ย้อนเวลากลับไปเดือนเมษา...ในฐานะของผู้สูญเสีย
21 เมษายน เราต้องรับอากู๋จากโรงพยาบาลเพื่อไปวัด วันนั้นโรงพยาบาลแต่งตัวให้อากู๋ด้วยชุดสูทเรียบร้อยภูมิฐาน ตาปิดสนิท ใบหน้าสะอาด ผมหวีเรียบ หม่าม้าในฐานะน้องสาวได้ดูแลพี่ชายเป็นครั้งสุดท้ายโดยจัดหาชุดสวมทับตามธรรมเนียมจีน เป็นชุดผ้าไหม งานปักมือ ผืนสุดท้ายของร้านโลงศพที่เหลืออยู่ เนื่องจากเป็นผ้าที่ต้องสั่งนำเข้าจากจีน ราคาจึงสูงกว่าชุดปกติทั่วไป แต่เพราะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ และเชื่อว่าอากู๋จะใส่ชุดนี้ไปไหว้พระ ครอบครัวเราไม่ได้สนใจเรื่องราคา แต่สิ่งสุดท้ายที่ทำให้กันได้ต่างหากที่สำคัญกว่า
วันนั้นหม่าม้าบอกว่า อากู๋ใส่ชุดนั้นแล้วดูหล่อมาก เหมือนเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้เลย
นี่คือเรื่องราวที่อยู่ในความทรงจำของครอบครัว เราไม่มีรูปถ่ายอากู๋แม้แต่ใบเดียวในวันนั้น แม้จะแต่งตัวให้ดีที่สุดขนาดไหน ไม่มีรูปถ่ายผ้าปักผืนสวยที่ถูกเผามอดไหม้ไปพร้อมร่างอากู๋ เพราะครอบครัวไม่อยากให้มีการบันทึกภาพใดๆเกิดขึ้น (เฉพาะภาพจำในหัว ก็กรีดลงไปในใจลึกพอแล้ว) เราอยากมีแค่ภาพถ่ายดีๆ เพื่อจำภาพดีๆ ส่งผ่านภาพดีๆไปสู่คนในครอบครัวรุ่นต่อไป และถึงวันหนึ่งที่เราต้องจากไป ก็คงอยากให้คนอื่นทำเช่นเดียวกัน
เห็นข่าวพี่ปอวันนี้ ภาพและความรู้สึกหลายๆอย่างวันนั้น flashback กลับมา สะท้อนใจแทนคนในครอบครัวสหวงษ์ที่ต้องเผชิญทั้งความสูญเสีย และถูกกระหน่ำซ้ำด้วยความกระหายข่าว และความเห็นแก่ตัวของกองทัพสื่อ....เราไม่ได้เป็นคนที่เสียงดังในสังคม เสียงบ่นลอยลมคงไปไม่ถึงนักข่าว
ไม่ได้หวังถึงเรื่องการแสดงจรรยาบรรณของวิชาชีพ หวังแค่สื่อช่วยแสดง "ความเป็นคนขั้นพื้นฐาน" ต่อมนุษย์ด้วยกันก็พอ สุดท้ายถ้าสามัญสำนึกของสื่อไม่มี แม้จะมีหลายเสียงก่นด่าในเรื่องพฤติกรรมจากสังคม ก็ขอภาวนาให้ความดีที่พี่ปอเคยสร้างไว้ กลายเป็นเกราะปกป้องพี่เป็นครั้งสุดท้าย ให้มีปฏิหาริย์ดลใจกองทัพสื่อให้ "ละอาย" กับการเผยแพร่ภาพร่างไร้วิญญาณ และการพยายามโคลสอัพน้ำตาของคนในครอบครัว
ขอให้ความดีของพี่ปอที่ทำเพื่อคนอื่นมาตลอดชีวิต ได้กลับมาตอบสนองพี่ปอในครั้งสุดท้ายนะคะ (ไม่หวังจะขอร้องใดๆจากสื่ออีกแล้ว)
ป.ล. ถ้าเป็นชาวพุทธและเชื่อในกฎแห่งกรรม ไม่กลัวบ้างหรือคะที่วันที่ร่างตัวเองไร้ลมหายใจ จะมีคนกรูเข้ามาตักตวงผลประโยชน์แบบที่ตัวเองเคยทำบ้าง
ป.ล.2 ที่ขึ้นต้นมาเป็นเรื่องของตัวเอง เพราะอยากจะแชร์ให้ทราบความรู้สึกของครอบครัวที่ต้องสูญเสีย เผื่อจะมีนักข่าวบางท่านที่ไม่เข้าใจ เพราะไม่เคยสูญเสียใครมาก่อนในชีวิต
ขอปาฏิหาริย์เกิดขึ้นครั้งสุดท้ายกับพี่ปอ...อยากให้ความดีของพี่ดลใจให้สื่อเกิดความละอายบ้าง
21 เมษายน เราต้องรับอากู๋จากโรงพยาบาลเพื่อไปวัด วันนั้นโรงพยาบาลแต่งตัวให้อากู๋ด้วยชุดสูทเรียบร้อยภูมิฐาน ตาปิดสนิท ใบหน้าสะอาด ผมหวีเรียบ หม่าม้าในฐานะน้องสาวได้ดูแลพี่ชายเป็นครั้งสุดท้ายโดยจัดหาชุดสวมทับตามธรรมเนียมจีน เป็นชุดผ้าไหม งานปักมือ ผืนสุดท้ายของร้านโลงศพที่เหลืออยู่ เนื่องจากเป็นผ้าที่ต้องสั่งนำเข้าจากจีน ราคาจึงสูงกว่าชุดปกติทั่วไป แต่เพราะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ และเชื่อว่าอากู๋จะใส่ชุดนี้ไปไหว้พระ ครอบครัวเราไม่ได้สนใจเรื่องราคา แต่สิ่งสุดท้ายที่ทำให้กันได้ต่างหากที่สำคัญกว่า
วันนั้นหม่าม้าบอกว่า อากู๋ใส่ชุดนั้นแล้วดูหล่อมาก เหมือนเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้เลย
นี่คือเรื่องราวที่อยู่ในความทรงจำของครอบครัว เราไม่มีรูปถ่ายอากู๋แม้แต่ใบเดียวในวันนั้น แม้จะแต่งตัวให้ดีที่สุดขนาดไหน ไม่มีรูปถ่ายผ้าปักผืนสวยที่ถูกเผามอดไหม้ไปพร้อมร่างอากู๋ เพราะครอบครัวไม่อยากให้มีการบันทึกภาพใดๆเกิดขึ้น (เฉพาะภาพจำในหัว ก็กรีดลงไปในใจลึกพอแล้ว) เราอยากมีแค่ภาพถ่ายดีๆ เพื่อจำภาพดีๆ ส่งผ่านภาพดีๆไปสู่คนในครอบครัวรุ่นต่อไป และถึงวันหนึ่งที่เราต้องจากไป ก็คงอยากให้คนอื่นทำเช่นเดียวกัน
เห็นข่าวพี่ปอวันนี้ ภาพและความรู้สึกหลายๆอย่างวันนั้น flashback กลับมา สะท้อนใจแทนคนในครอบครัวสหวงษ์ที่ต้องเผชิญทั้งความสูญเสีย และถูกกระหน่ำซ้ำด้วยความกระหายข่าว และความเห็นแก่ตัวของกองทัพสื่อ....เราไม่ได้เป็นคนที่เสียงดังในสังคม เสียงบ่นลอยลมคงไปไม่ถึงนักข่าว
ไม่ได้หวังถึงเรื่องการแสดงจรรยาบรรณของวิชาชีพ หวังแค่สื่อช่วยแสดง "ความเป็นคนขั้นพื้นฐาน" ต่อมนุษย์ด้วยกันก็พอ สุดท้ายถ้าสามัญสำนึกของสื่อไม่มี แม้จะมีหลายเสียงก่นด่าในเรื่องพฤติกรรมจากสังคม ก็ขอภาวนาให้ความดีที่พี่ปอเคยสร้างไว้ กลายเป็นเกราะปกป้องพี่เป็นครั้งสุดท้าย ให้มีปฏิหาริย์ดลใจกองทัพสื่อให้ "ละอาย" กับการเผยแพร่ภาพร่างไร้วิญญาณ และการพยายามโคลสอัพน้ำตาของคนในครอบครัว
ป.ล. ถ้าเป็นชาวพุทธและเชื่อในกฎแห่งกรรม ไม่กลัวบ้างหรือคะที่วันที่ร่างตัวเองไร้ลมหายใจ จะมีคนกรูเข้ามาตักตวงผลประโยชน์แบบที่ตัวเองเคยทำบ้าง
ป.ล.2 ที่ขึ้นต้นมาเป็นเรื่องของตัวเอง เพราะอยากจะแชร์ให้ทราบความรู้สึกของครอบครัวที่ต้องสูญเสีย เผื่อจะมีนักข่าวบางท่านที่ไม่เข้าใจ เพราะไม่เคยสูญเสียใครมาก่อนในชีวิต