สวัสดีค่ะชาวพันทิปทุกคน เรามีเรื่องที่คอยมาตามหลอกหลอนจิตใจเรื่องหนึ่งมาระบาย
เข้าเรื่องเลยนะคะ ตอนเรา 6-7 ขวบได้ เราไปเล่นกับน้องแถวบ้านซึ่งที่บ้านของน้องคนนั้นถัดจากบ้านของเรา 2 หลัง เด็กๆเล่นกันก็ไม่พ้นซ่อนหาอ่ะค่ะ เล่นกัน 3 คน พอเราไปซ่อนพี่ชายของน้องคนนั้นจะพาเราไป เราเองก็ไม่เข้าใจ เราก็ซ่อนเองได้นะ แต่พี่เขายังพาไปแถวๆซอกตู้เสื้อผ้าซึ่งมันมืดๆ เขาก็จะจับเรานั่งลงเอามือปิดปากเราไว้อีกข้างก็กอดเอวเราไว้ เขาก็ลูบเอว ขา หน้าอก แล้วก็จับตรงนั้นของเรา เป็นแบบนี้หลายครั้งค่ะ จนวันนึงมันเลยเถิด พี่คนนั้นพาเราไปซ่อนในห้องของเขา *คือเวลาที่เราเป็นเล่นด้วยกันผู้ใหญ่ไม่อยู่บ้านนะคะเค้าไว้ใจเพราะพวกเราไม่เล่นอะไรพิเรนท์
พี่เขาพาเราไปในห้องเราก็จะวิ่งออกมาเขาก็ผลักเรานอนบนเตียงแล้วไปล็อคประตู เรากลัวมาก พี่เขาก็มาลูบตัวเราถอดเสื้อผ้าเรา เราไม่ร้องไห้นะ แต่มันทำอะไรไม่ได้เลย เขาก็ข่มขืนเรา พอทำเสร็จก็ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปก่อน เรารีบใส่แล้ววิ่งกลับบ้าน ตอนนั้นเขาประมาณ ป.5-6 นี่แหละค่ะ ดูๆแล้วเป็นคนเก็บกด หมกหมุ่น แต่ไม่เคยคิดว่าจะทำกับเราแบบนี้
ไม่เคยคิดว่าครั้งแรกของตัวเองจะต้องโดนข่มขืน โดนคนที่ไม่ได้รักทำ ตอนนี้เราอยู่ม.ปลายค่ะ เหตุการณ์ในวันนั้นยังคงหลอกหลอนเรามาตลอด หลังจากที่โดนข่มขืนไม่กี่ปีพ่อเราก็เสียแม่เลยพาย้ายบ้าน เรื่องนี้เราไม่เคยบอกใครเลย เรากลัว พี่คนนั้นเราก็ยังคงเห็นกันนะคะ เขาก็พูดกับเราปกติ ด้วยความที่พ่อแม่รู้จักกันทำให้เราต้องไปบ้านเขาอีก เรากลัวจนต้องนั่งรอแม่คุยกันอยู่นอกบ้านเขา เขาเฉยทั้งๆที่เรากลับมาบ้านก็มีแต่ร้องไห้ ทุกวันนี้เขาเรียนมหาลัยเลยไม่ได้เจอกัน นานๆครั้งเขากลับบ้านน่ะค่ะถึงเห็น พอเห็นเราก็รีบหลบ เราอาย ทุกวันนี้เราเป็นคนตลก ร่าเริง เรียนดี ครูอาจารย์รู้จักดีเพราะเราเป็นเด็กกิจกรรม ภายใต้รอยยิ้มของเราก็คือน้ำตานี่แหละค่ะ เราดูหื่นในสายตาเพื่อน เป็นติ่งเกาหลี ติ่งฝรั่ง เป็นสาววาย เวลาพูดเรื่องเซ็กซ์กันแล้วถามว่าใครยังซิง เพื่อนก็จะแบบว่า 'อย่างอีจขกท.นี่เรอะจะเคย มันยังซิงเว้ย 55555' เราก็ขำไปกับเพื่อน พยายามเฉย กลับมาก็ร้องไห้ ทำยังไงเรื่องนี้ถึงจะออกไปจากหัวเราได้คะ พอมีวิธีมั้ย เราไม่ไหวเลย มันเหมือนเป็นมีดที่พอเราคิดถึงมันเมื่อไหร่ก็ค่อยๆจิ้มเข้ามาที่หัวใจ เราทรมานมาก ไม่รู้ว่าพี่เขาจะยังนึกถึงเรื่องที่ทำกับเราไว้มั้ย ก็คงไม่หรอกเนาะ ข่มขืนนี่นา สงสารตัวเองชะมัด
18+ อยากลืมสิ่งที่เคยโดนทำร้ายในวัยเด็ก
เข้าเรื่องเลยนะคะ ตอนเรา 6-7 ขวบได้ เราไปเล่นกับน้องแถวบ้านซึ่งที่บ้านของน้องคนนั้นถัดจากบ้านของเรา 2 หลัง เด็กๆเล่นกันก็ไม่พ้นซ่อนหาอ่ะค่ะ เล่นกัน 3 คน พอเราไปซ่อนพี่ชายของน้องคนนั้นจะพาเราไป เราเองก็ไม่เข้าใจ เราก็ซ่อนเองได้นะ แต่พี่เขายังพาไปแถวๆซอกตู้เสื้อผ้าซึ่งมันมืดๆ เขาก็จะจับเรานั่งลงเอามือปิดปากเราไว้อีกข้างก็กอดเอวเราไว้ เขาก็ลูบเอว ขา หน้าอก แล้วก็จับตรงนั้นของเรา เป็นแบบนี้หลายครั้งค่ะ จนวันนึงมันเลยเถิด พี่คนนั้นพาเราไปซ่อนในห้องของเขา *คือเวลาที่เราเป็นเล่นด้วยกันผู้ใหญ่ไม่อยู่บ้านนะคะเค้าไว้ใจเพราะพวกเราไม่เล่นอะไรพิเรนท์
พี่เขาพาเราไปในห้องเราก็จะวิ่งออกมาเขาก็ผลักเรานอนบนเตียงแล้วไปล็อคประตู เรากลัวมาก พี่เขาก็มาลูบตัวเราถอดเสื้อผ้าเรา เราไม่ร้องไห้นะ แต่มันทำอะไรไม่ได้เลย เขาก็ข่มขืนเรา พอทำเสร็จก็ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปก่อน เรารีบใส่แล้ววิ่งกลับบ้าน ตอนนั้นเขาประมาณ ป.5-6 นี่แหละค่ะ ดูๆแล้วเป็นคนเก็บกด หมกหมุ่น แต่ไม่เคยคิดว่าจะทำกับเราแบบนี้
ไม่เคยคิดว่าครั้งแรกของตัวเองจะต้องโดนข่มขืน โดนคนที่ไม่ได้รักทำ ตอนนี้เราอยู่ม.ปลายค่ะ เหตุการณ์ในวันนั้นยังคงหลอกหลอนเรามาตลอด หลังจากที่โดนข่มขืนไม่กี่ปีพ่อเราก็เสียแม่เลยพาย้ายบ้าน เรื่องนี้เราไม่เคยบอกใครเลย เรากลัว พี่คนนั้นเราก็ยังคงเห็นกันนะคะ เขาก็พูดกับเราปกติ ด้วยความที่พ่อแม่รู้จักกันทำให้เราต้องไปบ้านเขาอีก เรากลัวจนต้องนั่งรอแม่คุยกันอยู่นอกบ้านเขา เขาเฉยทั้งๆที่เรากลับมาบ้านก็มีแต่ร้องไห้ ทุกวันนี้เขาเรียนมหาลัยเลยไม่ได้เจอกัน นานๆครั้งเขากลับบ้านน่ะค่ะถึงเห็น พอเห็นเราก็รีบหลบ เราอาย ทุกวันนี้เราเป็นคนตลก ร่าเริง เรียนดี ครูอาจารย์รู้จักดีเพราะเราเป็นเด็กกิจกรรม ภายใต้รอยยิ้มของเราก็คือน้ำตานี่แหละค่ะ เราดูหื่นในสายตาเพื่อน เป็นติ่งเกาหลี ติ่งฝรั่ง เป็นสาววาย เวลาพูดเรื่องเซ็กซ์กันแล้วถามว่าใครยังซิง เพื่อนก็จะแบบว่า 'อย่างอีจขกท.นี่เรอะจะเคย มันยังซิงเว้ย 55555' เราก็ขำไปกับเพื่อน พยายามเฉย กลับมาก็ร้องไห้ ทำยังไงเรื่องนี้ถึงจะออกไปจากหัวเราได้คะ พอมีวิธีมั้ย เราไม่ไหวเลย มันเหมือนเป็นมีดที่พอเราคิดถึงมันเมื่อไหร่ก็ค่อยๆจิ้มเข้ามาที่หัวใจ เราทรมานมาก ไม่รู้ว่าพี่เขาจะยังนึกถึงเรื่องที่ทำกับเราไว้มั้ย ก็คงไม่หรอกเนาะ ข่มขืนนี่นา สงสารตัวเองชะมัด