สวัสดีค่ะ นี้คงเป็นโพสต์แรกที่แย่ที่สุดของเรา
เราอายุ 25 ปีค่ะ ด้วยความที่เข้ามหาลัยช้า ทำให้เรียนช้าไป ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี 4 กำลังฝึกงาน และเรียนอีก 2 ตัวก็จะจบในเทอมนี้แล้วค่ะ เราขอแชร์เรื่องราวของเราเลยนะ เราวางแผนชีวิตไว้ว่า ที่บ้านคงดีใจมากที่ได้ไปงานรับปริญญาของเรา เราจะทำงานหาเงินเลี้ยงดูที่บ้าน
เรามีแฟนอยู่คนนึงค่ะ คบมาได้เกือบ 2 ปีแล้วเราเจออุปสรรคด้วยกันมาเยอะเลยทำให้รักกันมาก แต่แยย่หน่อยนะค่ะ ที่บ้านเราไม่ชอบเค้าและบังคับให้เลิกอยู่ตลอดเวลา เราไม่อยากขัดใจแม่ แต่ก็ตัดใจเลิกกับเค้าไม่ได้ จึงแอบคบกันมาเกือบ 2 ปีแบบนี้ การคบกันลำบากนะค่ะ ต้องแอบไปหากันโดยไม่ให้ที่บ้านรู้ เวลาอยู่บ้านเราโทรหากันไม่ได้ แต่เราคิดไว้แล้วนะค่ะ ว่าหลังจากฝึกงานจะบอกที่บ้านเรื่องแฟนเรา เชื่อว่าแม่คงเห็นถึงความพยายามของเราสองคน แต่....
ทุกอย่างมันไม่เป็นเหมือนฝันหรอกค่ะ เราตั้งท้องได้ไม่ถึงเดือนค่ะ พอรู้เรื่องเราช็อคมากนะ เคยคิดจะฆ่าตัวตายหลายรอบแต่แฟนค่อยห้ามไว้ตลอด แฟนเราบอกนะค่ะจะเข้าไปบอกที่บ้านให้ แต่อยากที่รู้ค่ะ เราไม่สามารถทำแบบนั้นได้เพราะอะไรนะเหรอค่ะ
1. จะให้บอกยังไงท้องกับคนที่พ่อแม่กีดกันมาตลอด
2.เรายังเรียนไม่จบค่ะ อีกแค่เทอมเดียวเท่านั้น
3.ทางครอบครัวเราเป็นคนหัวโบราณค่ะ เข้าใจใช่ไหมค่ะ เรื่องหน้าตาต้องมาก่อน
เราตัดสินใจจะเอาเค้าออกค่ะ เสียใจที่สุดในชีวิตเลยนะค่ะ เพราะที่ผ่านมาก็รู้สึกว่าชีวิตเจออุปสรรคมามาก ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีก สงสานเค้ามากนะค่ะ แต่ทำอะไรไม่ได้ ชีวิตคนเราไม่ได้มีทางเลือกมากมายหรอกนะค่ะ เราหลับไม่เคยสนิท ทุกคืนฝันถึงแต่เรื่องเค้า พอลืมตาตื่นขึ้นมาที่บ้านต้องพยายามทำหน้ายิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ใจแทบจะขาด เวลาเราออกไปไหน เรารู้สึกเหมือนคนตายที่ยังหายใจนะค่ะ แย่มาก อยากจะตายไปซะตรงนั้นเลย จะได้ไม่ต้องรับรู้อะไร ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นรู้นะค่ะว่ามันเป็นเวณกรรมที่เราทำกับเค้า เวลาเราไปทำบุญเราคิดตลอดเวลานะค่ะ เรากับเค้าคงมีบุญมีวาสนาร่วมกันเค้าถึงเลือกมาเกิดเป็นลูกของเรา วาสนามีต่อกันแต่มาในวันเวลาที่ไม่พร้อม ทำให้เราไม่สามารถรับเค้าไว้เลี้ยงได้ ถ้าเค้าเกิดมาช้ากว่านี้สัก 1-2 ปี เราอยากมีเค้านะค่ะ เราจะได้เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ แต่เราไม่เคยโทษน้องเค้านะค่ะ ที่มาเกิดไว้ไป ทุกอย่างเป็นความผิดของเราทั้งนั้น ทุกวันนี้เราคิดเสมอนะค่ะ หากบุญที่เราทำไปแล้วเค้าได้รับ ขอให้เค้ารีบไปเกิด หากบุญวาสนาของเรากับเค้ายังมีต่อกัน เราอยากให้เค้ากลับมาเกิดเป็นลูกของเรานะค่ะ มาเกิดในเวลาที่พร้อม วันนั้นเราจะชดใช้ทั้งหมดให้กับเค้าเอง
ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะอยากให้หลายคนที่เจอเหตุการณ์แบบเราเข้าใจนะ อยากได้กำลังใจเพิ่มเท่านั้นค่ะ ไม่ได้อยากให้คนที่เข้ามาอ่านมาด่า เพราะเรารับรู้ในความผิดของเราเสมอ ขอบคุณนะค่ะ สำหรับคนที่เข้ามาอ่าน และเป็นกำลังใจให้พวกคุณที่เจอเรื่องแบบเรา ชีวิตต้องเดินต่อไปค่ะ เราเชื่อเสมอว่าน้องเค้าจะรับรู้ถึงความผิด ความเสียใจที่เรามีต่อเค้า
แชร์ประสบการณ์ การทำแท้ง ถ้าเลือกได้ไม่มีใครอยากทำร้ายเค้าหรอก
เราอายุ 25 ปีค่ะ ด้วยความที่เข้ามหาลัยช้า ทำให้เรียนช้าไป ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี 4 กำลังฝึกงาน และเรียนอีก 2 ตัวก็จะจบในเทอมนี้แล้วค่ะ เราขอแชร์เรื่องราวของเราเลยนะ เราวางแผนชีวิตไว้ว่า ที่บ้านคงดีใจมากที่ได้ไปงานรับปริญญาของเรา เราจะทำงานหาเงินเลี้ยงดูที่บ้าน
เรามีแฟนอยู่คนนึงค่ะ คบมาได้เกือบ 2 ปีแล้วเราเจออุปสรรคด้วยกันมาเยอะเลยทำให้รักกันมาก แต่แยย่หน่อยนะค่ะ ที่บ้านเราไม่ชอบเค้าและบังคับให้เลิกอยู่ตลอดเวลา เราไม่อยากขัดใจแม่ แต่ก็ตัดใจเลิกกับเค้าไม่ได้ จึงแอบคบกันมาเกือบ 2 ปีแบบนี้ การคบกันลำบากนะค่ะ ต้องแอบไปหากันโดยไม่ให้ที่บ้านรู้ เวลาอยู่บ้านเราโทรหากันไม่ได้ แต่เราคิดไว้แล้วนะค่ะ ว่าหลังจากฝึกงานจะบอกที่บ้านเรื่องแฟนเรา เชื่อว่าแม่คงเห็นถึงความพยายามของเราสองคน แต่....
ทุกอย่างมันไม่เป็นเหมือนฝันหรอกค่ะ เราตั้งท้องได้ไม่ถึงเดือนค่ะ พอรู้เรื่องเราช็อคมากนะ เคยคิดจะฆ่าตัวตายหลายรอบแต่แฟนค่อยห้ามไว้ตลอด แฟนเราบอกนะค่ะจะเข้าไปบอกที่บ้านให้ แต่อยากที่รู้ค่ะ เราไม่สามารถทำแบบนั้นได้เพราะอะไรนะเหรอค่ะ
1. จะให้บอกยังไงท้องกับคนที่พ่อแม่กีดกันมาตลอด
2.เรายังเรียนไม่จบค่ะ อีกแค่เทอมเดียวเท่านั้น
3.ทางครอบครัวเราเป็นคนหัวโบราณค่ะ เข้าใจใช่ไหมค่ะ เรื่องหน้าตาต้องมาก่อน
เราตัดสินใจจะเอาเค้าออกค่ะ เสียใจที่สุดในชีวิตเลยนะค่ะ เพราะที่ผ่านมาก็รู้สึกว่าชีวิตเจออุปสรรคมามาก ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีก สงสานเค้ามากนะค่ะ แต่ทำอะไรไม่ได้ ชีวิตคนเราไม่ได้มีทางเลือกมากมายหรอกนะค่ะ เราหลับไม่เคยสนิท ทุกคืนฝันถึงแต่เรื่องเค้า พอลืมตาตื่นขึ้นมาที่บ้านต้องพยายามทำหน้ายิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ใจแทบจะขาด เวลาเราออกไปไหน เรารู้สึกเหมือนคนตายที่ยังหายใจนะค่ะ แย่มาก อยากจะตายไปซะตรงนั้นเลย จะได้ไม่ต้องรับรู้อะไร ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นรู้นะค่ะว่ามันเป็นเวณกรรมที่เราทำกับเค้า เวลาเราไปทำบุญเราคิดตลอดเวลานะค่ะ เรากับเค้าคงมีบุญมีวาสนาร่วมกันเค้าถึงเลือกมาเกิดเป็นลูกของเรา วาสนามีต่อกันแต่มาในวันเวลาที่ไม่พร้อม ทำให้เราไม่สามารถรับเค้าไว้เลี้ยงได้ ถ้าเค้าเกิดมาช้ากว่านี้สัก 1-2 ปี เราอยากมีเค้านะค่ะ เราจะได้เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ แต่เราไม่เคยโทษน้องเค้านะค่ะ ที่มาเกิดไว้ไป ทุกอย่างเป็นความผิดของเราทั้งนั้น ทุกวันนี้เราคิดเสมอนะค่ะ หากบุญที่เราทำไปแล้วเค้าได้รับ ขอให้เค้ารีบไปเกิด หากบุญวาสนาของเรากับเค้ายังมีต่อกัน เราอยากให้เค้ากลับมาเกิดเป็นลูกของเรานะค่ะ มาเกิดในเวลาที่พร้อม วันนั้นเราจะชดใช้ทั้งหมดให้กับเค้าเอง
ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะอยากให้หลายคนที่เจอเหตุการณ์แบบเราเข้าใจนะ อยากได้กำลังใจเพิ่มเท่านั้นค่ะ ไม่ได้อยากให้คนที่เข้ามาอ่านมาด่า เพราะเรารับรู้ในความผิดของเราเสมอ ขอบคุณนะค่ะ สำหรับคนที่เข้ามาอ่าน และเป็นกำลังใจให้พวกคุณที่เจอเรื่องแบบเรา ชีวิตต้องเดินต่อไปค่ะ เราเชื่อเสมอว่าน้องเค้าจะรับรู้ถึงความผิด ความเสียใจที่เรามีต่อเค้า