เครียดมาก อายุมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ยังไม่มีครอบครัว เพื่อนๆ คนอื่นๆ มีลูกกันหมดแล้ว

อิฉัน...ปีนี้  44

โสดมาตั้งแต่จำความได้ ชีวิตนี้ไม่เคยมีแฟน  
สมัยสาวๆ ก็มีคนมาจีบอยู่บ้าง รู้สึกว่าจะ... 3 คน
อิฉันไม่ได้คบใครสักคนรู้สึกว่า เขาเหล่านั้นดูขาดๆเกินๆ
อิฉันหวังว่าจะได้เจอคนที่เราต่างจะรู้สึกดีซึ่งกันและกันมากกว่านี้
ก็เลยโสดเรื่อยมา  
ส่วนครอบครัว พ่อแม่พี่น้อง  ไม่มีใครกดดัน  เพราะก็เห็นอยู่ว่าเราไม่ใช่คนสวย  
โคตรตระกูลก็ไม่ได้ร่ำรวยพอที่จะมีพวกพ่อสื่อแม่สื่อเข้ามาชักนำ
อาจจะมีแซวๆบ้าง  แต่เรามองเป็นรื่องตลก(ร้าย)  เราไว้จิกกันมากกว่า
หลังๆนี่ใครมาถามเราเรื่องแต่งงาน  เราจะย้อนถามเค้าว่า  ถามจริงๆเถอะค่ะ  
ที่แต่งมาทุกวันนี้มีความสุขจริงๆเหรอคะ? ... ทุกคนอึ้งเว้ยเฮ้ย
บางคนอาจจะแถว่า .. ก้แต่งๆไป จะได้มีลูกทันใช้
อิฉันก็จะถามว่า  แล้วทุกวันนี้ คุณน้าได้ใช้งานลูกชายลูกสาวแค่ไหนคะ??
อึ้งรอบสองสิ ....  ทุกวันนี้เลยไม่มีใครมาถามอีก คงกลัวว่าจะโดนย้อนเอาเจ็บๆ

มีความคิดปลงตกในเรื่องการมีแฟนมาตั้งแต่อายุ 30
ปลงตกคือ ถ้ามีก็ได้  ไม่มีก็ดี -- แม้แผ่นดินสิ้นชายที่พึงเชย  อย่ามีคู่เสียเลยจะดีกว่า
มีความคิดว่า ตัวเองคงไม่มีคู่เป็นแน่แท้ตอนอายุ 40

ชีวิตตอนนี้  วุ่นวายกับเรื่องที่ตัวเองชอบทำ ก็เวลาไม่พอแล้วละค่ะ
ไหนจะหัดทำขนม ไหนจะไปยิม ไปเที่ยว ไปช่วยงานมูลนิธิ สถานปฏิบัติธรรม เย็บผ้า ทำงานฝีมือ วาดรูปฯลฯ
ตอนนี้ถ้าแกล้งพูดคำว่า "อยากมีแฟน"  กลางวงเพื่อนๆนี่.... ทุกคนจะหันขวับแล้วพูดว่า
....ไม่อนุญาต!!!!!.....

เอาความเครียดไปลงกับการเตรียมตัวเกษียณบ้างนะคะ  ไม่ว่าคุณจะมีคู่หรือไม่มี  
ที่แน่ๆคือ  คุณต้องแก่  และแฟนคุณ(ถ้ามี)  ก็ต้องแก่
สิ่งที่น่ากลัว  คือสังขารตัวเอง  กับการเตรียมตัวที่จะอยู่กับตัวเองในช่วงเวลาที่สังขารจะเสื่อมดีกว่า
ตอนนี้สุขภาพเป็นอย่างไร  บำรุงรักษาดีหรือยัง

ห่วงตัวตนจริงๆของคุณ  มากกว่าห่วงคำพูดจากคนอื่นน่าจะดีกว่านะคะ

ไม่มีใครเป็นโสดแล้วตาย แต่ถ้ามีสามีผิดนี่ คิดจนตัวตายเลยนะคะ

สมัยนี้แล้วคนโสดมีเยอะแยะไปค่ะ ทำใจสบายๆ เผลอๆคนมีครอบครัวนั่นแหละต้องมาอิจฉาเรา

เคยบ่นอย่างนี้กับเพื่อนที่มีลูก มันบอก โถๆแล้วคิดเหรอว่าลูกมันจะเลี้ยงเรา มันโตขึ้นก็ไปมีลูกมีเต้าของมัน ตั้งแต่นั้นมา เลิกกังวลเลยค่ะ เป็นโสดให้สุข เก็บเงินไว้กินตอนแก่เยอะๆ