหตุการณ์ที่เราขอเลือกที่จะเลิกแทนที่จะขอให้เค้าเลิกทำ
เค้าบอกว่าเลือกเรา จะเลิกกับสิ่งพวกนั้น
เลยคบกันต่อมาเรื่อยๆ ระหว่างคบก้มีได้กลิ่นบ้าง สงสัยบ้าง แต่เชื่อใจมาก
เพราะเค้าเป็นคนซื่อๆ ปกติไม่โกหก ไม่ร้ายอะไรเลย
แล้วเราก็ดันไปเห็นไปจับได้กับตา
เค้าก็ขอโอกาสอีก บอกว่าคราวนี้รู้จริงๆแล้ว จะไม่ยอมเสียเราไป
เราก็ยอมอีกสามสี่ครั้งแล้วก็มีเหตุการณ์ที่ต้องจับได้ตลอดทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจ
ครั้งสุดท้าย เราเลยตัดสินใจบอกผู้ใหญ่
เนื่องจากบ้านเราสองคนสนิทกันมากเข้านอกออกในตลอด
เจตนาเพื่อที่จะให้เค้าเลิกโกหก และหลุดพ้นจากสิ่งไม่ดีก่อนที่มันจะสาย
เค้าบอกเค้ารู้ตัวเองดี เรื่องส่วนตัวไม่ใช่เรื่องที่พ่อแม่ต้องรู้
แต่เค้าเริ่มลองอย่างอื่นด้วยแล้ว
แต่เค้ารับไม่ได้ บอกว่าเราไม่มีสิทธิ์ยุ่งเรื่องส่วนตัว ทำให้เค้าเดือดร้อน
เค้าจะเลิก เราก็เลยยอม แต่คืนนั้นเค้าก็ไปเมาแล้วโทรมาขอคืนดีกับเรา
เช้ามาเค้าก็ทักมาถามไถ่ เป็นห่วง แต่บอกว่า เมื่อคืนพูดไปไม่ได้คิดอะไร
อยากเลิกเหมือนเดิม
และมาบอกวันนี้ว่าเราทำให้เค้าเสียเพือน เพราะมีเราอยู่ เพราะต้องอยู่กับเรา
บอกอีกว่า ไม่เป็นตัวเองเลย ทั้งๆที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เค้าบอกว่าชอบที่ได้เป็นตัวเองกับเรา
โชคดีที่มีเรา และขอบคุณเสมอที่ดึงเค้าให้เป้นคนดีขึ้น คอยช่วยเหลือตลอด
ถามว่าตอนนี้เจ็บมั้ย ก็ไม่ เสียใจมั้ยก็ไม่เชิงนะคะ ฮา ~
แต่รู้สึกผิดหวังที่คำพูดตลอดเวลาที่ผ่านมามันเหมือนสลายหายไป แล้วก็เป็นฝ่ายถูกทิ้งมา
เราก็คิดมาได้สักพักแล้วเหมือนกันค่ะว่าเค้าไม่ใช่คนที่จะดูแลเราได้ในอนาคต เนื่องจากนิสัยเด็กๆ
มุมมอง ความคิด ความอยากลองต่อสิ่งทั้งหลาย
(เช่น คิดว่าการไม่ทำให้พ่อแม่เสียใจ = ทำให้เค้าไม่รู้, มีข้อยกเว้นในการทำสิ่งผิดกฏหมาย สิ่งไม่ดี เช่นวันเกิด วันลา วันเศร้า วันโสดเพื่อน วันฟหกด่าสว)
แต่เราก็ยังไม่อยากเลิก อยากอยู่ช่วยเตือนกันไปเรื่อยๆ ไม่เคยคิดว่าวันที่เลิกกันจะเป็นแบบนี้ ตอนนี้ เพราะจากคำพูด การกระทำอย่างอื่นก็คือรักกันมาก พูดถึงอนาคตที่มีกันและกันเสมอ ตอนที่จับได้ เค้าก็บอกว่ารักเรามากอยู่เลย
เราอยากรู้ว่า
เราผิดม้ยคะที่เลือกบอกผู้ใหญ่?
เราผิดปกติมั้ยคะ ที่เรารับเรื่องนี้ไม่ได้ และพยายามจะเปลี่ยนเค้าในเรื่องนี้
มันเป็นเรื่องปกติในสังคมปัจจุบันแล้วใช่มั้ยคะ เพราะเค้าและเพื่อนปกติมากก ยอมรับกันมาก ชอบมาก
เราเป็นคนที่ทำให้เรื่องมันแย่ ถ้าเราไม่คิด ไม่รู้สึก ไม่พูด แกล้งทำเป็นไม่รู้มันจะดีกว่ารึป่าวคะ
มีมั้ยคะ คนที่รักกันมาก แต่เลือกที่จะเลิกกันเพราะเรื่องแบบนี้
(คำถามเยอะจุงงง แฮ่ๆ)