ยาวหน่อยนะครับ =>> เรื่องมีอยู่ว่า พี่รหัสผมเป็น ผญ. แล้วพี่รหัสผมก็ให้ชีด หนังสือ แนวข้อสอบปกติที่ พี่รหัสทั่วไปเขาให้น้องรหัสแล้วก็มีไลน์ โทคุยกับพี่รหัสบ้างปรึกษาเรื่องเรียนโปรเจคอะไรปกติ เวลาผมมีปัญหาอะไรพี่รหัสก็คอยช่วยคอยแนะนำตลอด มีอยู่วันนึงผมไปเดินตลาดดึกกับแฟน แล้วพี่รหัสทักมาหาผมถามผมว่า หอที่ผมอยู่มีห้องว่างมั๊ยถามให้พี่หน่อย แล้วห้องเป็นแบบไหนถ่ายรูปให้ดูด้วยนะ (คือผมอยู่หอกับแฟนครับ)เราก็รับปากพี่เค้า "แล้วก็บอกพี่เค้าไปว่ารีบป่าว รอได้มั๊ยตอนนี้อยู่ข้างนอกสักพักใหญ่ถึงจะกลับถ้าถึงห้องแล้วจะรีบถ่ายให้เลย" พี่เขาก็บอก "เคๆ รอได้" ผมเดินตลาดกับแฟนประมาณ 2 ชม. กว่าจะกลับมาถึงห้องก็ใช้เวลาประมาณครึ่ง ชม. พอกลับมาถึงห้องผมก็รีบถ่ายรูปห้องให้พี่เค้าดู ด้วยความที่กลัวว่าพี่เขาจะรอนาน(ก็เข้าใจคนรออะครับ) แต่แฟนผมนี่สิครับอะไรก็ไม่รู้ อยู่ๆก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงที่ไม่พอใจและชักสีหน้า "กลัวไม่ได้ถ่ายให้ขนาดนั้นเลยหรอ" ผมด้วยความที่คิดว่ากลัวพี่เค้าจะรอนาน เพราะพี่เขาช่วยผมไว้เยอะผมก็อยากจะตอบแทนเค้า เออ ก่อนหน้านี้คือแฟนผมสั่งห้ามไม่ให้เอาใครซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ แต่ผมทำไม่ได้เพราะ ผมก็มีเพื่อนที่อยู่ใน ซ. เดียวกันบางทีเราเห็นเพื่อนเดินไปเรียนเราจะใจดำไม่รับเค้าไปด้วยก็ไม่ได้ ตอนกลับจาก มอ. เราจะไม่ให้เค้าติดรถมาด้วยก็ไม่ได้เพราะมันเป็นทางผ่าน แฟนผมมันเลยบอกผมว่า "จะให้กุเห็นเอามันซ้อนท้ายมอไซค์กลับกับทุกวันอย่างนี้หรอ กุรับไม่ได้หรอกนะ ถ้ามันย้ายมาเมื่อไหร่กุย้ายออกเมื่อนั้น" ผมก็ได้แต่บอกไปว่า "กุใจดำไม่พอหรอกนะ หัดใจกว้างบ้างอย่าใจแคบ เขาเป็นพี่รหัสกุนะมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันไม่ใช่หรอว่ะ" ผมก็เข้าใจนะครับว่าแฟนผมหึงแต่บางทีเรื่องที่มันไม่เป็นเรื่องก็ไม่น่าจะเอามาทะเลาะ
แล้วมีอีกเพื่อนผมชอบโทมาตอนดึกเวลามีไรสำคัญแฟนผมก็ทำเป็นไม่พอใจนู้นนี่นั้น ทั้งๆที่โทมาเรื่องงาน คือผมไม่ชอบคนถามเยอะ ผมจะหงุดหงิดง่าย แฟนผมนี่ก็ชั่งถาม ใครโทรมา เพื่อนคนไหน โทรมาทำไม มีธุระอะไร ดึกขนาดนี้ไม่พากันนอนอีกหรอ ความเกรงใจไม่มี ประเด็นที่พวกผมนอนดึกกันก็คือ พวกผมต้องทำโปรเจคกัน ใครไม่ได้อะไรก็จะโทรถามนู้นนี่นั้นตามประสา
แล้วบางทีครับผมไปบ้านเธอ เธอก็ชอบบังคับให้ผมกินนั้น กินนี่ ผมอิ่มผมก็ต้องฝืนกินเพราะผมปฏิเสธไม่ได้ เพราะพ่อกันแม่เธอก็อยู่ บางทีแม่เธอก็ชอบซักเสื้อผ้า รองเท้าให้ผม ซึ้งผมไม่ชอบ เพราะผมกลัวบาป เอาเป็นว่าครอบครัวเธอดีกับผมทุกอย่างเลยครับ ด้วยเหตุผลที่เธอชอบบังคับผม มันเลยทำให้ผมไม่อยากไปบ้านเธออีก มีอยู่อาทิตนึงผมจะไม่ไปบ้านเธอ เธอก็ร้องไห้ใหญ่เลย ถามผมว่าทำไมถึงไม่ไปบ้านเธอ ผมก็บอกเหตุผลของผมไป เธอก็ร้องไห้หาว่าเมื่อก่อนไม่เห็นเป็นอย่างนี้มั่งแหละ แล้วก็ถามคำถามเดิมว่าทำไม ผมไม่ไปบ้านเธอ คืออย่างที่ผมบอกอะครับผมไม่ชอบให้ใครมาถามเยอะ และไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ ผมก็เลยต้องยอมไปบ้านเธอเพื่อแลกให้เธอหยุดร้องไห้
และมีอยู่ครั้งนึงผมกลับบ้านผมแม่ผมพาผมไปทำบุญที่วัดผมก็ถ่ายรูปแม่ผม แล้วก็ใส่สเตตัสไว้ว่า "นี่แหละความสุขของหนู #ความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ" แฟนผมมาเม้นคนแรกเลยครับ "อยู่กับเค้าไม่มีความสุขเลยหรอ" คือผมว่ามีคนที่คิดแบบผมนะ ความสุขกับแม่กับความสุขกับแฟนมันต่างกันนะ คือคนเราก็ไม่รู้ใช่ป่ะครับว่าพ่อแม่จะอยู่กับเราไปได้นานแค่ไหนผมก็แค่อยากใช้เวลาอยู่กับแม่ผมนานๆบ้าง เอาตรงๆเลยนะ เสาร์-อาทิตย์ ผมกลับบ้านเธอบ่อยกว่าบ้านผมอีก บ้านผมเดือนนึงได้กลับที แล้วไอ่เดือนนึงเนี้ย ผมนอนกับแม่ผมแค่คืนเดียวเอง เวลาผมกลับบ้านผมก็อยากจะให้เวลากับแม่เต็มที ผมจะไม่ค่อยโทรหา ไลน์หาแฟนผมเท่าไหร่ แฟนผมเขาก็เอาข้อนี้มางอลผมอีกหาว่าผมไม่สนใจ ซึ่งผมมองว่ามันไร้สาระครับ (ผมอยากให้เธอรักคนในครอบครัวผมเหมือนอย่างที่ผมรักคนในครอบครัวของเธอบ้าง) เธอเคยถามผมนะครับว่าเธอกับแม่ผม ผมรักใครมากกว่ากัน ซึ้งมันเป็นคำถามที่ผมไม่ตอบเธอ
ผมเคยบอกเลิกเธอไปหลายทีครับเพราะผมทนอะไรแบบนี้ไม่ไหว บางทีมันเกินไปสำหรับผม คือผมเคยถามเธอไปว่า "ไม่เชื่อใจกันเลยใช่ป่ะ" เธอก็บอกว่า "ก็ทำตัวไม่น่าไว้ใจ" ผมก็เลยบอกเธอไปว่า "ถ้าไม่เชื่อใจกันก็อยู่ด้วยกันไม่ได้นะ" แล้วเธอก็กรีดซ่ะลั้นห้องเลย แล้วก็โวยวายทำร้ายตัวเอง คือเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ผมเบื่อมากเลยครับ เธอเยอะเกินไปผมไม่เข้าใจเธอหรือที่จริงผมไม่ได้รักเธอแล้วครับ............
นี่ผมหมดรักเธอหรือผมคิดไปเอง
แล้วมีอีกเพื่อนผมชอบโทมาตอนดึกเวลามีไรสำคัญแฟนผมก็ทำเป็นไม่พอใจนู้นนี่นั้น ทั้งๆที่โทมาเรื่องงาน คือผมไม่ชอบคนถามเยอะ ผมจะหงุดหงิดง่าย แฟนผมนี่ก็ชั่งถาม ใครโทรมา เพื่อนคนไหน โทรมาทำไม มีธุระอะไร ดึกขนาดนี้ไม่พากันนอนอีกหรอ ความเกรงใจไม่มี ประเด็นที่พวกผมนอนดึกกันก็คือ พวกผมต้องทำโปรเจคกัน ใครไม่ได้อะไรก็จะโทรถามนู้นนี่นั้นตามประสา
แล้วบางทีครับผมไปบ้านเธอ เธอก็ชอบบังคับให้ผมกินนั้น กินนี่ ผมอิ่มผมก็ต้องฝืนกินเพราะผมปฏิเสธไม่ได้ เพราะพ่อกันแม่เธอก็อยู่ บางทีแม่เธอก็ชอบซักเสื้อผ้า รองเท้าให้ผม ซึ้งผมไม่ชอบ เพราะผมกลัวบาป เอาเป็นว่าครอบครัวเธอดีกับผมทุกอย่างเลยครับ ด้วยเหตุผลที่เธอชอบบังคับผม มันเลยทำให้ผมไม่อยากไปบ้านเธออีก มีอยู่อาทิตนึงผมจะไม่ไปบ้านเธอ เธอก็ร้องไห้ใหญ่เลย ถามผมว่าทำไมถึงไม่ไปบ้านเธอ ผมก็บอกเหตุผลของผมไป เธอก็ร้องไห้หาว่าเมื่อก่อนไม่เห็นเป็นอย่างนี้มั่งแหละ แล้วก็ถามคำถามเดิมว่าทำไม ผมไม่ไปบ้านเธอ คืออย่างที่ผมบอกอะครับผมไม่ชอบให้ใครมาถามเยอะ และไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ ผมก็เลยต้องยอมไปบ้านเธอเพื่อแลกให้เธอหยุดร้องไห้
และมีอยู่ครั้งนึงผมกลับบ้านผมแม่ผมพาผมไปทำบุญที่วัดผมก็ถ่ายรูปแม่ผม แล้วก็ใส่สเตตัสไว้ว่า "นี่แหละความสุขของหนู #ความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ" แฟนผมมาเม้นคนแรกเลยครับ "อยู่กับเค้าไม่มีความสุขเลยหรอ" คือผมว่ามีคนที่คิดแบบผมนะ ความสุขกับแม่กับความสุขกับแฟนมันต่างกันนะ คือคนเราก็ไม่รู้ใช่ป่ะครับว่าพ่อแม่จะอยู่กับเราไปได้นานแค่ไหนผมก็แค่อยากใช้เวลาอยู่กับแม่ผมนานๆบ้าง เอาตรงๆเลยนะ เสาร์-อาทิตย์ ผมกลับบ้านเธอบ่อยกว่าบ้านผมอีก บ้านผมเดือนนึงได้กลับที แล้วไอ่เดือนนึงเนี้ย ผมนอนกับแม่ผมแค่คืนเดียวเอง เวลาผมกลับบ้านผมก็อยากจะให้เวลากับแม่เต็มที ผมจะไม่ค่อยโทรหา ไลน์หาแฟนผมเท่าไหร่ แฟนผมเขาก็เอาข้อนี้มางอลผมอีกหาว่าผมไม่สนใจ ซึ่งผมมองว่ามันไร้สาระครับ (ผมอยากให้เธอรักคนในครอบครัวผมเหมือนอย่างที่ผมรักคนในครอบครัวของเธอบ้าง) เธอเคยถามผมนะครับว่าเธอกับแม่ผม ผมรักใครมากกว่ากัน ซึ้งมันเป็นคำถามที่ผมไม่ตอบเธอ
ผมเคยบอกเลิกเธอไปหลายทีครับเพราะผมทนอะไรแบบนี้ไม่ไหว บางทีมันเกินไปสำหรับผม คือผมเคยถามเธอไปว่า "ไม่เชื่อใจกันเลยใช่ป่ะ" เธอก็บอกว่า "ก็ทำตัวไม่น่าไว้ใจ" ผมก็เลยบอกเธอไปว่า "ถ้าไม่เชื่อใจกันก็อยู่ด้วยกันไม่ได้นะ" แล้วเธอก็กรีดซ่ะลั้นห้องเลย แล้วก็โวยวายทำร้ายตัวเอง คือเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ผมเบื่อมากเลยครับ เธอเยอะเกินไปผมไม่เข้าใจเธอหรือที่จริงผมไม่ได้รักเธอแล้วครับ............