เรามีลูกสองคน คนโตเป็นผู้ชาย อายุ 14 ปี คนเล็กผู้หญิง 8 ขวบ ลูกชายตอนเด็กๆติดเรามาก
เราชอบกอดชอบหอมแก้ม ชอบคลอเคลีย ชอบเล่นกับลูก จนป่านนี้เราก็ยังมองเขาเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา
และยังคงรู้สึกแบบนี้ไปอีกนานแน่ๆ ไม่ว่าเขาจะโตขึ้นอีกกี่ปีก็ตาม
เมื่อก่อนตอนตัวเล็กๆ เขาชอบคลอเคลียอยู่กับเรา นอนก็ต้องนอนหนุนแขนเราทุกคืน กับหมอนเน่าๆ
อีก 1 ใบ ก็ไม่รู้ว่าเขาเริ่มห่างเราไปตั้งแต่เมื่อใหร่กันแน่ นึกย้อนไป ก็ราว ป.4 - ป.5 หากไปรับที่โรงเรียน
แล้วไปกอด หรือหอมแก้ม เขาจะไม่ค่อยยอม กลัวเพื่อนเห็น อายเพื่อน แต่ถ้าอยู่ที่บ้านไม่เป็นไร
พอขึ้น ป.6 ก็รู้สึกว่าเขาเริ่มห่างๆเรามากขึ้น ไม่ค่อยกอดเรา บางครั้งเรียกมานอนหนุนตัก ก็มา แต่ประเภท
ที่ว่ามาเองเลย ไม่มี....ยิ่งตอนนี้ เข้าวัยรุ่น เราก็ยังชอบกอดเขานะ ชอบหอมแก้มก่อนไปโรงเรียน
เขาก็ให้กอดนั่นแหละ แต่เราเองก็รู้สึกใจหาย ว่าลูกโตแล้วหรือนี่ เราจะมีโอกาสทำแบบนี้อีกนานแค่ใหน
อีกหน่อยไปเรียน ไปทำงานไกลๆ มีครอบครัว เราคงเหงาน่าดู คิดแล้วเศร้านะ
ตอนนี้ลูกสาวคนเล็ก ก็ยังอ้อน ยังคลอเคลียอยู่ ชอบกอด ชอบหอมแก้มแม่อยู่ตลอด ก็ชื่นใจ แต่
ก็ไม่รู้ว่าโตขึ้นจะเป็นเหมือนลูกชายมั๊ย เคยเห็นคู่แม่-ลูกสาว ชอบไปใหน มาใหนด้วยกัน ไปซื้อเสื้อผ้า เลือกของ
อะไรแบบนี้ เราหวังอยากให้เป็นแบบนั้นบ้าง เพราะลูกสาวเราก็ช่างพูด ชอบไปซื้อของสวยๆงามกับแม่ แถมช่วยเลือก
อีกต่างหาก
แต่เราก็เตรียมใจไว้ล่ะ หากเรามีครอบครัว เราจะต้องเป็นแม่สามี-แม่ยาย ที่ดี ไม่จุ้นจ้าน วุ่นวายกับลูกเขย
สะใภ้เด็ดขาดกลัวเป็นหมาหัวเน่าอ่ะ
แม่ๆรู้สึกเสียใจกันมั๊ยคะ เมื่อลูกโตขึ้นแล้วไม่ติดเราอีกต่อไป
เราชอบกอดชอบหอมแก้ม ชอบคลอเคลีย ชอบเล่นกับลูก จนป่านนี้เราก็ยังมองเขาเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา
และยังคงรู้สึกแบบนี้ไปอีกนานแน่ๆ ไม่ว่าเขาจะโตขึ้นอีกกี่ปีก็ตาม
เมื่อก่อนตอนตัวเล็กๆ เขาชอบคลอเคลียอยู่กับเรา นอนก็ต้องนอนหนุนแขนเราทุกคืน กับหมอนเน่าๆ
อีก 1 ใบ ก็ไม่รู้ว่าเขาเริ่มห่างเราไปตั้งแต่เมื่อใหร่กันแน่ นึกย้อนไป ก็ราว ป.4 - ป.5 หากไปรับที่โรงเรียน
แล้วไปกอด หรือหอมแก้ม เขาจะไม่ค่อยยอม กลัวเพื่อนเห็น อายเพื่อน แต่ถ้าอยู่ที่บ้านไม่เป็นไร
พอขึ้น ป.6 ก็รู้สึกว่าเขาเริ่มห่างๆเรามากขึ้น ไม่ค่อยกอดเรา บางครั้งเรียกมานอนหนุนตัก ก็มา แต่ประเภท
ที่ว่ามาเองเลย ไม่มี....ยิ่งตอนนี้ เข้าวัยรุ่น เราก็ยังชอบกอดเขานะ ชอบหอมแก้มก่อนไปโรงเรียน
เขาก็ให้กอดนั่นแหละ แต่เราเองก็รู้สึกใจหาย ว่าลูกโตแล้วหรือนี่ เราจะมีโอกาสทำแบบนี้อีกนานแค่ใหน
อีกหน่อยไปเรียน ไปทำงานไกลๆ มีครอบครัว เราคงเหงาน่าดู คิดแล้วเศร้านะ
ตอนนี้ลูกสาวคนเล็ก ก็ยังอ้อน ยังคลอเคลียอยู่ ชอบกอด ชอบหอมแก้มแม่อยู่ตลอด ก็ชื่นใจ แต่
ก็ไม่รู้ว่าโตขึ้นจะเป็นเหมือนลูกชายมั๊ย เคยเห็นคู่แม่-ลูกสาว ชอบไปใหน มาใหนด้วยกัน ไปซื้อเสื้อผ้า เลือกของ
อะไรแบบนี้ เราหวังอยากให้เป็นแบบนั้นบ้าง เพราะลูกสาวเราก็ช่างพูด ชอบไปซื้อของสวยๆงามกับแม่ แถมช่วยเลือก
อีกต่างหาก
แต่เราก็เตรียมใจไว้ล่ะ หากเรามีครอบครัว เราจะต้องเป็นแม่สามี-แม่ยาย ที่ดี ไม่จุ้นจ้าน วุ่นวายกับลูกเขย
สะใภ้เด็ดขาดกลัวเป็นหมาหัวเน่าอ่ะ