สวัสดีครับเพื่อนๆ...จากประสบการณ์ตรงผมครับ...ผมขอเรียกตัวเองว่า นัท แฟนเก่าผมคือ...จิว(นามสมมุติ)ล่ะกันครับ...ผมเองเป็นคนที่ชอบชายรักชายครับ... เรื่องมันมีอยู่ว่า...ผมกับจิงรู้จักทางเฟสบุ๊ค...จิวอยู่ไกลกับผมมาก...เราสองคนคบกันมาประมาณ3เดือนและก็เลิกไป...แต่เรื่องมีอยู่ว่า....จิวกลับมาคุยกับผม...ผมยินดีคุยนะ...ตอนนั้นผมคบหมออยู่ครับ....เขาบอกว่าเขาป่วยเป็นบางโรค...ไอ้เราก็ถามว่าโรคอะไร..
ขิวไม่ตอบ...จิ๋วถามกลับว่า....รับได้มั้ย...ผมบอก
...บอกมาสิ...เราก็รักเธออยู่....เขาบอกว่าเขาเป็นHIV...
ไอ้เราช็อค....น้ำตาผมไหล....วินาทีนั้นผมอยู่ต่างจังหวีด....ทำอะไรไม่ถูก...แต่ผมก็กลั้นน้ำตาบอกว่า....รับได้สิ....เชื่อมั้ย...ผมเดินไปศูนย์หนังสือจุฬาเพื่อหาตำราเกี่ยวกับHIV....ให้ผมยอมรับได้ว่าจิวต้องไม่เป็นไร...อ่านไปร้องไห้ไป...เลยคุยกับแฟนที่เป็นหมอว่าเขาจะหายไหม...ทรมานไหม...มีวิธีไหนบ้าง...ซึ่งเขาดูCD4เขาบอกว่าไม่น่าห่วงครับ...แต่ผมแอบโกหกตัวเงว่าจิวไม่เป็นแน่....เหมือนให้ใจ....ไม่เครียดซึ่งอาทิตย์นั้นจิวขึ้นมากทม.เลยพาไปตรวจ...ผมแอบร้องไห้เพื่อไปเจอ...และผลที่คลินิรนามก็ตรงกับผลจริงที่รพใแห่งหนึ่งที่จิวไปตรวจ....
ผมแทบฟุบทั้งยืน...ไม่มีคำถามใดๆ....นอกจากจิงคือจิวคนเดิมที่ผมรัก แค่กานเขาป่วย....ทุกครั้งที่จิวร้องไห้...เพราะไม่อยากให้พ่อแม่รู้....ผมแอบกลั้นน้ำตาไม่อยู่...แต่เก็บไว้ครับ....ทรมานมากๆ....วันนั้นที่พาจิวไปตรวจ....จิวเข้าห้องน้ำนานผิดปกติ...ผมเลยเคาะและผลักไปเข้าไปเอาตัวจิวออกมาส่งรพ.ที่ใกล้ที่สุด....ใจผมอยู่ที่จิวซะแล้ว....และจิวก็กลับไป...พ่อแม่พี่สาวจิวยังไม่รู้ครับ...จิวไม่อยากให้ผมกลับไปรักจิว...แต่จิวอยากให้ผมเจอคนที่ดีกว่า....แต่ทำไงหล่ะ....ผมเป็นห่วงจิว...เลยคุยกับแฟนที่เป็นหมอ...ขอเป็นพี่น้อง...แล้วคบกับจิว...เพราะHIVคือโรค...แต่จิวก็จิวคนเดิมที่ผมรัก....และพี่สาวจิวโทรมา....บอกว่าขอบคุณนะที่พาน้องชายพี่ไปหาหมอ...ผมเลยบอก...ผมขอดูแลจิวแทนนะครับ....เขาก็ยินดี...จิวอยู่ไกล....ผมไปหาจิวแค่เดือนล่ะครั้ง....จิวสอนให้รู้ว่าโรคนี้ไม่หน้ากลัว...แต่ผมก็พยายามทำใจ....ทุกครั้งที่จิวตรวจCD4...เห็นหมอเจาะเลือด....ผมต้องขอออกมาร้องไห้....ทราานมากๆครับ....มีวันนึง....จิวAdmit...ผมเลยขอแม่เขาบินลงไป...ลางาน....ผมดูแลจิว....ทายาให้จิว....จนจิวออกรพ.เคลียค่าใช้จ่ายเพราะจิวเบิกได้จนส่งจิวกับแม่....ทุกอย่างตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน...ผมsafetyตัวเอง...ถ้าติดขึ้นมาอักคนจะเรื่องกันใหญ่...แต่ว่า....จิวฝึกงาน....ผมเป็นห่วงจิว...เพราะที่ฝึกงานจิวไม่รู้เลยทำให้ที่ทำงานจิวเข้าใจผิด....ทั้งที่เป็นเร่องที่พนักงานบางคนพูดกับผมแบบเหวี่ยงๆ...ซึ่งผมพูดไม่ได้นอกจากทำใจ....ทำให้ทีาทำงานเข้าใจผิด...เพราะผมห่วง....บางทีผมก็เกินไปแต่...โรคนี้....มันห่วงนะ....ผมแบบเข้าใจว่าผมผิด....ทำให้จิวโดนออกจากงาน....พ่อแม่เขาเข้าใจผมผิด....ผมเองเยอะเกิน....เพราะห่วงที่แหละ....เขาเลยขอร้องให้ผมยุติ...เพราะที่บ้านก็เครัยด....ผมก็ยินดี....ตอนรี้จิวมีคนดูแลหล่ะครับ...ถามว่าห่วงมั้ย...ห่วง...แต่เราไม่มีสิทธิ์นิ...ผมขอโทษล่ะกันที่เรื่องเยอะ....อยากให้รู้ไว้...คนคนนี้ยังห่วงเสมอ....ขอบคุณครับ
เมื่ออดีตคนรักเป็นHIV...มาขอคืนดี... แต่ตอนนี้เป็นคนที่(เคย)รู้จักกัน
ขิวไม่ตอบ...จิ๋วถามกลับว่า....รับได้มั้ย...ผมบอก
...บอกมาสิ...เราก็รักเธออยู่....เขาบอกว่าเขาเป็นHIV...
ไอ้เราช็อค....น้ำตาผมไหล....วินาทีนั้นผมอยู่ต่างจังหวีด....ทำอะไรไม่ถูก...แต่ผมก็กลั้นน้ำตาบอกว่า....รับได้สิ....เชื่อมั้ย...ผมเดินไปศูนย์หนังสือจุฬาเพื่อหาตำราเกี่ยวกับHIV....ให้ผมยอมรับได้ว่าจิวต้องไม่เป็นไร...อ่านไปร้องไห้ไป...เลยคุยกับแฟนที่เป็นหมอว่าเขาจะหายไหม...ทรมานไหม...มีวิธีไหนบ้าง...ซึ่งเขาดูCD4เขาบอกว่าไม่น่าห่วงครับ...แต่ผมแอบโกหกตัวเงว่าจิวไม่เป็นแน่....เหมือนให้ใจ....ไม่เครียดซึ่งอาทิตย์นั้นจิวขึ้นมากทม.เลยพาไปตรวจ...ผมแอบร้องไห้เพื่อไปเจอ...และผลที่คลินิรนามก็ตรงกับผลจริงที่รพใแห่งหนึ่งที่จิวไปตรวจ....
ผมแทบฟุบทั้งยืน...ไม่มีคำถามใดๆ....นอกจากจิงคือจิวคนเดิมที่ผมรัก แค่กานเขาป่วย....ทุกครั้งที่จิวร้องไห้...เพราะไม่อยากให้พ่อแม่รู้....ผมแอบกลั้นน้ำตาไม่อยู่...แต่เก็บไว้ครับ....ทรมานมากๆ....วันนั้นที่พาจิวไปตรวจ....จิวเข้าห้องน้ำนานผิดปกติ...ผมเลยเคาะและผลักไปเข้าไปเอาตัวจิวออกมาส่งรพ.ที่ใกล้ที่สุด....ใจผมอยู่ที่จิวซะแล้ว....และจิวก็กลับไป...พ่อแม่พี่สาวจิวยังไม่รู้ครับ...จิวไม่อยากให้ผมกลับไปรักจิว...แต่จิวอยากให้ผมเจอคนที่ดีกว่า....แต่ทำไงหล่ะ....ผมเป็นห่วงจิว...เลยคุยกับแฟนที่เป็นหมอ...ขอเป็นพี่น้อง...แล้วคบกับจิว...เพราะHIVคือโรค...แต่จิวก็จิวคนเดิมที่ผมรัก....และพี่สาวจิวโทรมา....บอกว่าขอบคุณนะที่พาน้องชายพี่ไปหาหมอ...ผมเลยบอก...ผมขอดูแลจิวแทนนะครับ....เขาก็ยินดี...จิวอยู่ไกล....ผมไปหาจิวแค่เดือนล่ะครั้ง....จิวสอนให้รู้ว่าโรคนี้ไม่หน้ากลัว...แต่ผมก็พยายามทำใจ....ทุกครั้งที่จิวตรวจCD4...เห็นหมอเจาะเลือด....ผมต้องขอออกมาร้องไห้....ทราานมากๆครับ....มีวันนึง....จิวAdmit...ผมเลยขอแม่เขาบินลงไป...ลางาน....ผมดูแลจิว....ทายาให้จิว....จนจิวออกรพ.เคลียค่าใช้จ่ายเพราะจิวเบิกได้จนส่งจิวกับแม่....ทุกอย่างตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน...ผมsafetyตัวเอง...ถ้าติดขึ้นมาอักคนจะเรื่องกันใหญ่...แต่ว่า....จิวฝึกงาน....ผมเป็นห่วงจิว...เพราะที่ฝึกงานจิวไม่รู้เลยทำให้ที่ทำงานจิวเข้าใจผิด....ทั้งที่เป็นเร่องที่พนักงานบางคนพูดกับผมแบบเหวี่ยงๆ...ซึ่งผมพูดไม่ได้นอกจากทำใจ....ทำให้ทีาทำงานเข้าใจผิด...เพราะผมห่วง....บางทีผมก็เกินไปแต่...โรคนี้....มันห่วงนะ....ผมแบบเข้าใจว่าผมผิด....ทำให้จิวโดนออกจากงาน....พ่อแม่เขาเข้าใจผมผิด....ผมเองเยอะเกิน....เพราะห่วงที่แหละ....เขาเลยขอร้องให้ผมยุติ...เพราะที่บ้านก็เครัยด....ผมก็ยินดี....ตอนรี้จิวมีคนดูแลหล่ะครับ...ถามว่าห่วงมั้ย...ห่วง...แต่เราไม่มีสิทธิ์นิ...ผมขอโทษล่ะกันที่เรื่องเยอะ....อยากให้รู้ไว้...คนคนนี้ยังห่วงเสมอ....ขอบคุณครับ