ทุกคนเคยมี "รัก" ที่เป็นไปไม่ได้กันรึเปล่าครับ

ผมไม่รู้ว่าความรักแบบผมเป็นความรักที่เป็นไปไม่ได้รึเปล่า

สถานะทางสังคมแตกต่างกันลิบลับ อายุห่างกันเกือบ 10 ปี จะแสดงออกว่าชอบก็ไม่เหมาะ ต้องวางตัวให้เหมาะสมตลอดเวลา ทำอะไรเกินเลยก็ไม่ได้ แต่อีกส่วนนึงก็แอบชอบ รู้สึกดีที่ได้คุย เขินบ้างตอนได้คุยกัน ซึ่งเค้าก็ไม่รู้ว่าเราแอบชอบ แต่ผมก็ได้แต่พยายามบอกตัวเองว่าคิดแบบนี้มันผิดนะ อีกอย่างผมไม่ได้ชอบผู้หญิงครับ แบบนี้ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ แอบชอบแต่ไม่กล้าบอก ถ้าเป็นชายหญิงทั่วไปแอบชอบกัน การที่ฝ่ายหญิงบอกชอบฝ่ายชายหรือฝ่ายชายบอกชอบฝ่ายหญิงมันเป็นเรื่องธรรมดาในสังคมไทย แต่ผมทำอะไรไม่ได้เลยครับ เจอเค้าออนไลน์บนเฟสบุ๊คทีไรก็ดีใจละที่ได้เห็น รู้สึกเหมือนมีเพื่อนโดยที่ไม่ต้องคุยกัน แต่อีกฝ่ายเค้าไม่รู้อะไรเลย

แบบนี้เค้าเรียกแอบรักที่คนทั่วไปเค้ามีกัน บางครั้งก็สุขบางครั้งก็ทุกข์ แต่แอบรักของคนอื่นเค้ายังมีโอกาสบอกรัก บอกชอบ ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบ ช-ช ก็เหอะ แต่สำหรับผมแล้วคือมันทำอะไรไม่ได้นอกจากแอบมอง หาเรื่องดินฟ้าอากาศคุย แอบคิดไปเองอยู่คนเดียว ผมว่ามันก็คงวนเวียนอยู่อย่างนี้แหละครับ

ผมว่าความรู้สึกแบบนี้ ความรักรูปแบบนี้มันทรมานนะครับ

ผมขอยินดีแด่ทุกความรักที่สมหวัง ไม่ว่าจะเป็นรักแบบไหน "รักไม่มีพรมแดน" ครับ แต่ประโยคนี้ใช้ไม่ได้สำหรับผม