ผมมีพี่น้อง 2 คน ผมเป็นคนโต สมัยเด็กๆน้องของผมอยู่กับป้า ทั้ง 2 คน ส่วนผมอยู่กับแม่และพ่อ แม่มีอาชีพขายของส่วนพ่อของผมเป็นตำรวจ แม่กับพ่อมีนิสัยชอบเล่นการพนัน ติดเล่นจนไม่สนใจขายของทำงานทำการ ตั้งแต่สมัยเด็กๆผมไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากพ่อแม่เลย เพราะพ่อกับแม่ชอบทะเลาะกัน ทั้งคู่ชอบทิ้งผมให้อยู่กับบ้านไว้คนเดียว เพราะต้องออกไปเล่นการพนันทุกวัน พอกลับมาก็ชอบทะเลาะ ตบตีกัน เป็นประจำแบบนี้เกือบทุกวัน ผมต้องนอนร้องไห้ทุกคืน และรู้สึกน้อยใจในชีวิต ทำไมผมถึงไม่มีพ่อแม่ที่ดีเหมือนคนอื่นเขา จึงทำให้ผมเป็นคนมีนิสัยเก็บกด ชอบอยู่คนเดียว มีอยู่ครั้งหนึ่งซึ่งผมจำได้ดีมันเป็นวันที่ผมรู้สึกเจ็บปวดเป็นที่สุด ตอนนั้นผมอายุ 19 ปี เรียนที่ ว.พ. สุพรรณบุรี วันนั้นวันหยุดผมกลับบ้าน ผมเจอแม่นั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้าน ผมถามแม่ว่าเป็นอะไร แม่ไม่ตอบ แต่ผมรู้ว่าแม่เป็นอะไร (คงเล่นจนหมดไม่มีเงิน) ตอนนั้นผมรู้สึกสงสารเขามาก ผมควักเงินที่มีติดตัวอยู่ 700 กว่าบาทให้แม่ แล้วผมคิดในใจว่าทำไมชีวิตครอบครัวเรามันเลวร้ายเช่นนี้ ใจหนึ่งก็นึกสมน้ำหน้าแต่ใจหนึ่งก็สงสารเขา ในชีวิตของผมไม่เคยต้องการอะไรขอแค่อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น มีพ่อที่มีความรับผิดชอบรักลูกรักเมีย มีแม่ที่ไม่ติดการพนันขยันทำมาหากิน แต่มันไม่เคยเกิดขึ้นเลย
แม่กับพ่อของผมเล่นการพนันจนสูญเสียทรัพย์สินไปมากมาย จนพ่อต้องขายบ้านหน้าถนนเพื่อล้างหนี้จากการพนัน และมาปลูกบ้านหลังใหม่พร้อมสร้างร้านอาหารให้แม่ได้ขายของ ซึ่งแม่เองก็สัญญากับป้าๆว่าจะเลิกเล่นการพนันพร้อมปรับปรุงตัวเอง แม่เลิกเล่นการพนันมาได้หลายปี และสร้างฐานะครอบครัวจนดีขึ้นมาก ผมว่ามันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก ถึงแม้ว่าครอบครัวเราจะไม่ได้รวยอะไรมากมาย แต่การที่เราได้อยู่ด้วยกัน ได้ช่วยเหลือกัน พ่อกับแม่ไม่ทะเลาะกัน(มีบ้างแต่ไม่บ่อย) แม่เลิกเล่นการพนัน ครอบครัวเป็นครอบครัวมากขึ้น สำหรับผมแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ชีวิตใหม่กำลังเริ่มต้น แต่แล้วอะไรดลใจให้แม่กลับมาเล่นการพนันใหม่อีกครั้งผมก็ไม่ทราบ แม่เริ่มติดการพนันอีกครั้ง พอเล่นเสียบ่อยๆแม่ก็ไม่อยากขายของ พออารมณ์ไม่ดีก็ชอบลงที่ลูกๆหรือไม่ก็ลูกค้า ไล่ลูกค้าบ้าง ทะเลาะกับลูกค้าบ้าง จากร้านที่เคยมีลูกค้าติดใจในรสชาติ ค่อยๆหายไป จนลูกค้าเหลือน้อยมาก บางวันแทบขายของไม่ได้ก็มี จากเดิมที่เคยปิดร้าน 3-4 ทุ่ม บางวันยังไม่ทันหนึ่งทุ่มก็ปิดร้านแล้วเพราะต้องรีบไปเล่น วันที่ไปเล่นบางวันก็กลับเร็ว บางวันก็กลับดึก บางวันก็กลับเช้า พอกลับดึกมากก็ไม่อยากตื่นมาขายของ แม่เป็นแบบนี้มาหลายปี
พอแม่กลับมาเล่น สถานการณ์ในครอบครัวก็เริ่มเลวร้ายอีก พ่อกับแม่ชอบทะเลาะกันเหมือนเมื่อก่อน พ่อผมเป็นข้าราชการบำนาญ พ่อผมเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่เคยสนใจลูกเมีย เงินเดือนที่เขาได้ไม่เคยนำมาจุนเจือครอบครัวเลย ผมไม่เคยคิดว่าเขาเป็นพ่อผมเลย ไม่เคยมีความผูกพันในฐานะพ่อลูกเลย ผมเกลียดพ่อตัวเองมาก สมัยเด็กผมจำได้ว่าผมเคยขอเงินซื้อรองเท้าผ้าใบจากพ่อ เพราะตอนนั้นพ่อเพิ่งขายที่ดินได้เงินมาหลายแสนบาท แต่พ่อกลับตวาดผม ว่าผมต่างๆนาๆ หาว่าผมใช้เงินเปลือง แต่ตัวเองเอาเงินไปเลี้ยงเพื่อนได้ เล่นการพนันได้ มันทำให้ผมเกลียดพ่อตัวเองตั้งแต่วันนั้น พ่อของผมก็ติดเล่นการพนันเหมือนกันเล่นจนต้องขายที่ดินที่มีจนหมดเหลือแต่บ้านที่อยู่ปัจจุบัน บ้านก็นำไปจำนองธนาคารเพื่อกู้เงินไปเล่น จนโดนหักเงินบำนาญจนหมดทำให้เงินไม่พอใช้ พอพ่อไม่มีเงินพ่อก็ชอบหาเรื่องแม่ ชอบด่าและทำร้ายแม่ ชอบไถเงินแม่และลูกๆ ทุกๆครั้งที่เขาขอเงินผมๆจะตวาดใส่เขาทุกครั้ง แม้เขาจะขอแค่ 10 บาทหรือ 20 บาทผมก็จะตวาดใส่เขาตลอด เพราะผมยังผูกใจเจ็บกับเขามาตั้งแต่สมัยเด็กๆ จนวันหนึ่งพ่อผมเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้ายต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาล ผมได้อยู่กับพ่อในระยะสั้นๆได้เฝ้าดูแล เช็ดเนื้อเช็ดตัว ป้อนข้าวป้อนน้ำให้พ่อทั้งๆที่ตอนเขามีชีวิตอยู่ผมไม่เคยทำแบบนี้ให้เขาเลย ผมต้องทนดูเขาทุกข์ทรมานกับโรคร้าย ซึ่งผมปวดใจมากที่ต้องทนเห็นพ่อตัวเองในสภาพเช่นนี้ ทุกๆวันพยาบาลต้องมาเจาะเลือดและฉีดยาเพื่อตรวจอาการพ่อทุกวัน พ่อผมเป็นคนกลัวเข็มฉีดยามาก เวลาที่พยาบาลมาฉีดยา พ่อจะสะดุ้งและสะบัดแขนทุกครั้ง ผมต้องคอยกอดพ่อทุกครั้งเพื่อไม่ให้พ่อดิ้นเพราะผมกลัวเข็มหัก
ผมนอนเฝ้าพ่อทุกคืนเห็นพ่อทรมานนอนไม่หลับทุกคืน ผมเคยปรึกษากับทางพยาบาลว่ามีวิธีไหนให้พ่อผมนอนหลับแบบไม่เจ็บปวดบ้าง พยาบาลบอกว่าต้องฉีดมอฟีนมันจะลดการเจ็บปวดได้ แต่มันจะมีผลข้างเคียงทำให้ความดันลด และหัวใจเต้นช้าลง ผมคิดหนักไม้รู้ว่าจะฉีดหรือไม่ฉีดดี พอตกกลางคืนผมนอนเฝ้าพ่อเหมือนเดิมพ่อนอนดิ้นและเหงื่ออกมาก แถมเพ้อไม่หยุด ผมไม่อยากให้พ่อปวดจากอาการโรคร้าย ผมจึงเรียกพยาบาลมาฉีดมอฟีนให้พ่อ จากนั้นอาการของพ่อก็ดีขึ้นพ่อนอนหลับสบายขึ้น จากนั้นผมก็หลับไปด้วยความเพลีย จนประมาณตี 5 ผมตื่นขึ้นมาดูพ่อเห็นพ่อผิดปกติไปตัวเย็นหายใจเบาๆ ความดันลดอย่างรวดเร็ว ผมรีบเรียกพยาบาลมาดูอาการพ่อแต่สายไปแล้วพ่อผมจากไป ในวันที่ 14 ก.พ. เวลา 05.15 ทุกวันนี้ผมยังรู้สึกผิดที่ให้พยาบาลฉีดมอฟีนให้พ่อ มันเหมือนเป็นตราบาปว่าผมเป็นคนทำให้พ่อตายหรือป่าว ผมไม่กล้าบอกแม่ไม่กล้าบอกใครๆเพราะผมกลัวและรู้สึกผิดจนทุกวันนี้ วันที่พ่อผมเสียผมเสียใจร้องไห้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แปลกมากที่น้ำตามันไหลออกมาทั้งๆที่ผมเกลียดพ่อตัวเองเป็นอย่างมาก ไม่เคยรักเขาเลย แต่ทำไมผมถึงต้องร้องไห้เสียใจผมก็ไม่ทราบ ผมเคยนึกย้อนกลับไปวันเก่าๆที่ผมเคยปฏิบัติไม่ดีกับเขา ผมรู้สึกว่าผมเป็นลูกที่เลวมาก ผมไม่เคยทำอะไรเพื่อทดแทนบุญคุณให้เขาเลยกับการที่เขาทำให้ผมได้เกิดมาบนโลกใบนี้ ถ้าเป็นไปได้ถ้าย้อนเวลาไปได้ ผมอยากจะทำอะไรให้เขาซักอย่างที่ทำให้เขามีความสุขก่อนที่เขาจะตายแต่มันก็สายเสียแล้ว
ก่อนหน้าที่พ่อจะเสีย แม่ผมเล่นการพนันจนเป็นหนี้สินมากมาย ของก็ขายไม่ได้ ลูกค้าก็ไม่มี แม่เป็นหนี้นอกระบบหลายแสนบาทจนผมต้องเอารถยนต์ไปเข้าไฟแนนท์เพื่อใช้หนี้ให้เขา ซึ่งตอนนั้นแม่ก็บอกว่าจะเลิกเล่นการพนัน แต่อย่างว่าการพนันมันอยู่ในสายเลือดเขา แม่ก็เล่นอีก ผมได้แต่นอนเสียใจและกลุ้มใจกับเรื่องของแม่ บางครั้งก็นอนร้องไห้ ความรู้สึกมันเหมือนโกรธแต่ทำอะไรไมได้ มันอึดอัด เก็บไว้คนเดียวตลอดไม่เคยบอกใคร ไม่อยากเล่าให้ใครฟังเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ดี ผมเคยเตือนแม่ไปหลายครั้ง ผมไม่อยากให้แม่เล่นการพนัน แต่แม่ไม่เคยฟังผมเลย แม่ก็ยังเล่นอีกเหมือนจะเล่นหนักกว่าเดิมด้วยคงเพราะอยากได้เงินที่เสียไปคืน จนวันหนึ่งสิ่งที่ผมกังวลใจก็เกิดอีกครั้งน้องสาวโทรมาว่าแม่เป็นหนี้นอกระบบต้องใช้ดอกเบี้ยเขาเดือนละหลายหมื่นบาท แม่เขาเครียดและนอนร้องไห้ทุกคืน แต่ไม่กล้าบอกผมเพราะกลัวผมว่า ผมก็สงสารเงินเดือนตัวเองก็ไม่มากต้องไปกู้ธนาคารอีกครั้งจำนวน 400,000 บาทมาใช้หนี้ให้แม่ ทั้งๆที่เพิ่งผ่านมาได้ปีเดียวเอง แม่เป็นหนี้อีกแล้ว ทุกวันนี้เงินเดือนผมไม่เหลือเพราะโดนหักหมด ผมกลุ้มใจมาก เครียดมาก บางคืนก็นอนไม่หลับเพราะคิดมาก คิดตลอดว่าถ้าแม่ไม่ผ่อนจ่ายให้จะเอาที่ไหนกิน แต่ทำไงได้ แม่ตัวเองจะไม่ช่วยได้ไง ซึ่งผมก็หวังว่าครั้งนี้เขาคงเข็ดและจะปรับปรุงตัวเอง
แม่เลิกเล่นการพนันมาได้สักพักหนึ่ง พ่อผมก็เสีย ครอบครัวเราได้เงินบำเหน็ดตกทอดมาเกือบๆหนึ่งล้านบ้าน พอพ่อผมเสียแม่เริ่มหยุดร้านบ่อยขึ้น เริ่มไม่อยู่บ้าน ชอบออกไปข้างน้องกับน้องสาว จนผมมารู้ว่าแม่ไปบ่อน แต่แม่บอกว่าไปเก็บดอกที่ปล่อยกู้ มีคนจ้างไปส่งที่บ่อนบ้าง ซึ่งผมก็เชื่อเพราะผมคิดว่าเขาคงจะเลิกได้จริงๆ แต่ผมคิดผิด แม่ยังคงเล่นเหมือนเดิม ระยะเวลาที่พ่อเสียประมาณ 4-5เดือน แม่ผมเล่นจนเงินที่ได้จากพ่อหมดลง จนกระทั่งแม่ต้องมาโกหกผมมายืมเงินผม บอกว่ามีคนมาขอกู้เงินให้ดอกเบี้ยสูงแต่แม่กลับเอาไปเล่นเอง จะโทษแม่คนเดียวก็ไม่ถูกผมเองก็โลภด้วย ช่วงนั้นผมแต่งงานแล้วแฟนกำลังตั้งท้อง ผมกำลังสร้างเนื้อสร้างตัว ผมเองก็อยากได้เงินเยอะๆจะได้สร้างครอบที่อบอุ่นอย่างที่ผมปรารถนา แถมยังได้ช่วยแม่ผ่อนหนี้ธนาคารที่ผมกู้มาด้วย แม่จะได้ไม่ต้องใช้หนี้เยอะ
แต่ผมคิดผิดแม่ผมเอาเงินที่ได้จากผมไปเล่นอีกครั้งจนไม่สามารถคืนเงินต้นและดอกเบี้ยให้ผมได้ ซึ่งเป็นจำนวนเงินกว่า 160,000 บาท ผมไม่คิดเลยว่าแม่จะทำร้ายผมได้แบบนี้ ผมไม่คิดว่าแม่จะกล้าโกหกผมเพื่อที่จะเอาเงินผมไปเล่น ทุกวันนี้ผมเป็นหนี้ธนาคาร 600,000 กว่าบาท ทั้งๆที่ผมไม่ได้สร้างมัน แต่มันเกิดจากความหวังดีที่ผมมีให้แม่ของผม ผมไม่เข้าใจทำไมแม่เลิกการพนันไม่ได้ มันทำลายชีวิตครอบครัว ทำลายชีวิตลูกชายของแม่เอง และมันกำลังจะทำลายหลานแท้ๆทีกำลังจะเกิดมาบนโลกใบนี้ ผมเคยคิดว่าพ่อผมทำตัวแย่มากๆแล้ว แต่แม่ผมทำตัวแย่กว่าอีก อย่างน้อยตอนพ่อเสียพ่อเขายังทิ้งมรดกไว้ให้ลูกๆ แต่แม่สร้างแต่หนี้สินไม่เคยหยุดหย่อน ถ้าแม่เห็นใจผม ผมอยากจะบอกกับแม่ว่าถ้าแม่จะเริ่มต้นใหม่ผมยังให้อภัยแม่ แม้ว่าตอนนี้ผมจะเกลียดแม่มากแค่ไหน แต่แม่ก็ยังเป็นแม่ ผมอยากให้แม่รู้ว่าผมอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นอย่างที่ผมปรารถนาตั้งแต่เด็กๆ ผมกำลังมีครอบครัว ผมกำลังมีลูก ผมไม่อยากให้ลูกเกิดมาลำบาก ถ้าแม่คิดว่าผมเป็นลูก ยังรักผมอยู่ ขอให้แม่กลับตัวเสียใหม่ ผมไม่อยากจะด่าแม่ ไม่อยากว่าแม่ เพราะผมไม่อยากจะเสียใจเหมือนตอนที่ผมได้ทำกับพ่อและมาสำนึกได้ตอนที่พ่อเสียแล้ว
อยากระบายครับ แม่ผมเสพติดการพนันอย่างหนัก เครียดมาก กลุ้มใจมาก ผมไม่รู้ควรทำอย่างไรดี
แม่กับพ่อของผมเล่นการพนันจนสูญเสียทรัพย์สินไปมากมาย จนพ่อต้องขายบ้านหน้าถนนเพื่อล้างหนี้จากการพนัน และมาปลูกบ้านหลังใหม่พร้อมสร้างร้านอาหารให้แม่ได้ขายของ ซึ่งแม่เองก็สัญญากับป้าๆว่าจะเลิกเล่นการพนันพร้อมปรับปรุงตัวเอง แม่เลิกเล่นการพนันมาได้หลายปี และสร้างฐานะครอบครัวจนดีขึ้นมาก ผมว่ามันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก ถึงแม้ว่าครอบครัวเราจะไม่ได้รวยอะไรมากมาย แต่การที่เราได้อยู่ด้วยกัน ได้ช่วยเหลือกัน พ่อกับแม่ไม่ทะเลาะกัน(มีบ้างแต่ไม่บ่อย) แม่เลิกเล่นการพนัน ครอบครัวเป็นครอบครัวมากขึ้น สำหรับผมแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ชีวิตใหม่กำลังเริ่มต้น แต่แล้วอะไรดลใจให้แม่กลับมาเล่นการพนันใหม่อีกครั้งผมก็ไม่ทราบ แม่เริ่มติดการพนันอีกครั้ง พอเล่นเสียบ่อยๆแม่ก็ไม่อยากขายของ พออารมณ์ไม่ดีก็ชอบลงที่ลูกๆหรือไม่ก็ลูกค้า ไล่ลูกค้าบ้าง ทะเลาะกับลูกค้าบ้าง จากร้านที่เคยมีลูกค้าติดใจในรสชาติ ค่อยๆหายไป จนลูกค้าเหลือน้อยมาก บางวันแทบขายของไม่ได้ก็มี จากเดิมที่เคยปิดร้าน 3-4 ทุ่ม บางวันยังไม่ทันหนึ่งทุ่มก็ปิดร้านแล้วเพราะต้องรีบไปเล่น วันที่ไปเล่นบางวันก็กลับเร็ว บางวันก็กลับดึก บางวันก็กลับเช้า พอกลับดึกมากก็ไม่อยากตื่นมาขายของ แม่เป็นแบบนี้มาหลายปี
พอแม่กลับมาเล่น สถานการณ์ในครอบครัวก็เริ่มเลวร้ายอีก พ่อกับแม่ชอบทะเลาะกันเหมือนเมื่อก่อน พ่อผมเป็นข้าราชการบำนาญ พ่อผมเป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่เคยสนใจลูกเมีย เงินเดือนที่เขาได้ไม่เคยนำมาจุนเจือครอบครัวเลย ผมไม่เคยคิดว่าเขาเป็นพ่อผมเลย ไม่เคยมีความผูกพันในฐานะพ่อลูกเลย ผมเกลียดพ่อตัวเองมาก สมัยเด็กผมจำได้ว่าผมเคยขอเงินซื้อรองเท้าผ้าใบจากพ่อ เพราะตอนนั้นพ่อเพิ่งขายที่ดินได้เงินมาหลายแสนบาท แต่พ่อกลับตวาดผม ว่าผมต่างๆนาๆ หาว่าผมใช้เงินเปลือง แต่ตัวเองเอาเงินไปเลี้ยงเพื่อนได้ เล่นการพนันได้ มันทำให้ผมเกลียดพ่อตัวเองตั้งแต่วันนั้น พ่อของผมก็ติดเล่นการพนันเหมือนกันเล่นจนต้องขายที่ดินที่มีจนหมดเหลือแต่บ้านที่อยู่ปัจจุบัน บ้านก็นำไปจำนองธนาคารเพื่อกู้เงินไปเล่น จนโดนหักเงินบำนาญจนหมดทำให้เงินไม่พอใช้ พอพ่อไม่มีเงินพ่อก็ชอบหาเรื่องแม่ ชอบด่าและทำร้ายแม่ ชอบไถเงินแม่และลูกๆ ทุกๆครั้งที่เขาขอเงินผมๆจะตวาดใส่เขาทุกครั้ง แม้เขาจะขอแค่ 10 บาทหรือ 20 บาทผมก็จะตวาดใส่เขาตลอด เพราะผมยังผูกใจเจ็บกับเขามาตั้งแต่สมัยเด็กๆ จนวันหนึ่งพ่อผมเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้ายต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาล ผมได้อยู่กับพ่อในระยะสั้นๆได้เฝ้าดูแล เช็ดเนื้อเช็ดตัว ป้อนข้าวป้อนน้ำให้พ่อทั้งๆที่ตอนเขามีชีวิตอยู่ผมไม่เคยทำแบบนี้ให้เขาเลย ผมต้องทนดูเขาทุกข์ทรมานกับโรคร้าย ซึ่งผมปวดใจมากที่ต้องทนเห็นพ่อตัวเองในสภาพเช่นนี้ ทุกๆวันพยาบาลต้องมาเจาะเลือดและฉีดยาเพื่อตรวจอาการพ่อทุกวัน พ่อผมเป็นคนกลัวเข็มฉีดยามาก เวลาที่พยาบาลมาฉีดยา พ่อจะสะดุ้งและสะบัดแขนทุกครั้ง ผมต้องคอยกอดพ่อทุกครั้งเพื่อไม่ให้พ่อดิ้นเพราะผมกลัวเข็มหัก
ผมนอนเฝ้าพ่อทุกคืนเห็นพ่อทรมานนอนไม่หลับทุกคืน ผมเคยปรึกษากับทางพยาบาลว่ามีวิธีไหนให้พ่อผมนอนหลับแบบไม่เจ็บปวดบ้าง พยาบาลบอกว่าต้องฉีดมอฟีนมันจะลดการเจ็บปวดได้ แต่มันจะมีผลข้างเคียงทำให้ความดันลด และหัวใจเต้นช้าลง ผมคิดหนักไม้รู้ว่าจะฉีดหรือไม่ฉีดดี พอตกกลางคืนผมนอนเฝ้าพ่อเหมือนเดิมพ่อนอนดิ้นและเหงื่ออกมาก แถมเพ้อไม่หยุด ผมไม่อยากให้พ่อปวดจากอาการโรคร้าย ผมจึงเรียกพยาบาลมาฉีดมอฟีนให้พ่อ จากนั้นอาการของพ่อก็ดีขึ้นพ่อนอนหลับสบายขึ้น จากนั้นผมก็หลับไปด้วยความเพลีย จนประมาณตี 5 ผมตื่นขึ้นมาดูพ่อเห็นพ่อผิดปกติไปตัวเย็นหายใจเบาๆ ความดันลดอย่างรวดเร็ว ผมรีบเรียกพยาบาลมาดูอาการพ่อแต่สายไปแล้วพ่อผมจากไป ในวันที่ 14 ก.พ. เวลา 05.15 ทุกวันนี้ผมยังรู้สึกผิดที่ให้พยาบาลฉีดมอฟีนให้พ่อ มันเหมือนเป็นตราบาปว่าผมเป็นคนทำให้พ่อตายหรือป่าว ผมไม่กล้าบอกแม่ไม่กล้าบอกใครๆเพราะผมกลัวและรู้สึกผิดจนทุกวันนี้ วันที่พ่อผมเสียผมเสียใจร้องไห้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แปลกมากที่น้ำตามันไหลออกมาทั้งๆที่ผมเกลียดพ่อตัวเองเป็นอย่างมาก ไม่เคยรักเขาเลย แต่ทำไมผมถึงต้องร้องไห้เสียใจผมก็ไม่ทราบ ผมเคยนึกย้อนกลับไปวันเก่าๆที่ผมเคยปฏิบัติไม่ดีกับเขา ผมรู้สึกว่าผมเป็นลูกที่เลวมาก ผมไม่เคยทำอะไรเพื่อทดแทนบุญคุณให้เขาเลยกับการที่เขาทำให้ผมได้เกิดมาบนโลกใบนี้ ถ้าเป็นไปได้ถ้าย้อนเวลาไปได้ ผมอยากจะทำอะไรให้เขาซักอย่างที่ทำให้เขามีความสุขก่อนที่เขาจะตายแต่มันก็สายเสียแล้ว
ก่อนหน้าที่พ่อจะเสีย แม่ผมเล่นการพนันจนเป็นหนี้สินมากมาย ของก็ขายไม่ได้ ลูกค้าก็ไม่มี แม่เป็นหนี้นอกระบบหลายแสนบาทจนผมต้องเอารถยนต์ไปเข้าไฟแนนท์เพื่อใช้หนี้ให้เขา ซึ่งตอนนั้นแม่ก็บอกว่าจะเลิกเล่นการพนัน แต่อย่างว่าการพนันมันอยู่ในสายเลือดเขา แม่ก็เล่นอีก ผมได้แต่นอนเสียใจและกลุ้มใจกับเรื่องของแม่ บางครั้งก็นอนร้องไห้ ความรู้สึกมันเหมือนโกรธแต่ทำอะไรไมได้ มันอึดอัด เก็บไว้คนเดียวตลอดไม่เคยบอกใคร ไม่อยากเล่าให้ใครฟังเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ดี ผมเคยเตือนแม่ไปหลายครั้ง ผมไม่อยากให้แม่เล่นการพนัน แต่แม่ไม่เคยฟังผมเลย แม่ก็ยังเล่นอีกเหมือนจะเล่นหนักกว่าเดิมด้วยคงเพราะอยากได้เงินที่เสียไปคืน จนวันหนึ่งสิ่งที่ผมกังวลใจก็เกิดอีกครั้งน้องสาวโทรมาว่าแม่เป็นหนี้นอกระบบต้องใช้ดอกเบี้ยเขาเดือนละหลายหมื่นบาท แม่เขาเครียดและนอนร้องไห้ทุกคืน แต่ไม่กล้าบอกผมเพราะกลัวผมว่า ผมก็สงสารเงินเดือนตัวเองก็ไม่มากต้องไปกู้ธนาคารอีกครั้งจำนวน 400,000 บาทมาใช้หนี้ให้แม่ ทั้งๆที่เพิ่งผ่านมาได้ปีเดียวเอง แม่เป็นหนี้อีกแล้ว ทุกวันนี้เงินเดือนผมไม่เหลือเพราะโดนหักหมด ผมกลุ้มใจมาก เครียดมาก บางคืนก็นอนไม่หลับเพราะคิดมาก คิดตลอดว่าถ้าแม่ไม่ผ่อนจ่ายให้จะเอาที่ไหนกิน แต่ทำไงได้ แม่ตัวเองจะไม่ช่วยได้ไง ซึ่งผมก็หวังว่าครั้งนี้เขาคงเข็ดและจะปรับปรุงตัวเอง
แม่เลิกเล่นการพนันมาได้สักพักหนึ่ง พ่อผมก็เสีย ครอบครัวเราได้เงินบำเหน็ดตกทอดมาเกือบๆหนึ่งล้านบ้าน พอพ่อผมเสียแม่เริ่มหยุดร้านบ่อยขึ้น เริ่มไม่อยู่บ้าน ชอบออกไปข้างน้องกับน้องสาว จนผมมารู้ว่าแม่ไปบ่อน แต่แม่บอกว่าไปเก็บดอกที่ปล่อยกู้ มีคนจ้างไปส่งที่บ่อนบ้าง ซึ่งผมก็เชื่อเพราะผมคิดว่าเขาคงจะเลิกได้จริงๆ แต่ผมคิดผิด แม่ยังคงเล่นเหมือนเดิม ระยะเวลาที่พ่อเสียประมาณ 4-5เดือน แม่ผมเล่นจนเงินที่ได้จากพ่อหมดลง จนกระทั่งแม่ต้องมาโกหกผมมายืมเงินผม บอกว่ามีคนมาขอกู้เงินให้ดอกเบี้ยสูงแต่แม่กลับเอาไปเล่นเอง จะโทษแม่คนเดียวก็ไม่ถูกผมเองก็โลภด้วย ช่วงนั้นผมแต่งงานแล้วแฟนกำลังตั้งท้อง ผมกำลังสร้างเนื้อสร้างตัว ผมเองก็อยากได้เงินเยอะๆจะได้สร้างครอบที่อบอุ่นอย่างที่ผมปรารถนา แถมยังได้ช่วยแม่ผ่อนหนี้ธนาคารที่ผมกู้มาด้วย แม่จะได้ไม่ต้องใช้หนี้เยอะ
แต่ผมคิดผิดแม่ผมเอาเงินที่ได้จากผมไปเล่นอีกครั้งจนไม่สามารถคืนเงินต้นและดอกเบี้ยให้ผมได้ ซึ่งเป็นจำนวนเงินกว่า 160,000 บาท ผมไม่คิดเลยว่าแม่จะทำร้ายผมได้แบบนี้ ผมไม่คิดว่าแม่จะกล้าโกหกผมเพื่อที่จะเอาเงินผมไปเล่น ทุกวันนี้ผมเป็นหนี้ธนาคาร 600,000 กว่าบาท ทั้งๆที่ผมไม่ได้สร้างมัน แต่มันเกิดจากความหวังดีที่ผมมีให้แม่ของผม ผมไม่เข้าใจทำไมแม่เลิกการพนันไม่ได้ มันทำลายชีวิตครอบครัว ทำลายชีวิตลูกชายของแม่เอง และมันกำลังจะทำลายหลานแท้ๆทีกำลังจะเกิดมาบนโลกใบนี้ ผมเคยคิดว่าพ่อผมทำตัวแย่มากๆแล้ว แต่แม่ผมทำตัวแย่กว่าอีก อย่างน้อยตอนพ่อเสียพ่อเขายังทิ้งมรดกไว้ให้ลูกๆ แต่แม่สร้างแต่หนี้สินไม่เคยหยุดหย่อน ถ้าแม่เห็นใจผม ผมอยากจะบอกกับแม่ว่าถ้าแม่จะเริ่มต้นใหม่ผมยังให้อภัยแม่ แม้ว่าตอนนี้ผมจะเกลียดแม่มากแค่ไหน แต่แม่ก็ยังเป็นแม่ ผมอยากให้แม่รู้ว่าผมอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นอย่างที่ผมปรารถนาตั้งแต่เด็กๆ ผมกำลังมีครอบครัว ผมกำลังมีลูก ผมไม่อยากให้ลูกเกิดมาลำบาก ถ้าแม่คิดว่าผมเป็นลูก ยังรักผมอยู่ ขอให้แม่กลับตัวเสียใหม่ ผมไม่อยากจะด่าแม่ ไม่อยากว่าแม่ เพราะผมไม่อยากจะเสียใจเหมือนตอนที่ผมได้ทำกับพ่อและมาสำนึกได้ตอนที่พ่อเสียแล้ว