การมาคุยในพันทิป บางครั้งเราอาจได้มุมมองใหม่ๆ ดีกว่าเล่าให้ใครฟัง
มีใครเป็นเหมือนเราบ้างรึป่าว. หรือเราเป็นคนเดียว
ก่อนอื่น....เราเป็นคนที่ไม่เคยได้ไปเที่ยวที่ไหนเลยกับเพื่อน...ครอบครัวไม่อนุญาต...โตแล้วค่อยไป
ตั้งแต่วัยรุ่นจนจบป.ตรี เราฝันว่า....เราเรียนจบเราจะไปเที่ยวให้ทั่วเลยตามที่อยากไป
ก่อนมีแฟนอย่างจริงจัง....ช่วงแรกเราก็ไปเที่ยวคนเดียวบ้าง เพื่อนบ้าง อิสระแล้วแต่อยากไปที่ไหน
พอเริ่มมีแฟน.....เราก็ไปเที่ยวกันบ่อยในช่วงแรก....ซึ่งมันดีมากเลยนะ ดีมากจริงๆ
พอเรา 2 คนเริ่มจะซื้อบ้าน.....สร้างครอบครัว .....เราก็เข้าใจว่าเราต้องประหยัด....นานๆไปที
เราชอบเดินทางคนเดียว
พอมีแฟนก็เกรงใจแฟน....กลัวเค้าน้อยใจ....กังวลว่าเค้าทำงานหนัก..แต่เราว่างเราหนีไปเที่ยวคนเดียว
เราไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันหรอกค่ะ....ปัจจุบันเราอยู่หอพักหญิงล้วน.....แฟนก็อยู่บ้านกับครอบครัว
เจอกันแค่หลังเลิกงาน......คือ.....4 ทุ่ม 5 ทุ่ม ( production house) เผลอๆเที่ยงคืนตี3-4 งานแบบนี้เราก็เข้าใจเพราะเราก็ เป็นพวกไม่ค่อยมีเวลาเหมือนกัน
เจอกันกินข้าว เที่ยงคืนต่างคนต่างกลับบ้าน ทำงานในวันต่อไป แต่ตอนนี้เราเรียนต่ออยู่ เราเครียดมาก อยากไปเที่ยว ....... แต่แฟนก็บอกซื้อบ้านต้องใช้เงินเยอะ เราอดใจไม่เที่ยว เกือบปี ทั้งๆที่เรา ฝันมาตลอดเรารักการเดินทาง เราต้องหยุด เพราะเราก็รักแฟนมากเหมือนกัน
แต่นั้นแหละค่ะ ทำให้เรากะครอบครัวเค้าหนีบไปด้วยกันตลอด....(ทุกครั้งที่ไปเรารักษามารยาทมากเลยค่ะ....คือเราไม่สามารถเป็นตัวเองได้เลย)
แต่เราก็เข้าใจนะ....เค้าคงอยากอยู่กับที่บ้านด้วยกับแฟนด้วย....คือมันมากเกินไป....ทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกันเหมือนไม่ได้อยู่....จะมีคนจับตามองตลอด
นั้นคือที่บ้าน
พอเราชวนเที่ยวกัน 2คน เค้าบอกว่าเค้าก็อยากพาไปนะ.....แต่มันต้องใช้เงิน.....เราก็เข้าใจแต่นี้จนจะครบ1ปีแล้วนะ
เราช่วยออกได้ (ในใจอยากบอกว่า....ทีไปเลี้ยงข้าว หรือเวลาแม่แฟนชวนคนนอกครอบครัวมาเที่ยวด้วย...แฟนเป็นคนจ่ายเงินเยอะด้วย. ไม่เห็นมีปัญหา)
จ่ายคราวละเป็นหลายบาทต่อหัวแค่เราอยากไปแค่ 2 คนบ้างไม่ถึง 5,000 บาท แค่ครั้งเดียวใน 1ปี เราผิดมากรึป่าว
เราฟังอย่างเดียว เราอึดอัดมาก พูดไม่เป็น บอกไม่ถูก
เราไม่หนีไปเที่ยวคนเดียว ไม่ไปกับเพื่อน อยู่เป็นกำลังใจให้ กินข้าวข้างทาง ช่วยกันประหยัดเงิน แต่สิ่งที่เห็น....คือเราก็เข้าใจว่าครอบครัวต้องเต็มที่
แต่กะเราทำไมเป็นแบบนี้
ไปเที่ยวต้องไปกันทั้งบ้าน ไปไหนก็ต้องยกกันไปหมด ใช่เราเจอกันแต่แค่2-3ชม บางครั้งแฟนก็มาหาแต่มาหลับ
เราก็เข้าใจว่าเหนื่อย แต่พอเราแค่จอไปเที่ยวกัน แค่2คนได้รึป่าว บอกประหยัดเงิน
เราไม่ต้องใช้เงินเยอะ นอนหรูแบบที่เราเคยๆไป เราไม่ต้องการนอนรีสอทดีๆ เตียงนุ่มๆ
เราไม่ต้องการดินเนอร์ใต้แสงเทียน เรากินส้มตำข้างทางได้ เราไม่ได้ต้องการเที่ยวทุกๆ2เดือนเหมือนที่เคยฝันไว้ เราแค่ขอปีละครั้ง
เราเดินทางรถตู้ได้ ไม่ต้องขับรถไปเปลืองน้ำมัน
เราเข้าใจว่าแต่งงานเราก็อยู่ด้วยกันตลอดชีวิต......แต่ตอนนี้มันจะไม่ได้แต่งเพราะเราห่างกันออกไปเรื่อยๆ
ระหว่างทางก่อนแต่งงาน.....แล้วเราต้องอยู่มีเวลาให้กันบ้าง มีวันหยุดที่อยู่ด้วยกันบ้าง ปีละครั้งก็ยังดี
เราไม่ต้องการอะไร.....เราขอแค่เวลาที่เราจะอยู่ด้วยกันบ้าง ทั้งวัน แค่ 1 วัน ก็พอ
เราเข้าใจทุกอย่าง แต่เวลาแฟนพูดมา เราพูดไม่ออก มันจุกอก น้ำตาไหล กลายเป็นเรางอแง .....ไม่ใช่เลย เราเข้าใจ เราแค่อยากได้เวลาบ้าง เราต้องพูดยังไง
น้ำตามันไหลตลอดเลย
ผู้หญิงเข้าใจ.....แต่หัวใจมันบอกว่าแค่อยากใช้เวลา 2 คนบ้างก็พอ
มีใครเป็นเหมือนเราบ้างรึป่าว. หรือเราเป็นคนเดียว
ก่อนอื่น....เราเป็นคนที่ไม่เคยได้ไปเที่ยวที่ไหนเลยกับเพื่อน...ครอบครัวไม่อนุญาต...โตแล้วค่อยไป
ตั้งแต่วัยรุ่นจนจบป.ตรี เราฝันว่า....เราเรียนจบเราจะไปเที่ยวให้ทั่วเลยตามที่อยากไป
ก่อนมีแฟนอย่างจริงจัง....ช่วงแรกเราก็ไปเที่ยวคนเดียวบ้าง เพื่อนบ้าง อิสระแล้วแต่อยากไปที่ไหน
พอเริ่มมีแฟน.....เราก็ไปเที่ยวกันบ่อยในช่วงแรก....ซึ่งมันดีมากเลยนะ ดีมากจริงๆ
พอเรา 2 คนเริ่มจะซื้อบ้าน.....สร้างครอบครัว .....เราก็เข้าใจว่าเราต้องประหยัด....นานๆไปที
เราชอบเดินทางคนเดียว
พอมีแฟนก็เกรงใจแฟน....กลัวเค้าน้อยใจ....กังวลว่าเค้าทำงานหนัก..แต่เราว่างเราหนีไปเที่ยวคนเดียว
เราไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันหรอกค่ะ....ปัจจุบันเราอยู่หอพักหญิงล้วน.....แฟนก็อยู่บ้านกับครอบครัว
เจอกันแค่หลังเลิกงาน......คือ.....4 ทุ่ม 5 ทุ่ม ( production house) เผลอๆเที่ยงคืนตี3-4 งานแบบนี้เราก็เข้าใจเพราะเราก็ เป็นพวกไม่ค่อยมีเวลาเหมือนกัน
เจอกันกินข้าว เที่ยงคืนต่างคนต่างกลับบ้าน ทำงานในวันต่อไป แต่ตอนนี้เราเรียนต่ออยู่ เราเครียดมาก อยากไปเที่ยว ....... แต่แฟนก็บอกซื้อบ้านต้องใช้เงินเยอะ เราอดใจไม่เที่ยว เกือบปี ทั้งๆที่เรา ฝันมาตลอดเรารักการเดินทาง เราต้องหยุด เพราะเราก็รักแฟนมากเหมือนกัน
แต่นั้นแหละค่ะ ทำให้เรากะครอบครัวเค้าหนีบไปด้วยกันตลอด....(ทุกครั้งที่ไปเรารักษามารยาทมากเลยค่ะ....คือเราไม่สามารถเป็นตัวเองได้เลย)
แต่เราก็เข้าใจนะ....เค้าคงอยากอยู่กับที่บ้านด้วยกับแฟนด้วย....คือมันมากเกินไป....ทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกันเหมือนไม่ได้อยู่....จะมีคนจับตามองตลอด
นั้นคือที่บ้าน
พอเราชวนเที่ยวกัน 2คน เค้าบอกว่าเค้าก็อยากพาไปนะ.....แต่มันต้องใช้เงิน.....เราก็เข้าใจแต่นี้จนจะครบ1ปีแล้วนะ
เราช่วยออกได้ (ในใจอยากบอกว่า....ทีไปเลี้ยงข้าว หรือเวลาแม่แฟนชวนคนนอกครอบครัวมาเที่ยวด้วย...แฟนเป็นคนจ่ายเงินเยอะด้วย. ไม่เห็นมีปัญหา)
จ่ายคราวละเป็นหลายบาทต่อหัวแค่เราอยากไปแค่ 2 คนบ้างไม่ถึง 5,000 บาท แค่ครั้งเดียวใน 1ปี เราผิดมากรึป่าว
เราฟังอย่างเดียว เราอึดอัดมาก พูดไม่เป็น บอกไม่ถูก
เราไม่หนีไปเที่ยวคนเดียว ไม่ไปกับเพื่อน อยู่เป็นกำลังใจให้ กินข้าวข้างทาง ช่วยกันประหยัดเงิน แต่สิ่งที่เห็น....คือเราก็เข้าใจว่าครอบครัวต้องเต็มที่
แต่กะเราทำไมเป็นแบบนี้
ไปเที่ยวต้องไปกันทั้งบ้าน ไปไหนก็ต้องยกกันไปหมด ใช่เราเจอกันแต่แค่2-3ชม บางครั้งแฟนก็มาหาแต่มาหลับ
เราก็เข้าใจว่าเหนื่อย แต่พอเราแค่จอไปเที่ยวกัน แค่2คนได้รึป่าว บอกประหยัดเงิน
เราไม่ต้องใช้เงินเยอะ นอนหรูแบบที่เราเคยๆไป เราไม่ต้องการนอนรีสอทดีๆ เตียงนุ่มๆ
เราไม่ต้องการดินเนอร์ใต้แสงเทียน เรากินส้มตำข้างทางได้ เราไม่ได้ต้องการเที่ยวทุกๆ2เดือนเหมือนที่เคยฝันไว้ เราแค่ขอปีละครั้ง
เราเดินทางรถตู้ได้ ไม่ต้องขับรถไปเปลืองน้ำมัน
เราเข้าใจว่าแต่งงานเราก็อยู่ด้วยกันตลอดชีวิต......แต่ตอนนี้มันจะไม่ได้แต่งเพราะเราห่างกันออกไปเรื่อยๆ
ระหว่างทางก่อนแต่งงาน.....แล้วเราต้องอยู่มีเวลาให้กันบ้าง มีวันหยุดที่อยู่ด้วยกันบ้าง ปีละครั้งก็ยังดี
เราไม่ต้องการอะไร.....เราขอแค่เวลาที่เราจะอยู่ด้วยกันบ้าง ทั้งวัน แค่ 1 วัน ก็พอ
เราเข้าใจทุกอย่าง แต่เวลาแฟนพูดมา เราพูดไม่ออก มันจุกอก น้ำตาไหล กลายเป็นเรางอแง .....ไม่ใช่เลย เราเข้าใจ เราแค่อยากได้เวลาบ้าง เราต้องพูดยังไง
น้ำตามันไหลตลอดเลย