ปรึกษาค่ะ จขกทอายุ22ปี ตอนนี้เรียนอยู่ปี4เทอมสุดท้ายแล้ว ตอนแรกคิดอยู่ว่าจะตั้งกระทู้ดีมั้ย แต่สุดท้ายตั้งดีกว่าเพราะตอนนี้หาที่พึ่งไม่ได้แล้ว
เมื่อก่อนเราคิดว่าเราเป็นคนร่างเริงนะ ถึงแม้จะขี้อายกับคนที่เพิ่งรู้จักไม่ค่อยกล้าคุยด้วยต้องให้คนอื่นมาทักก่อน พอสนิทก็จะคุยเฮฮาสารพัด แต่เดี๋ยวนี้เราไม่รู้ว่าตัวเราเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ไหร่ วันๆนั่งเครียดตลอด ถึงเพื่อนจะมาชวนคุยก็ขำนิดๆแต่ในใจไม่ได้สนุกอะไรด้วยเลย กลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย เกิดอาการระแวงหลายๆอย่าง
คือมีเหตุการณ์หลายอย่างเข้ามาในชีวิตเยอะมาตอนนี้ เรื่องแม่ติดหวยเป็นหนี้ เรื่องพ่อที่2ปีให้หลังมาไม่เหมือนแต่ก่อนซึ่งตอนนี้กลัวพ่อมีบ้านเล็กบ้านน้อยมาก เรื่องเรียนที่มหาลัยที่งานเยอะมากทั้งกลุ่มและเดี่ยวงานกลุ่มที่แทบจะเป็นงานเดี่ยวเพราะเพื่อนแทบไม่ช่วยเลย บ่นกับเพื่อนในเซคคนอื่นก็ไม่ได้เพราะเพื่อนกลุ่มอื่นค่อนข้างกลัวเพื่อนเราที่เป็นคนแรงๆ ถ้าเราพูดไปหรือบอกอาจารย์ ก็โดนทั้งเซคแบนอีกจะจบอยู่แล้วเลยไม่อยากมีปัญหา มันเลยกลายเป็นเรามีเรื่องคิดทุกวันหันไปหาใครก็ไม่ได้แม่ พ่อ พี่ เพื่อนที่ทุกคนบอกว่าสามารถปรับทุกข์ได้แต่กับเรามันไม่ใช่แบบนั้น อาการหลายๆอย่างเริ่มตามมาจนรู้สึกว่า แต่ก่อนก็เคยเจอเรื่องแย่ๆมาแล้วไม่เห็นว่า ตัวเองจะเป็นแบบนี้เลย
1.เริ่มนอนไม่หลับจากเป็นคนนอนห้าทุ่มเที่ยงคืน เดี๋ยวนี้ตี2ตี3ยังแทบจะไม่นอนทั้งๆ ที่ต้องเรียนเช้าออกจากบ้าน6โมงครึ่งเกือบทุกวัน เรากลับไม่มีอาการง่วงหรือเพลียเลย เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปี4เทอม1จนตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่
2.การพูดการจาจากแต่ก่อนเพื่อนชวยคุยนั่นนี่เรามีอารมณ์สนุกสนานร่วมกับเพื่อนนะ แต่เดี๋ยวนี่คุยเหมือนยิ้มได้หัวเราะได้แต่ไม่รู้สึกว่าสนุกอะไร ที่ยิ้มแค่อยากให้เพื่อนรู้ว่าเรามีอารมณ์ร่วมกับวงสนทนา ยิ่งเพื่อนไม่ช่วยทำงานอารมณ์หงุดหงิดเราก็เริ่มจะมาก จนเราคิดว่าเพื่อนคงสังเกตุได้ แต่ก็ยังไม่ค่อยช่วยทำงานเหมือนเดิม นั่นยิ่งทำให้เราเครียดและคิดว่า ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้วะพูดหรือว่าก็ไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดความคิดเรื่องงานจะดีมั้ยจะส่งงานทันหรือเปล่าจะโดนหักคะแนนมั้ย มันวนอยู่ในหัวตลอดเวลา
3.เราไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายๆแต่ก่อนเจอเรื่องแย่ๆทั้งที่บ้านและคนรอบตัว เราแทบจะไม่ร้องไห้เลยแต่เดี๋ยวนี้ แค่คนมาติ หรือเพื่อนพูดจาแรงทั้งๆที่เป็นแบบนี้ตั้งแต่ปี1 เรากลับคิดมากว่าทำไมต้องว่าเราด้วย เราทำไรให้ไม่ดีตรงไหน ก็จะกลับบ้านมาร้องไห้ตลอด ยิ่งช่วงนี้เราร้องไห้ทุกวันจะครบอาทิตย์แล้ว ทั้งๆที่ไม่มีใครมาด่าหรือมาว่า ยืนเฉยๆ ตื่นนอน นั่งรถกลับบ้าน มันก็ร้องไห้เอง ในใจมันรู้สึกแย่ไปเองทั้งๆที่ไม่มีใครทำไรเรา
4.การกินที่เปลี่ยนไปเราเป็นคนอวบที่กำลังจะอ้วนนั่นแหละ เป็นคนกินมื้อจัดหนักมาก แต่อาทิตย์ก่อนเริ่มไม่อยากกินไม่หิว มีแค่กินข้าวมื้อเช้าเพราะแม่บังคับว่ามื้อเช้าไม่หิวยังไงก็ต้องกิน จากที่กินหมดเกี้ยงเดี๋ยวนี้ 2-3คำก็รู้สึกเบื่อ แต่ไม่กินอะไรอีกเลยจนดึก อะไรที่ชอบกินตลอดมันก็ไม่รู้สึกอยากกิน
5.เดี๋ยวเราชอบที่จะยืนนิ่งๆมองแต่สิ่งนั้นนาน มันจะเป็นที่หลังจากที่เพิ่งร้องไห้เสร็จ ในหัวไม่ได้มีความคิดอะไรเลย ณ ตอนที่มอง เช่นวันนี้นั่งรถกลับบ้านเราสะพานเป้ไว้ข้างหน้า นั่งไปนั่งมาก็รู้สึกไม่ดีน้ำตาเริ่มซึมเอง จากนั้นในหัวมันเหมือนว่าง เราก็มองแต่เป้อยู่อย่างนั้นแหละ มองทำไมไม่รู้ มองแบบไม่ได้มีความรู้สึกอะไรทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ รู้สึกแย่รู้สึกไม่ดี จนเริ่มมาคิดว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้
6.เพลงโปรดที่เคยฟังในไอแพตมีแต่สนุกๆก็ไม่รู้สึกสนุก แต่กลับร้องไห้ออกมาอย่างนั้น ความสนุกความรู้ดีที่ได้ฟังเพลงมันหายไป มันมีแต่เศร้า ความรู้สึดมันเศร้าเอง ท้องมันปั่นป่วน หัวมันตึงๆ สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมา
7.ถึงในแต่ละวันในหัวเราจะมีเรื่องวิ่งมาให้คิดมากมาย แต่ก็ยังมีบางช่วงที่อารมณ์ดีถึงมันจะไม่สุด แต่มันก็ยังมีช่วงที่รู้สึกดี แต่มันก็วนกลับไปคิดใหม่ว่านี่มีความสุขอยู่ มีความสุขจริงๆหรอ
เราเลยได้เข้าไปพูดคุยกับพี่เรา แต่เราไม่สามารถเล่าให้พี่ฟังได้หมด แค่พูดว่า เครียดมากช่วงนี้ น้ำตามันก็เริ่มมาจนไม่สามาถเล่าอะไรได้ พี่ได้แต่ปลอบว่าอย่าเครียด คนเราเจอเรื่องดีและไม่ดี แต่สำหรับเรามันมีแต่เรื่องไม่ดีอะ ในหัวมีแต่เรื่องไม่ดี อะไรที่ชอบทำเดี๋ยวนี้ก็ไม่อยากทำ ทุกอย่างมันแย่มาก อธิบายได้ไม่หมด
เราเลยได้เข้าไปหาข้อมูลในเน็ตเรื่อง โรคซึมเศร้า ซึ่งเราอ่านไปแล้วก็ไม่สามารถสรุปได้ว่าตัวเองเป็นหรือเปล่า หรือเป็นไพโบล่าเพราะบางครั้งก็มีช่วงที่รู้สึกดี ไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่คือเรื่องปกติที่ใครๆก็เคยพบเจอ หรือเป็นแค่ความเครียดธรรมดาหรือวิตกกังวลไปเอง
ไม่กล้าปรึกษาพ่อกับแม่ เราได้แต่บอกพี่ว่าอย่าพึ่งบอกใคร เรากลัวว่าคนรอบข้างเราจะมองเรายังไง มันกลัวทุกอย่าง
ซึ่งตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไง จะให้ไปหาหมอเวลาก็ว่างแค่เสาร์ อาทิตย์ แต่คิดว่าถ้ามีโอกาสได้ไปค่ารักษาแพงมั้ยคะ เพราะคงต้องออกเงินเอง ไม่กล้าขอที่บ้านกลัวพ่อแม่รู้ ถ้าเค้าไม่สบายใจสุดท้ายมันคงเป็นเพราะเราที่ทำให้พวกเค้าไม่สบายใจ
เลยอยากถามว่าที่เราเป็นอยู่คนทั่วไปเค้าเป็นแบบนี้หรือเปล่า การที่เจอเรื่องเครียดๆเป็นเวลานานแล้วร้องไห้แบบนี้ปกติมั้ย
แค่เครียดหรือกำลังเป็นโรคซึมเศร้า
เมื่อก่อนเราคิดว่าเราเป็นคนร่างเริงนะ ถึงแม้จะขี้อายกับคนที่เพิ่งรู้จักไม่ค่อยกล้าคุยด้วยต้องให้คนอื่นมาทักก่อน พอสนิทก็จะคุยเฮฮาสารพัด แต่เดี๋ยวนี้เราไม่รู้ว่าตัวเราเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ไหร่ วันๆนั่งเครียดตลอด ถึงเพื่อนจะมาชวนคุยก็ขำนิดๆแต่ในใจไม่ได้สนุกอะไรด้วยเลย กลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย เกิดอาการระแวงหลายๆอย่าง
คือมีเหตุการณ์หลายอย่างเข้ามาในชีวิตเยอะมาตอนนี้ เรื่องแม่ติดหวยเป็นหนี้ เรื่องพ่อที่2ปีให้หลังมาไม่เหมือนแต่ก่อนซึ่งตอนนี้กลัวพ่อมีบ้านเล็กบ้านน้อยมาก เรื่องเรียนที่มหาลัยที่งานเยอะมากทั้งกลุ่มและเดี่ยวงานกลุ่มที่แทบจะเป็นงานเดี่ยวเพราะเพื่อนแทบไม่ช่วยเลย บ่นกับเพื่อนในเซคคนอื่นก็ไม่ได้เพราะเพื่อนกลุ่มอื่นค่อนข้างกลัวเพื่อนเราที่เป็นคนแรงๆ ถ้าเราพูดไปหรือบอกอาจารย์ ก็โดนทั้งเซคแบนอีกจะจบอยู่แล้วเลยไม่อยากมีปัญหา มันเลยกลายเป็นเรามีเรื่องคิดทุกวันหันไปหาใครก็ไม่ได้แม่ พ่อ พี่ เพื่อนที่ทุกคนบอกว่าสามารถปรับทุกข์ได้แต่กับเรามันไม่ใช่แบบนั้น อาการหลายๆอย่างเริ่มตามมาจนรู้สึกว่า แต่ก่อนก็เคยเจอเรื่องแย่ๆมาแล้วไม่เห็นว่า ตัวเองจะเป็นแบบนี้เลย
1.เริ่มนอนไม่หลับจากเป็นคนนอนห้าทุ่มเที่ยงคืน เดี๋ยวนี้ตี2ตี3ยังแทบจะไม่นอนทั้งๆ ที่ต้องเรียนเช้าออกจากบ้าน6โมงครึ่งเกือบทุกวัน เรากลับไม่มีอาการง่วงหรือเพลียเลย เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปี4เทอม1จนตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่
2.การพูดการจาจากแต่ก่อนเพื่อนชวยคุยนั่นนี่เรามีอารมณ์สนุกสนานร่วมกับเพื่อนนะ แต่เดี๋ยวนี่คุยเหมือนยิ้มได้หัวเราะได้แต่ไม่รู้สึกว่าสนุกอะไร ที่ยิ้มแค่อยากให้เพื่อนรู้ว่าเรามีอารมณ์ร่วมกับวงสนทนา ยิ่งเพื่อนไม่ช่วยทำงานอารมณ์หงุดหงิดเราก็เริ่มจะมาก จนเราคิดว่าเพื่อนคงสังเกตุได้ แต่ก็ยังไม่ค่อยช่วยทำงานเหมือนเดิม นั่นยิ่งทำให้เราเครียดและคิดว่า ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้วะพูดหรือว่าก็ไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียดความคิดเรื่องงานจะดีมั้ยจะส่งงานทันหรือเปล่าจะโดนหักคะแนนมั้ย มันวนอยู่ในหัวตลอดเวลา
3.เราไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายๆแต่ก่อนเจอเรื่องแย่ๆทั้งที่บ้านและคนรอบตัว เราแทบจะไม่ร้องไห้เลยแต่เดี๋ยวนี้ แค่คนมาติ หรือเพื่อนพูดจาแรงทั้งๆที่เป็นแบบนี้ตั้งแต่ปี1 เรากลับคิดมากว่าทำไมต้องว่าเราด้วย เราทำไรให้ไม่ดีตรงไหน ก็จะกลับบ้านมาร้องไห้ตลอด ยิ่งช่วงนี้เราร้องไห้ทุกวันจะครบอาทิตย์แล้ว ทั้งๆที่ไม่มีใครมาด่าหรือมาว่า ยืนเฉยๆ ตื่นนอน นั่งรถกลับบ้าน มันก็ร้องไห้เอง ในใจมันรู้สึกแย่ไปเองทั้งๆที่ไม่มีใครทำไรเรา
4.การกินที่เปลี่ยนไปเราเป็นคนอวบที่กำลังจะอ้วนนั่นแหละ เป็นคนกินมื้อจัดหนักมาก แต่อาทิตย์ก่อนเริ่มไม่อยากกินไม่หิว มีแค่กินข้าวมื้อเช้าเพราะแม่บังคับว่ามื้อเช้าไม่หิวยังไงก็ต้องกิน จากที่กินหมดเกี้ยงเดี๋ยวนี้ 2-3คำก็รู้สึกเบื่อ แต่ไม่กินอะไรอีกเลยจนดึก อะไรที่ชอบกินตลอดมันก็ไม่รู้สึกอยากกิน
5.เดี๋ยวเราชอบที่จะยืนนิ่งๆมองแต่สิ่งนั้นนาน มันจะเป็นที่หลังจากที่เพิ่งร้องไห้เสร็จ ในหัวไม่ได้มีความคิดอะไรเลย ณ ตอนที่มอง เช่นวันนี้นั่งรถกลับบ้านเราสะพานเป้ไว้ข้างหน้า นั่งไปนั่งมาก็รู้สึกไม่ดีน้ำตาเริ่มซึมเอง จากนั้นในหัวมันเหมือนว่าง เราก็มองแต่เป้อยู่อย่างนั้นแหละ มองทำไมไม่รู้ มองแบบไม่ได้มีความรู้สึกอะไรทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ รู้สึกแย่รู้สึกไม่ดี จนเริ่มมาคิดว่าตัวเองเป็นอะไร แต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้
6.เพลงโปรดที่เคยฟังในไอแพตมีแต่สนุกๆก็ไม่รู้สึกสนุก แต่กลับร้องไห้ออกมาอย่างนั้น ความสนุกความรู้ดีที่ได้ฟังเพลงมันหายไป มันมีแต่เศร้า ความรู้สึดมันเศร้าเอง ท้องมันปั่นป่วน หัวมันตึงๆ สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมา
7.ถึงในแต่ละวันในหัวเราจะมีเรื่องวิ่งมาให้คิดมากมาย แต่ก็ยังมีบางช่วงที่อารมณ์ดีถึงมันจะไม่สุด แต่มันก็ยังมีช่วงที่รู้สึกดี แต่มันก็วนกลับไปคิดใหม่ว่านี่มีความสุขอยู่ มีความสุขจริงๆหรอ
เราเลยได้เข้าไปพูดคุยกับพี่เรา แต่เราไม่สามารถเล่าให้พี่ฟังได้หมด แค่พูดว่า เครียดมากช่วงนี้ น้ำตามันก็เริ่มมาจนไม่สามาถเล่าอะไรได้ พี่ได้แต่ปลอบว่าอย่าเครียด คนเราเจอเรื่องดีและไม่ดี แต่สำหรับเรามันมีแต่เรื่องไม่ดีอะ ในหัวมีแต่เรื่องไม่ดี อะไรที่ชอบทำเดี๋ยวนี้ก็ไม่อยากทำ ทุกอย่างมันแย่มาก อธิบายได้ไม่หมด
เราเลยได้เข้าไปหาข้อมูลในเน็ตเรื่อง โรคซึมเศร้า ซึ่งเราอ่านไปแล้วก็ไม่สามารถสรุปได้ว่าตัวเองเป็นหรือเปล่า หรือเป็นไพโบล่าเพราะบางครั้งก็มีช่วงที่รู้สึกดี ไม่รู้ว่าที่เป็นอยู่คือเรื่องปกติที่ใครๆก็เคยพบเจอ หรือเป็นแค่ความเครียดธรรมดาหรือวิตกกังวลไปเอง
ไม่กล้าปรึกษาพ่อกับแม่ เราได้แต่บอกพี่ว่าอย่าพึ่งบอกใคร เรากลัวว่าคนรอบข้างเราจะมองเรายังไง มันกลัวทุกอย่าง
ซึ่งตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไง จะให้ไปหาหมอเวลาก็ว่างแค่เสาร์ อาทิตย์ แต่คิดว่าถ้ามีโอกาสได้ไปค่ารักษาแพงมั้ยคะ เพราะคงต้องออกเงินเอง ไม่กล้าขอที่บ้านกลัวพ่อแม่รู้ ถ้าเค้าไม่สบายใจสุดท้ายมันคงเป็นเพราะเราที่ทำให้พวกเค้าไม่สบายใจ
เลยอยากถามว่าที่เราเป็นอยู่คนทั่วไปเค้าเป็นแบบนี้หรือเปล่า การที่เจอเรื่องเครียดๆเป็นเวลานานแล้วร้องไห้แบบนี้ปกติมั้ย