เช้าของวันที่ 20/1/59 ผมก็ทำหน้าที่ของผมที่ต้องตื่นเช้าไปทำงาน เหมือนมนุษย์เงินเดือนทั่วไป
วันนั้นคือวันซวย ซวยเเต่เช้าจริง ทะเลาะกับเเฟนเรื่องนาฬิกาปลุก
อยู่ด้วยกันมานานไม่เคยทะเลาะกันเรื่องนี้ เเต่วันนี้ จัดเต็มเเต่เช้าเเต่ก็ไม่ได้ทะเลาะกันถึงขั้นรุนเเรงเท่าไหร่
อาบน้ำเเต่งตัวเสร็จ ก็เลยไม่ได้คุยกัน ผมก็เข้าไปกอดเธอเเล้วบอก "ตัวเอง เค้าไปเเล้วนะ"
จากเมื่อก่อน เคยบอกว่า "ตัวเอง ไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวมานะ" ประมาณนี้
ก็ขับมอเตอร์ไซค์ไปทำงาน จากตัวเมืองอยุธยา มุงหน้า อำเภอหนองเเค
นอกเรื่องเเปป งานของผมคือนัดลูกค้าเพื่อถ่ายรูปรถเพื่อต่อประกันหรือทำประกัน ซึ่งผมวิ่งในเขตอยุธยาเเละสระบุรี ถ้าผมไปแค่หนองเเคจะเอามอไซค์ไป เเต่ถ้าไปไกลกว่านี้จะเอารถยนต์ไป
ต่อๆ..... ก็ขับเติมน้ำมัน เเวะกินข้าวตามปกติ ก่อนเเว้นซ์ยาวๆ มาถึงจุดที่เกิดอุบัติเหตุ
ช่วงเลยสี่เเยก วังน้อย-อุทัย ตอนเเรกขับตามรถพ่วง18ล้อ(ขับเลน ซ้ายตามๆกันระยะห่าง ประมาณ 4-5คันรถ)
เเล้วที่นี้ ช่วงนั้น พื้นผิวจราจรฝั่งเลนซ้าย มันครุขะ(พิมพ์ถูกป่าว)
เลยตัดสินใจเเซง ขวาขึ้นไป จังหวะที่บิดเเซง ก็เห็นสุนัขเเล้วเเหละ มันกำลังจะเดินข้ามถนน
ซึ่งถนน ก็เป็นถนนฝั่งละ4เลน มันอยู่ประมาณเลนที่3ใกล้จะถึงเกาะกลางถนนเเล้ว
มีรถวิ่งเลนขวามาบีบเเตรเเค่นั้นเเหละ ความซวยเลยมาเยือนผม
มันวิ่งย้อนกลับมา ผมเเซง 18ล้อพ้นมาพอดีแซงมาประมาณ 2 คันรถได้มั้ง
ก็ชนกับหมาตัวนั้นเข้ากลางลำตัว ตัวผมกลิ้งไถลไปกันพื้น ตอนที่กลิ้งๆ จังหวะหมุนตัว
เหลือบไปเห็น 18ล้อวิ่ง ตามมา ความเร็วที่ของผมขี่มาตอนนั้น น่าจะซักประมาณ 60-70กม
ส่วน 18 ล้อน่าจะสักประมาณ 50-60ได้ พอเหลือบไปเห็น ก็พยายามกลิ้งตัว ตะเกียกตะตาย ให้ตรงกับกลาง18ล้อ
เเต่ ไม่รู้เพราะอะไร 18ล้อคันนั้นเบรคทัน ระหว่างที่ตัวผมยังคร่อมอยู่ระหว่าง ล้อของรถ18ล้อ ทั้งๆที่
มือผมยังเเตะอยู่ที่ กันชนหน้าของรถ18ล้อ ตอนที่คนเรารู้ว่าตัวเองใกล้จะตาย ใบหน้าของคนเป็นเเม่
ของคนที่เรารักมันพุดขึ้นมาในหัวโดยที่ไม่ต้องนึกถึงเลย พอลุกขึ้นมาได้ รู้สึกเจ็บตรงต้นขา ก็เดินกะเพกๆ
ไปที่ข้างถนน มอไซค์ยังไม่ได้เอาขึ้นมา เพราะไม่ไหว สักที่ข้อมือเริ่มปวด เเต่ไม่มีเเผลถลอกสักที่เดียว
สักปะเดี๋ยว คนขับรถ18 ล้อลงมา ผมไม่คิดอะไรเลย วิ่งเข้าไหว้พี่คนนั้น ขอบคุณเเล้วขอบคุณอีก เเทบจะลงไปกราบพี่เขาเลย
พี่เขาบอกว่า "ไม่เป็นไร นะน้อง"ตอนนั้นน้ำตาผมไหลออกมาเองเลย ผมก็กอดเขา เเล้วพูดซ้ำไปซ้ำมาว่า ขอบคุณครับพี่
เข้าก็กลับมาว่า "พี่เกือบจะเบรคไม่อยู่เหมือนกัน เเละคิดว่าทับไปแล้วด้วย พอน้องลุกขึ้นมา พี่นี้โล่งเลย รถพี่บรรทุกมาเต็มด้วย รถมันหนัก"
ชั่วโมงนั้น มีคนระเเวกนั้นออกมาดูกันพอสมควร เหมือนเดิมครับ"ไอน้องใส่พระอะไร " เเต่ผมไม่ได้ใส่เลยสักองค์เดียว
รถมอไซค์ผมไม่เป็นอะไรมาก ขับได้เหมือนเดิมมีรอยถลอกรอยครูดเล็กน้อย ส่วนหมาตัวนั้นผมไม่รู้ว่ามันวิ่งไปไหน พอลุกขึ้นมาก็ไม่เห็นมันเเล้ว
มีภาพเหตุการณ์มาให้ดูนิดหน่อยครับ
เเละตอนที่ผมเกือบไม่ได้มานั่งตั้งกระทู้ครับ
ประมาณนี้ครับ
ผมขับขี่รถมอเตอร์ไซค์ ผมใส่อุปกรณ์เซฟตี้ครบครับ หมวกกันน็อค เสื้อเเขนยาว กางเกงขายาว(ยีน)
ถุงมือเเบบหนา(มาดูอีกที่ถุงมือขาดด้วย เเต่เเผลไม่มีที่มือ)
วันนั้นก็เลยไป โทรไปลางาน เเล้วก็ กลับบ้าน พอกลับมา เจอเเม่ผมนี่เข้ากอดเเม่ เเล้วก็ร้องให้ออกมาอีกครั้ง
เจอเเฟน ผมก็บอกกับเธอว่าที่เราทะเลาะกันเมื่อเช้านี้ สมมุติว่าถ่าเค้าไม่ได้กลับมาเคลียเรื่องที่เราทะเลาะกันจะทำยังไง
ถ้าเค้าตายไปเเล้วเธอกับเค้ายังมีเรื่องค้างคาใจกันอยู่เธอจะเสียใจเเค่ไหน
เราอยู่กันมาไม่เคยทะเลาะกันเลยนะ ผมบอกกับเธอ
เเล้วผมก็กอดเธอ
โชคดีมากครับ ที่ร่างกายผมไม่มีเเผลเลยสักเเผล มีเเค่อาการปวดช้ำ บริเวณ ข้อมือซ้าย ต้นขาขวา เเล้วก็ต้นเเขนขวานิดหน่อย
เเม่ผมบอก ฟาดเคราะห์ไปนะลูก ผมกราบเท้าเเม่
ฝากถึงทุกท่านนะครับ ชีวิตคนเรานั้นมันไม่เเน่นอนจริงๆ ขนาดระวังมากๆเเล้วก็ตาม เซฟตี้ตัวเองมากๆเเล้วก็ตาม
เเต่ คำว่า อุบัติเหตุ มันเกิดได้ทุกเมื่อเเหละครับ
เพราะฉนั้น เราควรใช้เวลาตอนเลิกงาน ตอนกินข้าว ตอนนอน ตอนตื่น ให้มีความสุขทุกชั่วโมงทุกนาที
เพราะถ้าเราไม่อยู่เเล้ว จะไม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำ ชีวิตเรามันสั้นครับใช้ให้คุ้ม ให้คุ้มกับเรื่องที่ดีๆนะครับ
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาถึงตอนจบนะครับ
กระผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ
พรุ่งนี้ตื่นเช้ามาทำงานครับ
ราตรีสวัส นะครับท่านผู้อ่านทุกท่าน
เล่าประสบการณ์ เฉียดตายจนคนเเถวนั้นยังถามว่ารอดมาได้ยังไง
วันนั้นคือวันซวย ซวยเเต่เช้าจริง ทะเลาะกับเเฟนเรื่องนาฬิกาปลุก
อยู่ด้วยกันมานานไม่เคยทะเลาะกันเรื่องนี้ เเต่วันนี้ จัดเต็มเเต่เช้าเเต่ก็ไม่ได้ทะเลาะกันถึงขั้นรุนเเรงเท่าไหร่
อาบน้ำเเต่งตัวเสร็จ ก็เลยไม่ได้คุยกัน ผมก็เข้าไปกอดเธอเเล้วบอก "ตัวเอง เค้าไปเเล้วนะ"
จากเมื่อก่อน เคยบอกว่า "ตัวเอง ไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวมานะ" ประมาณนี้
ก็ขับมอเตอร์ไซค์ไปทำงาน จากตัวเมืองอยุธยา มุงหน้า อำเภอหนองเเค
นอกเรื่องเเปป งานของผมคือนัดลูกค้าเพื่อถ่ายรูปรถเพื่อต่อประกันหรือทำประกัน ซึ่งผมวิ่งในเขตอยุธยาเเละสระบุรี ถ้าผมไปแค่หนองเเคจะเอามอไซค์ไป เเต่ถ้าไปไกลกว่านี้จะเอารถยนต์ไป
ต่อๆ..... ก็ขับเติมน้ำมัน เเวะกินข้าวตามปกติ ก่อนเเว้นซ์ยาวๆ มาถึงจุดที่เกิดอุบัติเหตุ
ช่วงเลยสี่เเยก วังน้อย-อุทัย ตอนเเรกขับตามรถพ่วง18ล้อ(ขับเลน ซ้ายตามๆกันระยะห่าง ประมาณ 4-5คันรถ)
เเล้วที่นี้ ช่วงนั้น พื้นผิวจราจรฝั่งเลนซ้าย มันครุขะ(พิมพ์ถูกป่าว)
เลยตัดสินใจเเซง ขวาขึ้นไป จังหวะที่บิดเเซง ก็เห็นสุนัขเเล้วเเหละ มันกำลังจะเดินข้ามถนน
ซึ่งถนน ก็เป็นถนนฝั่งละ4เลน มันอยู่ประมาณเลนที่3ใกล้จะถึงเกาะกลางถนนเเล้ว
มีรถวิ่งเลนขวามาบีบเเตรเเค่นั้นเเหละ ความซวยเลยมาเยือนผม
มันวิ่งย้อนกลับมา ผมเเซง 18ล้อพ้นมาพอดีแซงมาประมาณ 2 คันรถได้มั้ง
ก็ชนกับหมาตัวนั้นเข้ากลางลำตัว ตัวผมกลิ้งไถลไปกันพื้น ตอนที่กลิ้งๆ จังหวะหมุนตัว
เหลือบไปเห็น 18ล้อวิ่ง ตามมา ความเร็วที่ของผมขี่มาตอนนั้น น่าจะซักประมาณ 60-70กม
ส่วน 18 ล้อน่าจะสักประมาณ 50-60ได้ พอเหลือบไปเห็น ก็พยายามกลิ้งตัว ตะเกียกตะตาย ให้ตรงกับกลาง18ล้อ
เเต่ ไม่รู้เพราะอะไร 18ล้อคันนั้นเบรคทัน ระหว่างที่ตัวผมยังคร่อมอยู่ระหว่าง ล้อของรถ18ล้อ ทั้งๆที่
มือผมยังเเตะอยู่ที่ กันชนหน้าของรถ18ล้อ ตอนที่คนเรารู้ว่าตัวเองใกล้จะตาย ใบหน้าของคนเป็นเเม่
ของคนที่เรารักมันพุดขึ้นมาในหัวโดยที่ไม่ต้องนึกถึงเลย พอลุกขึ้นมาได้ รู้สึกเจ็บตรงต้นขา ก็เดินกะเพกๆ
ไปที่ข้างถนน มอไซค์ยังไม่ได้เอาขึ้นมา เพราะไม่ไหว สักที่ข้อมือเริ่มปวด เเต่ไม่มีเเผลถลอกสักที่เดียว
สักปะเดี๋ยว คนขับรถ18 ล้อลงมา ผมไม่คิดอะไรเลย วิ่งเข้าไหว้พี่คนนั้น ขอบคุณเเล้วขอบคุณอีก เเทบจะลงไปกราบพี่เขาเลย
พี่เขาบอกว่า "ไม่เป็นไร นะน้อง"ตอนนั้นน้ำตาผมไหลออกมาเองเลย ผมก็กอดเขา เเล้วพูดซ้ำไปซ้ำมาว่า ขอบคุณครับพี่
เข้าก็กลับมาว่า "พี่เกือบจะเบรคไม่อยู่เหมือนกัน เเละคิดว่าทับไปแล้วด้วย พอน้องลุกขึ้นมา พี่นี้โล่งเลย รถพี่บรรทุกมาเต็มด้วย รถมันหนัก"
ชั่วโมงนั้น มีคนระเเวกนั้นออกมาดูกันพอสมควร เหมือนเดิมครับ"ไอน้องใส่พระอะไร " เเต่ผมไม่ได้ใส่เลยสักองค์เดียว
รถมอไซค์ผมไม่เป็นอะไรมาก ขับได้เหมือนเดิมมีรอยถลอกรอยครูดเล็กน้อย ส่วนหมาตัวนั้นผมไม่รู้ว่ามันวิ่งไปไหน พอลุกขึ้นมาก็ไม่เห็นมันเเล้ว
มีภาพเหตุการณ์มาให้ดูนิดหน่อยครับ
เเละตอนที่ผมเกือบไม่ได้มานั่งตั้งกระทู้ครับ
ประมาณนี้ครับ
ผมขับขี่รถมอเตอร์ไซค์ ผมใส่อุปกรณ์เซฟตี้ครบครับ หมวกกันน็อค เสื้อเเขนยาว กางเกงขายาว(ยีน)
ถุงมือเเบบหนา(มาดูอีกที่ถุงมือขาดด้วย เเต่เเผลไม่มีที่มือ)
วันนั้นก็เลยไป โทรไปลางาน เเล้วก็ กลับบ้าน พอกลับมา เจอเเม่ผมนี่เข้ากอดเเม่ เเล้วก็ร้องให้ออกมาอีกครั้ง
เจอเเฟน ผมก็บอกกับเธอว่าที่เราทะเลาะกันเมื่อเช้านี้ สมมุติว่าถ่าเค้าไม่ได้กลับมาเคลียเรื่องที่เราทะเลาะกันจะทำยังไง
ถ้าเค้าตายไปเเล้วเธอกับเค้ายังมีเรื่องค้างคาใจกันอยู่เธอจะเสียใจเเค่ไหน
เราอยู่กันมาไม่เคยทะเลาะกันเลยนะ ผมบอกกับเธอ
เเล้วผมก็กอดเธอ
โชคดีมากครับ ที่ร่างกายผมไม่มีเเผลเลยสักเเผล มีเเค่อาการปวดช้ำ บริเวณ ข้อมือซ้าย ต้นขาขวา เเล้วก็ต้นเเขนขวานิดหน่อย
เเม่ผมบอก ฟาดเคราะห์ไปนะลูก ผมกราบเท้าเเม่
ฝากถึงทุกท่านนะครับ ชีวิตคนเรานั้นมันไม่เเน่นอนจริงๆ ขนาดระวังมากๆเเล้วก็ตาม เซฟตี้ตัวเองมากๆเเล้วก็ตาม
เเต่ คำว่า อุบัติเหตุ มันเกิดได้ทุกเมื่อเเหละครับ
เพราะฉนั้น เราควรใช้เวลาตอนเลิกงาน ตอนกินข้าว ตอนนอน ตอนตื่น ให้มีความสุขทุกชั่วโมงทุกนาที
เพราะถ้าเราไม่อยู่เเล้ว จะไม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำ ชีวิตเรามันสั้นครับใช้ให้คุ้ม ให้คุ้มกับเรื่องที่ดีๆนะครับ
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาถึงตอนจบนะครับ
กระผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ
พรุ่งนี้ตื่นเช้ามาทำงานครับ
ราตรีสวัส นะครับท่านผู้อ่านทุกท่าน