ผมเข้าค่ายพึ่งกลับจากเขาชนไก่เมื่อวาน วันนี้ผมเลยจะมาบอกต่อเกี่ยวกับข้อคิด.ประสพการณ์. หรืออะไรต่างๆที่เจอมานะคับ
เริ่มเลยละกัน
ผมอยู่ปี2 ผลัด 40 ได้ไปกับรร.หลายรร.เช่น Sbac, สตรีวิทยา 2, แจงล้อม, นานาชาติ เดอะรีเจ้นท์ ฯลฯ
การกินข้าวเค้าจะแจกถาดหลุมอนุบาลให้คนบะถาดตั่งแต่วันแรก แล้วต้องรักษาดีๆพาไปทุกที่ ซึ่งมันจะโดนฝุ่นแล้วกินข้าวกับฝุ่น
ที่นอนเป็นการนอนกับพื้นดินแล้วมีผ้าใบกันฝนให้1ผืนจั่วหลังคาไว้ มีเป็นโซ A,B Aจะริมเหว Bจะริมเขาเล็ก ทุกกลางคืนจะมีเวรมาเฝ้าคนไม่นอน. ตัวจขกท.นอน B80 ฉายา (B80 ของยังมี) ถ้าใครอยู่ผลัด 40 จะรู้ว่าจขกท.เป็นใคร แล้วทำไมถึงได้ฉายานี้ สิ่งเสพติดโดนห้ามและเป็นเป้าหมายมากของที่นั่น
ส่วนมากมีแต่บุหรี่ มาวันแรกโดนค้นทุกคน ย้ำ!! ทุกคนแต่ถ้าหน้าตาเรียนหน่อยก็แค่กระเป๋า ถ้าเถื่อนหน่อยก็ทั้งตัวยันกางเกงใน&รองเท้าคอมแบค
ถ้าเจอจะโดนยึด ถ้าไม่เจอแต่แอบสูบจะตกทันที แต่อย่าไปกลัว ร้านค้ามีขายซอง 80 บาท
ถ้าใครไม่กินข้าวรัฐก็มีเมียจ่ามาขาย อร่อนดีนะข้าวคน รวมถึงการเข้าฐานก็สนุกดี แต่ฝุ่นเยอะมาก เยอะมากๆๆๆๆๆ มากจิงๆ ใครนึกไม่ออกให้นึกถึงหนังเรื่อง มิสชั่น อิมพรอสซิเบิ้ล ภาค สกายฟอล์ ฉากที่พระเอกวิ่งตามคนร้ายจากตึกที่ดูไบ จนเจอพายุทะเลทราย นั้นแหละ เป๊ะๆ อย่าหาว่าโม้ คนสำลักฝุ่นจนเป็นลมก็มี. แต่ถ้าใครใส่แมสก็ดีหน่อย หรือซื้อผ้าพันคอมาปิดก็ได้
แล้วผมก็เดินทางไกลด้วยที่ว่าผมขาวมั้งหรือกวน_ เลยสนิดกับจ่าได้ง่าย ผมได้ไปรู้จักจ่าคนนึงเค้าคุมฐานฝึก แต่ผมฝึกไม่ได้เนื่องจากต้องฝึกเคลื่อนที่ด้วยวิธีการโผล+คลานต่ำ+คลานสูง แต่ผมศองซ้ายแตก รถแหกโค้ง เลยได้นั่งพักรอเพื่อน (ดีนะมีแผลที่เเขน ผมจะโดนซ่อมให้วิดพื้นก็รอดเพราะศอกมีแผล) แล้วมีจ่ามานั่งด้วยก็คุยเล่นกัน เนื่องจากตัวผมเป็นคนสูบบุหรี่(ขอเตือนว่าไม่ดีนะคับ) ผมเลยแซวจ่าว่า จ่านั่งเฉยๆเบื่ออะขอไปดูดบุหรี่ได้ปะ หลังต้นไผ่ จ่าบอกจะดูดก็ดูดไปไม่ซี มีของรึปล่าว ผมก็บอกไม่มี พอจบฐานจ่าก็เอามาให้2ซอง แต่ผมไม่เอา พอตกดึกผมเกิดอยากสูบ แต่ร้านค้าปิดเลยโทรหาจ่าดูบอกเอามาให้หน่อย เต้นท์B80 เขาก็เอามาให้จิงๆ ผมเลยสนิดกัน บังเอินจ่าเขาเลิกกับแฟน เขาเลยเข้ากับผมได้ เราก็ปรึกษากันไป จ่าเขาบอกว่าเป็นทหารอะ เรื่องความรักสำคัญนะ เพราะเวลาเราเหนื่อย เราท้อ อย่างน้อยก็จะได้มีกำลังใจ จ่าพูดกับผมว่ากูขอถามไรหน่อย มาค่ายนี้อะไรสำคัญสุด? ผมก็บอกไปว่า น้ำ จ่าตอบมาว่า"คิดงั้นไม่ได้ ทุกอย่างที่นี่สำคัญ ไปวิ่งหิวน้ำ น้ำก็สำคัญ กลางคืนหิวข้าว ข้าวก็สำคัญ. ถ้าเกิดมีคนหิวข้าว แต่เราเอาน้ำไปให้มันก็ไม่มีค่าหรอก. จำไว้คนเราทุกคนมีค่า แต่ต้องมีค่าให้ถูกที่ ถ้าผญ.ต้องการรถ แต่ซื้อน้ำหอมให้ ก็ไร้ค่า แต่ถ้า ผญ คนนึงต้องการน้ำหอม แล้วมีน้ำหอมให้ จะมีค่ามาก" ผมก็ฟังคำพูดเค้า ขากลับวันออกค่าย ผมเดินทางไกลเพื่อกลับมาจุดรวมพล 2 แล้วจะออกจากเขาชนไก่ ผมเดินจนถึงปลายทาง และได้นั่งพักคนเดียวหลังห้องน้ำ อยู่ดีๆจ่าเดินมาหา ผมก็งงว่ามาจากไหน จ่าถามว่าเหนื่อยมากมั้ย ผมก็บอกว่า เหนื่อยมาก. จ่าก็บอกว่า แล้วได้อะไรจากการเหนื่อยมากๆไม๊ ขาก็เจ็บ หลังก็ปวด เหงื่อก็ไหล ฝุ่นก็เข้าปอด จะพยายามทำไม ถ้ายังตาม ยังหวังกับคนที่ชอบอยู่เรื่อยๆนะ วันนึงใจของก็ไม่ต่างกับร่างกายวันนี้หรอก เดิน1.30 ชม.ยังล้า ใจวิ่งมานานแค่ไหนละ ลองคิดดู แล้วจ่าก็บอกว่า กลับบ้านดีๆ กูเป็นห่วงเลยมาส่งเฉยๆ กูรุ้ว่ามีห่วงในใจ โชคดี ปีหน้ากูคงไม่เจอแล้ว แล้วจ่าก็เดินหายไป พอจะกลับผมก็วิ่งหาจ่าจนทั่วบริเวณก็ไม่เจอ ถามจ่าคนอื่นก็ไม่รู้จัก ผมวิ่งไปวิ่งมาจนสดุดที่บอร์ดๆนึง เป็นรายชื่อทหารที่ผ่านสงครามมาแล้วเสียชีวิต ที่ผมอึ้งคือ 1 ในนั้นมีจ่าอยู่ด้วย ในสมองผมไม่กลัว แต่ร้องไห้ คิดถึงวันต่างๆที่ผ่านมา ได้มานั่งคุย ปรึกษา หรือเล่นกัน ผมงงกับตัวเองมาก หลังจากนี้ผมคงไม่เจอจ่าแล้ว คำสอนของจ่า ผมสัญญาว่าจะไม่ลืมนะคับ หลับให้สบายนะจ่า 😂
ข้อคิดที่ได้จากการเข้าค่าย รักษาดินแดน(รด.) ที่เขาชนไก่ 2/59 ทบ. ผลัด 40. 17-19 ก.พ. 59
เริ่มเลยละกัน
ผมอยู่ปี2 ผลัด 40 ได้ไปกับรร.หลายรร.เช่น Sbac, สตรีวิทยา 2, แจงล้อม, นานาชาติ เดอะรีเจ้นท์ ฯลฯ
การกินข้าวเค้าจะแจกถาดหลุมอนุบาลให้คนบะถาดตั่งแต่วันแรก แล้วต้องรักษาดีๆพาไปทุกที่ ซึ่งมันจะโดนฝุ่นแล้วกินข้าวกับฝุ่น
ที่นอนเป็นการนอนกับพื้นดินแล้วมีผ้าใบกันฝนให้1ผืนจั่วหลังคาไว้ มีเป็นโซ A,B Aจะริมเหว Bจะริมเขาเล็ก ทุกกลางคืนจะมีเวรมาเฝ้าคนไม่นอน. ตัวจขกท.นอน B80 ฉายา (B80 ของยังมี) ถ้าใครอยู่ผลัด 40 จะรู้ว่าจขกท.เป็นใคร แล้วทำไมถึงได้ฉายานี้ สิ่งเสพติดโดนห้ามและเป็นเป้าหมายมากของที่นั่น
ส่วนมากมีแต่บุหรี่ มาวันแรกโดนค้นทุกคน ย้ำ!! ทุกคนแต่ถ้าหน้าตาเรียนหน่อยก็แค่กระเป๋า ถ้าเถื่อนหน่อยก็ทั้งตัวยันกางเกงใน&รองเท้าคอมแบค
ถ้าเจอจะโดนยึด ถ้าไม่เจอแต่แอบสูบจะตกทันที แต่อย่าไปกลัว ร้านค้ามีขายซอง 80 บาท
ถ้าใครไม่กินข้าวรัฐก็มีเมียจ่ามาขาย อร่อนดีนะข้าวคน รวมถึงการเข้าฐานก็สนุกดี แต่ฝุ่นเยอะมาก เยอะมากๆๆๆๆๆ มากจิงๆ ใครนึกไม่ออกให้นึกถึงหนังเรื่อง มิสชั่น อิมพรอสซิเบิ้ล ภาค สกายฟอล์ ฉากที่พระเอกวิ่งตามคนร้ายจากตึกที่ดูไบ จนเจอพายุทะเลทราย นั้นแหละ เป๊ะๆ อย่าหาว่าโม้ คนสำลักฝุ่นจนเป็นลมก็มี. แต่ถ้าใครใส่แมสก็ดีหน่อย หรือซื้อผ้าพันคอมาปิดก็ได้
แล้วผมก็เดินทางไกลด้วยที่ว่าผมขาวมั้งหรือกวน_ เลยสนิดกับจ่าได้ง่าย ผมได้ไปรู้จักจ่าคนนึงเค้าคุมฐานฝึก แต่ผมฝึกไม่ได้เนื่องจากต้องฝึกเคลื่อนที่ด้วยวิธีการโผล+คลานต่ำ+คลานสูง แต่ผมศองซ้ายแตก รถแหกโค้ง เลยได้นั่งพักรอเพื่อน (ดีนะมีแผลที่เเขน ผมจะโดนซ่อมให้วิดพื้นก็รอดเพราะศอกมีแผล) แล้วมีจ่ามานั่งด้วยก็คุยเล่นกัน เนื่องจากตัวผมเป็นคนสูบบุหรี่(ขอเตือนว่าไม่ดีนะคับ) ผมเลยแซวจ่าว่า จ่านั่งเฉยๆเบื่ออะขอไปดูดบุหรี่ได้ปะ หลังต้นไผ่ จ่าบอกจะดูดก็ดูดไปไม่ซี มีของรึปล่าว ผมก็บอกไม่มี พอจบฐานจ่าก็เอามาให้2ซอง แต่ผมไม่เอา พอตกดึกผมเกิดอยากสูบ แต่ร้านค้าปิดเลยโทรหาจ่าดูบอกเอามาให้หน่อย เต้นท์B80 เขาก็เอามาให้จิงๆ ผมเลยสนิดกัน บังเอินจ่าเขาเลิกกับแฟน เขาเลยเข้ากับผมได้ เราก็ปรึกษากันไป จ่าเขาบอกว่าเป็นทหารอะ เรื่องความรักสำคัญนะ เพราะเวลาเราเหนื่อย เราท้อ อย่างน้อยก็จะได้มีกำลังใจ จ่าพูดกับผมว่ากูขอถามไรหน่อย มาค่ายนี้อะไรสำคัญสุด? ผมก็บอกไปว่า น้ำ จ่าตอบมาว่า"คิดงั้นไม่ได้ ทุกอย่างที่นี่สำคัญ ไปวิ่งหิวน้ำ น้ำก็สำคัญ กลางคืนหิวข้าว ข้าวก็สำคัญ. ถ้าเกิดมีคนหิวข้าว แต่เราเอาน้ำไปให้มันก็ไม่มีค่าหรอก. จำไว้คนเราทุกคนมีค่า แต่ต้องมีค่าให้ถูกที่ ถ้าผญ.ต้องการรถ แต่ซื้อน้ำหอมให้ ก็ไร้ค่า แต่ถ้า ผญ คนนึงต้องการน้ำหอม แล้วมีน้ำหอมให้ จะมีค่ามาก" ผมก็ฟังคำพูดเค้า ขากลับวันออกค่าย ผมเดินทางไกลเพื่อกลับมาจุดรวมพล 2 แล้วจะออกจากเขาชนไก่ ผมเดินจนถึงปลายทาง และได้นั่งพักคนเดียวหลังห้องน้ำ อยู่ดีๆจ่าเดินมาหา ผมก็งงว่ามาจากไหน จ่าถามว่าเหนื่อยมากมั้ย ผมก็บอกว่า เหนื่อยมาก. จ่าก็บอกว่า แล้วได้อะไรจากการเหนื่อยมากๆไม๊ ขาก็เจ็บ หลังก็ปวด เหงื่อก็ไหล ฝุ่นก็เข้าปอด จะพยายามทำไม ถ้ายังตาม ยังหวังกับคนที่ชอบอยู่เรื่อยๆนะ วันนึงใจของก็ไม่ต่างกับร่างกายวันนี้หรอก เดิน1.30 ชม.ยังล้า ใจวิ่งมานานแค่ไหนละ ลองคิดดู แล้วจ่าก็บอกว่า กลับบ้านดีๆ กูเป็นห่วงเลยมาส่งเฉยๆ กูรุ้ว่ามีห่วงในใจ โชคดี ปีหน้ากูคงไม่เจอแล้ว แล้วจ่าก็เดินหายไป พอจะกลับผมก็วิ่งหาจ่าจนทั่วบริเวณก็ไม่เจอ ถามจ่าคนอื่นก็ไม่รู้จัก ผมวิ่งไปวิ่งมาจนสดุดที่บอร์ดๆนึง เป็นรายชื่อทหารที่ผ่านสงครามมาแล้วเสียชีวิต ที่ผมอึ้งคือ 1 ในนั้นมีจ่าอยู่ด้วย ในสมองผมไม่กลัว แต่ร้องไห้ คิดถึงวันต่างๆที่ผ่านมา ได้มานั่งคุย ปรึกษา หรือเล่นกัน ผมงงกับตัวเองมาก หลังจากนี้ผมคงไม่เจอจ่าแล้ว คำสอนของจ่า ผมสัญญาว่าจะไม่ลืมนะคับ หลับให้สบายนะจ่า 😂