เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อ 10 ปี ที่แล้ว (ตอนนั้นยังพึ่งเรียนปี 1) ได้รู้จัก ผู้ชายคนหนึ่ง ผ่านทาง โลกโซลเชี่ยว ซึ่งตอนนั้น ก็ใช้บริการ messenger แชทพูดคุยกัน โดยเริ่มไปโพส ที่เวป เวปหนึ่ง ว่าต้องการเพื่อน แฟน คนรู้ใจ ...... และเขาก็ได้แอดมาเป็นเพื่อนกะเรา หลังจากนั้นเราก็ได้คุยกันมาเรื่อยๆ แต่ยังไม่เคยเจอหน้ากัน มีเพียงการแชทคุยกัน และก็โทรคุยกันเท่านั้นเอง และโดยส่วนใหญ่ เขาเป็นคนโทรหาเรา ทุกวัน วันละหลายๆรอบ ซึ่งมันทำให้เรารู้สึกดีมาก (อ้อ ลืมบอกไป ว่าเราคุยกันแบบ ชาย ชอบ ชาย นะครับ) และเมื่อเมื่อ 10 กว่า ปี ที่แล้ว การเปิดเผยเรื่องของเกย์ ยังไม่ค่อยได้รับความยินยอมจากสังคมสักเท่าไหร่ แต่ก็พอมีบ้าง ...... หลังจากที่ได้คุยกัน เป็นเวลา ประมาณ 3-4 เดือน ก็ได้นัดเจอกันที่ห้าง ย่านบางกะปิ เขามาถึงปรมาณ บ่ายโมง ในใจตอนนั้น รู้สึกอายที่จะได้พบ ไม่รู้ว่าเจอกันแล้วจะเป็นอย่างไร ....... แต่พอได้เจอแล้ว เค้าเป็นคนน่ารัก อัธยาศัยดี เราได้ชวนกันไป ถ่ายรูปที่ตู้สติ๊กเกอร์ ซึ่งตอนนั้นเป็นอะไรที่ฮิตมากในหมู่วันรุ่นสมัยนั้น และทุกๆห้าง ต้องมี ...... หลังจากที่เราถ่ายเสร็จ ก็ได้ชวนกันไปร้องเพลงคาราโอเกะ .... ผมจำได้แม่นเลยว่า ผมร้องเพลงให้เขาฟังเป็นเพลงแรกในชีวิต คือเพลง "โทษฟ้าดิน" ของ โบวี่ ..... เขาบอกผมว่า ผมร้องเพลงเพราะมาก ตอนนั้น อายจนหน้าแดง หน้าร้อนไปหมด ไม่เคยมีใครมาชมแบบนี้ .... และเพลงที่ 2 ที่ผมร้องคือ "ใจเธอกอดใคร" ของ นีโอเอ็กซ์ ซึ่งเพลงนี้ทำให้เขาเลือกเป็นเพลงเสียงรอสาย และใช้เพลงนี้นานมาก น่าจะประมาณ 4 ปีได้ ไม่เคยเปลี่ยน โทรไปหาเขาครั้งใด ก็จะได้ยินเพลงนี้ ...... ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรเขอถึงเลือกเพลงนี้ จากนั้นเราก็อแบ่งรูปสติ๊กเกอร์กัน และได้ไปส่งเขาขึ้นรถ กลับบ้าน (อ่อ ลืมบอกไป ขเาเดินทางมาจากฝั่งธน เพื่อมาบางกะปิ ประทับใจมาก เพราะที่เขามามันไกลมากเหลือเกิน) ..... กลับไปห้องนอนหลับฝันดีมาก ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย
ขอพักแค่นี้ก่อนนะครับ จะเที่ยงแล้ว
ถ้าบ่ายๆ ไม่ติดงานอะไรจะมาเล่าต่อ


คุณเคยเป็นไหม? 10 ปี แล้ว ไม่เคยลืมแฟนเก่าเลย
ขอพักแค่นี้ก่อนนะครับ จะเที่ยงแล้ว
ถ้าบ่ายๆ ไม่ติดงานอะไรจะมาเล่าต่อ