กระทู้แรกในชีวิตของผม ผิดพลาดยังไงขอโทษด้วยนะครับ
เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่ผมอยู่มัธยมปลาย ผมกับเธอคุยกันมาตั้งแต่ ม.4 ทาง MSN คุยกันเกือบจะถึงเช้าทุกวัน เธอสนใจในเรื่องที่ผมสนใจ เธอรักงานศิลปะ ชอบฟังเพลงแนวเดียวกับผมเลยทำให้ความสัมพันของเรามันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว คุยกันจนวันนึงผมรู้สึกว่าเขาก็น่าจะรู้สึกเหมือนผม ม.5 ผมขอเธอเป็นแฟนในระหว่างที่ไปส่งเธอกลับบ้าน เธอบอกกับผมว่า เป็นเพื่อนกันแบบนี้หน่ะดีแล้ว ผมทำได้แค่ยิ้มและให้ความเงียบทำหน้าที่ของมัน หลังจากนั้นผมก็พยายามจะหลบหน้าเธอ ไม่พูดไม่คุยกับเธออีกเลย แล้วหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ไปคบกับคนอื่น ผมเองก็เหมือนกัน เราไม่คุยกันเลยจนเมื่อถึงวันสุดท้ายของการใช้ชีวิต ม.ปลาย ผมนั่งคุยกับเธอประมาณ 5 นาที ว่าจะเอายังไงต่อไปดีชีวิตหลังจากเรียนจบจะไปเรียนต่อที่ไหน บลาๆๆแล้วเราก็กลับมาคุยกันอีกเหมือนเดิม เธอและผมเพิ่งเลิกกับแฟนใหม่หลังจากจบ ม.6 ผมเองก็เหมือนกัน เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ จนถึงปี1 ความสัมพันมันก็เริ่มจะซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ ทีนี้เราก็เลยบอกความรู้สึกของเราออกไป ผมก็บอกไปว่า กูอะรักนะ ไม่ใช่แบบเพื่อน เธอเองก็บอกกับผมว่า กูก็รักนะ ผมเลยขอเธอคบแต่เธอบอกว่า เราไม่ต้องเป็นแฟนกันหรอก เราเป็นชีวิตประจำวันของกันและกันดีกว่า ตอนนั้นที่ได้ฟังคำนั้นผมรู้สึกดีมากเลยนะครับ ไปเที่ยวด้วยกันบอกรักกันทุกวันไปไหนทำอะไรก็บอกเล่าเรื่องชีวิตที่ตัวเองได้เจอมาแต่ละวันให้กันและกันฟัง ทำทุกอย่างเหมือนแฟนแต่ก็ไม่ใช่แฟน ผมถามเธอว่าแล้วสรุปผมอยู่ในฐานะอะไร เธอบอกว่าคนพิเศษ ไม่ใช่แฟนแต่ความรู้สึกที่ให้มันก็มากกว่าเพื่อน เราก็อยู่ในสถานะนี้มานาน จนถึงตอนนี้ผมปี3 ช่วงนี้เราเริ่มจะห่างกันทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิมตอนที่ยังรักกันใหม่ ซึ่งตอนแรกเองผมก็เข้าใจว่าคงเป็นช่วงอิ่มตัว ไม่เป็นไรทำอะไรก็ได้แค่รักกันก็พอ แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น ครั้งนี้ผมถามเธออีกครั้งหนึ่งว่า สรุปเราเป็นอะไรกันแน่ว่ะ ความนี้คำตอบที่ได้มันไม่ใช่แบบหลายๆครั้งที่ผ่านมา เธอบอกว่า คิดว่าไม่ได้รักแบบนั้นแล้ว มันคงผูกพันมากกว่า เธอรู้ตัวมานานแล้ว พยายามทำให้ดีที่สุดแล้ว เรียนจบเธอจะไม่ได้อยู่ที่ไทยแล้วเธอจะไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วก็จะไปอยู่เมืองนอกเลย แต่ว่าสถานะของผมก็ยังเป็นคนพิเศษของเธอเหมือนเดิม เราเป็นเหมือนเส้นคู่ขนานที่มันไม่มีทางมาบรรจบกันได้ ทำยังไงได้อะชีวิตมันถูกลิขิตมาให้เป็นแบบนี้เธอไม่อยากเห็นแก่ตัวอีกแล้ว อยากให้ผมไปเจอคนที่ดีกว่าเธอ ตอนนี้ผมก็ยังเสียใจ ยังคิดถึง ยังมีฝันถึงหน้าเธอบ้าง รูปในโทสับที่เธอเอาไปถ่ายรูปเธอผมก็ยังไม่ลบ ไลน์เธอ ไอจีเธอ เฟสบุ้คเธอ ผมก็ยังไม่ลบ ยังรับรู้การเคลื่อนไหวของเธอตลอด ไม่เคยโทษหรือโกรธเธอเลยก็ได้แต่หวังให้เธอเจอคนดีๆ
เพื่อนๆคิดว่าผมควรจะเอายังไงต่อไปดีกับความสัมพันแบบนี้ ควรจะคุยกับเธอเหมือนเดิมหรือผมควรจะหยุดรับรู้เรื่องของเธอดี ระยะเวลา 5-6ปีที่ผ่านมาถึงเวลาที่ผมควรจะหยุดแล้วรึยัง แล้วผมควรทำยังไงต่อไปดีครับหลังจากนี้ ช่วยผมด้วยครับ
แล้วใจที่มันผูกพันไปแล้วละวะใครจะรับผิดชอบ ?
เรื่องมันเกิดขึ้นตั้งแต่ผมอยู่มัธยมปลาย ผมกับเธอคุยกันมาตั้งแต่ ม.4 ทาง MSN คุยกันเกือบจะถึงเช้าทุกวัน เธอสนใจในเรื่องที่ผมสนใจ เธอรักงานศิลปะ ชอบฟังเพลงแนวเดียวกับผมเลยทำให้ความสัมพันของเรามันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว คุยกันจนวันนึงผมรู้สึกว่าเขาก็น่าจะรู้สึกเหมือนผม ม.5 ผมขอเธอเป็นแฟนในระหว่างที่ไปส่งเธอกลับบ้าน เธอบอกกับผมว่า เป็นเพื่อนกันแบบนี้หน่ะดีแล้ว ผมทำได้แค่ยิ้มและให้ความเงียบทำหน้าที่ของมัน หลังจากนั้นผมก็พยายามจะหลบหน้าเธอ ไม่พูดไม่คุยกับเธออีกเลย แล้วหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ไปคบกับคนอื่น ผมเองก็เหมือนกัน เราไม่คุยกันเลยจนเมื่อถึงวันสุดท้ายของการใช้ชีวิต ม.ปลาย ผมนั่งคุยกับเธอประมาณ 5 นาที ว่าจะเอายังไงต่อไปดีชีวิตหลังจากเรียนจบจะไปเรียนต่อที่ไหน บลาๆๆแล้วเราก็กลับมาคุยกันอีกเหมือนเดิม เธอและผมเพิ่งเลิกกับแฟนใหม่หลังจากจบ ม.6 ผมเองก็เหมือนกัน เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ จนถึงปี1 ความสัมพันมันก็เริ่มจะซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ ทีนี้เราก็เลยบอกความรู้สึกของเราออกไป ผมก็บอกไปว่า กูอะรักนะ ไม่ใช่แบบเพื่อน เธอเองก็บอกกับผมว่า กูก็รักนะ ผมเลยขอเธอคบแต่เธอบอกว่า เราไม่ต้องเป็นแฟนกันหรอก เราเป็นชีวิตประจำวันของกันและกันดีกว่า ตอนนั้นที่ได้ฟังคำนั้นผมรู้สึกดีมากเลยนะครับ ไปเที่ยวด้วยกันบอกรักกันทุกวันไปไหนทำอะไรก็บอกเล่าเรื่องชีวิตที่ตัวเองได้เจอมาแต่ละวันให้กันและกันฟัง ทำทุกอย่างเหมือนแฟนแต่ก็ไม่ใช่แฟน ผมถามเธอว่าแล้วสรุปผมอยู่ในฐานะอะไร เธอบอกว่าคนพิเศษ ไม่ใช่แฟนแต่ความรู้สึกที่ให้มันก็มากกว่าเพื่อน เราก็อยู่ในสถานะนี้มานาน จนถึงตอนนี้ผมปี3 ช่วงนี้เราเริ่มจะห่างกันทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิมตอนที่ยังรักกันใหม่ ซึ่งตอนแรกเองผมก็เข้าใจว่าคงเป็นช่วงอิ่มตัว ไม่เป็นไรทำอะไรก็ได้แค่รักกันก็พอ แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น ครั้งนี้ผมถามเธออีกครั้งหนึ่งว่า สรุปเราเป็นอะไรกันแน่ว่ะ ความนี้คำตอบที่ได้มันไม่ใช่แบบหลายๆครั้งที่ผ่านมา เธอบอกว่า คิดว่าไม่ได้รักแบบนั้นแล้ว มันคงผูกพันมากกว่า เธอรู้ตัวมานานแล้ว พยายามทำให้ดีที่สุดแล้ว เรียนจบเธอจะไม่ได้อยู่ที่ไทยแล้วเธอจะไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วก็จะไปอยู่เมืองนอกเลย แต่ว่าสถานะของผมก็ยังเป็นคนพิเศษของเธอเหมือนเดิม เราเป็นเหมือนเส้นคู่ขนานที่มันไม่มีทางมาบรรจบกันได้ ทำยังไงได้อะชีวิตมันถูกลิขิตมาให้เป็นแบบนี้เธอไม่อยากเห็นแก่ตัวอีกแล้ว อยากให้ผมไปเจอคนที่ดีกว่าเธอ ตอนนี้ผมก็ยังเสียใจ ยังคิดถึง ยังมีฝันถึงหน้าเธอบ้าง รูปในโทสับที่เธอเอาไปถ่ายรูปเธอผมก็ยังไม่ลบ ไลน์เธอ ไอจีเธอ เฟสบุ้คเธอ ผมก็ยังไม่ลบ ยังรับรู้การเคลื่อนไหวของเธอตลอด ไม่เคยโทษหรือโกรธเธอเลยก็ได้แต่หวังให้เธอเจอคนดีๆ
เพื่อนๆคิดว่าผมควรจะเอายังไงต่อไปดีกับความสัมพันแบบนี้ ควรจะคุยกับเธอเหมือนเดิมหรือผมควรจะหยุดรับรู้เรื่องของเธอดี ระยะเวลา 5-6ปีที่ผ่านมาถึงเวลาที่ผมควรจะหยุดแล้วรึยัง แล้วผมควรทำยังไงต่อไปดีครับหลังจากนี้ ช่วยผมด้วยครับ