สวัสดีค่ะทุกคน ขอแทนตัวเองว่า เรา นะคะ
เข้าเรื่องเลยโนะ(ขออธิบายนิดนุงง) คือเรามาเรียนที่ออสเตรเลียอ่าค่ะ ยังไม่จบมอสามเลยแต่ย้ายมาก่อนและก็มาrestart มอสามใหม่ ซึ่งก็คือ year9 ที่นี่ค่ะ แล้วคือเราเรียนเอกชน เป็นโรงเรียนเล็กๆ ทั้งโรงเรียนมีสามร้อยถึงสี่ร้อยกว่าคนเองค่ะ(น่าจะรวมประถมด้วย) แล้วไม่มีคนเอเชียในโรงเรียนเลย มีก็แต่ลูกครึ่งสองสามคน (ในyearเรามีลูกครึ่งเวียดนามคนนึง) แต่พวกเค้าก็เหมือนเกิดที่นี่ ซึ่งเรานับว่าเค้าคือคนที่นี่นั่นแหล่ะค่ะ 55 แล้วคือเรามีปัญหาเรื่องภาษาอยู่คนเดียว ความจริงเราก็พอถูๆไถๆได้ แต่พอมาอยู่นี่ คือเหมือนไม่ได้เลยค่ะ เวลาครูพูดหรือเวลาเพื่อนพูดนี่เหมือนภาษาต่างด้าวเลยค่ะ ถถถ นี่ก็เปิดเทอมมา 5 สัปดาห์แล้วค่ะ ในเรื่องการฟัง เราก็พอรู้เรื่องขึ้นนิดนึง แต่ก็แค่นิดนึงค่ะ ส่วนเรื่องการพูดนั้น เหมือนจะไม่ขยับ เพราะที่โรงเรียนเราไม่ค่อยพูด (คือไม่รู้จะพูดยังไง) แต่ที่บ้านเราก็คุยกับแด๊ดเป็นอังกฤษค่ะ แต่ก็นะ ที่บ้านกะที่โรงเรียนไม่เหมือนกันนี่นา คือคำศัพท์ สำนวน โคลง คำนู่นนี่นั่นที่ไม่เคยเฉียดหูนั้นมาเต็มค่ะ คืออาทิตย์แรกๆก็ไม่เท่าไหร่ คิดว่าคงโอเคขึ้น คงค่อยเป็นค่อยไป แต่พอมาอาทิตย์ก่อนหน้านี้ เราเริ่มรู้สึกไม่โอเคแล้วค่ะ คืองานมันเริ่มยากขึ้น เยอะขึ้น และสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกไม่โอเคนอกจากเรื่องงาน ก็เรื่องเพื่อน คือเหมือนจะดี แต่ไปๆมาๆ เหมือนไม่มีตัวตนซะงั้น 555 มันก็รู้สึกแย่อยู่นะคะ ลองนึกภาพดูแบบ เรานั่งในกลุ่ม แล้วเพื่อนเค้าชวนทุกคนไปนู่นนี่ แล้วไม่ชวนเราคนเดียวงี้ ค่อดเฟลเลย ถถถ แล้วยิ่งวันนี้ เราเกือบร้องไห้ในคาบจีโอฯ คือเราตามไม่ทันเพื่อนอ่ะ แล้วมันเยอะแล้วยากด้วย แล้วครูอธิบายเราหลายรอบมากแต่เรายังไม่เข้าใจ บางทีเราเลยรู้สึกผิดกับครู และก็รู้สึกเหมือนเป็นตัวถ่วงอ่ะค่ะ ทำไงดีคะ ท้อแรง ฮือออ T^T
มาเรียนต่อต่างประเทศ ตอนนี้ท้อมาก ทำยังไงดีคะ?
เข้าเรื่องเลยโนะ(ขออธิบายนิดนุงง) คือเรามาเรียนที่ออสเตรเลียอ่าค่ะ ยังไม่จบมอสามเลยแต่ย้ายมาก่อนและก็มาrestart มอสามใหม่ ซึ่งก็คือ year9 ที่นี่ค่ะ แล้วคือเราเรียนเอกชน เป็นโรงเรียนเล็กๆ ทั้งโรงเรียนมีสามร้อยถึงสี่ร้อยกว่าคนเองค่ะ(น่าจะรวมประถมด้วย) แล้วไม่มีคนเอเชียในโรงเรียนเลย มีก็แต่ลูกครึ่งสองสามคน (ในyearเรามีลูกครึ่งเวียดนามคนนึง) แต่พวกเค้าก็เหมือนเกิดที่นี่ ซึ่งเรานับว่าเค้าคือคนที่นี่นั่นแหล่ะค่ะ 55 แล้วคือเรามีปัญหาเรื่องภาษาอยู่คนเดียว ความจริงเราก็พอถูๆไถๆได้ แต่พอมาอยู่นี่ คือเหมือนไม่ได้เลยค่ะ เวลาครูพูดหรือเวลาเพื่อนพูดนี่เหมือนภาษาต่างด้าวเลยค่ะ ถถถ นี่ก็เปิดเทอมมา 5 สัปดาห์แล้วค่ะ ในเรื่องการฟัง เราก็พอรู้เรื่องขึ้นนิดนึง แต่ก็แค่นิดนึงค่ะ ส่วนเรื่องการพูดนั้น เหมือนจะไม่ขยับ เพราะที่โรงเรียนเราไม่ค่อยพูด (คือไม่รู้จะพูดยังไง) แต่ที่บ้านเราก็คุยกับแด๊ดเป็นอังกฤษค่ะ แต่ก็นะ ที่บ้านกะที่โรงเรียนไม่เหมือนกันนี่นา คือคำศัพท์ สำนวน โคลง คำนู่นนี่นั่นที่ไม่เคยเฉียดหูนั้นมาเต็มค่ะ คืออาทิตย์แรกๆก็ไม่เท่าไหร่ คิดว่าคงโอเคขึ้น คงค่อยเป็นค่อยไป แต่พอมาอาทิตย์ก่อนหน้านี้ เราเริ่มรู้สึกไม่โอเคแล้วค่ะ คืองานมันเริ่มยากขึ้น เยอะขึ้น และสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกไม่โอเคนอกจากเรื่องงาน ก็เรื่องเพื่อน คือเหมือนจะดี แต่ไปๆมาๆ เหมือนไม่มีตัวตนซะงั้น 555 มันก็รู้สึกแย่อยู่นะคะ ลองนึกภาพดูแบบ เรานั่งในกลุ่ม แล้วเพื่อนเค้าชวนทุกคนไปนู่นนี่ แล้วไม่ชวนเราคนเดียวงี้ ค่อดเฟลเลย ถถถ แล้วยิ่งวันนี้ เราเกือบร้องไห้ในคาบจีโอฯ คือเราตามไม่ทันเพื่อนอ่ะ แล้วมันเยอะแล้วยากด้วย แล้วครูอธิบายเราหลายรอบมากแต่เรายังไม่เข้าใจ บางทีเราเลยรู้สึกผิดกับครู และก็รู้สึกเหมือนเป็นตัวถ่วงอ่ะค่ะ ทำไงดีคะ ท้อแรง ฮือออ T^T