สวัสดีทุกคนนะคะ หนูเป็นเด็กมหาลัยคนหนึ่งที่มีความรู้สึกว่าชีวิตเศร้าและหดหู่คะ แต่อาการเศร้าของหนูแปลกและแตกต่างจากคนอื่น
เริ่มต้นชีวิตความเศร้า เริ่มมีอาการซึมเศ้ราตั้งแต่ ม4 คะ คืออายุ 15ปี และเริ่มเศร้ามาตลอดจนถึงปัจจุบัน แต่อาการเศร้านั้นเหมือนเดิมคะ คือ ทำไรไม่ถูก ชอบนึกเรื่องเดิมๆ อยากทำร้ายคนที่เกียด อยากฆ่าตัวเอง แต่ก็เรียกสติกลับมาได้เสมอเพราะเวลาที่เศร้าจนพอแล้วจะสามารถดึงตัวเองกลับมาได้
แต่เวลาที่ออกไปข้างนอกเราจะไม่เศร้าให้ใครเห็นนะ แบบว่ากลัวโดนเขาทำร้าย กลัวเขารู้ว่าออนแอ แต่พออยู่คนเดียวก็จะเศร้ามาก โลกภายนอกเราเหมือนคนปกติ คนธรรมดาทั่วๆไป แต่คนใกล้ชิดจะรู้ว่าเราเป็นโรคเศร้า เวลาร้องไห้แต่ละครั้งเหมือนจะตาย อยากให้ผ่านพ้นมันไปเร็วๆ
และที่สำคัญคือ พ่อ แม่ ญาติ พี่ น้อง ไม่มีใครรู้นะว่าเราเป็นโรคนี้ คือเรากลัวว่าเขาจะคิดมาก และเราเป็นคนไม่ชอบให้ใครมาถามซ้ำๆว่าเป็นไรไหม คือเหมือนคนบ้าที่แบบเวลาใครมาพูดประมาณว่า เป็นไรไหม ใกล้ตายรึยัง ยังไหวไหม คือเราจะนึกว่าเขามาเหยียบย้ำ มาเยาะเย้ย เรากลัวเวลาคนอื่นเห็นเราแตกต่าง
สาเหตุที่เศร้า เข้ากับสังคมภายนอกได้แค่เปลือกนอก ไม่สามารถคุยคนในครอบครัวได้ แฟนหรือเพื่อนมักไม่เข้าใจอย่างลึกซึ่งทุกคนพอเจออะไรที่มันน่าเบื่อทุกคนจะพยายามออกห่าง หาทางออกไม่ได้เพราะไม่ได้ เครียดและตั้งใจกับอะไรมากไป กลัวการโดนทำร้ายและต่อสู้( แบบมีใครมาด่าเรา เราจะเก็บไว้และเครียดแค้นคนเดียว )
ผลกระทบต่อร่างกาย ติดยาดม หน้ามืด ร่างกายผอมน้ำหนักลงง่าย ผมร่วง สายตาสั้นขึ้นเรยๆ ผิวแห้งมากเวลาเครียดติดกันเป็นอาทิตย์ ปากแตกง่ายทาลิปตลอดก็ไม่หาย
ผลกระทบต่อบุลคลภายนอก เช่นเพื่อน ขี้บ่น เรียนรู้ช้า เชื่องช้า โกธรง่าย เป็นคนซีเรียส ไม่ค่อยสนุกสนาน จริงจัง
คืออยากทราบว่ามีใครที่เศร้านานๆบางไหมคะ เศร้าเป็นปีๆ แล้วทุกๆคนหาทางออกยังไงกัน
ใครเคยเศร้าบางคะ เศร้าบ่อยๆ เศร้านานหลายปี
เริ่มต้นชีวิตความเศร้า เริ่มมีอาการซึมเศ้ราตั้งแต่ ม4 คะ คืออายุ 15ปี และเริ่มเศร้ามาตลอดจนถึงปัจจุบัน แต่อาการเศร้านั้นเหมือนเดิมคะ คือ ทำไรไม่ถูก ชอบนึกเรื่องเดิมๆ อยากทำร้ายคนที่เกียด อยากฆ่าตัวเอง แต่ก็เรียกสติกลับมาได้เสมอเพราะเวลาที่เศร้าจนพอแล้วจะสามารถดึงตัวเองกลับมาได้
แต่เวลาที่ออกไปข้างนอกเราจะไม่เศร้าให้ใครเห็นนะ แบบว่ากลัวโดนเขาทำร้าย กลัวเขารู้ว่าออนแอ แต่พออยู่คนเดียวก็จะเศร้ามาก โลกภายนอกเราเหมือนคนปกติ คนธรรมดาทั่วๆไป แต่คนใกล้ชิดจะรู้ว่าเราเป็นโรคเศร้า เวลาร้องไห้แต่ละครั้งเหมือนจะตาย อยากให้ผ่านพ้นมันไปเร็วๆ
และที่สำคัญคือ พ่อ แม่ ญาติ พี่ น้อง ไม่มีใครรู้นะว่าเราเป็นโรคนี้ คือเรากลัวว่าเขาจะคิดมาก และเราเป็นคนไม่ชอบให้ใครมาถามซ้ำๆว่าเป็นไรไหม คือเหมือนคนบ้าที่แบบเวลาใครมาพูดประมาณว่า เป็นไรไหม ใกล้ตายรึยัง ยังไหวไหม คือเราจะนึกว่าเขามาเหยียบย้ำ มาเยาะเย้ย เรากลัวเวลาคนอื่นเห็นเราแตกต่าง
สาเหตุที่เศร้า เข้ากับสังคมภายนอกได้แค่เปลือกนอก ไม่สามารถคุยคนในครอบครัวได้ แฟนหรือเพื่อนมักไม่เข้าใจอย่างลึกซึ่งทุกคนพอเจออะไรที่มันน่าเบื่อทุกคนจะพยายามออกห่าง หาทางออกไม่ได้เพราะไม่ได้ เครียดและตั้งใจกับอะไรมากไป กลัวการโดนทำร้ายและต่อสู้( แบบมีใครมาด่าเรา เราจะเก็บไว้และเครียดแค้นคนเดียว )
ผลกระทบต่อร่างกาย ติดยาดม หน้ามืด ร่างกายผอมน้ำหนักลงง่าย ผมร่วง สายตาสั้นขึ้นเรยๆ ผิวแห้งมากเวลาเครียดติดกันเป็นอาทิตย์ ปากแตกง่ายทาลิปตลอดก็ไม่หาย
ผลกระทบต่อบุลคลภายนอก เช่นเพื่อน ขี้บ่น เรียนรู้ช้า เชื่องช้า โกธรง่าย เป็นคนซีเรียส ไม่ค่อยสนุกสนาน จริงจัง
คืออยากทราบว่ามีใครที่เศร้านานๆบางไหมคะ เศร้าเป็นปีๆ แล้วทุกๆคนหาทางออกยังไงกัน