สวัสดีครับ เรามีเรื่องสงสัย ในระยะเวลาไม่กี่ปีจะทำให้เราลืมเรื่องราวของคนๆหนึ่งไปได้มากแค่ไหนกัน
เริ่มเลยละกันนะครับ
หลายๆคน คงผ่านวัยที่แอบชอบ แอบปลื้ม รุ่นพีมาไม่น้อยย (รวมถึงผมด้วย แหะๆ)
ย้อนกลับไปเมื่อกี่ปีไม่รู้ ตอนนั้น สอบเข้าโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดหนึ่ง โรงเรียนนี้ ก่อนจะเปิดเทอม
จะมีการเรียนปรับพื้นฐานนะห่ะ ซึ่งในช่วงปรับพื้นฐานเนี่ย ก้จะมีรุ่นพี่แหละ ที่เป็นคณะกรรมการนักเรียนม.5 แล้ว (แก่ ฮ่าๆ)
มาคอยดูแลน้องๆ เราไง วัยใส คร้าบโผ้ม งานหลักๆของ เด็กผช.นะห่ะ มองสาวจ้าาา
จับกลุ่มกันมองกันเลยทีเดียว
เข้าแถววันแรก แต่ละห้อง ก็จะมีพี่ที่คอยดูแลน้อง ห้องละ 2 คน กระผมก็ มีพี่อาร์ม อีกคน จำม่ายล่ายแล้ววว
พี่อาร์มเป็นพี่ผช. เรียนเก่งมาก เด็กทุจ ห้อง1
ตามประสาเด็กเนาะ สายตาสอดส่อง ไปเรื่อยๆ ไปเจอพี่สาวคนหนึ่ง ตอนนั้นยังไม่รู้จักชื่อ แหละ
ก็เลยคุยกับเพื่อนๆ (ตอนนั้นผช.นิจะรู้จักกันเร็วมาก)
"ว่าพี่คนนี้น่ารักดีเนาะ"
ก็นั้นน่ะ ได้แค่มองแหละคร้าบบบ ทำอะไรไม่ได้เลย 555
คิดดูน่ะ เราม.1 พี่เค้า ม.5
โห้ 4 ชั้นปีเลยยย
ก็ได้แต่แอบมองพี่คนนั้นตลอดมา จนถึงวันหนึ่ง พี่เค้าจะจบม.6แล้วว (เสียใจมากก)
ไม่ร็ว่าวันนั้นไปได้ของที่ระลึก ตอนนั้นก้ เรียกว่า ของปัจฉิมของพี่เค้ามาได้ยังไง จำไม่ได้ แล้ววว
ในใบนั้น มันมี หนึ่งอย่าง ที่ ทำให้ ได้คุยกับพี่เค้าคือ EMAIL ครับบ
พูดถึงตอนนั้น สิ่งที่ฮิตที่สุด ก็ไม่พ้น MSN ละจ้าาาา
ได้มา ก็จะรออะไรละครับ ADD สิ
ADD ไปพี่เค้าก้รับ ทักสิครับ ตอนนั้น
จำได้ว่า พี่คนนี้เหมือนเป็นกำลังใจ ในหลายๆด้านของเราเลย
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสอบเข้า เรื่องการตั้งใจทำอะไรสักอย่าง
ไม่อย่างงั้น เราคงจะเซๆไปในทางที่แย่ๆบ้างละ
(แบบทำตัวดีเผื่อพี่เค้าจะชอบเด็กบ้าง แต่ด้วยอายุที่ห่างกัน ก้คงเปนได้แค่น้องชาย ละน่ะ)
ตอนนั้นคุยกับพี่เค้าสนุกมากก รวบรวมความกล้าขอเบอพี่เค้ามา ส่งข้อความหา โทรหาบ้างอะไรก้ว่าไป
หวังว่าจะวัน จะมี โอกาสเป็นคนที่เค้าสนใจบ้างง
พอพี่เข้าขึ้นมหาลัย พี่เขาก็ตอบเราบ้าง ไม่ว่างบ้าง บางทีก็มาโฟสหน้าเฟสเราบ้าง(facebook เริ่มกลืนกิน MSN)
พอเราขึ้นไปในมอ.ที่พี่เค้าเรียนอยู่(มอที่พี่เค้าเรียนกับที่เรายุ ยุจังหวัดเดียวกัน) เราก้โทรหาเค้าน่ะ เราจำได้เลย พี่เค้าเคยบอกเราว่า พี่เค้ายุหอ ใกล้สนามบาสใกล้หอนาฬิกา
จนช่วงที่เราขึ้นมหาลัยกิจกรรมก็เยอะ ก็ไม่ได้ติดต่อพี่เค้าไปเลย
จนถึงตอนนี้เราฝึกงานจิจบแล้วนั้นเอง วันหนึ่งเราก็เลื่อนๆ เฟสไปเจอ เฟสพี่เค้า ตอนนี้พี่เค้าเรียน อยู่ ภาคกลางงงง
เดิมพี่เค้าเป็นเด็กทุน คนเรียนเก่งอยู่แล้ว ก้ไม่แปลกอะไรจะได้เข้ามอแห่งนี้ได้
เราก้เลยทักไปหาพี่เค้า ก้น่ะคิดว่าพี่เค้าจะจำเราได้ 555
ไม่เลย พี่เค้าคงลืมเราไปแล้ว 5555
ถ้าพี่เข้ามาอ่านหรือว่าร็ตัวน๊าา
ถ้าพี่เข้ามาเจอ ผมแค่อยากจะบอกพี่ว่า
พี่เป็นแรงบันดาลใจสำหรับเด็กคนหนึ่งน่ะครับ
ตอนนี้ เด็กคนนี้เมื่อตอนนั้นก็ยังอยากคุย กับพี่ อยากมี พี่เป็นกำลังใจ
อยู่นะครับ ถ้ายังไม่ลืมน้องคนนี้นะครับ ^^
ถึงถ้าจะลืม น้องคนนี้ก้ไม่เป็นไรนะครับ สักวัน ถ้ามีวาสนาจริงๆ ผมอยากจะมีโอกาสทำให้พี่จำน้องคนนี้ได้อีกสักครั้งนะครับ
ถึงจะได้เพียงฐานะน้องชายคนหนึ่ง
PP R
ระยะเวลา ไม่กี่ปี จะทำให้คนๆหนึ่งลืมใครไปได้บ้าง?
เริ่มเลยละกันนะครับ
หลายๆคน คงผ่านวัยที่แอบชอบ แอบปลื้ม รุ่นพีมาไม่น้อยย (รวมถึงผมด้วย แหะๆ)
ย้อนกลับไปเมื่อกี่ปีไม่รู้ ตอนนั้น สอบเข้าโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดหนึ่ง โรงเรียนนี้ ก่อนจะเปิดเทอม
จะมีการเรียนปรับพื้นฐานนะห่ะ ซึ่งในช่วงปรับพื้นฐานเนี่ย ก้จะมีรุ่นพี่แหละ ที่เป็นคณะกรรมการนักเรียนม.5 แล้ว (แก่ ฮ่าๆ)
มาคอยดูแลน้องๆ เราไง วัยใส คร้าบโผ้ม งานหลักๆของ เด็กผช.นะห่ะ มองสาวจ้าาา
จับกลุ่มกันมองกันเลยทีเดียว
เข้าแถววันแรก แต่ละห้อง ก็จะมีพี่ที่คอยดูแลน้อง ห้องละ 2 คน กระผมก็ มีพี่อาร์ม อีกคน จำม่ายล่ายแล้ววว
พี่อาร์มเป็นพี่ผช. เรียนเก่งมาก เด็กทุจ ห้อง1
ตามประสาเด็กเนาะ สายตาสอดส่อง ไปเรื่อยๆ ไปเจอพี่สาวคนหนึ่ง ตอนนั้นยังไม่รู้จักชื่อ แหละ
ก็เลยคุยกับเพื่อนๆ (ตอนนั้นผช.นิจะรู้จักกันเร็วมาก)
"ว่าพี่คนนี้น่ารักดีเนาะ"
ก็นั้นน่ะ ได้แค่มองแหละคร้าบบบ ทำอะไรไม่ได้เลย 555
คิดดูน่ะ เราม.1 พี่เค้า ม.5
โห้ 4 ชั้นปีเลยยย
ก็ได้แต่แอบมองพี่คนนั้นตลอดมา จนถึงวันหนึ่ง พี่เค้าจะจบม.6แล้วว (เสียใจมากก)
ไม่ร็ว่าวันนั้นไปได้ของที่ระลึก ตอนนั้นก้ เรียกว่า ของปัจฉิมของพี่เค้ามาได้ยังไง จำไม่ได้ แล้ววว
ในใบนั้น มันมี หนึ่งอย่าง ที่ ทำให้ ได้คุยกับพี่เค้าคือ EMAIL ครับบ
พูดถึงตอนนั้น สิ่งที่ฮิตที่สุด ก็ไม่พ้น MSN ละจ้าาาา
ได้มา ก็จะรออะไรละครับ ADD สิ
ADD ไปพี่เค้าก้รับ ทักสิครับ ตอนนั้น
จำได้ว่า พี่คนนี้เหมือนเป็นกำลังใจ ในหลายๆด้านของเราเลย
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสอบเข้า เรื่องการตั้งใจทำอะไรสักอย่าง
ไม่อย่างงั้น เราคงจะเซๆไปในทางที่แย่ๆบ้างละ
(แบบทำตัวดีเผื่อพี่เค้าจะชอบเด็กบ้าง แต่ด้วยอายุที่ห่างกัน ก้คงเปนได้แค่น้องชาย ละน่ะ)
ตอนนั้นคุยกับพี่เค้าสนุกมากก รวบรวมความกล้าขอเบอพี่เค้ามา ส่งข้อความหา โทรหาบ้างอะไรก้ว่าไป
หวังว่าจะวัน จะมี โอกาสเป็นคนที่เค้าสนใจบ้างง
พอพี่เข้าขึ้นมหาลัย พี่เขาก็ตอบเราบ้าง ไม่ว่างบ้าง บางทีก็มาโฟสหน้าเฟสเราบ้าง(facebook เริ่มกลืนกิน MSN)
พอเราขึ้นไปในมอ.ที่พี่เค้าเรียนอยู่(มอที่พี่เค้าเรียนกับที่เรายุ ยุจังหวัดเดียวกัน) เราก้โทรหาเค้าน่ะ เราจำได้เลย พี่เค้าเคยบอกเราว่า พี่เค้ายุหอ ใกล้สนามบาสใกล้หอนาฬิกา
จนช่วงที่เราขึ้นมหาลัยกิจกรรมก็เยอะ ก็ไม่ได้ติดต่อพี่เค้าไปเลย
จนถึงตอนนี้เราฝึกงานจิจบแล้วนั้นเอง วันหนึ่งเราก็เลื่อนๆ เฟสไปเจอ เฟสพี่เค้า ตอนนี้พี่เค้าเรียน อยู่ ภาคกลางงงง
เดิมพี่เค้าเป็นเด็กทุน คนเรียนเก่งอยู่แล้ว ก้ไม่แปลกอะไรจะได้เข้ามอแห่งนี้ได้
เราก้เลยทักไปหาพี่เค้า ก้น่ะคิดว่าพี่เค้าจะจำเราได้ 555
ไม่เลย พี่เค้าคงลืมเราไปแล้ว 5555
ถ้าพี่เข้ามาอ่านหรือว่าร็ตัวน๊าา
ถ้าพี่เข้ามาเจอ ผมแค่อยากจะบอกพี่ว่า
พี่เป็นแรงบันดาลใจสำหรับเด็กคนหนึ่งน่ะครับ
ตอนนี้ เด็กคนนี้เมื่อตอนนั้นก็ยังอยากคุย กับพี่ อยากมี พี่เป็นกำลังใจ
อยู่นะครับ ถ้ายังไม่ลืมน้องคนนี้นะครับ ^^
ถึงถ้าจะลืม น้องคนนี้ก้ไม่เป็นไรนะครับ สักวัน ถ้ามีวาสนาจริงๆ ผมอยากจะมีโอกาสทำให้พี่จำน้องคนนี้ได้อีกสักครั้งนะครับ
ถึงจะได้เพียงฐานะน้องชายคนหนึ่ง
PP R