ใครเคยใช้ชีวิตแบบไม่เอาไหนบ้าง แล้วเปลี่ยนแปลงตัวเองอย่างไรคะ

ผมเคยเป็นสมัยเรียนมหาลัยครับ
เอ็นฯติดวิศวะ แต่พอเข้าไปเรียนปี 1 อย่าเรียกว่าไม่ตั้งใจเรียนเลย
ไม่เรียนเลยดีกว่า ติดเพื่อน เล่นเกม กินเหล้า
แล้วก็โดนรีไทร์ตอนปี 1 เทอม 2
หลังจากนั้นก็ไม่กลับบ้าน อยู่แถวๆมหาลัยนั่นแหละกับเพื่อน ขอตังที่บ้านใช้ไปวันๆ
แถมเอาตังไปกินเหล้าทุกวัน ยังดีว่าไปสอบเอ็นฯใหม่ แล้วติดที่เดิม
แต่พอเข้าไปรอบ 2 เหมือนหนังเรื่องเดิมเป๊ะๆ กำลังจะโดนรีไทร์อีกรอบ
ก็ยังดีว่าอาศัยดรอปทั้งเทอมเพื่อ เอาตัวรอดมาได้ กว่าจะเรียนจบทั้งหมดใช้เวลา 7 ปี
ถลุงเงินที่พ่อแม่เก็บสะสมมาไปเกือบทั้งหมด ในช่วงเรียนมหาลัย
ออกมาทำงานกินเงินเดือนก็ไม่ขยัน อู้งานประจำ แถมไม่มีเงินเก็บ สิ้นเดือนเงินออกก็เที่ยวหมด
ต้องขอเงินพ่อแม่ใช้อีกในบางเดือน

จุดเปลี่ยนของผมน่าจะเกิดจาก ทะเลาะกับคนในบริษัท แล้วโมโหมาก ผมลาออกเลย
โดยที่ไม่มีงานอะไรรองรับทั้งสิ้น  (ไม่แนะนำให้ทำตามนะครับ)
ชั่วโมงนั้นไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เลยลองเปิดบริษัทเล็กๆของตัวเองดู
หลังจากนั้น คนรอบข้างผมพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ผมเปลี่ยนไป
ผมทำงานหนักมาก ทำทุกอย่างเองทั้งหมด ไม่จ้างใครเพราะไม่มีเงิน
ยกของขึ้นเต็มรถบรรทุก 6 ล้อ ทั้งคันคนเดียวผมก็ยกมาแล้ว
ต้องบอกเลยว่าคำว่า "เจ้าของ" ไม่ได้สบายอย่างที่คิดไว้เลย
ลำบากทั้งกาย และใจ ทำงานทุกวัน ที่ลูกค้าทำงาน
จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ว่าดีซักเท่าไหร่หรอกนะครับ แต่สำหรับตัวผมเอง
รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองโตขึ้นมาก มีความรับผิดชอบและ ขยันขึ้นมากๆ

สำหรับผมในช่วงที่รู้สึกว่าขาดแรงบันดาลใจ กำลังใจ และเหนื่อยมากๆ
ผมจะหันหลังกลับไปจะมองพ่อกับแม่ครับ มันจะทำให้ผมมีแรงที่จะสู้ต่อ
เพราะผมอยากให้เค้าสบายบ้าง เค้าทำงานหนักมาทั้งชีวิต เพื่อส่งควายอย่างผมเรียนจนจบมหาลัย

อยากเป็นกำลังใจให้ จขกท และคนอื่นๆที่ทำงานเป็นหัวรถจักร
ที่ดูแลและคอยลากครอบครัวไปข้างหน้าทุกคนครับ
ไม่มีความจำเป็นว่าคุณจะต้องเป็นเจ้าของกิจการ หรือร่ำรวยมากๆ ถึงจะเรียกว่าประสบความสำเร็จ
โอกาสของคนมันไม่ได้มาเป็นแพทเทินเดียวกัน เพราะงั้นอะไรทำได้ทำไปก่อน
ถึงคุณเป็นลูกจ้าง แต่ถ้าคุณทำงานเลี้ยงครอบครัวคุณ และทำให้เค้าเหล่านั้นมีความสุข
ก็จงภูมิใจเถอะครับ คุณได้ประสบความสำเร็จในชีวิตสำหรับครอบครัวคุณแล้วครับ