.........บทกวีที่หายไป...........

นั่งเฝ้ามองทิวทัศน์ในเมืองใหญ่
นั่งเฝ้าดูด้วยหัวใจที่ไหวหวั่น
นั่งเฝ้าถามชีวิตทุกคืนวัน
นั่งเฝ้าเขียนบทประพันธ์ประโลมใจ

แล้ววันหนึ่งถ้อยคำก็เลือยหาย
ดูคล้ายๆสิ้นสุนทรีย์ในสิ่งไหน
สิ่งที่เห็นจากละเอียดในความนัย
กลับกลายไปหยาบกล้านในดวงตา

ฉันมาจากที่ห่างไกลจากที่นี่
ที่ๆมีความงดงามให้เสาะหา
ที่ๆพบความหมายในดวงตา
ที่ๆพาพบวิถีที่ดีงาม

แล้ววันหนึ่งโชคชะตาก็พาพัด
แล้วจำกัดฉันไว้ในเมืองห่าม
แล้วเร่งเร่าให้ฉันคอยทำตาม
แล้วพยายามเปลี่ยนฉันจากคนเดิม

มาตอนนี้คล้ายบทกลอนฉันสูญหาย
โดนทำลายไร้สิ่งใดจะส่งเสริม
ไร้สุนทรีย์วิถีงามมาเพิ่มเติม
แล้วฉันเริ่มเปลี่ยนไปตามกระแสเมือง

จึงแหงนมองขึ้นไปบนฟ้ากว้าง
แล้วปล่อยวางความคิดที่ต่อเนื่อง
ตัดสินใจหันหลังให้ความรุ่งเรือง
พร้อมปลดเปลื้องสิ่งต่างๆที่สร้างมา

ทันใดนั้นบทกวีก็ปรากฎ
ยังงามงดบริสุทธิ์และเดียงสา
ทันใดนั้นสัมผัสได้ในดวงตา
น้าใสๆเอ่อออกมาจากดวงใจ