สวัสดีค่ะชาวพันทิปทุกท่าน ในที่สุดวันเวลาก็ผ่านล่วงเลยมาจนถึงเดือนกุมพาพันธ์จนได้ ซึ่งแน่นอนค่ะเดือนกุมพาพันธ์จะมีอยู่วันหนึ่งที่ผู้คนที่มีความรักทั่วโลกต่างต่างให้ความสำคัญและรอคอยนั้นก็คือ “วันวาเลนไทน์” นั่นเองค่ะ พรุ่งนี้ก็จะถึงเทศกาลวันวาเลนไทน์แล้วเราเลยอยากจะแบ่งปันประสบการณ์ความรักที่เกิดขึ้นจริงกับแม่ของเราให้กับชาวพันทิปทุกท่านได้อ่านกันค่ะ  สำหรับตัวเราเองก็ไม่ได้อินอะไรกับเทศกาลวาเลนไทน์เท่าไรเพราะไม่มีคู่ (อารมณ์แบบโสดแล้วพาล55555)

          ทุกๆคนน่าจะมีนิยามความรักเป็นของตัวเองหรือประโยคความรักที่พวกเราทุกคนน่าจะเคยได้ยินอยู่บ่อยๆ เช่น “ ถ้าคนมันจะใช่ ถ้าคนมันจะได้คบ เราไม่จำเป็นต้องวิ่งตามให้เหนื่อยตัวเอง ยังไงวันหนึ่งถ้าเป็นของกันและกันยังไงก็ได้รักกันอยู่ดี” ประโยคความรักแบบนี้เราเชื่อฝังใจมาตลอดและเราก็ไม่เคยเชื่อถือเลยค่ะ เราคิดมาตลอดว่า “ความรักบางครั้งถ้าเราไม่พยายามทำอะไรเลย มันก็ไม่มีวันเป็นจริงขึ้นมาได้ แต่ถ้าหากลองพยายาม มันอาจจะเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างขึ้นมาก็ได้”  คือความคิดเรามันสวนทางไปหมดเลย เรามีคติอยู่ในใจอยู่อย่างหนึ่ง “ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆโดยที่ไม่ใช้ความพยายามแม้แต่เรื่องความรัก”


          ถ้าใครก็ตามที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้ เราอยากให้อ่านจนจบ เราอาจจะมีการพิมพ์ตกหล่นไปบ้างหรือสะกดคำผิดไปบ้างอาจจะพิมพ์ไม่ถูกหลักภาษาไทย เราขอแท็กห้องบางรัก สยามสแควร์ ชานเรือนถ้าเนื้อหาสาระไม่ตรงกับห้องที่ได้แท็กไปต้องขอโทษล่วงหน้าด้วยนะคะ เจตนาของกระทู้นี้เราอยากให้เป็นแรงบันดาลใจหรือเป็นข้อคิดในเรื่องความรักอาจจะเป็นประโยชน์ให้กับทุกคนที่เข้ามาอ่านไม่มากก็น้อย เราเกริ่นมาซะยาวเลยเพื่อเป็นการไม่เสียเวลาขอเริ่มเรื่องเลยนะคะ





          เราขอเล่าแบบย่อๆได้ใจความสำคัญนะคะ ถ้าลงรายละเอียดมันจะเยอะค่ะ แม่ของเราผ่านประสบการณ์การมีครอบครัว การแต่งงาน และความรักมาครึ่งชีวิตแล้ว ตอนนี้ท่านอายุ50ปีกว่าๆ ในอดีตท่านแต่งงานจดทะเบียนสมรสกับพ่อของเราถูกต้องตามกฎหมาย แต่ผ่านมาประมาณ 5 ปีถัดมา สุดท้ายแล้วครอบครัวของเราทั้งพ่อและแม่ก็ได้ทำการหย่าเพราะมีปัญหาเรื้อรังต่างๆนานามากมายที่ไม่สามารถแก้ไขได้ แต่คุยและจบความสัมพันธ์กันด้วยดีค่ะก่อนจะหย่าอย่างเป็นทางการ จากนั้นพ่อก็มีครอบครัวใหม่แต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งและจดทะเบียนสมรส แต่หลายปีถัดมาอีกพ่อได้เสียชีวิตลงอย่างสงบอยู่ในตัวจังหวัดแห่งหนึ่ง ส่วนแม่เราหลังจากที่หย่ากับพ่อมาหลายปี ถามว่ามีคนคุยหรือเพื่อนชายไหม มันก็มีค่ะ แต่ไม่ได้จดทะเบียนสมรสไม่ผูกมัดกับใครทั้งสิ้น แต่แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งเป็นคนมีอายุมากกว่าแม่เข้ามาในชีวิตของท่าน ตอนนั้นแม่ของเรามีความสุขมากตอนที่ได้คบกับผู้ชายคนนี้ เรียกได้ว่าไปเที่ยวกันอย่างมีความสุข ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน เรื่องการให้คำปรึกษาด้านต่างๆ หรือแม้แต่เรื่องเงินทองผู้ชายคนนี้ก็ให้หยิบยืมได้ทุกอย่าง เรียกได้เลยว่าแม่โอเคกับผู้ชายคนนี้มากๆ นานวันเข้าแม่ก็เริ่มรักผู้ชายคนนี้แบบจริงจัง เพราะผู้ชายคนนี้ดูแลอะไรหลายๆอย่างได้ดี แม่ไว้ใจเขามากในทุกๆเรื่อง เชื่อใจแบบ 100%  แต่แล้ววันที่ไม่อยากให้มาถึงมันก็ค่อยๆคืบคลานเข้ามาในชีวิตของแม่อย่างช้าๆ โดยที่แม่ของเราไม่ได้ทำทำใจหรือเตรียมใจเลยแม้แต่น้อย


          ทุกอย่างๆในชีวิตของแม่มันดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไร เหมือนทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ แต่แม่ของเราเป็นคนที่ชอบสังเกตสิ่งรอบข้าง แม้แต่คนรอบกายถ้าเปลี่ยนไปนิดหน่อยท่านก็รู้ว่าเปลี่ยนไปแล้ว แม่เริ่มจับทางผู้ชายคนนี้ได้ว่า เริ่มมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปจากเดิม ข้าวของในบ้านเปลี่ยนไป แต่แม่ยังไม่แน่ใจ100% เลยรอเวลาที่จะจับได้คาหนังคาเขา ในที่สุดวันที่แม่หัวใจสลายก็มาถึง แม่จับได้ว่าผู้ชายคนนี้มีผู้หญิงคนอื่น ณ ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงอารมณ์ของแม่ที่หดหู่ที่สุด สิ้นหวังที่สุด เศร้าที่สุด เสียใจที่สุดในชีวิตของท่าน และสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น แม่ของเราพยายามฆ่าตัวตาย!!!!! อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ แม่ของพยายามฆ่าตัวตายจริงๆแต่มีคนช่วยดึงสติของแม่ได้ทัน เราได้สอบถามย้อนหลังกับแม่ ทำไมถึงอยากฆ่าตัวตายเพราะผู้ชายคนนี้ แม่ตอบว่าเพราะความเชื่อใจ ความจริงใจ ความจริงจัง แม่ทุ่มแทกับผู้ชายไปแบบเต็มเหนี่ยวไม่เผื่อใจให้เจ็บเลย ตรงนี้แหละทำให้แม่เสียความมั่นใจ เสียความรู้สึกอย่างรุนแรง ช่วงเวลา 2 ปีแรกแม่บอกเหมือนตกลงไปอยู่ในนรก ทุกวันร้องไห้และถามตัวเองว่าตัวเองทำผิดอะไร ย้ำๆกับตัวเองแบบนี้เสมอ 3 ปีถัดมาจนครบ 5 ปี แม่ของเราสภาพจิตใจเริ่มโอเคและปกติในที่สุด แม่ของเราเริ่มพูดคุยกับเพื่อนต่างเพศมากขึ้นแต่ยังไม่ได้อะไรกับใครเพราะบาดแผลจากความรักครั้งเก่ายังตราตรึงในความทรงจำของแม่


          ย้อนกลับไปในช่วงเวลาสมัยที่แม่ของเรายังเป็นสาวและเป็นวัยรุ่น หรือพูดง่ายๆวัยละอ่อนน่าขบเผาะนั่นเอง5555 ตอนนั้นแม่ของเรา แอบปลื้มและแอบสนใจรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่ง แต่ด้วยความที่ไม่ได้สนิทอะไรกันมากมาย เลยทำได้แค่มองผ่านตาไปมา ทั้งแม่ของเราและรุ่นพี่คนนั้นรู้จักแค่พอสังเขป รู้แค่ว่าชื่อเล่นชื่อว่าอะไร หน้าตาประมาณไหนแค่นั้น แม่บอกว่าแอบชอบรุ่นพี่คนนี้ตอนที่เรียนที่อยู่ที่นั้น พอจบการศึกษา ทั้งแม่และรุ่นพี่ต่างก็ไม่ได้ติดต่อกันเลยนับตั้งแต่เป็นต้นมาและไม่มีข้อมูลส่วนตัวที่จะพุดคุยหรือติดต่อกันได้เลย คือต่างคนต่างหายไปนานมากๆจนกระทั่ง 30 ปี ผ่านมา แม่ของเราเพิ่งเริ่มต้นเล่นไลน์จากนั้นก็ได้ติดต่อเพื่อนเก่าๆทางไลน์ ตอนสมัยที่เรียนหนังสือ ตามประสาคนมีอายุที่ไม่ได้คุยกับเพื่อนเก่ามานานก็ถามสารทุกข์สุขดิบกันไปมา คือเหมือนแบบว่าคุยกับคนนี้ก็จะถามถึงคนอื่นๆไปด้วย ทั้งเพื่อนเก่าแม่และตัวแม่เองก็ได้แลกเปลี่ยนข้อมูลการติดต่อของเพื่อนแต่ละคนว่ามีใครบ้างที่ติดต่อได้พูดคุยได้บ้าง แต่แล้วความบังเอิญก็เกิดขึ้นจนได้ แม่ได้ข้อมูลรุ่นพี่คนนั้นรุ่นพี่ที่แม่เคยแอบชอบตอนสมัยเรียน ต้องบอกก่อนว่ารุ่นพี่คนนี้อายุมากกว่าแม่เราประมาณ 3 ปีขึ้นไปและรุ่นพี่คนนี้ก็ผ่านการแต่งงานมีครอบครัวมาแล้ว ปัจจุบันโสดไม่มีใคร นับตั้งแต่วันนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์แม่ของเรากับรุ่นพี่คนนั้นที่ใครๆก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นมาได้


          อันนี้แม่เราแอบกระซิบกับเรามาว่า แม่ได้บอกชอบรุ่นพี่คนนั้นไปแล้วค่ะ55555 ถึงจะผ่านมา 30 ปีแล้วก็ตาม คือออกแนวแบบว่าแม่บอกความในใจและก็บอกว่าปลื้มมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้บอกสักที แล้วก็บอกด้วยว่าไม่ได้ขออะไรมากมายแค่อยากคุยกันไปเรื่อยๆแบบไม่รีบร้อนคุยแบบเพื่อนแบบพี่น้องก็ได้ แม่บอกไม่ได้ซีเรียสนะถ้ารุ่นพี่คนนั้นจะปฏิเสธ คือเราได้ยินจากแม่แล้ว แล้วก็เห็นที่ท่านคุยกับรุ่นพี่คนนั้นจากนั้นความสัมพันธ์ก็ค่อยๆดีขึ้นตามลำดับ โทรหากันบ้าง คุยกันบ่อยขึ้น และนัดกันไปทานข้าว จนสุดท้ายก็เรียกได้ว่าเป็นมากกว่าเพื่อนไปแล้วแน่นอน5555 แม่เรายังบอกกับเราเลยว่า “ใครจะไปคิดล่ะผ่านมาตั้ง30ปี ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้ แม่ไม่ได้อะไรกับเขานะ ถ้าวันหนึ่งไม่ได้คบกันแล้ว ก็ยังเป็นเพื่อนคุยกันได้ในยามแก่ แม่ขอแค่นั้น แม่ก็พอใจแล้ว”




          ท้ายที่สุดแล้ว เราไม่อาจรู้ได้เลยว่าชีวิตจะต้องเจอกับอะไร จะรักใคร จะลงเอยกับใคร ทุกอย่างล้วนไม่แน่นอนแล้วในชีวิตจริงก็ไม่คิดว่าความรักแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเองหรือคนรอบตัวแม้แต่คนในครอบครัว เพราะมันยากที่จะเป็นไปได้มากๆ ความรักแบบแอบชอบมานานไม่ได้เจอกันมานานมากทุกอย่างมันลงตัวไปไปหมด เธอไม่มีใคร ฉันเองก็ไม่มีใคร มาคุยกันเจอกันโดยบังเอิญแล้วก็ได้คบกัน สิ่งที่เราได้ข้อคิดจากเรื่องราวความรักครั้งนี้











          สำหรับกระทู้นี้เจ้าของกระทู้เองก็ไม่รู้ว่า เนื้อหาที่ได้พิมพ์ไปจะมีประโยชน์มากน้อยแค่ไหนแต่อยากให้ทุกคนนั้นมองว่าไม่ว่าคุณจะรักใคร ชอบใคร ปลื้มใคร เพศอะไร ทุกๆคนมีสิทธิที่จะรักค่ะ ไม่แน่นะคะคนที่คุณเคยเห็นอยู่ทุกวันนี้ วันหนึ่งเขาอาจจะมายืนอยู่ข้างๆคุณก็ได้ ขอให้ทุกๆคนมีความสุขในเทศกาลวันวาเลนไทน์นะคะ