หลายคนอาจคิดว่าการตั้งกระทู้แบบนี้ คือ การต้อนให้คนเข้าไปหานิยาย
เพื่อเพิ่มวิวบร๊าๆ แต่เปล่าเลยคะ เราเป็นคนชอบเขียนนิยายมากๆ ปกติเราลงนิยาย
ในเว็บเด็กดีคะ เป็นฟิคเกาหลี ชญ แต่ตอนนี้ขยับมาลองแต่งนิยายวัยรุ่นทั่วไปแบบ 18+ แล้วคะ
ยอดวิวคนตามอ่านเรื่องแรกๆของเรา ก็ราวๆ 5 หมื่น +
มีเสียงชมและชื่นชอบ ค่อนข้างเยอะกว่าที่คาดไว้ แต่เราเป็นคนแต่งเอง
อารมณ์ตอนแต่ง มีเพียงแค่อยากถ่ายทอดมันออกมาให้ดีที่สุด แต่พอตัวเอง
อ่านนิยายตัวเอง บางครั้งมันก็ไม่ถูกใจ บางครั้งภาษามันโอเคไหม ?
คิดแทนคนอ่านไปหมด ทั้งที่รอบข้างบอก แต่งเก่งแล้ว ติดงอมแงมเลยอัพอีกๆ
แต่ในความรู้สึกเรา เราว่ามันยังไม่ใช่อย่างที่เราต้องการ หรืออยากจะเป็นสักเท่าไหร่ บ่อยครั้งที่เปิดเข้าไปดูนิยายของคนเก่งๆ
ที่วิวเป็นแสนบวก ทำรูปเล่มเอง มีคนมาซื้อเยอะเยะ เอาความสามารถและพรสวรรค์ของตัวเองหารายได้ ไม่ต้องพึ่งพาพ่อแม่
และอีกมากมาย เราอยากเป็นแบบนั้นมากเลยคะ เราอยากทำฝันให้เป็นจริงสักครั้ง ตอนนี้ก็อายุ 20 แล้วคิดว่าจะพัฒนาต่อไป
เรื่อยๆ สักวันคงทำได้ แต่ถ้าลองแต่งนิยาย จะรู้ว่ามีคนแต่งให้เยอะเยะเต็มไปหมดเลย
ยังไม่ต้องถึงขนาด เดินเข้าร้านหนังสือตามห้าง แล้วยืนยิ้มให้กับหนังสือตัวเอง
บนแผงขายหนังสือหรอกคะ แค่มีคนอ่านเยอะ มีคนชื่นชอบผลงานเราจริงๆ
มีคนอยากได้ผลงานเราเก็บสะสมไว้ แค่นั้นก็เกินฝันแล้วจริงๆ
แต่ไม่ว่าญาติพี่น้อง เพื่อนบร้าๆ ที่เขาตามอ่าน เขาก็บอกว่า แต่งเก่ง
ซึ่งเรารู้ตัวว่า เราไม่ถึงขนาดนั้น เรายังเขียนผิด บรรยายสถานที่อะไร
ยังไม่เก่งด้วยซ้ำ เราแค่อยากให้คนที่ไม่รู้จักเรา คนเก่งๆ ช่วยชี้ทางให้เราหน่อย
เพื่อที่เราจะได้ พัฒนาตัวเอง รู้ข้อบกพร่องที่แท้จริง เราอยากเป็นนักเขียนที่ดี
อยากมีหน้านิยายหลักที่คนมาชื่นชอบและติดตามเยอะๆ ปล. แต่เราเคยลองไปดูนิยายวัยรุ่นที่วิวแบบอลังมาก
ทั้งที่คนแต่ง อายุยังน้อยด้วยซ้ำ พอกดเข้าไปอ่านจริงๆ ภาษาเขาใช้ก็ไม่ได้สระสลวยอะไรมากนะ ดูไม่ค่อยใส่ใจรายละเอียดด้วยซ้ำ
แต่คนตามอ่านเยอะมากเลย เราแค่อยากจะรู้ว่า แบบเราเนี่ยพอจะเป็นแบบนั้นได้หรือเปล่า ช่วงนี้ก็เบื่อด้วยคะ
พอมีเวลาว่าง ก็อยากใช้โอกาศนี้ พัฒนาฝีมือ ฝากวิจารณ์ด้วยนะคะ
@ Freeman Club
จนได้ ฉันบ้ายอตาม นังไอจี มาจนได้ กับคืนนี้ที่คลับแห่งนี้ ในงานปาร์ตี้วันเกิดของไอ้เวรนั้น ฉันมาในคราบนางมารร้าย
ที่ข้างในโคตรเปราะบางชะมัด นี่ขนาดนังเพื่อนตัวดี มันอุตสาห์จับแต่งตัวให้โป๊ที่สุดแล้วนะ แต่ฉันกลับเหมือนเด็กใจแตก
ที่แอบเอาชุดแม่มาใส่มากกว่า ไหนจะปากสีแดงเลือดนกนั้นด้วยอีกอ่ะ เหอะ ฉันดูเหมือนมารร้ายในคราบนางฟ้ามากกว่า
ซึ่งมันไม่เหมาะกับฉันเอาเสียเลย
...........................................
นี่คือการเตือนภัย ด้วยความหวังดีมากกว่าเว็บพันทิพย์เป็นไหน ถ้าคุณดูแลตัวเองไม่ได้จริงๆเหมือนฉัน ได้โปรดอย่ามาที่แบบนี้
โดยเด็ดขาด เพราะภัยร้ายเกิดขึ้นได้ทุกเวลา และความสวยเกินไปของฉัน คือ บ่อเกิดแห่งความเข้าใจผิด
พวกเขาจับผิดตัว แม้ฉันจะพยายามอธิบายก็แล้ว ฉันพยายามดีดดิ้นหรือ
หาทางรอดก็แล้ว แต่สุดท้าย ฉันก็มาจบที่เตียงพร้อมกับใครบางคนที่ฉันไม่ต้องการ
ใครบางคนที่พรากครั้งแรก ของฉันไปซะทุกอย่าง รักแรก เสียใจครั้งแรก
และก็ ฉันไม่อยากพูดถึงอีก....
.........................
รถเขา รถเขาขับผ่านฉันไป ฉันจำได้ รถช๊อปเปอร์สีดำคันใหญ่ที่ราคาแพงคันนั้น
คือรถของนาย ฆายุ หรือชื่อเต็มๆของเขาคือ ฆายุ ทีฆวัตฒ์สถิตคุณ หนึ่งในสมาชิ แก๊งผู้ชายชั่วๆ
ที่ร่ำรวยที่สุดในย่านนี้เลยก็ว่าได้
เพราะพวกเขาคือ แก๊งหมาป่า แก๊งผู้ชายอันตราย ที่ใครต่อใครต่างพากัน
เล่าต่อๆกันมาจนฉันได้ยิน แต่ฉันดันพลาดตกหลุมรักเขาไปแล้วเนี่ยสิ รักโดยที่ฉัน
ไม่เคยรู้ว่าเขาคือใครกันแน่ ฉันรักเขา แค่เพียงเพราะ หน้าตาของเขา
มันน่ารักและอ่อนโยน ก็เท่านั้นแหละ ทั้งหมดนั้นคือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง
หลายเดือนที่แล้ว …..
“แป้งหอม หน้าซีดแล้วลูก แม่ว่าหนูกลับบ้านไปพักเถอะนะเดี๋ยวแม่ขายเอง ไม่ต้องห่วงนะ
ไปเหอะ เดี๋ยวเป็นหนักมันจะยุ่ง ช่วงนี้เรายิ่งไม่มีเงินไปหาหมออยู่นะ เข้าใจมั้ย ? ”
“คะ แม่ ”
ร่างน้อยๆของฉัน เดินคอตกมาตลอดทางกลับบ้าน เพราะร่างกายฉันอ่อนแอ
ออดแอดมานานแล้ว แต่มันก็ไม่ได้หนักมากมายอะไร จนต้องตกอกตกใจ
อย่างที่แม่ชอบเวอร์เป็นประจำ ซึ่งความสวยของฉัน คงได้มาจากท่าน
ฉะนั้น ฉันต้องขอบคุณแม่มากกว่าบ่นท่าน ถึงจะถูกใช่ไหม ? ไม่งั้นฉันคงอยู่แก๊งนางฟ้า
ได้ทุนเรียนมหาลัยฟรี และอะไรต่อมิอะไรอย่างที่หวังไว้ไม่ได้ แต่ชีวิตเอื่อยๆของฉันทั้งหมด
มันก็มาสะดุดที่ผู้ชายหน้าหวานคนนั้นแหละ คนที่บังอาจเข้ามาเปลี่ยนชีวิตเหนื่อยๆ
ของฉันให้เหนื่อย ให้แย่มากกว่าเดิม ราวกับเปลี่ยนจากหน้ามือ เป็นหลังทีน
กันเลยทีเดียว
“ฮ่าๆๆๆ -เยอะๆนะ ไอ้แมวพุงอืด กูมีปลาทูให้อีกเยอะ -เยอะๆเลยนะ ^^"
ฉันหยุดชะงักและแอบมองดูเขา ให้อาหารแมวเร่ร่อนข้างทางอย่างน่ารักน่าชัง
เขาเป็นใครกันนะ ? ผิวพรรณของเขา ช่างดีชะมัด ดีเสียจนฉันที่มองแป๊บเดียวก็รู้แล้วว่า
นี่มันลูกคนมีตังค์ชัดๆ แถมใบหน้าของเขา ก็เหมือนผู้หญิงบ๋องแบ๋วเอามากๆ เหมือนเสียจน
ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่า เขาเป็นทอมต่างหากล่ะ ใช่ไหม ? แต่เปล่า เขาเป็นผู้ชาย ผู้ชายแท้ๆ
ที่ขับรถมอเตอร์ไซค์เท่ห์ๆคันใหญ่ ที่ดูขัดกับหน้าตาของเขาเสียเหลือเกิน
ตึก ตัก ตึก ตึก
"O////////O"
ฉันรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนไปของความรู้สึกตัวเอง ที่มันมีเพิ่มขึ้นทุกวัน และนั้นก็
ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันแอบมองเขาอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าจะเจอกันหรือไม่เจอก็ตาม ฉันมักจะคิดถึงเขาอยู่ตลอด
และถ้าหากบังเอิญเจอกันตามมหาลัย ฉันก็จะแอบมองเขาเป็นประจำจากไกลๆโน่น
เขาช่างน่ารักมากเหลือเกิน ภายใต้ใบหน้าหวานเยิ้มตรงนั้น เขาคือผู้ชายคนแรกที่ฉันรักได้
ภายในเวลาเพียงสั้นๆ จนตัวฉัน ก็ยังหาคำตอบและให้เหตุผลไม่ได้เหมือนกัน
จนถึงตอนนี้
“นี่คือ ค่าตอบแทนสำหรับประวัติทั้งหมดคะ ขอบคุณมากนะคะ แต่ฉันมีเท่านี้จริงๆ หวังว่าพี่จะเข้าใจ ”
นั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันยอมเสียเงินจำนวนหนึ่ง เพื่อการทำความรู้จักกับเขาให้มากขึ้นโดยการวานจ้างให้รุ่นพี่
ที่เรียนห้องเดียวกับเขาโดยบังเอิญ ช่วยบอกรายละเอียด และประวัติคราวๆทุกอย่างของเขาให้ฉันรู้หน่อย
และนั้นก็เป็นครั้งแรกที่ฉัน รู้จักชื่อของเขา มันตลกจนฉันกลั้นขำไม่ไหวเมื่อรู้ว่า
ชื่อของเขา มันช่างขัดกับหน้าตาน่ารักๆของเขามากจริงๆ
แต่ฉันก็ไม่สนหรอกนะ เพราะฉันกำลังลังเลอยู่แหนะว่าการที่ฉันอยู่แก๊งนางฟ้า แน่นอน
ฉันมีชื่อเสียงและป๊อบปูล่ามากพอที่จะเดินเข้าไปสารภาพ รักกับเขาได้ เพราะเขาบังเอิญเรียนมหาลัยเดียวกันกับฉัน
และฉันก็ไม่ได้มั่นหน้ามากมายอะไรนัก
แต่ทันทีที่ เพื่อนทุกคนในแก๊งนางฟ้ารู้ ว่าช่วงนี้ที่ฉันแปลกๆไป เป็นเพราะฉันกำลังมีความรัก
กับใครคนนั้น ถึงแม้จะเป็นรักข้างเดียวก็ช่าง แต่พวกเธอกีดกันฉัน พวกเธอต่อว่าฉัน และเตือนว่าผู้ชายแก๊งนั้นมันอันตราย
โดยเฉพาะ นางฟ้าทิงเจอร์ หัวหน้าแก๊งนางฟ้าอารมณ์ร้าย ยัยนั้นไม่พออก
พอใจ ราวกับฉันทำผิดกฎนางฟ้าอย่างร้ายแรง และนั้นแหละที่ทำให้ฉันเจ็บปวดเจียนตาย
ได้จริงๆ เพราะทันที ทิงเจอร์ จงใจพาฉันไปดูให้เห็นกับตาตัวเอง ว่าเขาแหนะ
โคตรถึงโคตรอันตราย อย่างไง ฉันก็เข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี
ว่าทำไมเพื่อนของฉันทั้งสามคน ถึงไม่อยากให้ฉันมีแฟนคนแรก
ที่ชื่อ ฆายุ อะไรนั้น เพราะผู้ชายคนนั้น ช่างต่างจากที่ฉันเคยวาดฝันเอาไว้มาก
ราวกับว่าเขาเป็นคนละคนกัน จนน่ากลัว
“ แมวตายไปซะแหละ ไม่คิดว่าจะตายเร็วขนาดนี้นะเนี่ย ช่วยไม่ได้ อยากมาข่วน
เบาะรถกูเอง พวกรู้แบบนี้แล้ว ก็เลิกมองกูแบบนั้นเหอะว่ะ กูไม่ได้ไปล่อเมียสักหน่อยนะ
ไอ้พวกห่า ! เลิกมองกูแบบนั้นได้แล้วเว้ย ”
“เดี๋ยว ! นี่เบือยาแมวจริงๆอ่อว่ะ? กูนึกว่าพูดเล่นนะ ไอ้ชั่วยุ ! ”
“อ่อ ! แล้วถ้ายังบ่นกูอยู่ กูจะเบือยาเมียด้วย เอาไหมล่ะ มิด -____- ”
“กูชื่อมิดไนซ์ ช่วยเรียกกูดีๆดิ๊ -_____
“ไม่ใช่พ่องกูนี่ กูไม่จำเป็นต้องเรียกเพราะขนาดนั้นว่ะ ”
แบร๊ !
รู้อะไรไหม ? ทำไมวันนั้น ฉันถึงหยุดมองดูเขาให้อาหารแมวเร่ร่อนตัวนั้น ไม่ใช่เพราะเขาหน้าตาน่ารัก
แต่เป็นเพราะเขาได้ให้อาหาร กับแมวที่ฉันรักมากที่สุดตัวนั้นต่างหาก
มันเป็นแมวตัวผู้ที่มีขนสีทอง แลดูมอมแมมแต่ยังคงน่ารักมาก ฉันอยากเก็บมันมาเลี้ยงที่บ้าน
แต่เพราะแม่ห่วงเรื่องสุขภาพของฉัน ท่านเลยห้ามฉันไว้
แต่มันดันเป็นสิ่งมีชีวิตสิ่งเดียว ที่ชอบโผล่มาให้เห็นบ่อยๆ ในเวลาที่ฉันเหงา ในเวลาที่ฉันป่วยหนัก หรือ กำลังร้องไห้
มันจะเป็นเพื่อนคลายเหงาที่อยู่ใกล้ฉันตลอด จนฉันซี้กับมันจะตาย
แต่ที่ฉันไม่เห็นหน้ามันมาสักพักใหญ่ๆเพราะว่ามันตายแล้วสินะ? ตายเพราะเขา
ไอ้คนใจร้าย ไอ้เลวนั้น ที่ฉันเอาเวลาที่เคยสนใจมัน มาสนใจเขา
จนไม่รู้ว่ามันตาย เพราะเขานั้นแหละเป็นคนทำมันตายเองกับมือ
ประมาณนี้ค่ะ อีกอย่าง เราอยากรู้มาก การใช้คำว่าฉัน
คือเล่าผ่านตัวละครหลัก กับการใช้คำว่า ร่างบาง นู้นี่นั้น เหมือนมองให้เห็นภาพกว้างเป็นตัวเล่าแทน
แบบไหนมันได้อารมณ์กว่ากันคะ แบบนั้นผู้อ่านจะอินตาม
ราวกับหลุดเข้าไปในเรื่องนั้นๆ เราอยากรู้มากเลย
่ช่วยวิจารณ์นิยายหน่อยนะคะ อยากรู้ความจริง อยากพัฒนาฝีมือ
เพื่อเพิ่มวิวบร๊าๆ แต่เปล่าเลยคะ เราเป็นคนชอบเขียนนิยายมากๆ ปกติเราลงนิยาย
ในเว็บเด็กดีคะ เป็นฟิคเกาหลี ชญ แต่ตอนนี้ขยับมาลองแต่งนิยายวัยรุ่นทั่วไปแบบ 18+ แล้วคะ
ยอดวิวคนตามอ่านเรื่องแรกๆของเรา ก็ราวๆ 5 หมื่น +
มีเสียงชมและชื่นชอบ ค่อนข้างเยอะกว่าที่คาดไว้ แต่เราเป็นคนแต่งเอง
อารมณ์ตอนแต่ง มีเพียงแค่อยากถ่ายทอดมันออกมาให้ดีที่สุด แต่พอตัวเอง
อ่านนิยายตัวเอง บางครั้งมันก็ไม่ถูกใจ บางครั้งภาษามันโอเคไหม ?
คิดแทนคนอ่านไปหมด ทั้งที่รอบข้างบอก แต่งเก่งแล้ว ติดงอมแงมเลยอัพอีกๆ
แต่ในความรู้สึกเรา เราว่ามันยังไม่ใช่อย่างที่เราต้องการ หรืออยากจะเป็นสักเท่าไหร่ บ่อยครั้งที่เปิดเข้าไปดูนิยายของคนเก่งๆ
ที่วิวเป็นแสนบวก ทำรูปเล่มเอง มีคนมาซื้อเยอะเยะ เอาความสามารถและพรสวรรค์ของตัวเองหารายได้ ไม่ต้องพึ่งพาพ่อแม่
และอีกมากมาย เราอยากเป็นแบบนั้นมากเลยคะ เราอยากทำฝันให้เป็นจริงสักครั้ง ตอนนี้ก็อายุ 20 แล้วคิดว่าจะพัฒนาต่อไป
เรื่อยๆ สักวันคงทำได้ แต่ถ้าลองแต่งนิยาย จะรู้ว่ามีคนแต่งให้เยอะเยะเต็มไปหมดเลย
ยังไม่ต้องถึงขนาด เดินเข้าร้านหนังสือตามห้าง แล้วยืนยิ้มให้กับหนังสือตัวเอง
บนแผงขายหนังสือหรอกคะ แค่มีคนอ่านเยอะ มีคนชื่นชอบผลงานเราจริงๆ
มีคนอยากได้ผลงานเราเก็บสะสมไว้ แค่นั้นก็เกินฝันแล้วจริงๆ
แต่ไม่ว่าญาติพี่น้อง เพื่อนบร้าๆ ที่เขาตามอ่าน เขาก็บอกว่า แต่งเก่ง
ซึ่งเรารู้ตัวว่า เราไม่ถึงขนาดนั้น เรายังเขียนผิด บรรยายสถานที่อะไร
ยังไม่เก่งด้วยซ้ำ เราแค่อยากให้คนที่ไม่รู้จักเรา คนเก่งๆ ช่วยชี้ทางให้เราหน่อย
เพื่อที่เราจะได้ พัฒนาตัวเอง รู้ข้อบกพร่องที่แท้จริง เราอยากเป็นนักเขียนที่ดี
อยากมีหน้านิยายหลักที่คนมาชื่นชอบและติดตามเยอะๆ ปล. แต่เราเคยลองไปดูนิยายวัยรุ่นที่วิวแบบอลังมาก
ทั้งที่คนแต่ง อายุยังน้อยด้วยซ้ำ พอกดเข้าไปอ่านจริงๆ ภาษาเขาใช้ก็ไม่ได้สระสลวยอะไรมากนะ ดูไม่ค่อยใส่ใจรายละเอียดด้วยซ้ำ
แต่คนตามอ่านเยอะมากเลย เราแค่อยากจะรู้ว่า แบบเราเนี่ยพอจะเป็นแบบนั้นได้หรือเปล่า ช่วงนี้ก็เบื่อด้วยคะ
พอมีเวลาว่าง ก็อยากใช้โอกาศนี้ พัฒนาฝีมือ ฝากวิจารณ์ด้วยนะคะ
@ Freeman Club
จนได้ ฉันบ้ายอตาม นังไอจี มาจนได้ กับคืนนี้ที่คลับแห่งนี้ ในงานปาร์ตี้วันเกิดของไอ้เวรนั้น ฉันมาในคราบนางมารร้าย
ที่ข้างในโคตรเปราะบางชะมัด นี่ขนาดนังเพื่อนตัวดี มันอุตสาห์จับแต่งตัวให้โป๊ที่สุดแล้วนะ แต่ฉันกลับเหมือนเด็กใจแตก
ที่แอบเอาชุดแม่มาใส่มากกว่า ไหนจะปากสีแดงเลือดนกนั้นด้วยอีกอ่ะ เหอะ ฉันดูเหมือนมารร้ายในคราบนางฟ้ามากกว่า
ซึ่งมันไม่เหมาะกับฉันเอาเสียเลย
...........................................
นี่คือการเตือนภัย ด้วยความหวังดีมากกว่าเว็บพันทิพย์เป็นไหน ถ้าคุณดูแลตัวเองไม่ได้จริงๆเหมือนฉัน ได้โปรดอย่ามาที่แบบนี้
โดยเด็ดขาด เพราะภัยร้ายเกิดขึ้นได้ทุกเวลา และความสวยเกินไปของฉัน คือ บ่อเกิดแห่งความเข้าใจผิด
พวกเขาจับผิดตัว แม้ฉันจะพยายามอธิบายก็แล้ว ฉันพยายามดีดดิ้นหรือ
หาทางรอดก็แล้ว แต่สุดท้าย ฉันก็มาจบที่เตียงพร้อมกับใครบางคนที่ฉันไม่ต้องการ
ใครบางคนที่พรากครั้งแรก ของฉันไปซะทุกอย่าง รักแรก เสียใจครั้งแรก
และก็ ฉันไม่อยากพูดถึงอีก....
.........................
รถเขา รถเขาขับผ่านฉันไป ฉันจำได้ รถช๊อปเปอร์สีดำคันใหญ่ที่ราคาแพงคันนั้น
คือรถของนาย ฆายุ หรือชื่อเต็มๆของเขาคือ ฆายุ ทีฆวัตฒ์สถิตคุณ หนึ่งในสมาชิ แก๊งผู้ชายชั่วๆ
ที่ร่ำรวยที่สุดในย่านนี้เลยก็ว่าได้
เพราะพวกเขาคือ แก๊งหมาป่า แก๊งผู้ชายอันตราย ที่ใครต่อใครต่างพากัน
เล่าต่อๆกันมาจนฉันได้ยิน แต่ฉันดันพลาดตกหลุมรักเขาไปแล้วเนี่ยสิ รักโดยที่ฉัน
ไม่เคยรู้ว่าเขาคือใครกันแน่ ฉันรักเขา แค่เพียงเพราะ หน้าตาของเขา
มันน่ารักและอ่อนโยน ก็เท่านั้นแหละ ทั้งหมดนั้นคือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง
หลายเดือนที่แล้ว …..
“แป้งหอม หน้าซีดแล้วลูก แม่ว่าหนูกลับบ้านไปพักเถอะนะเดี๋ยวแม่ขายเอง ไม่ต้องห่วงนะ
ไปเหอะ เดี๋ยวเป็นหนักมันจะยุ่ง ช่วงนี้เรายิ่งไม่มีเงินไปหาหมออยู่นะ เข้าใจมั้ย ? ”
“คะ แม่ ”
ร่างน้อยๆของฉัน เดินคอตกมาตลอดทางกลับบ้าน เพราะร่างกายฉันอ่อนแอ
ออดแอดมานานแล้ว แต่มันก็ไม่ได้หนักมากมายอะไร จนต้องตกอกตกใจ
อย่างที่แม่ชอบเวอร์เป็นประจำ ซึ่งความสวยของฉัน คงได้มาจากท่าน
ฉะนั้น ฉันต้องขอบคุณแม่มากกว่าบ่นท่าน ถึงจะถูกใช่ไหม ? ไม่งั้นฉันคงอยู่แก๊งนางฟ้า
ได้ทุนเรียนมหาลัยฟรี และอะไรต่อมิอะไรอย่างที่หวังไว้ไม่ได้ แต่ชีวิตเอื่อยๆของฉันทั้งหมด
มันก็มาสะดุดที่ผู้ชายหน้าหวานคนนั้นแหละ คนที่บังอาจเข้ามาเปลี่ยนชีวิตเหนื่อยๆ
ของฉันให้เหนื่อย ให้แย่มากกว่าเดิม ราวกับเปลี่ยนจากหน้ามือ เป็นหลังทีน
กันเลยทีเดียว
“ฮ่าๆๆๆ -เยอะๆนะ ไอ้แมวพุงอืด กูมีปลาทูให้อีกเยอะ -เยอะๆเลยนะ ^^"
ฉันหยุดชะงักและแอบมองดูเขา ให้อาหารแมวเร่ร่อนข้างทางอย่างน่ารักน่าชัง
เขาเป็นใครกันนะ ? ผิวพรรณของเขา ช่างดีชะมัด ดีเสียจนฉันที่มองแป๊บเดียวก็รู้แล้วว่า
นี่มันลูกคนมีตังค์ชัดๆ แถมใบหน้าของเขา ก็เหมือนผู้หญิงบ๋องแบ๋วเอามากๆ เหมือนเสียจน
ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่า เขาเป็นทอมต่างหากล่ะ ใช่ไหม ? แต่เปล่า เขาเป็นผู้ชาย ผู้ชายแท้ๆ
ที่ขับรถมอเตอร์ไซค์เท่ห์ๆคันใหญ่ ที่ดูขัดกับหน้าตาของเขาเสียเหลือเกิน
ตึก ตัก ตึก ตึก
"O////////O"
ฉันรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนไปของความรู้สึกตัวเอง ที่มันมีเพิ่มขึ้นทุกวัน และนั้นก็
ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันแอบมองเขาอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าจะเจอกันหรือไม่เจอก็ตาม ฉันมักจะคิดถึงเขาอยู่ตลอด
และถ้าหากบังเอิญเจอกันตามมหาลัย ฉันก็จะแอบมองเขาเป็นประจำจากไกลๆโน่น
เขาช่างน่ารักมากเหลือเกิน ภายใต้ใบหน้าหวานเยิ้มตรงนั้น เขาคือผู้ชายคนแรกที่ฉันรักได้
ภายในเวลาเพียงสั้นๆ จนตัวฉัน ก็ยังหาคำตอบและให้เหตุผลไม่ได้เหมือนกัน
จนถึงตอนนี้
“นี่คือ ค่าตอบแทนสำหรับประวัติทั้งหมดคะ ขอบคุณมากนะคะ แต่ฉันมีเท่านี้จริงๆ หวังว่าพี่จะเข้าใจ ”
นั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันยอมเสียเงินจำนวนหนึ่ง เพื่อการทำความรู้จักกับเขาให้มากขึ้นโดยการวานจ้างให้รุ่นพี่
ที่เรียนห้องเดียวกับเขาโดยบังเอิญ ช่วยบอกรายละเอียด และประวัติคราวๆทุกอย่างของเขาให้ฉันรู้หน่อย
และนั้นก็เป็นครั้งแรกที่ฉัน รู้จักชื่อของเขา มันตลกจนฉันกลั้นขำไม่ไหวเมื่อรู้ว่า
ชื่อของเขา มันช่างขัดกับหน้าตาน่ารักๆของเขามากจริงๆ
แต่ฉันก็ไม่สนหรอกนะ เพราะฉันกำลังลังเลอยู่แหนะว่าการที่ฉันอยู่แก๊งนางฟ้า แน่นอน
ฉันมีชื่อเสียงและป๊อบปูล่ามากพอที่จะเดินเข้าไปสารภาพ รักกับเขาได้ เพราะเขาบังเอิญเรียนมหาลัยเดียวกันกับฉัน
และฉันก็ไม่ได้มั่นหน้ามากมายอะไรนัก
แต่ทันทีที่ เพื่อนทุกคนในแก๊งนางฟ้ารู้ ว่าช่วงนี้ที่ฉันแปลกๆไป เป็นเพราะฉันกำลังมีความรัก
กับใครคนนั้น ถึงแม้จะเป็นรักข้างเดียวก็ช่าง แต่พวกเธอกีดกันฉัน พวกเธอต่อว่าฉัน และเตือนว่าผู้ชายแก๊งนั้นมันอันตราย
โดยเฉพาะ นางฟ้าทิงเจอร์ หัวหน้าแก๊งนางฟ้าอารมณ์ร้าย ยัยนั้นไม่พออก
พอใจ ราวกับฉันทำผิดกฎนางฟ้าอย่างร้ายแรง และนั้นแหละที่ทำให้ฉันเจ็บปวดเจียนตาย
ได้จริงๆ เพราะทันที ทิงเจอร์ จงใจพาฉันไปดูให้เห็นกับตาตัวเอง ว่าเขาแหนะ
โคตรถึงโคตรอันตราย อย่างไง ฉันก็เข้าใจทุกอย่างเป็นอย่างดี
ว่าทำไมเพื่อนของฉันทั้งสามคน ถึงไม่อยากให้ฉันมีแฟนคนแรก
ที่ชื่อ ฆายุ อะไรนั้น เพราะผู้ชายคนนั้น ช่างต่างจากที่ฉันเคยวาดฝันเอาไว้มาก
ราวกับว่าเขาเป็นคนละคนกัน จนน่ากลัว
“ แมวตายไปซะแหละ ไม่คิดว่าจะตายเร็วขนาดนี้นะเนี่ย ช่วยไม่ได้ อยากมาข่วน
เบาะรถกูเอง พวกรู้แบบนี้แล้ว ก็เลิกมองกูแบบนั้นเหอะว่ะ กูไม่ได้ไปล่อเมียสักหน่อยนะ
ไอ้พวกห่า ! เลิกมองกูแบบนั้นได้แล้วเว้ย ”
“เดี๋ยว ! นี่เบือยาแมวจริงๆอ่อว่ะ? กูนึกว่าพูดเล่นนะ ไอ้ชั่วยุ ! ”
“อ่อ ! แล้วถ้ายังบ่นกูอยู่ กูจะเบือยาเมียด้วย เอาไหมล่ะ มิด -____- ”
“กูชื่อมิดไนซ์ ช่วยเรียกกูดีๆดิ๊ -_____
“ไม่ใช่พ่องกูนี่ กูไม่จำเป็นต้องเรียกเพราะขนาดนั้นว่ะ ”
แบร๊ !
รู้อะไรไหม ? ทำไมวันนั้น ฉันถึงหยุดมองดูเขาให้อาหารแมวเร่ร่อนตัวนั้น ไม่ใช่เพราะเขาหน้าตาน่ารัก
แต่เป็นเพราะเขาได้ให้อาหาร กับแมวที่ฉันรักมากที่สุดตัวนั้นต่างหาก
มันเป็นแมวตัวผู้ที่มีขนสีทอง แลดูมอมแมมแต่ยังคงน่ารักมาก ฉันอยากเก็บมันมาเลี้ยงที่บ้าน
แต่เพราะแม่ห่วงเรื่องสุขภาพของฉัน ท่านเลยห้ามฉันไว้
แต่มันดันเป็นสิ่งมีชีวิตสิ่งเดียว ที่ชอบโผล่มาให้เห็นบ่อยๆ ในเวลาที่ฉันเหงา ในเวลาที่ฉันป่วยหนัก หรือ กำลังร้องไห้
มันจะเป็นเพื่อนคลายเหงาที่อยู่ใกล้ฉันตลอด จนฉันซี้กับมันจะตาย
แต่ที่ฉันไม่เห็นหน้ามันมาสักพักใหญ่ๆเพราะว่ามันตายแล้วสินะ? ตายเพราะเขา
ไอ้คนใจร้าย ไอ้เลวนั้น ที่ฉันเอาเวลาที่เคยสนใจมัน มาสนใจเขา
จนไม่รู้ว่ามันตาย เพราะเขานั้นแหละเป็นคนทำมันตายเองกับมือ
ประมาณนี้ค่ะ อีกอย่าง เราอยากรู้มาก การใช้คำว่าฉัน
คือเล่าผ่านตัวละครหลัก กับการใช้คำว่า ร่างบาง นู้นี่นั้น เหมือนมองให้เห็นภาพกว้างเป็นตัวเล่าแทน
แบบไหนมันได้อารมณ์กว่ากันคะ แบบนั้นผู้อ่านจะอินตาม
ราวกับหลุดเข้าไปในเรื่องนั้นๆ เราอยากรู้มากเลย