ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ ก็นะ คือโดนแย้งแฟนนั่นล่ะค่ะ
เกิดเรื่องมาสักพักใหญ่ๆ ล่ะ จะว่าเลิกกันแล้วก็ได้มั้ง
เพราะแยกกันนอนมาสักพักใหญ่ๆ แล้ว (มาอยู่บ้านฝ่ายชาย 2 ปีกว่าล่ะ แต่ไม่ได้แต่งหรือจดทะเบียนกัน)
ก็รักกันดี ไม่ได้ทะเลาะกัน หรือมีปัญหากันแต่อย่างใด
จนวันหนึ่งสามี (ขอเรียกสามีนะคะ ตามพฤตินัย) ไม่กลับบ้านซะงั้น ทั้งที่ร้อยวันพันปี กลับบ้านตลอดถึงบางวันจะกลับเอาเกือบเช้าก็เถอะ
เรื่องก็มาแตกว่าสามีคบกับพี่ที่ทำงานเดียวกัน ซึ่งที่ทำงานสามีก็รู้หมดว่ามีเมียอยู่บ้าน
เราก็ไม่ได้ทำอะไรนะคะ ไม่รู้จะทำไงมากกว่า ก็คิดดีว่าเดี๋ยวสามีก็คงเบื่อ แต่พอเราไม่พูดเรื่องก็หนักขึ้น จนมาถึงปัจจุบันนี้ กลายเป็น "เราเลิกกันแล้ว"
ไอเราก็ งง แต่ก็ต้องยอมรับว่า สมองฝั่งแม่พระ บอกให้ปล่อยคนที่ไม่ได้รักเราไปเถอะ จะรั้งไว้ทำใม เราก็เลยเฉยๆ
แต่ไอจิตใจฝั่งร้ายๆ ก็เตือนเราเบาๆ ว่า นี่คุณมึ_ จะไม่ทำอะไรเลยรึ สามีมีชู้ ก็ปล่อยลอยหน้าในสังคมทั้งคู่อย่างหน้าชื่นตาบาน
ส่วนตัวเองก็มานั่งทุกข์ นอนร้องไห้ พอดราม่ากับสามี คุณสามีก็เอาแต่นิ่ง ร้องไห้ พูดขอโทษ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น
***ทุกวันนี้จมอยู่กับตัวเอง คิดจะเลิก จะไปอยู่คนเดียว ก็ยังตัดใจไม่ได้ พอคิดจะทำตัวร้ายๆ อยากไปด่าหน้าบริษัท อยากประจานนั_คนชั่ว
ก็คิดมากอีก สงสารเขาอีก เห็นใจเขาอีก ทำตัวเข้าใจมือที่สามอีกว่าเขาก็ทุกข์
จึงๆ ที่เราตั้งกระทู้ก็เพื่ออยากแชร์เรื่องแย่ๆ ที่เราเผชิญอยู่
รวมถึงเป็นข้อคิดสำหรับคนเป็นเมียด้วยว่า คนสมัยนี้ มีเมีย มีสามี แล้วคนมันจะเอามันก็ไม่สนใจหรอก
และคนเป็นมือที่สามด้วยว่า คนเป็นเมียรู้สึกอย่างไร ถ้าคุณรักสามีชาวบ้านเขา เราเข้าใจนะคะ ว่าความรู้สึก ความรักมันห้ามกันยาก
แต่ก็ขอให้คิดให้มากๆ ขอให้ใจเย็นๆ รอให้เขาเลิกกับเมียเขาก่อน ก็ดีค่ะ
**สามีเราไปบอกกับชู้ว่า เขากับเราไม่เหมือนเดิมนานแล้ว
ไอเราก็ งง อีกเบาๆ อยู่บ้านเดียวกัน นอนห้องเดียวกัน บันจี้จั้มกัน
แล้วตรงไหนอ่ะ ที่เปลี่ยนไป
อยากเป็น "uาJปีศาจ llสuร้าeกาจ" อยากทำตัวร้ายๆ ด่าหยาบ ตบเก่ง ไม่ไว้หน้าใคร!!
เกิดเรื่องมาสักพักใหญ่ๆ ล่ะ จะว่าเลิกกันแล้วก็ได้มั้ง
เพราะแยกกันนอนมาสักพักใหญ่ๆ แล้ว (มาอยู่บ้านฝ่ายชาย 2 ปีกว่าล่ะ แต่ไม่ได้แต่งหรือจดทะเบียนกัน)
ก็รักกันดี ไม่ได้ทะเลาะกัน หรือมีปัญหากันแต่อย่างใด
จนวันหนึ่งสามี (ขอเรียกสามีนะคะ ตามพฤตินัย) ไม่กลับบ้านซะงั้น ทั้งที่ร้อยวันพันปี กลับบ้านตลอดถึงบางวันจะกลับเอาเกือบเช้าก็เถอะ
เรื่องก็มาแตกว่าสามีคบกับพี่ที่ทำงานเดียวกัน ซึ่งที่ทำงานสามีก็รู้หมดว่ามีเมียอยู่บ้าน
เราก็ไม่ได้ทำอะไรนะคะ ไม่รู้จะทำไงมากกว่า ก็คิดดีว่าเดี๋ยวสามีก็คงเบื่อ แต่พอเราไม่พูดเรื่องก็หนักขึ้น จนมาถึงปัจจุบันนี้ กลายเป็น "เราเลิกกันแล้ว"
ไอเราก็ งง แต่ก็ต้องยอมรับว่า สมองฝั่งแม่พระ บอกให้ปล่อยคนที่ไม่ได้รักเราไปเถอะ จะรั้งไว้ทำใม เราก็เลยเฉยๆ
แต่ไอจิตใจฝั่งร้ายๆ ก็เตือนเราเบาๆ ว่า นี่คุณมึ_ จะไม่ทำอะไรเลยรึ สามีมีชู้ ก็ปล่อยลอยหน้าในสังคมทั้งคู่อย่างหน้าชื่นตาบาน
ส่วนตัวเองก็มานั่งทุกข์ นอนร้องไห้ พอดราม่ากับสามี คุณสามีก็เอาแต่นิ่ง ร้องไห้ พูดขอโทษ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น
***ทุกวันนี้จมอยู่กับตัวเอง คิดจะเลิก จะไปอยู่คนเดียว ก็ยังตัดใจไม่ได้ พอคิดจะทำตัวร้ายๆ อยากไปด่าหน้าบริษัท อยากประจานนั_คนชั่ว
ก็คิดมากอีก สงสารเขาอีก เห็นใจเขาอีก ทำตัวเข้าใจมือที่สามอีกว่าเขาก็ทุกข์
จึงๆ ที่เราตั้งกระทู้ก็เพื่ออยากแชร์เรื่องแย่ๆ ที่เราเผชิญอยู่
รวมถึงเป็นข้อคิดสำหรับคนเป็นเมียด้วยว่า คนสมัยนี้ มีเมีย มีสามี แล้วคนมันจะเอามันก็ไม่สนใจหรอก
และคนเป็นมือที่สามด้วยว่า คนเป็นเมียรู้สึกอย่างไร ถ้าคุณรักสามีชาวบ้านเขา เราเข้าใจนะคะ ว่าความรู้สึก ความรักมันห้ามกันยาก
แต่ก็ขอให้คิดให้มากๆ ขอให้ใจเย็นๆ รอให้เขาเลิกกับเมียเขาก่อน ก็ดีค่ะ
**สามีเราไปบอกกับชู้ว่า เขากับเราไม่เหมือนเดิมนานแล้ว
ไอเราก็ งง อีกเบาๆ อยู่บ้านเดียวกัน นอนห้องเดียวกัน บันจี้จั้มกัน
แล้วตรงไหนอ่ะ ที่เปลี่ยนไป