สวัสดีค่ะ เราเพิ่งตั้งกระทู้เล่าเรื่องราวเป็นครั้งแรก...
เรื่องต่อไปนี้ เราไม่รู้ว่ามันเร็วเกินไปสำหรับคนอื่น ๆ หรือเปล่า ? เรารู้สึกว่าเราอยากหาที่คุย หาที่ปรึกษา ว่าเราจะทำอย่างไรดี ?
ไม่พูดพร่ำทำเพลงละ...เราเริ่มเลยละกัน !
ในวันที่เราทำงานอย่างหนักหน่วง เกิดอาการเหนื่อยและรู้สึกหว่าเว้ เหงาที่ใจยังไงชอบกล ช่วงนั้นเราต้องเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยมาก
เราทำงานเป็นฟรีแลนซ์ ซึ่งเวลาไม่ค่อยจะมีถ้างานมาเยอะ ๆ แต่วันนั้นเป็นวันที่เราเลิกงานเร็ว เราก็เลยคิดสนุกหาอะไรแก้เหงา
เราหยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมา...เปิดห้องแชท ของเว็ปนึง (ขอไม่เอ่ยชื่อนะจ๊ะ)
เราก็ล็อกอินเข้าไป...ในเว็ปนั้นส่วนใหญ่เจอแต่พวกทะลึ่งตึงตัง คนที่คุยสุภาพน้อยมาก แต่...เราก็เจอ 555
เจอพี่อยู่คนนึง คุยกันอย่างเคร่งเครียด เพราะจู่ ๆ เขาก็มาถามว่าเรามีแฟนหรือยัง (ประมาณว่าถ้ามีแล้วเค้าจะไม่ยุ่ง)
เล่าแบบรวบรัด คือ..เขาชื่อเดอะฮัค (เราตั้งให้นะ555) พี่เขาเป็นวิศวกรปิโตรเลียม อยู่แต่กลางทะเลจังหวัดสงขลา แต่ช่วงนี้เขากลับมาพักที่กรุงเทพฯ คุยไปๆมาๆ เขาก็บอกว่าเขาอกหัก ถูกทิ้ง !!
เราก็ เอ่า...แล้วยังไง อิฉันก็ถามพี่เขาว่าอะไรยังไง พี่เขาก็เล่ามาประมาณว่า...
เขากลับมากรุงเทพฯเพราะจะมาแต่งงาน เตรียมงานแต่งไว้หมดแล้ว อีกแค่ 10 วัน ข้างหน้านี้ เขากำลังจะแต่งงาน !!
(อิฉันก็อ้าวเห้ย แล้วทำไมพี่แกยังมาเล่นแชท แล้วทำไมถึงเลิก อิฉันไม่รอช้า ถามเลยจ้าา)
เรา : เอ่า แล้วทำไมถึงอกหัก ถูกทิ้งยังไง
เดอะฮัค : ผู้หญิงโกหก ว่าแม่ป่วย ผมก็ขับรถไปหาเขา เพื่อไปเยี่ยมแม่เขา แต่...พอไปถึงแม่เขาไม่ได้เป็นอะไรเลย แถมยังเจอแจ็คพอร์ต เมื่อผมกลับมากรุงเทพที่บ้านของผม เขาอยู่กับผู้ชายอีกคน แล้วก็ด่าผม บอกว่าผมมายุ่งกับเขา ซึ่งอีก 10 วันที่จะถึงนี้ ผมจะแต่งงานกับเขา ผมคบกับเขามา 4 ปี 11 เดือน ผมซื่อสัตย์กับเขาทุกอย่าง
เรา : เออ งั้นก็โชคดีของพี่ละแหละ ช้าหรือเร็ว ผู้หญิงคนนี้ก็คงเลือกที่จะมีคนอื่นอยู่ดี
เดอะฮัค : คือผมเจ็บใจ ผมทำงานมา 8 ปี จนผมสร้างอนาคตของผม ผมซื้อบ้าน ซื้อรถ ไว้เป็นของขวัญแต่งงาน เงินทั้งหมดที่ผมทำได้ ผมก็โอนเป็นบัญชีของเขาทั้งหมด ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรแล้ว (คือ...มาคุยกันตอนหลังคือพี่เขา มีเงินในบัญชีของแฟนเก่าเขาอยู่ 5 ล้านบาทไทย แถมรถและบ้านเป็นชื่อแฟนเก่าเขาทั้งหมด) เราเคยถามนะว่าทำไมถึงให้เป็นชื่อเขา พี่เขาบอกว่า...มันเป็นคนเสนอเอง แล้วมันก็พูดตบท้ายว่า ไม่เชื่อใจไม่ไว้ใจหรอ ??
เราก็ปลอบเขาทุกวิถีทาง บอกเขาว่า ไม่เป็นไรนะ ของนอกกายมันสร้างใหม่ได้ (คือเราพูดเยอะมาก555 เราเห็นใจเขาอ่ะ) (ผู้หญิงก็จิตใจหยาบเกิน)
สักพักเขาก็ขอไลน์เรา เราก็คุยกันในไลน์ ก็เห็นรูปกัน ส่งรูปให้ดูเราก็ไม่ค่อยอะไร เราโฟกัสที่จิตใจพี่เขามากกว่า (คือตอนนั้นเรารู้สึกเห็นใจเขา ทำไมคนดีคนนึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย)
สักพักเราก็เลยขอดูหน้าแฟนเก่าเขา คือเราหวังไว้สูงมาก ว่าแฟนเขาต้องสวยแน่ๆ พอส่งรูปมาเท่านั้นแหละ !!
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้โธ่ววว !!! คุณพระ !!! หน้าโคตรเหียก (คือเราก็ไม่ได้สวยนะ แต่...เขาคนนั้น มันไม่มีความสวยเลยอ่ะคุณผู้ชม)
เราวิเคราะห์นานมาก ว่าทำไมพี่เขาจึงยอมทุกอย่าง ให้ทุกอย่าง เขาให้เหตุผลเรามาสั้นมากว่า " ก็ผมได้เขาแล้ว ผมต้องรับผิดชอบ " (แมนมาก ^^)
เราก็คุยกับเขาเรื่องนี้ประมาณ 2 ชั่วโมง คุยกันไปกันมา เขาดูจะสดใสขึ้นเราก็เลย ส่งคลิปเสียงให้เขา เพลง "ก้อนหินก้อนนั้น"
พอเราส่งไปเท่านั้นแหละ...เขาขอเบอร์เราเลย 55555 (คือเขาให้เหตุผลว่า...เขารู้สึกดีที่ได้ฟังเพลงนี้ รู้สึกไม่แย่เท่าวันแรกที่เขาโดนบอกเลิก พี่เขาโดนบอกเลิกมาได้ 3 วัน จิตใจก็แย่เป็นธรรมดา บอกเลิกไม่พอ เอาทุกอย่างของเขาไปหมด)
หลังจากนั้น....เราคุยกันมาได้ 1 อาทิตย์ คือตอนนั้นความรู้สึกคือ รัก รักจริงๆ อยากดูแล อยากเป็นคนที่คอยอยู่ข้างๆเขา
เขาเคยบอกว่า " ถ้าคุณสงสารเขา อย่ามารักเขานะ เขาไม่มีอะไรเลย เขาไม่เหลืออะไรแล้ว เงินทองที่ผมเคยมี รถที่ผมเคยขับ บ้านที่ผมเคยอยู่ก็ไม่มี "
เราเลยบอกเขาว่า " เขาไม่ได้รักที่คุณมีเงินนะ เขารักในความดีของคุณ ความจริงใจของคุณ (คือเราสัมผัสได้555 เร็วเนอะ)
เขาพยายามบอกเราตลอดว่า เขาไม่มีอะไรเลย คุณแน่ใจหรอ ?? เราก็ตอบแบบเดิม เรามั่นใจมาก !! (คือเขาเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับบ้านเขา งานที่เขาทำ ถามว่าเราเชื่อหรอ ? เราเชื่อนะ เขาดูไม่โกหก เขาโตเป็นผู้ใหญ่ เขามีเหตุผล)
และแล้ว...เราก็เป็นแฟนกัน แค่เวลา 1 อาทิตย์ เขาชอบซึมเศร้าในโทรศัพท์ ชอบพูดแต่ว่า...ทำไมผมโชคร้ายจัง ทำไมผมต้องมาเจอคนแบบมันด้วย เขาน้อยใจตัวเองโกรธตัวเองที่โง่ (คือเขาวิตกหนักมาก) เราก็แบบ..เข้าใจนะ แต่ถ้าเรายังเก็บมาคิดมันก็ไม่ได้อะไร เราบอกเขาตลอดว่า เค้าจะอยู่ข้างๆคุณนะ (พูดทุกวัน วันละล้านครั้ง)
จนเราทนไม่ไหว...เราตัดสินใจ ไปหาเขา ไปหาที่ห้องเขา (เขาอยู่ห้องพี่ที่เขารู้จัก เขาต้องออกจากบ้านแล้วมาอยู่อพาร์ทเม้นรกๆ คือเราไปดูสภาพความเป็นอยู่ คือแบบ...เขาน่าเห็นใจ เขาดูทุกข์ ^^)
เราก็เลยชวนเขาคุย เราใช้เวลาอยู่กับเขา 1 คืน เขาเริ่มจะขำ เฮฮา ชวนเราเล่นนั่นนี่นู่น เราดูแลเขาทุกอย่าง นวดหัวให้ นวดหลังให้ เกาหลังให้ คือเหมือนเรารู้จักเขามาเป็นสิบปี เราทำกับเขาเหมือนเรารักกันมานานมาก
ตอนที่เรานวดหัวให้เขา แล้วเขากำลังจะหลับ เขาพูดว่า " ขอบคุณนะที่ดีกับเค้า " (อิฉันยิ้มแป้นแล้นเลยจ้า คือเรารู้สึกดีนะ ที่เขารับรู้ถึงสิ่งที่เรามีให้)
เราขอย้อนตอนที่เราจะไปหาเค้าที่ห้อง เราคุยกันทางโทรศัพท์...
เขาบอกเราว่า... " ถ้าคุณมาหาผม ผมต้องห้ามใจตัวเองไม่ได้ ผมต้องมีอะไรกับคุณแน่ ๆ เลย ผมสงสารคุณ ผมทำงานแบบไม่มีเวลาให้คุณ
มันเป็นห่วงที่ติดพันธ์กัน ผมกลัวคุณรอผมไม่ไหว " (เขาพูดทุกอย่างให้เราแน่ใจ ว่าถ้ามาหาเค้า อะไรจะเป็นยังไงต่อไป)
เราก็คิดตามเค้า เราบอกเค้าไปแบบเด็ก ๆ " คุณก็ไม่ต้องมีอะไรกับเค้าดิ ที่เค้าอยากไปหาคุณเพราะเค้ารักคุณ เค้าอยากไปดูแลคุณใกล้ๆ เค้าอยากไปนั่งเป็นเพื่อนคุณอยู่ข้างๆคุณแค่นั้น ไม่อยากให้คุณคิดมาก "
และในค่ำคืนนั้น...เราก็ไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ ^^
วันเวลาก็ผ่านไปอย่างช้า ๆ อยู่ ๆ วันนึง เขามาบอกเราว่า " คุณรอเค้านะ คุณอย่าทิ้งเค้านะ เค้าต้องไปทำงานที่อินโดนีเซีย 1 ปี "
ตอนนั้นคือแบบ...อะไรวะเนี่ยยย ??? รักอันสดใสกำลังจะถูกให้เราพลัดพรากจากกันไกล -.- คือเขาเป็นวิศวกรปิโตร ต้องไปทำงานกลางทะเล ติดต่อกันได้คือ อีเมล์และไลน์ (ติดต่อได้เป็นเวลา)
เราพยายามเข้าใจ พยายามหาข้อมูล ว่าการเป็นแฟนวิศวะต้องเตรียมใจอย่างไร 5555 เรากลัวความห่างไกล เรามั่นใจว่าเรารอเขาได้
แต่เรากลัวความรู้สึกของเขา กลัวเขาจะไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ กลัวหายไป เป็นห่วงเขา คือฟุ้งซ่าน !!
จริงๆแล้ว เขาเคยเกริ่นกับเรามาแล้วแหละ ว่าเขาต้องไปทำงานต่างประเทศ อาชีพเขาคืออาชีพที่ต้องเสียสละ (ก็พยายามเข้าใจ)
คือเรามาตั้งกระทู้ในวันนี้ เราแค่กำลังอยากถามความเห็นจากทุกคนที่เข้ามาอ่านว่า...เราจะใช้วิธีคิดยังไงดี ไม่ให้ฟุ้งซ่าน ??
เราพยายามหาคำตอบให้ตัวเอง พยายามบอกตัวเองว่า " เขาไปทำงาน " เรากลัวทุกอย่างเลย อีก 15 วัน ข้างหน้านี้ เขาจะต้องไปทำงานแล้ว...กำลังเตรียมใจ อดทนกับความเหงาที่เราต้องเจออยู่ ใครที่เป็นวิศวกรเข้ามาอธิบายให้เรากระจ่างใสบ้างก็ดีนะคะ. เราพยายามหาเหตุผลให้ตัวเองว่าต้องอยู่ได้ โดยที่เราต้องห่างกับเขา ^^
สุดท้ายนี้ หากเราพิมพ์ไปแบบงงๆ ก็ขออภัยด้วย เรากำลังทำงานแต่จิตยังกังวล เลยมานั่งตั้งกระทู้ ^^
ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านมาถึงจุดนี้ และก็ขออภัยหาก ขาดตกบกพร่องนะคะ
แท็กห้องผิดยังไงก็ขอประทานอภัยโทษด้วยนะคะ ^^
เราจะรับฟังทุกความคิดเห็นนะคะ แล้วเราจะมาวิเคราะห์ มาไตร่ตรอง เราจะไม่โต้แย้งอะไรทั้งสิ้น แล้วก็ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาแสดงความคิดเห็น
รักง่าย ทำใจยาก 18+
เรื่องต่อไปนี้ เราไม่รู้ว่ามันเร็วเกินไปสำหรับคนอื่น ๆ หรือเปล่า ? เรารู้สึกว่าเราอยากหาที่คุย หาที่ปรึกษา ว่าเราจะทำอย่างไรดี ?
ไม่พูดพร่ำทำเพลงละ...เราเริ่มเลยละกัน !
ในวันที่เราทำงานอย่างหนักหน่วง เกิดอาการเหนื่อยและรู้สึกหว่าเว้ เหงาที่ใจยังไงชอบกล ช่วงนั้นเราต้องเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยมาก
เราทำงานเป็นฟรีแลนซ์ ซึ่งเวลาไม่ค่อยจะมีถ้างานมาเยอะ ๆ แต่วันนั้นเป็นวันที่เราเลิกงานเร็ว เราก็เลยคิดสนุกหาอะไรแก้เหงา
เราหยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมา...เปิดห้องแชท ของเว็ปนึง (ขอไม่เอ่ยชื่อนะจ๊ะ)
เราก็ล็อกอินเข้าไป...ในเว็ปนั้นส่วนใหญ่เจอแต่พวกทะลึ่งตึงตัง คนที่คุยสุภาพน้อยมาก แต่...เราก็เจอ 555
เจอพี่อยู่คนนึง คุยกันอย่างเคร่งเครียด เพราะจู่ ๆ เขาก็มาถามว่าเรามีแฟนหรือยัง (ประมาณว่าถ้ามีแล้วเค้าจะไม่ยุ่ง)
เล่าแบบรวบรัด คือ..เขาชื่อเดอะฮัค (เราตั้งให้นะ555) พี่เขาเป็นวิศวกรปิโตรเลียม อยู่แต่กลางทะเลจังหวัดสงขลา แต่ช่วงนี้เขากลับมาพักที่กรุงเทพฯ คุยไปๆมาๆ เขาก็บอกว่าเขาอกหัก ถูกทิ้ง !!
เราก็ เอ่า...แล้วยังไง อิฉันก็ถามพี่เขาว่าอะไรยังไง พี่เขาก็เล่ามาประมาณว่า...
เขากลับมากรุงเทพฯเพราะจะมาแต่งงาน เตรียมงานแต่งไว้หมดแล้ว อีกแค่ 10 วัน ข้างหน้านี้ เขากำลังจะแต่งงาน !!
(อิฉันก็อ้าวเห้ย แล้วทำไมพี่แกยังมาเล่นแชท แล้วทำไมถึงเลิก อิฉันไม่รอช้า ถามเลยจ้าา)
เรา : เอ่า แล้วทำไมถึงอกหัก ถูกทิ้งยังไง
เดอะฮัค : ผู้หญิงโกหก ว่าแม่ป่วย ผมก็ขับรถไปหาเขา เพื่อไปเยี่ยมแม่เขา แต่...พอไปถึงแม่เขาไม่ได้เป็นอะไรเลย แถมยังเจอแจ็คพอร์ต เมื่อผมกลับมากรุงเทพที่บ้านของผม เขาอยู่กับผู้ชายอีกคน แล้วก็ด่าผม บอกว่าผมมายุ่งกับเขา ซึ่งอีก 10 วันที่จะถึงนี้ ผมจะแต่งงานกับเขา ผมคบกับเขามา 4 ปี 11 เดือน ผมซื่อสัตย์กับเขาทุกอย่าง
เรา : เออ งั้นก็โชคดีของพี่ละแหละ ช้าหรือเร็ว ผู้หญิงคนนี้ก็คงเลือกที่จะมีคนอื่นอยู่ดี
เดอะฮัค : คือผมเจ็บใจ ผมทำงานมา 8 ปี จนผมสร้างอนาคตของผม ผมซื้อบ้าน ซื้อรถ ไว้เป็นของขวัญแต่งงาน เงินทั้งหมดที่ผมทำได้ ผมก็โอนเป็นบัญชีของเขาทั้งหมด ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรแล้ว (คือ...มาคุยกันตอนหลังคือพี่เขา มีเงินในบัญชีของแฟนเก่าเขาอยู่ 5 ล้านบาทไทย แถมรถและบ้านเป็นชื่อแฟนเก่าเขาทั้งหมด) เราเคยถามนะว่าทำไมถึงให้เป็นชื่อเขา พี่เขาบอกว่า...มันเป็นคนเสนอเอง แล้วมันก็พูดตบท้ายว่า ไม่เชื่อใจไม่ไว้ใจหรอ ??
เราก็ปลอบเขาทุกวิถีทาง บอกเขาว่า ไม่เป็นไรนะ ของนอกกายมันสร้างใหม่ได้ (คือเราพูดเยอะมาก555 เราเห็นใจเขาอ่ะ) (ผู้หญิงก็จิตใจหยาบเกิน)
สักพักเขาก็ขอไลน์เรา เราก็คุยกันในไลน์ ก็เห็นรูปกัน ส่งรูปให้ดูเราก็ไม่ค่อยอะไร เราโฟกัสที่จิตใจพี่เขามากกว่า (คือตอนนั้นเรารู้สึกเห็นใจเขา ทำไมคนดีคนนึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย)
สักพักเราก็เลยขอดูหน้าแฟนเก่าเขา คือเราหวังไว้สูงมาก ว่าแฟนเขาต้องสวยแน่ๆ พอส่งรูปมาเท่านั้นแหละ !! [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เราวิเคราะห์นานมาก ว่าทำไมพี่เขาจึงยอมทุกอย่าง ให้ทุกอย่าง เขาให้เหตุผลเรามาสั้นมากว่า " ก็ผมได้เขาแล้ว ผมต้องรับผิดชอบ " (แมนมาก ^^)
เราก็คุยกับเขาเรื่องนี้ประมาณ 2 ชั่วโมง คุยกันไปกันมา เขาดูจะสดใสขึ้นเราก็เลย ส่งคลิปเสียงให้เขา เพลง "ก้อนหินก้อนนั้น"
พอเราส่งไปเท่านั้นแหละ...เขาขอเบอร์เราเลย 55555 (คือเขาให้เหตุผลว่า...เขารู้สึกดีที่ได้ฟังเพลงนี้ รู้สึกไม่แย่เท่าวันแรกที่เขาโดนบอกเลิก พี่เขาโดนบอกเลิกมาได้ 3 วัน จิตใจก็แย่เป็นธรรมดา บอกเลิกไม่พอ เอาทุกอย่างของเขาไปหมด)
หลังจากนั้น....เราคุยกันมาได้ 1 อาทิตย์ คือตอนนั้นความรู้สึกคือ รัก รักจริงๆ อยากดูแล อยากเป็นคนที่คอยอยู่ข้างๆเขา
เขาเคยบอกว่า " ถ้าคุณสงสารเขา อย่ามารักเขานะ เขาไม่มีอะไรเลย เขาไม่เหลืออะไรแล้ว เงินทองที่ผมเคยมี รถที่ผมเคยขับ บ้านที่ผมเคยอยู่ก็ไม่มี "
เราเลยบอกเขาว่า " เขาไม่ได้รักที่คุณมีเงินนะ เขารักในความดีของคุณ ความจริงใจของคุณ (คือเราสัมผัสได้555 เร็วเนอะ)
เขาพยายามบอกเราตลอดว่า เขาไม่มีอะไรเลย คุณแน่ใจหรอ ?? เราก็ตอบแบบเดิม เรามั่นใจมาก !! (คือเขาเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับบ้านเขา งานที่เขาทำ ถามว่าเราเชื่อหรอ ? เราเชื่อนะ เขาดูไม่โกหก เขาโตเป็นผู้ใหญ่ เขามีเหตุผล)
และแล้ว...เราก็เป็นแฟนกัน แค่เวลา 1 อาทิตย์ เขาชอบซึมเศร้าในโทรศัพท์ ชอบพูดแต่ว่า...ทำไมผมโชคร้ายจัง ทำไมผมต้องมาเจอคนแบบมันด้วย เขาน้อยใจตัวเองโกรธตัวเองที่โง่ (คือเขาวิตกหนักมาก) เราก็แบบ..เข้าใจนะ แต่ถ้าเรายังเก็บมาคิดมันก็ไม่ได้อะไร เราบอกเขาตลอดว่า เค้าจะอยู่ข้างๆคุณนะ (พูดทุกวัน วันละล้านครั้ง)
จนเราทนไม่ไหว...เราตัดสินใจ ไปหาเขา ไปหาที่ห้องเขา (เขาอยู่ห้องพี่ที่เขารู้จัก เขาต้องออกจากบ้านแล้วมาอยู่อพาร์ทเม้นรกๆ คือเราไปดูสภาพความเป็นอยู่ คือแบบ...เขาน่าเห็นใจ เขาดูทุกข์ ^^)
เราก็เลยชวนเขาคุย เราใช้เวลาอยู่กับเขา 1 คืน เขาเริ่มจะขำ เฮฮา ชวนเราเล่นนั่นนี่นู่น เราดูแลเขาทุกอย่าง นวดหัวให้ นวดหลังให้ เกาหลังให้ คือเหมือนเรารู้จักเขามาเป็นสิบปี เราทำกับเขาเหมือนเรารักกันมานานมาก
ตอนที่เรานวดหัวให้เขา แล้วเขากำลังจะหลับ เขาพูดว่า " ขอบคุณนะที่ดีกับเค้า " (อิฉันยิ้มแป้นแล้นเลยจ้า คือเรารู้สึกดีนะ ที่เขารับรู้ถึงสิ่งที่เรามีให้)
เราขอย้อนตอนที่เราจะไปหาเค้าที่ห้อง เราคุยกันทางโทรศัพท์...
เขาบอกเราว่า... " ถ้าคุณมาหาผม ผมต้องห้ามใจตัวเองไม่ได้ ผมต้องมีอะไรกับคุณแน่ ๆ เลย ผมสงสารคุณ ผมทำงานแบบไม่มีเวลาให้คุณ
มันเป็นห่วงที่ติดพันธ์กัน ผมกลัวคุณรอผมไม่ไหว " (เขาพูดทุกอย่างให้เราแน่ใจ ว่าถ้ามาหาเค้า อะไรจะเป็นยังไงต่อไป)
เราก็คิดตามเค้า เราบอกเค้าไปแบบเด็ก ๆ " คุณก็ไม่ต้องมีอะไรกับเค้าดิ ที่เค้าอยากไปหาคุณเพราะเค้ารักคุณ เค้าอยากไปดูแลคุณใกล้ๆ เค้าอยากไปนั่งเป็นเพื่อนคุณอยู่ข้างๆคุณแค่นั้น ไม่อยากให้คุณคิดมาก "
และในค่ำคืนนั้น...เราก็ไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ ^^
วันเวลาก็ผ่านไปอย่างช้า ๆ อยู่ ๆ วันนึง เขามาบอกเราว่า " คุณรอเค้านะ คุณอย่าทิ้งเค้านะ เค้าต้องไปทำงานที่อินโดนีเซีย 1 ปี "
ตอนนั้นคือแบบ...อะไรวะเนี่ยยย ??? รักอันสดใสกำลังจะถูกให้เราพลัดพรากจากกันไกล -.- คือเขาเป็นวิศวกรปิโตร ต้องไปทำงานกลางทะเล ติดต่อกันได้คือ อีเมล์และไลน์ (ติดต่อได้เป็นเวลา)
เราพยายามเข้าใจ พยายามหาข้อมูล ว่าการเป็นแฟนวิศวะต้องเตรียมใจอย่างไร 5555 เรากลัวความห่างไกล เรามั่นใจว่าเรารอเขาได้
แต่เรากลัวความรู้สึกของเขา กลัวเขาจะไม่สนใจ ไม่ใส่ใจ กลัวหายไป เป็นห่วงเขา คือฟุ้งซ่าน !!
จริงๆแล้ว เขาเคยเกริ่นกับเรามาแล้วแหละ ว่าเขาต้องไปทำงานต่างประเทศ อาชีพเขาคืออาชีพที่ต้องเสียสละ (ก็พยายามเข้าใจ)
คือเรามาตั้งกระทู้ในวันนี้ เราแค่กำลังอยากถามความเห็นจากทุกคนที่เข้ามาอ่านว่า...เราจะใช้วิธีคิดยังไงดี ไม่ให้ฟุ้งซ่าน ??
เราพยายามหาคำตอบให้ตัวเอง พยายามบอกตัวเองว่า " เขาไปทำงาน " เรากลัวทุกอย่างเลย อีก 15 วัน ข้างหน้านี้ เขาจะต้องไปทำงานแล้ว...กำลังเตรียมใจ อดทนกับความเหงาที่เราต้องเจออยู่ ใครที่เป็นวิศวกรเข้ามาอธิบายให้เรากระจ่างใสบ้างก็ดีนะคะ. เราพยายามหาเหตุผลให้ตัวเองว่าต้องอยู่ได้ โดยที่เราต้องห่างกับเขา ^^
สุดท้ายนี้ หากเราพิมพ์ไปแบบงงๆ ก็ขออภัยด้วย เรากำลังทำงานแต่จิตยังกังวล เลยมานั่งตั้งกระทู้ ^^
ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านมาถึงจุดนี้ และก็ขออภัยหาก ขาดตกบกพร่องนะคะ
เราจะรับฟังทุกความคิดเห็นนะคะ แล้วเราจะมาวิเคราะห์ มาไตร่ตรอง เราจะไม่โต้แย้งอะไรทั้งสิ้น แล้วก็ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาแสดงความคิดเห็น