สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกนะคะ ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยไว้ด้วย เริ่มเลยนะคะ เราชื่อออยค่ะ เรียนอยู่ม.6ในโรงเรียนแห่งหนึ่งในกทม. เทอม1ของม.6 เราคบอยู่กับรุ่นน้องคนนึงในรร.ชื่อกัน เรากับกันคบกันหลายๆคนก็รับรู้ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนเรา เพื่อนกัน หรือรุ่นน้องในรร. เพราะในเฟสเราก็ขึ้นสถานะว่ากำลังคบกันอยู่ และส่วนตัวเราก็เป็นคนที่ชอบลงรูปคู่ ลงคลิปของแฟนเราอยู่แล้ว ฝ่ายกันอาจจะลงรูปคู่ไม่บ่อยเท่าเราแต่ก็มีลงบ้าง แบบถึงใครไม่รู้จักแต่ถ้าเข้ามาดูในเฟส หรือในไอจีก็ต้องรู้ว่ามีแฟนแล้ว เดือนแรกทุกอย่างดีไปหมด มีทะเลาะกันบ้างแต่ก็ไม่บ่อย ทะเลาะกันส่วนมากก็เป็นเพราะความขี้หึงของทั้งคู่ เพราะเค้าขี้หึงมาก เค้าชอบเช๊คโทรศัพท์เรา มีอยู่ครั้งนึงเค้าเปิดไปเจอเห็นไลน์ที่เราคอลคุยกับเพื่อนผช.คนนึงที่เราสนิทมาก เราทะเลาะกันแรงมากจนเกือบจะเลิกกัน แต่ในเมื่อเราเป็นฝ่ายผิด ถึงแม้คนที่เราคุยจะเป็นแค่เพื่อน เราก็ต้องง้อ เราขอโทษเค้า แล้วอธิบายให้เค้าฟังทุกอย่างว่าผช.คนนั้นเป็นใคร เค้าก็บอกว่าเข้าใจว่าเพื่อนแต่เค้าก็ไม่ชอบให้เราไปคุยหรือสนิทกับผช.คนอื่นมากแบบนี้ เค้าขอให้เราบล็อกเฟส บล็อกไลน์ บล็อกเบอร์ของเพื่อนเราคนนั้น เรายอมทำตาม เพราะเราคิดแค่ว่าอะไรที่ทำให้เค้าสบายใจเราก็จะทำ เข้าเดือนที่2เราสองคนทะเลาะกันบ่อยขึ้นมากๆเรียกว่าแทบจะทุกวันเลยก็ว่าได้ เพราะเค้าไม่มีเวลาให้เราเลย เค้าเลิกเรียนบ่าย2ครึ่ง แต่กลับบ้านบ่าย3ครึ่ง แล้วก็หายไปเลยตลอดระยะเวลา5ชม. ทักเรามาอีกทีตอน3-4ทุ่ม ว่ากลับมาจากฟิตเนส กลับมาจากซ้อมดนตรีแล้ว แล้วเค้าก็ขอไปอาบน้ำแล้วก็หายไป แล้วก็จะทักมาอีกทีตอนเช้าว่า “เค้าขอโทษนะแฟน เค้าเพลีย เลยเผลอหลับไป” เราจะได้รับข้อความแบบนี้ทุกๆเช้า เราเคยโดนเพื่อนถามนะคะว่าแล้วมั่นใจได้ไงอะว่าที่แฟนหายไปวันละ4-5ชม.นี่ไปฟิตเนสจริงๆ แล้วไปฟิตเนสนี่เล่นไม่มีเวลาพักเลยหรอ เป็นไปได้หรอวะ แต่ด้วยความที่เราเป็นคนไม่ค่อยฟังใครค่ะเลยเลือกที่จะปล่อยผ่านๆไป มีอยู่ครั้งนึงวันนั้นเค้าหายไปตั้งแต่บ่าย2กว่าๆ เรารู้สึกไม่สบายใจกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูกทั้งๆที่มันก็เหมือนจะเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่เค้าหายไป แต่ใจเราตอนนั้นกลัวว่าเค้าจะเป็นอะไรไปมากกว่า เราเลยตัดสินใจทักไลน์ป้อง(ลูกพี่ลูกน้องของกันที่อยู่รร.เดียวกัน)ไปว่ากันอยู่กับป้องมั้ย ป้องบอกเราว่าวันนี้ป้องไปเรียนรด.มายังไม่เจอกันเลยทั้งวัน ตอนนั้นเราเป็นห่วงกันมากติดต่อก็ไม่ได้เลย แต่พอสักประมาน5ทุ่มกว่าเกือบเที่ยงคืนกันทักไลน์เรากลับมาว่า ถึงบ้านแล้วนะ เราถามเค้าว่าไปไหนมาทำไมติดต่อไม่ได้ เค้าบอกเราว่า “ไปฟิตเนสแล้วก็เลยไปบ้านป้องไปช่วยบ้านป้องย้ายของ บ้านป้องจัดบ้านใหม่ เหนื่อยมากเลย โทรศัพท์ก็แบตหมด ขอโทษนะแฟน” เรานั่งงงๆอยู่กับข้อความนั้นสักพักเพราะก่อนที่เค้าจะทักเรามา เราก็พึ่งคุยกับป้องแล้วป้องก็บอกกับเราเองว่าวันนี้ไม่เจอกันเลย แล้วที่กันบอกไปบ้านป้องคืออะไร? เราไม่ได้จะใส่ร้ายว่ากันโกหกอะไรเราแต่ก็ไม่มีเหตุลที่ป้องจะต้องโกหกเราเหมือนกัน เราถามเค้าซ้ำๆว่าเค้าถามเธออีกครั้งนะว่าเธอไปไหนมา จนกันเองก็เหมือนจะเริ่มหงุดหงิดที่เราถามเซ้าซี้เหมือนไม่เชื่อใจเค้า เราเองพอเห็นเค้าเริ่มหงุดหงิด บ่นไปบ่นมาว่าเหนื่อยเลยบอกให้เค้าไปอาบน้ำแล้วก็ไม่ถามเรื่องนี้อีกเลย พักหลังๆเราเองก็เหมือนไม่ค่อยเชื่อใจกันไปแล้วหลังจากเจอเหตุการณ์นั้นไปแต่ก็ไม่ใช่ว่าจ้องแต่จะจับผิดแค่ไม่สนิทใจเหมือนแรกๆที่คบกันแค่นั้น คบกันมาเรื่อยๆถึงจะไม่ใช่เวลาที่นานอะไรแต่เราก็มีเรื่องทะเลาะกันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆมีเรื่องให้ทะเลาะกันได้ทุกวี่ทุกวันจนเราเองก็เริ่มเหนื่อยใจ มีอยู่วันหนึ่งเรากับเค้าทะเลาะกัน เรื่องที่เราตั้งตัสเฟสแต่ไม่ตอบไลน์เค้า เค้าเอาดิสไลน์และปกไลน์ลงถ้าเราจำไม่ผิดตอนนั้นเป็นรูปคู่ทั้งดิสและปก และเค้าก็เอารูปหมีตัวสีน้ำตาล แล้วก็หมีโคอาล่าสีขาวขึ้นแทน เราถามเค้าว่าหมีคืออะไร เพราะเรารู้สึกแปลกๆ เป็นแค่เซ้นผญ.ธรรมดาๆไม่ได้มีอะไรเลย อารมณ์แบบอยากรู้ก็ถามแค่นั้น เราถามเค้า เค้าก็บอกว่าไม่มีอะไรเห็นมันน่ารักดีเลยเอาขึ้น เราก็ไม่ได้ติดใจอะไร แล้วพอเราดีกัน เค้าก็เอารูปหมีลงและกลับมาใช้รูปเดิมเหมือนตอนแรก เดือนที่2อย่างที่บอกว่าเรากับกันทะเลาะกันบ่อยมากๆ แล้ววันที่เราทนไม่ไหวก็มาถึง  เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกัน กันเค้าก็จะสัญญากับเราทุกครั้งว่าจะปรับตัวจะเปลี่ยน จะไม่ปล่อยให้เราพยายามอยู่คนเดียว แต่เค้าก็ไม่เคยทำได้ เราเลยขอเลิกเค้า ขอให้เราสองคนกลับไปเป็นคนคุยๆกันเหมือนตอนแรก เพราะเรารู้สึกได้ว่าตอนนั้นเค้าใส่ใจเรามากกว่านี้ และตอนนี้ก็ไม่ใช่ว่าเค้าไม่มีเวลา เค้ามีเวลาแต่เค้าไม่ได้เลือกที่จะเอาเวลาตรงนั้นมาให้เรา ที่เราขอเลิกเค้าไม่ใช่ว่าเราไม่รักเค้านะ เรารักเค้า รักเค้ามาก เราแค่อยากเห็นว่าเค้าพยายามเพื่อเรามากกว่านี้ ไม่ใช่เราพยายามอยู่คนเดียว คืนนั้นที่เราขอเลิกเค้า เค้าโทรกลับมาหาเรา แล้วพูดกับเราว่า “ไม่เลิกได้ไหม ไม่มีเธอ เค้าอยู่ไม่ได้นะ” แล้วเค้าก็ร้องไห้ เราได้ยินแล้วสงสารเค้ามาก รู้สึกผิดมากๆที่คิดจะใช้วิธีนี้เพื่อให้เค้าปรับตัว แล้วเราก็ตอบเค้ากลับไปว่า “เค้าก็ไม่ได้ไปไหนนะ เค้าอยู่ตรงนี้ อยู่ที่ตรงนี้ที่เดิมเลย อย่าร้องไห้นะคนเก่งของเค้า ไปนอนกันนะ” แล้วเค้าก็วางสายไป เราเองที่เป็นคนบอกเลิกก็ไม่ได้รู้สึกดีเลย คืนนั้นนอนร้องไห้ทั้งคืน ทั้งรู้สึกผิด ทั้งสงสาร อีกใจนึงก็สงสารตัวเอง พอวันต่อมาเราก็คิดว่าเราจะไม่ได้คุยกับเค้าแล้วสะอีก แต่เค้าก็ทักเรามาค่ะ








นี่คือข้อความที่คุยกันหลังจากที่เลิกกันวันแรก (ใส่ไว้เผื่อเปรียบเทียบช่วงแรกๆกับช่วงหลังๆค่ะ)
พอเวลาผ่านไปได้สักอาทิตย์นึงที่เราเลิกกัน เราเริ่มรู้สึกไม่ไหวแล้วอารมณ์แบบอยู่ไม่ได้ ยอมง้อ ยอมเป็นฝ่ายขอให้เค้ากลับมา ยอมทุกอย่าง จะไม่มีเวลาให้เลยก็ได้แค่ขอให้เค้ากลับมาหาเราก็พอ เราได้คำตอบแบบนี้ค่ะ


ตอนนั้นเราก็ยังมีหวังให้กับตัวเองนะคะว่าเค้าจะกลับมา เพราะใจเราตอนนั้นก็ยังคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ว่าเค้าก็ยังรักเรา
แต่อะไรๆมันก็ไม่ได้สวยงามอย่างที่เราคิดไว้เลยสักอย่าง..เข้าวันที่8ที่เราเลิกกัน เค้าลงรูปในไอจีและในเฟส เป็นรูปเค้าที่จับมือผญ.คนนึง เห็นแค่มือและช่วงแขน ทำให้เราไม่รู้ว่าผญ.คนนั้นคือใคร เราถามเค้าว่ารูปคืออะไร  มือใคร เค้าบอกเราว่า เพื่อนที่รร.เก่าแล้วก็บอกเราแบบนี้ค่ะ

ไอเราก็โง่ไงคะ เชื่อค่ะ ก็คิดแบบเค้าว่าเออเค้าก็ดูรักเรานะ คงไม่ขนาดนั้นมั้ง เราหลับหูหลับตาเชื่อ ณ ตอนนั้นขอแค่ให้เค้ากลับมาก็พอ พอเราพูดกับเค้า ว่าขอให้เค้ากลับมา เราก็ได้คำตอบเดิมๆกลับมาว่า “กันรักออยนะ แต่กันไม่อยากทำให้ออยต้องเสียใจอีก” และถ้าจำไม่ผิดนี่คือข้อความสุดท้ายที่เราขอให้เค้ากลับมาและเป็นข้อความที่ทำให้เราเริ่มที่ตัดใจจากเค้า ถึงแม้จะยังไม่ได้ก็ตาม

เราเองก็ทักไลน์เค้าไปเรื่อยๆนะคะ ตอนนั้นไม่หวังให้เค้ากลับมาแล้วแต่ก็ไม่อยากให้หายไปไหน และวันนั้นเราก็ทักเค้าไปปกติแหละค่ะว่าอยู่ไหน ทำอะไร กินข้าวยัง เวลาผ่านไปหลายชม.จนเกือบจะข้ามวันเราก็สงสัยว่าทำไมเค้าถึงไม่ตอบเราสักที เราเลยเข้าไปดูที่หน้าไทม์ไลน์เค้า ปรากฏว่าเค้าบล็อกไลน์เราไปแล้วค่ะ เราเลยรู้สึกว่าเราควรพอ เราควรหยุด เราไม่ควรวิ่งตามเค้าแล้ว ไม่ยุ่งเกี่ยวไม่อะไรกับเค้าอีก แต่ไอโฟนถึงแม้ว่าเค้าจะบล็อกไลน์ไปแล้วแต่เวลากันเปลี่ยนดิสไลน์ หรือเปลี่ยนตัสไลน์เราก็จะเห็นอยู่เสมอ กันใช้รูปที่มีมือผญ.ขึ้นดิสไลน์เราก็เห็น ผ่านไป3-4วัน กันเปลี่ยนดิสไลน์ เป็นรูปเค้าที่มือผญ.ยื่นเข้ามาจิ้มคางเค้า กันเปลี่ยนดิสไลน์บ่อยมากช่วงนั้น และวันนั้นเค้าก็เปลี่ยนดิสไลน์เหมือนเดิม แต่เจ็บกว่าเก่าตรงที่ในรูปนั้นเค้านอนอยู่บนเตียง ถอดเสื้อ แล้วมีผญ.นอนอยู่บนหน้าอกเค้าแต่ผญ.ไม่เห็นหน้า เห็นแค่ผม ตอนนั้นเรานี่โคนันเข้าสิงเลยค่ะ อยากรู้มากว่าผญ.คนนั้นคือใคร รูปที่กันเปลี่ยนมา2รูปนี้ ที่มีทั้งมือและเส้นผมปริศนานี้ เป็นรูปที่ถ่ายจากกล้องฟรุ้งฟริ้งนะคะเรามองออก เราเอาเฟสเพื่อนคนนึงที่ยังมีกันเป็นเพื่อนอยู่(กันลบและบล็อกเฟสเราด้วยค่ะ)เข้าไปดูรูปกันแล้วดูตรงที่คนไลท์ ว่าใครใช้กล้องฟรุ้งฟริ้งบ้าง มือใครเหมือนในรูปนั้นบ้าง เราทำแบบนี้อยู่วันนึงค่ะ จนโดนเพื่อนด่าว่าให้เลิกบ้า ให้มีสติ ให้หยุดสักที โดนเพื่อนด่าจนเหมือนสติเริ่มกลับมาแล้วค่ะ เราก็มานั่งคิดว่าเออ..เราทำไปทำไมวะ แล้วเราก็หยุดค่ะ เลิกหาว่าผญ.คนนั้นคือใคร ถึงตอนนี้เราจะมั่นใจแล้วก็ตามว่าผญ.ในทั้ง2รูป ไม่ใช่เพื่อนอย่างที่เค้าบอกแน่นอน แต่เราก็เลิกที่จะไปยุ่งเกี่ยวดีกว่า จนเวลาผ่านไปเราเลิกกับเค้าได้ประมาน3อาทิตย์ ซึ่งก็อยู่ในช่วงรร.ปิดเทอมพอดี  มีอยู่วันหนึ่งเราเข้าไปดูตัสไลน์เค้าเพราะความคิดถึง แต่มันเจ็บค่ะ เจ็บที่สุด คือรู้สึกได้ว่าตอนนั้นหน้าชา ความรู้สึกพังไปหมด เค้าตั้งตัสไลน์ว่า “fully2m.onlybear <3” ใจตอนนั้นคิดแค่ว่าเห้ย พึ่งเลิกกับกูไปแค่เดือนเดียวเว้ย แล้วคบกัน2เดือนคืออะไรวะ คบซ้อนหรอ หรือยังไง อะไร สตั้นมากค่ะณ จุดๆนั้น ช๊อคมาก ใจนึงก็เจ็บ ใจนึงก็โกรธมากๆ อยากด่ามากๆ แต่ก็ทำได้แค่ด่ากับเพื่อนเราค่ะ เพราะก็ถือว่าจบกันไปแล้ว ถึงแม้ในใจจะยังค้างคาอยู่ก็ตามว่าคืออะไร หลังจากนั้นเราตัดเลยค่ะ ตัดจริงๆ อาจจะมีคิดถึงบ้างเป็นครั้งคราว แต่ความรู้สึกที่เคยอยากให้กลับมันไม่มีเหลืออยู่เลย ความรู้สึกผิดที่เคยรู้สึกก็ไม่มีเลย เจ็บใจแค่ตรงที่ว่าเค้าทำกับคนที่รักเค้ามากขนาดนี้ได้ยังไง อยากรู้ว่าใจต้องหมาแค่ไหนกันนะถึงจะทำได้? แล้วที่บอกว่าอยู่ไม่ได้ละ ที่บอกว่าจะรอเราละคืออะไร ที่พูดออกมาไม่ละอายบ้างหรอ คือตอนนั้นงงมากอยากถามมากว่ากันคนนี้กับกันคนที่คุยกับเราช่วงเลิกกันแรกๆนี่มันคนเดียวกันมั้ย แล้วถ้าวันนั้นเราไม่บอกเลิกเค้า เค้าจะทำยังไงกับเราแล้วก็แฟนเค้าอีกคนนึง คำถามมากมายวิ่งวนเวียนอยู่ในหัว แต่ไม่เคยได้ถามออกไป เราคิดว่าช่วงนั้นชีวิตเราแย่สุดๆแล้วค่ะไหนจะเรื่องเรียน เรื่องสอบ มหาลัย แล้วก็เรื่องเค้า.. แต่จริงๆแล้วนี่มันแค่เริ่มต้นค่ะ
(เดี๋ยวมาต่อนะคะ)