ผมเป็นนักดนตรีครับ เต้นกินรำกินไปวันๆ ได้บ้างไม่ได้บ้างแล้วแต่เค้าจะจ้าง
ผมก็ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนวันนึงผมไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งโดยบังเอิญที่ร้านอาหารที่ผมไปเล่นดนตรี
เธอเป็นคนตัวเล็กๆ ผมยาว หน้าตาน่ารัก มากับกลุ่มเพื่อน 3-4คน
อยู่ๆเธอก็เดินเข้ามาขอเพลงกับผม ละก็ยิ้มให้ (เขินแปป)
หลังจากวันนั้น ทุกครั้งที่ผมไปทำงานที่ร้านอาหารนั้น ผมก็จะเจอเธอมานั่งแถวหน้าเวที บ่อยครั้งไป
มาคนเดียวบ้าง มากับเพื่อนๆบ้าง
ผ่านไปสักพัก หลังจากที่ผมเสร็จงานบางครั้งทางร้านเขาก็จะจัดอาหารไว้ให้ทาน
ขณะที่ผมนั่งทานอาหารอยู่ เธอคนนั้นก็เดินเข้ามา และบทสนทนาแรกก็ได้เกิดขึ้น
เธอชมว่าผมเล่นเพลงเพราะ จากนั้นเธอก็ชวนผมคุยเรื่องทั่วไป
เธอเป็นคนที่คุยสนุก เฮฮา เวลาคุยกับเธอรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก
เธอบอกเธอเป็นหมอ รักษาผู้สูงอายุ ทำงานที่โรงพยาบาลเล็กๆอยู่แถวๆนี้
เธอชวนผมให้ไปเล่นดนตรีให้คนไข้ของแกฟัง พวกเขาจะได้จิตใจแจ่มใสขึ้น เหมือนกับเธอ (ผมนี่แทบจะเก็บอาการไม่อยู่ 5555)
วันเวลาผ่านไป ผมก็แวะไปที่โรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่ บ้างเป็นบางครั้งบางคราว
ผู้ป่วยที่นั่นก็ อัธยาศัยดี น่ารักกันทุกคน
สักพักเราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น จนแลกไลน์กันเอาไว้คุย
ทุกครั้งที่เธอพักจากงาน เราก็จะไลน์คุยกันตลอด
เวลาเธอมีปัญหาอะไร เธอก็มักจะมาขอคำปรึกษา ขอคำแนะนำจากผม
จนเธอกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"ผมชอบเธอ" (บอกกับตัวเอง 55555)
จากนั้นบทสนทนาเราก็เริ่ม มุ้งมิ้งมากขึ้นทุกวันๆ
แถมแทบจะคุยกันทุกครั้งที่มีเวลาว่าง
แต่ถึงเราจะไลน์คุยกันทุกวัน แต่เธอก็ยังมาดูผมเล่นดนตรีที่ร้านเดิมทุกครั้งที่มีโอกาส
เรื่องที่เธอมาปรึกษา บางครั้งก็เป็นเรื่อง ผู้ชายที่เข้ามาจีบเธอครับ
ส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนของเพื่อนไม่ก็ พวกหมอพยาบาลในโรงพยาบาล
แต่ละคนนั้นก็หน้าดีๆ การงานมั่นคงกันทั้งนั้น
ทำให้อยู่ๆผมก็เกิดความคิดนึงขึ้นมาว่า
"ผมคู่ควรกับเธอหรือเปล่า"
เป็นนักดนตรี เล่นก็ไม่ได้ดีอะไรมากมาย
ฐานะปานกลาง จะอดมื้อไหนก็ยังไม่รู้ ทำงานวันต่อวัน
กับเธอที่ทั้งสวย ทั้งน่ารัก มีเสน่ห์ เป็นถึงหมอ
มีคนมาชอบเยอะแยะมากมาย แต่ละคนก็การศึกษาสูงๆทั้งนั้น
ผมเริ่มรู้สึกเหมือน ผมกับเธออยู่กันคนละโลก
เริ่ม...ที่จะรู้สึกว่าผมไม่ควร ถลำไปมากกว่านี้
ผมชอบเธอครับ เป็นห่วงเธอ อยากดูแลอยากเอาใจใส่
แต่ก็อยากเห็นเธอมีชีวิตที่ดี อยู่กับคนที่คู่ควรกับเธอ เจอกับคนดีๆ
ไม่อยากให้เธอต้องมาลำบาก กับคนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้
เรื่องนี้วนอยู่ในหัวผมตลอดครับ แต่ก็ยังพยายามทำตัวให้ปรกติ
ผ่านไปไม่ทันไร อยู่ข้อความที่ผมไม่คิดว่าจะได้รับก็มาถึง
เธอระบายความในใจของเธอออกมาทั้งหมด ทั้งหมด
เธอบอกชอบผม เธอบอกว่าผมเป็นคนพิเศษสำหรับเธอ
และเธอก็อยากรู้ว่าผมคิดอย่างไรกับเธอ
ถึงจะพอรู้อยู่แล้วแต่ก็ดีใจมากครับที่เธอบอกชอบ
ดีใจจรอธิบายไม่ถูก แต่ก็อึดอัดมากในเวลาเดียวกัน...
ผมไม่กล้าตอบเธอไปว่าผมรู้สึกอย่างไรกับเธอ
ถึงจะชอบแทบตาย อยากแหกปากตะโกนบอกเท่าไหร่
ผมก็ยังไม่สามารถบอกกับเธอได้
เอาแต่เปลี่ยนประเด็นตลอด
ผมตั้งใจว่าจะตั้งใจทำงาน ผลักตัวเองให้มีงานที่มั่นคง
จนคู่ควรกับเธอ ทำให้เธอไม่อายใครที่มีผมเดินข้างๆ
ผมจึงยังไม่กลับบอกชอบเธอไป เพราะมันเหมือนกับการผูกมัดเธอเอาไว้
ผูกไว้กับคนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ กับสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะทำได้จริงไหม
ทั้งๆที่เธออาจจะเจอคนที่เหมาะสมกับเธออีกมากมาย
ถ้าผมบอกชอบเธอไป ใจของเธอก็จะปิดแค่ตรงนั้น
เพราะบางคนที่เข้ามาดูเธอก็ท่าจะคุยกันถูกคอด้วย
แต่เธอก็เว้นระยะห่างไว้ตลอด
ถามว่าผมชอบไหมเวลาที่มีคนมาจีบเธอ
ไม่ชอบครับ อยากถีบหน้าไอ่นั่นมากละบอกว่าของกู 5555
แต่ก็ได้แค่คิดไว้ในใจครับ
ผมมันขี้ขลาด ผมรู้ตัวเองดี คิดเล็กคิดน้อย ไม่สมกับเป็น ผู้ชาย
แต่กับคนที่ผมรัก ผมก็อยากให้เค้าได้สิ่งที่ดีสำหรับตัวเค้าเอง
จนวันนึงครับผมไป เล่นดนตรีให้ผู้ป่วยสูงอายุที่โรงพยาบาลฟังเหมือนปรกติ
วันนั้นผมได้เจอกับพ่อของเธอครั้งแรกครับ
เป็นความรู้สึกที่กดดันอย่างบอกไม่ถูก
ผมก็ยกมือไหว้และแนะนำตัวเอง
อยู่ๆ พ่อของเธอก็ยกมือบอกว่า พอแล้ว ได้ยินมามากแล้ว
ผมนี่สะดุดเลย ทำอะไรไม่ถูกจริงๆครับตอนนั้น 55555
ละพ่อของเธอก็ถามเธอว่า นี่หรอคนที่ลูกชอบ
เธอพยักหน้าแบบเกร็งๆกลัวๆ
จากนั้นพ่อของเธอก็พูดขึ้นว่า หน้าตาก็ดีอยู่หรอก แต่ความหล่อมันกินไม่ได้
คนมาจีบแกก็เยอะแยะไป จะคบใครพ่อก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ก็เลือกหน่อยแล้วกัน
พูดจบแกก็เดินออกไป
ผมบอกได้เลยว่า......ช๊อคครับ 5555555555555
มันตรงกับที่ผมคิดกังวลทุกอย่าง ทุกคำทุกพยางค์
จากนั้นเธอก็เข้ามาปลอบผมบอก ไม่ต้องไปใส่ใจคำพูดของคุณพ่อมากนะ (ไม่ทันละครับ ในหัวนี่วิ่งกันว่อนเลย 5555)
ผ่านวันนั้นมา เราก็ยังคงคุยกันอยู่เหมือนเดิม แต่ผมก็สลัดเรื่องนี้ออกไปจากหัวผมไม่ได้สักที
ส่วนเธอนั้นก็พยายามเซาซี้ผมตลอด ว่าผมคิดถึงเธอหรือเปล่า ชอบเธอไหม
ถามตลอด ว่าผมรู้สึกอย่างไรกับเธอ
ซึ่งจนถึงทุกวันนี้ผมยังไม่เคยแม้แต่จะบอกชอบเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว
พยายามเปลี่ยนเรื่อง เก็บความรู้สึกเอาไว้ตลอด
และพยายามเว้นระยะไว้ประมาณนึง
จนเมื่อไม่นานมานี้ เธอทักไลน์ผมมาแล้วก็บอกกับผมว่าอยากได้คำปรึกษา...
เธอบอกว่ามีคนมาจีบเธอ คราวนี้เป็น(ไอ่)สถาปนิกคนนึง
เธอบอกว่าคนนี้นิสักดี คุยสนุก เป็นกันเอง ดูเป็นสุภาพบุรุษ ดูเป็นคนมีมาด (กูไม่มีสักอย่าง 5555555)
เธอบอกถูกคอมากกับคนนี้ ความคิดทัศนคติคล้ายๆกับเธอ
ละคนคนนั้นเค้าก็ขอเธอเป็นแฟน เธอถ่ายแชทสนทนาทั้งหมดมาให้ผมดู
ละก็ทิ้งคำถามไว้ว่า เธอควรจะทำอย่างไรดี
......
............
-จุดสิครับ
ไม่รู้จริงๆว่าจะตอบว่าอะไร ใจจริงก็อยากจะกันไอ่นี่ออกไป (หึงโว้ย)
แต่อีกใจ ก็เห็นดูที่สองคนเค้าคุยกันละก็น่าจะไปกันได้ดี.....
ผมไม่ยอมตอบเธออีกแล้วครับ (ไอ่ตาขาวเอ้ยยย)
ได้แต่เงียบ อมทุกคำพูดเอาไว้
จึงให้คำตอบเธอไปแบบกว้างๆ
เธอยิงคำถามกลับมาอีกคำถาม ซึ่งเป็นคำถามสุดท้ายที่เธอบอกอยากจะถามผม
"แกชอบเรารึเปล่า"
.........
................
-จุดต่อครับ
ผมเงียบจนประโยคต่อไปเด้งขึ้นมา
"ไม่ชอบก็ไม่ต้องฝืนนะ ไม่เป็นไรขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างนะ เราจะไม่ลืมแกเลย ว่าแกเป็นผู้ชายที่เรารักมากที่สุดคนนึง"
สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้พูดออกไป
ปล่อยเธอไป ด้วยมือคู่นี้ มือของผมเอง
ผมรู้ตัวผมมันขี้ขลาด คิดแทนเธอไปซะทุกเรื่อง โดยไม่ถามความรู้สึกเธอเลย
ถึงจะนึกขึ้นได้แบบนั้น
ความจริงเหล่านี้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า ดีแล้วที่เธอไม่ได้คู่กับผู้ชายแบบผม
ผู้ชายที่ยังไม่แน่นอนแม้กับการตัดสินใจของตัวเอง
ไอ่ผู้ชายแบบเนี้ยไม่เหมาะกับเธอหรอก....
แชร์ความรู้สึกหลังอ่านกันได้นะครับ ด่าผมก็ได้ 55555
เรื่องราวของ ผู้ชายปาแข็ง ไม่เอาไหน
ผมก็ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนวันนึงผมไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งโดยบังเอิญที่ร้านอาหารที่ผมไปเล่นดนตรี
เธอเป็นคนตัวเล็กๆ ผมยาว หน้าตาน่ารัก มากับกลุ่มเพื่อน 3-4คน
อยู่ๆเธอก็เดินเข้ามาขอเพลงกับผม ละก็ยิ้มให้ (เขินแปป)
หลังจากวันนั้น ทุกครั้งที่ผมไปทำงานที่ร้านอาหารนั้น ผมก็จะเจอเธอมานั่งแถวหน้าเวที บ่อยครั้งไป
มาคนเดียวบ้าง มากับเพื่อนๆบ้าง
ผ่านไปสักพัก หลังจากที่ผมเสร็จงานบางครั้งทางร้านเขาก็จะจัดอาหารไว้ให้ทาน
ขณะที่ผมนั่งทานอาหารอยู่ เธอคนนั้นก็เดินเข้ามา และบทสนทนาแรกก็ได้เกิดขึ้น
เธอชมว่าผมเล่นเพลงเพราะ จากนั้นเธอก็ชวนผมคุยเรื่องทั่วไป
เธอเป็นคนที่คุยสนุก เฮฮา เวลาคุยกับเธอรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก
เธอบอกเธอเป็นหมอ รักษาผู้สูงอายุ ทำงานที่โรงพยาบาลเล็กๆอยู่แถวๆนี้
เธอชวนผมให้ไปเล่นดนตรีให้คนไข้ของแกฟัง พวกเขาจะได้จิตใจแจ่มใสขึ้น เหมือนกับเธอ (ผมนี่แทบจะเก็บอาการไม่อยู่ 5555)
วันเวลาผ่านไป ผมก็แวะไปที่โรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่ บ้างเป็นบางครั้งบางคราว
ผู้ป่วยที่นั่นก็ อัธยาศัยดี น่ารักกันทุกคน
สักพักเราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น จนแลกไลน์กันเอาไว้คุย
ทุกครั้งที่เธอพักจากงาน เราก็จะไลน์คุยกันตลอด
เวลาเธอมีปัญหาอะไร เธอก็มักจะมาขอคำปรึกษา ขอคำแนะนำจากผม
จนเธอกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"ผมชอบเธอ" (บอกกับตัวเอง 55555)
จากนั้นบทสนทนาเราก็เริ่ม มุ้งมิ้งมากขึ้นทุกวันๆ
แถมแทบจะคุยกันทุกครั้งที่มีเวลาว่าง
แต่ถึงเราจะไลน์คุยกันทุกวัน แต่เธอก็ยังมาดูผมเล่นดนตรีที่ร้านเดิมทุกครั้งที่มีโอกาส
เรื่องที่เธอมาปรึกษา บางครั้งก็เป็นเรื่อง ผู้ชายที่เข้ามาจีบเธอครับ
ส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนของเพื่อนไม่ก็ พวกหมอพยาบาลในโรงพยาบาล
แต่ละคนนั้นก็หน้าดีๆ การงานมั่นคงกันทั้งนั้น
ทำให้อยู่ๆผมก็เกิดความคิดนึงขึ้นมาว่า
"ผมคู่ควรกับเธอหรือเปล่า"
เป็นนักดนตรี เล่นก็ไม่ได้ดีอะไรมากมาย
ฐานะปานกลาง จะอดมื้อไหนก็ยังไม่รู้ ทำงานวันต่อวัน
กับเธอที่ทั้งสวย ทั้งน่ารัก มีเสน่ห์ เป็นถึงหมอ
มีคนมาชอบเยอะแยะมากมาย แต่ละคนก็การศึกษาสูงๆทั้งนั้น
ผมเริ่มรู้สึกเหมือน ผมกับเธออยู่กันคนละโลก
เริ่ม...ที่จะรู้สึกว่าผมไม่ควร ถลำไปมากกว่านี้
ผมชอบเธอครับ เป็นห่วงเธอ อยากดูแลอยากเอาใจใส่
แต่ก็อยากเห็นเธอมีชีวิตที่ดี อยู่กับคนที่คู่ควรกับเธอ เจอกับคนดีๆ
ไม่อยากให้เธอต้องมาลำบาก กับคนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้
เรื่องนี้วนอยู่ในหัวผมตลอดครับ แต่ก็ยังพยายามทำตัวให้ปรกติ
ผ่านไปไม่ทันไร อยู่ข้อความที่ผมไม่คิดว่าจะได้รับก็มาถึง
เธอระบายความในใจของเธอออกมาทั้งหมด ทั้งหมด
เธอบอกชอบผม เธอบอกว่าผมเป็นคนพิเศษสำหรับเธอ
และเธอก็อยากรู้ว่าผมคิดอย่างไรกับเธอ
ถึงจะพอรู้อยู่แล้วแต่ก็ดีใจมากครับที่เธอบอกชอบ
ดีใจจรอธิบายไม่ถูก แต่ก็อึดอัดมากในเวลาเดียวกัน...
ผมไม่กล้าตอบเธอไปว่าผมรู้สึกอย่างไรกับเธอ
ถึงจะชอบแทบตาย อยากแหกปากตะโกนบอกเท่าไหร่
ผมก็ยังไม่สามารถบอกกับเธอได้
เอาแต่เปลี่ยนประเด็นตลอด
ผมตั้งใจว่าจะตั้งใจทำงาน ผลักตัวเองให้มีงานที่มั่นคง
จนคู่ควรกับเธอ ทำให้เธอไม่อายใครที่มีผมเดินข้างๆ
ผมจึงยังไม่กลับบอกชอบเธอไป เพราะมันเหมือนกับการผูกมัดเธอเอาไว้
ผูกไว้กับคนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ กับสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะทำได้จริงไหม
ทั้งๆที่เธออาจจะเจอคนที่เหมาะสมกับเธออีกมากมาย
ถ้าผมบอกชอบเธอไป ใจของเธอก็จะปิดแค่ตรงนั้น
เพราะบางคนที่เข้ามาดูเธอก็ท่าจะคุยกันถูกคอด้วย
แต่เธอก็เว้นระยะห่างไว้ตลอด
ถามว่าผมชอบไหมเวลาที่มีคนมาจีบเธอ
ไม่ชอบครับ อยากถีบหน้าไอ่นั่นมากละบอกว่าของกู 5555
แต่ก็ได้แค่คิดไว้ในใจครับ
ผมมันขี้ขลาด ผมรู้ตัวเองดี คิดเล็กคิดน้อย ไม่สมกับเป็น ผู้ชาย
แต่กับคนที่ผมรัก ผมก็อยากให้เค้าได้สิ่งที่ดีสำหรับตัวเค้าเอง
จนวันนึงครับผมไป เล่นดนตรีให้ผู้ป่วยสูงอายุที่โรงพยาบาลฟังเหมือนปรกติ
วันนั้นผมได้เจอกับพ่อของเธอครั้งแรกครับ
เป็นความรู้สึกที่กดดันอย่างบอกไม่ถูก
ผมก็ยกมือไหว้และแนะนำตัวเอง
อยู่ๆ พ่อของเธอก็ยกมือบอกว่า พอแล้ว ได้ยินมามากแล้ว
ผมนี่สะดุดเลย ทำอะไรไม่ถูกจริงๆครับตอนนั้น 55555
ละพ่อของเธอก็ถามเธอว่า นี่หรอคนที่ลูกชอบ
เธอพยักหน้าแบบเกร็งๆกลัวๆ
จากนั้นพ่อของเธอก็พูดขึ้นว่า หน้าตาก็ดีอยู่หรอก แต่ความหล่อมันกินไม่ได้
คนมาจีบแกก็เยอะแยะไป จะคบใครพ่อก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ก็เลือกหน่อยแล้วกัน
พูดจบแกก็เดินออกไป
ผมบอกได้เลยว่า......ช๊อคครับ 5555555555555
มันตรงกับที่ผมคิดกังวลทุกอย่าง ทุกคำทุกพยางค์
จากนั้นเธอก็เข้ามาปลอบผมบอก ไม่ต้องไปใส่ใจคำพูดของคุณพ่อมากนะ (ไม่ทันละครับ ในหัวนี่วิ่งกันว่อนเลย 5555)
ผ่านวันนั้นมา เราก็ยังคงคุยกันอยู่เหมือนเดิม แต่ผมก็สลัดเรื่องนี้ออกไปจากหัวผมไม่ได้สักที
ส่วนเธอนั้นก็พยายามเซาซี้ผมตลอด ว่าผมคิดถึงเธอหรือเปล่า ชอบเธอไหม
ถามตลอด ว่าผมรู้สึกอย่างไรกับเธอ
ซึ่งจนถึงทุกวันนี้ผมยังไม่เคยแม้แต่จะบอกชอบเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว
พยายามเปลี่ยนเรื่อง เก็บความรู้สึกเอาไว้ตลอด
และพยายามเว้นระยะไว้ประมาณนึง
จนเมื่อไม่นานมานี้ เธอทักไลน์ผมมาแล้วก็บอกกับผมว่าอยากได้คำปรึกษา...
เธอบอกว่ามีคนมาจีบเธอ คราวนี้เป็น(ไอ่)สถาปนิกคนนึง
เธอบอกว่าคนนี้นิสักดี คุยสนุก เป็นกันเอง ดูเป็นสุภาพบุรุษ ดูเป็นคนมีมาด (กูไม่มีสักอย่าง 5555555)
เธอบอกถูกคอมากกับคนนี้ ความคิดทัศนคติคล้ายๆกับเธอ
ละคนคนนั้นเค้าก็ขอเธอเป็นแฟน เธอถ่ายแชทสนทนาทั้งหมดมาให้ผมดู
ละก็ทิ้งคำถามไว้ว่า เธอควรจะทำอย่างไรดี
......
............
-จุดสิครับ
ไม่รู้จริงๆว่าจะตอบว่าอะไร ใจจริงก็อยากจะกันไอ่นี่ออกไป (หึงโว้ย)
แต่อีกใจ ก็เห็นดูที่สองคนเค้าคุยกันละก็น่าจะไปกันได้ดี.....
ผมไม่ยอมตอบเธออีกแล้วครับ (ไอ่ตาขาวเอ้ยยย)
ได้แต่เงียบ อมทุกคำพูดเอาไว้
จึงให้คำตอบเธอไปแบบกว้างๆ
เธอยิงคำถามกลับมาอีกคำถาม ซึ่งเป็นคำถามสุดท้ายที่เธอบอกอยากจะถามผม
"แกชอบเรารึเปล่า"
.........
................
-จุดต่อครับ
ผมเงียบจนประโยคต่อไปเด้งขึ้นมา
"ไม่ชอบก็ไม่ต้องฝืนนะ ไม่เป็นไรขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างนะ เราจะไม่ลืมแกเลย ว่าแกเป็นผู้ชายที่เรารักมากที่สุดคนนึง"
สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้พูดออกไป
ปล่อยเธอไป ด้วยมือคู่นี้ มือของผมเอง
ผมรู้ตัวผมมันขี้ขลาด คิดแทนเธอไปซะทุกเรื่อง โดยไม่ถามความรู้สึกเธอเลย
ถึงจะนึกขึ้นได้แบบนั้น
ความจริงเหล่านี้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า ดีแล้วที่เธอไม่ได้คู่กับผู้ชายแบบผม
ผู้ชายที่ยังไม่แน่นอนแม้กับการตัดสินใจของตัวเอง
ไอ่ผู้ชายแบบเนี้ยไม่เหมาะกับเธอหรอก....
แชร์ความรู้สึกหลังอ่านกันได้นะครับ ด่าผมก็ได้ 55555