ตอนที่ 1
บนโลกใบนี้ มีอะไรมากมายที่เรารู้และไม่รู้ มีทั้งความสวยงามและความน่ากลัว มีหลากหลายรูปแบบ ให้เราได้เลือกใช้ชีวิตกัน แต่ส่วนใหญ่ ก็มักเลือกไม่ได้ เพราะธรรมชาติเป็นตัวกำหนดเรา เหมือนตัวเรา สวัสดีคะ ฉันชื่อ แพน แสงทวี เด็กสาวที่เติบโตเหมือนเด็กสาวทั่วไป แต่ที่แตกต่างคือ การใช้ชีวิตของเราไม่ปกติเหมือน เด็กสาวคนอื่น นั่นคือคำสาปที่ติดตัวเราตั้งแต่เกิด แต่บางคนเรียกพรสวรรค์ แต่สำหรับเรามันไม่ใช่เลย ทุกวันเราแทบไม่อยากหลับตานอน เพราะ เราไม่เคยได้หลับจริงๆสักครั้ง เหมือนแค่เข้าไปในห้องมืด แล้วดูหนัง ฉายเป็นฉาก ฉาก บางครั้งก็ดูสวยงาม บางครั้งก็ดู น่ากลัว จุดเริ่มต้น ของเรา เกิดขึ้นเมื่อวันเกิดครบ10ปี เริ่มฝันเรื่องเดิมๆซ้ำ เหมือนเป็นเรื่องจริง ก่อนหน้านั้น ฉันมีเพื่อนเล่น ทุกคนรักฉัน แต่หลังจากวันเกิด ทุกคนเริ่มมองฉันเป็นตัวประหลาด เพราะมีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้น ครั้งหนึ่ง ฉันก็ไปเรียนหนังสือตามปกติ อยู่ดีๆมีเด็กชาย วิ่งมาหาฉันและชวนฉันไปเล่นที่ห้องเก็บของ ใต้บันได้ของตึกใหญ่ของโรงเรียน ฉันไม่เข้าชั้นเรียนหลัง พักกลางวัน ทำให้ทุกคนทั้งเพื่อนและ ครู พากัน ตกใจหาฉันทั่วทั้งโรงเรียน ก็ไม่เจอ ภารโรงหาทั่วก็ไม่พบ จนใกล้ค่ำ ก็ไม่พบ พ่อกับแม่ฉันร้องไห้แทบขาดใจ แล้วจู่ๆฉันก็เดินออกมาจากใต้บันใด ทำให้ทุกคนตกใจ และที่ตกใจที่สุดคือภารโรง เพราะเขาไปหาที่นั่นแล้วไม่เจออะไร แล้วประตูก็ล็อคอยู่ ฉันบอกทุกคนว่า หนูไปเล่นกับเพื่อนที่นั่น เราวาดรูปเล่นกัน เขาเอากระดาษวาดรูปที่มี รูปพ่อแม่ลูกให้ หนู บอกว่าอยากให้พ่อกับแม่ของเขา และในมือเราก็มีกระดาษวาดรูปเก่าๆอยู่ในมือ และฉันบอกกับทุกคนว่า +หนูเข้าไปเล่นกับทิมแป๊บเดียวเอง นะคะ+ พ่อกับแม่กอดลูกด้วยความดีใจ แล้ว พ่อของแพนก็เดินไปถามผอ.ว่าเด็กคนนั้นคือใคร ผอ. ได้ยินชื่อของเด็กคนนั้นแล้วก็ยืนนิ่ง ก่อนน้ำตาจะไหล ออกมา แล้วบอกพ่อของแพนว่า ทิมเป็นลูกชายของเขา
+ทิมตายไปเมื่อ5ปีก่อน เพราะภารโรงเก่าของโรงเรียนแค้นใจที่ถูกไล่ออกเพราะมีผู้ปกครองแจ้งว่า เขาชอบ ทำอนาจารเด็ก ผมเลยไล่เขาออก เขามีปัญหาทางจิต เขากลับมาที่โรงเรียน และ เห็นทิมนั่งวาดรูปเล่นอยู่ เขาหลอกทิมไปที่ห้องเก็บของใต้บันใด แล้วฆ่าทิมด้วยการเอายาฆ่าแมลงใส่ในขนม แล้ว ขังทิมไว้ในนั้น แต่กว่าเราจะเจอทิม ก็ไม่ทันแล้ว+ และผอ.ขอให้พ่อของแพนเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ไม่อยากให้เด็กคนอื่นตื่นกลัว พ่อไม่เคยพูดเรื่องนี้เลย แต่ฉันก็จำได้ เวลาฉันพูดเรื่องแบบนั้นพ่อจะชวนเปลี่ยนเรื่องทันที จนบางครั้งฉันคิดว่าพ่อคิดว่าฉันบ้า หลังจากเรื่องนั้น พฤติกรรมฉันก็แปลกไป ทุกคนตกใจ ที่เราสามารถวาดภาพ ได้เก่ง จนครูประจำชั้นชื่นชมและบางครั้งก็หน้าตกใจ ที่ เราวาดภาพ ที่ดูน่ากลัว เกินจิตนาการของเด็กวัยนี้ และทุกคนชอบเห็นฉันนั่งเล่นคนเดียวและพูดคนเดียวบ่อยๆ แต่ที่จริงฉันไม่ได้เล่นคนเดียว แต่ทุกคนไม่เห็นเหมือนที่ฉันเห็น เพื่อนๆ ก็ พากันไม่เล่นกับฉัน เพราะคิดว่าฉันบ้า ไม่มีใครเชื่อที่เราพูด แรกๆ เราก็กลัวมากๆ แต่นานไปก็เริ่มชินและทุกคนที่เราเห็นพวกเขาไม่เคยทำร้ายเราบางครั้งช่วยเราไม่ให้มีอันตรายต่างหาก และวันหนึ่งมีเด็กนักเรียนใหม่ เข้ามาเรียนชั้นเดียวกับเรา และ ตามเคย ที่ทุกคนจะบอกเด็กคนนั้นไม่ให้มาเล่นกับเรา เพราะ เราเป็นเด็กสติไม่ดี เด็กคนนั้นชื่อแมนแต่แมนแต่ชื่อนะ เพราะเขาขี้อายและชอบเล่นกับเด็กผู้หญิง และวันหนึ่ง เราเห็นแมน นั่งเศร้าคนเดียว เราจึงเดินเข้าไปถาม +แมนเธอเป็นอะไร +คำตอบคือเงียบ แมนไม่พูดกับใคร เลย ไม่เล่น ได้แต่นั่งเศร้า จนเราเริ่มทนไม่ไหว และบอกกับแมนว่า พ่อนายคงเสียใจถ้านายไม่ยอมยิ้ม และไม่ไปกินข้าวกลางวัน เด็กดีต้องไม่ทำให้คนอื่นเป็นห่วง นะเต่าน้อย แล้วอยู่ดีๆ แมนก็เงยหน้ามาแล้วถามว่า+ใครบอกให้เธอพูดคำนั้น มีแต่พ่อเราเท่านั้นที่พูดแบบนั้นและเรียกเราเต่าน้อย+ เราก็บอกแบบงงๆ ตามภาษาเด็ก ก็มีคุณลุงคนหนึ่งชอบมายืนมองเธอที่ริมรั่วโรงเรียนทุกวันเลย ตั้งแต่เธอนั่งทำหน้าเศร้า เขาบอกเป็นพ่อนาย แมนมองหน้า แล้วร้องไห้ และวิ่งหนีเราไป และวันรุ่งขึ้นแมน เดินมาแล้วถามฉันว่า คนที่คุยกับเธอหน้าตาเป็นยังไง เราก็อธิบายให้แมนฟัง แล้วแมนก็ร้องไห้แล้วบอกกับเราว่า พ่อเราหลับอยู่โรงพยาบาลไม่ยอมตื่นมาคุยกับเราเลย แล้วพ่อเราจะมาคุยกับเธอได้ยังไง แล้วแมนก็เอารูปพ่อให้เราดู แล้วเราก็บอกว่าใช่ คุณลุงคนนี้แหละ แมนเริ่มทดสอบว่าเราโกหกหรือเปล่า แมนถามว่า แมนกับพ่อซ้อนความลับไว้ที่ต้นไม้หลังบ้านของแมน มันคืออะไร แล้วฉันก็ตอบว่า พี่เต่าใหญ่ แมนตกใจแล้วถามว่า เธอรู้ได้ยังไง เราก็บอกแมนว่า พ่อเธอเป็นคนบอกเรา แล้วตอนนี้ คุณลุงก็นั่งมองเธออยู่ แมน ตกใจและพูดกับเราว่า ทำไมฉันไม่เห็น เธอเห็นผีหรอ แต่พ่อเรายังไม่ตายนะ เราบอกแมนว่า เราไม่รู้ว่าทำไมเราเห็น แต่พ่อนายบอกว่า ถ้านายสัญญาว่าจะยิ้มแล้วก็เข้มแข็ง ดูแลแม่ พ่อจะมาหานายเอง แมนร้องไห้แล้วพูดว่า ผมสัญญาครับต่อไปนี้ผมจะเข้มแข็ง แล้วแมนกันแพนก็กอดกัน หลังจากนั้น พ่อของแมนก็มาหาแมนครั้งสุดท้ายตามสัญญา แล้ว ก็จากไปอยู่บนฟ้า และแล้วแมนกับฉันก็เป็นเพื่อนสนิทกัน มาก แมนรู้เรื่องทุกอย่างในชีวิตของฉันและคอยให้กำลังใจ และช่วยเหลือมาตลอด ปกป้องดูแลกัน ตั้งแต่เด็กจน เข้ามหาลัย แมนเป็นเพื่อนผู้ชาย เวลากลับบ้านไปหาแม่ของแมน แต่เป็นเพื่อนสาวของเราเวลาอยู่ด้วยกัน เราสัญญาว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป +เรื่องยังไม่จบโปรดติดนามตอนต่อไป
แพน แสงทวี จุดเริ่มต้นของแพน
บนโลกใบนี้ มีอะไรมากมายที่เรารู้และไม่รู้ มีทั้งความสวยงามและความน่ากลัว มีหลากหลายรูปแบบ ให้เราได้เลือกใช้ชีวิตกัน แต่ส่วนใหญ่ ก็มักเลือกไม่ได้ เพราะธรรมชาติเป็นตัวกำหนดเรา เหมือนตัวเรา สวัสดีคะ ฉันชื่อ แพน แสงทวี เด็กสาวที่เติบโตเหมือนเด็กสาวทั่วไป แต่ที่แตกต่างคือ การใช้ชีวิตของเราไม่ปกติเหมือน เด็กสาวคนอื่น นั่นคือคำสาปที่ติดตัวเราตั้งแต่เกิด แต่บางคนเรียกพรสวรรค์ แต่สำหรับเรามันไม่ใช่เลย ทุกวันเราแทบไม่อยากหลับตานอน เพราะ เราไม่เคยได้หลับจริงๆสักครั้ง เหมือนแค่เข้าไปในห้องมืด แล้วดูหนัง ฉายเป็นฉาก ฉาก บางครั้งก็ดูสวยงาม บางครั้งก็ดู น่ากลัว จุดเริ่มต้น ของเรา เกิดขึ้นเมื่อวันเกิดครบ10ปี เริ่มฝันเรื่องเดิมๆซ้ำ เหมือนเป็นเรื่องจริง ก่อนหน้านั้น ฉันมีเพื่อนเล่น ทุกคนรักฉัน แต่หลังจากวันเกิด ทุกคนเริ่มมองฉันเป็นตัวประหลาด เพราะมีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้น ครั้งหนึ่ง ฉันก็ไปเรียนหนังสือตามปกติ อยู่ดีๆมีเด็กชาย วิ่งมาหาฉันและชวนฉันไปเล่นที่ห้องเก็บของ ใต้บันได้ของตึกใหญ่ของโรงเรียน ฉันไม่เข้าชั้นเรียนหลัง พักกลางวัน ทำให้ทุกคนทั้งเพื่อนและ ครู พากัน ตกใจหาฉันทั่วทั้งโรงเรียน ก็ไม่เจอ ภารโรงหาทั่วก็ไม่พบ จนใกล้ค่ำ ก็ไม่พบ พ่อกับแม่ฉันร้องไห้แทบขาดใจ แล้วจู่ๆฉันก็เดินออกมาจากใต้บันใด ทำให้ทุกคนตกใจ และที่ตกใจที่สุดคือภารโรง เพราะเขาไปหาที่นั่นแล้วไม่เจออะไร แล้วประตูก็ล็อคอยู่ ฉันบอกทุกคนว่า หนูไปเล่นกับเพื่อนที่นั่น เราวาดรูปเล่นกัน เขาเอากระดาษวาดรูปที่มี รูปพ่อแม่ลูกให้ หนู บอกว่าอยากให้พ่อกับแม่ของเขา และในมือเราก็มีกระดาษวาดรูปเก่าๆอยู่ในมือ และฉันบอกกับทุกคนว่า +หนูเข้าไปเล่นกับทิมแป๊บเดียวเอง นะคะ+ พ่อกับแม่กอดลูกด้วยความดีใจ แล้ว พ่อของแพนก็เดินไปถามผอ.ว่าเด็กคนนั้นคือใคร ผอ. ได้ยินชื่อของเด็กคนนั้นแล้วก็ยืนนิ่ง ก่อนน้ำตาจะไหล ออกมา แล้วบอกพ่อของแพนว่า ทิมเป็นลูกชายของเขา
+ทิมตายไปเมื่อ5ปีก่อน เพราะภารโรงเก่าของโรงเรียนแค้นใจที่ถูกไล่ออกเพราะมีผู้ปกครองแจ้งว่า เขาชอบ ทำอนาจารเด็ก ผมเลยไล่เขาออก เขามีปัญหาทางจิต เขากลับมาที่โรงเรียน และ เห็นทิมนั่งวาดรูปเล่นอยู่ เขาหลอกทิมไปที่ห้องเก็บของใต้บันใด แล้วฆ่าทิมด้วยการเอายาฆ่าแมลงใส่ในขนม แล้ว ขังทิมไว้ในนั้น แต่กว่าเราจะเจอทิม ก็ไม่ทันแล้ว+ และผอ.ขอให้พ่อของแพนเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ไม่อยากให้เด็กคนอื่นตื่นกลัว พ่อไม่เคยพูดเรื่องนี้เลย แต่ฉันก็จำได้ เวลาฉันพูดเรื่องแบบนั้นพ่อจะชวนเปลี่ยนเรื่องทันที จนบางครั้งฉันคิดว่าพ่อคิดว่าฉันบ้า หลังจากเรื่องนั้น พฤติกรรมฉันก็แปลกไป ทุกคนตกใจ ที่เราสามารถวาดภาพ ได้เก่ง จนครูประจำชั้นชื่นชมและบางครั้งก็หน้าตกใจ ที่ เราวาดภาพ ที่ดูน่ากลัว เกินจิตนาการของเด็กวัยนี้ และทุกคนชอบเห็นฉันนั่งเล่นคนเดียวและพูดคนเดียวบ่อยๆ แต่ที่จริงฉันไม่ได้เล่นคนเดียว แต่ทุกคนไม่เห็นเหมือนที่ฉันเห็น เพื่อนๆ ก็ พากันไม่เล่นกับฉัน เพราะคิดว่าฉันบ้า ไม่มีใครเชื่อที่เราพูด แรกๆ เราก็กลัวมากๆ แต่นานไปก็เริ่มชินและทุกคนที่เราเห็นพวกเขาไม่เคยทำร้ายเราบางครั้งช่วยเราไม่ให้มีอันตรายต่างหาก และวันหนึ่งมีเด็กนักเรียนใหม่ เข้ามาเรียนชั้นเดียวกับเรา และ ตามเคย ที่ทุกคนจะบอกเด็กคนนั้นไม่ให้มาเล่นกับเรา เพราะ เราเป็นเด็กสติไม่ดี เด็กคนนั้นชื่อแมนแต่แมนแต่ชื่อนะ เพราะเขาขี้อายและชอบเล่นกับเด็กผู้หญิง และวันหนึ่ง เราเห็นแมน นั่งเศร้าคนเดียว เราจึงเดินเข้าไปถาม +แมนเธอเป็นอะไร +คำตอบคือเงียบ แมนไม่พูดกับใคร เลย ไม่เล่น ได้แต่นั่งเศร้า จนเราเริ่มทนไม่ไหว และบอกกับแมนว่า พ่อนายคงเสียใจถ้านายไม่ยอมยิ้ม และไม่ไปกินข้าวกลางวัน เด็กดีต้องไม่ทำให้คนอื่นเป็นห่วง นะเต่าน้อย แล้วอยู่ดีๆ แมนก็เงยหน้ามาแล้วถามว่า+ใครบอกให้เธอพูดคำนั้น มีแต่พ่อเราเท่านั้นที่พูดแบบนั้นและเรียกเราเต่าน้อย+ เราก็บอกแบบงงๆ ตามภาษาเด็ก ก็มีคุณลุงคนหนึ่งชอบมายืนมองเธอที่ริมรั่วโรงเรียนทุกวันเลย ตั้งแต่เธอนั่งทำหน้าเศร้า เขาบอกเป็นพ่อนาย แมนมองหน้า แล้วร้องไห้ และวิ่งหนีเราไป และวันรุ่งขึ้นแมน เดินมาแล้วถามฉันว่า คนที่คุยกับเธอหน้าตาเป็นยังไง เราก็อธิบายให้แมนฟัง แล้วแมนก็ร้องไห้แล้วบอกกับเราว่า พ่อเราหลับอยู่โรงพยาบาลไม่ยอมตื่นมาคุยกับเราเลย แล้วพ่อเราจะมาคุยกับเธอได้ยังไง แล้วแมนก็เอารูปพ่อให้เราดู แล้วเราก็บอกว่าใช่ คุณลุงคนนี้แหละ แมนเริ่มทดสอบว่าเราโกหกหรือเปล่า แมนถามว่า แมนกับพ่อซ้อนความลับไว้ที่ต้นไม้หลังบ้านของแมน มันคืออะไร แล้วฉันก็ตอบว่า พี่เต่าใหญ่ แมนตกใจแล้วถามว่า เธอรู้ได้ยังไง เราก็บอกแมนว่า พ่อเธอเป็นคนบอกเรา แล้วตอนนี้ คุณลุงก็นั่งมองเธออยู่ แมน ตกใจและพูดกับเราว่า ทำไมฉันไม่เห็น เธอเห็นผีหรอ แต่พ่อเรายังไม่ตายนะ เราบอกแมนว่า เราไม่รู้ว่าทำไมเราเห็น แต่พ่อนายบอกว่า ถ้านายสัญญาว่าจะยิ้มแล้วก็เข้มแข็ง ดูแลแม่ พ่อจะมาหานายเอง แมนร้องไห้แล้วพูดว่า ผมสัญญาครับต่อไปนี้ผมจะเข้มแข็ง แล้วแมนกันแพนก็กอดกัน หลังจากนั้น พ่อของแมนก็มาหาแมนครั้งสุดท้ายตามสัญญา แล้ว ก็จากไปอยู่บนฟ้า และแล้วแมนกับฉันก็เป็นเพื่อนสนิทกัน มาก แมนรู้เรื่องทุกอย่างในชีวิตของฉันและคอยให้กำลังใจ และช่วยเหลือมาตลอด ปกป้องดูแลกัน ตั้งแต่เด็กจน เข้ามหาลัย แมนเป็นเพื่อนผู้ชาย เวลากลับบ้านไปหาแม่ของแมน แต่เป็นเพื่อนสาวของเราเวลาอยู่ด้วยกัน เราสัญญาว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป +เรื่องยังไม่จบโปรดติดนามตอนต่อไป