สวัสดีเพื่อน ๆ ชาว Pantip วันนี้ผมบังเอิญนึกถึงเรื่องราวสมัยเด็ก ๆ ครับ ประมาณปี 2542 - 2544 ครับ ตอนนั้นผมจำได้ว่า ผมประทับใจเพื่อนคนนี้มาก ( แอบชอบสมัยเด็กน่ะนะ )
ถ้าจำไม่ผิด เธอคนนี้ชื่อ " เจิน - ธีริศรา " รูปร่างเธอในตอนนั้นก็ ผอม ๆ สูง ๆ เคยเรียนที่โรงเรียน " กิ่งเพชร " แถว ๆ ราชเทวีกับผม ผมย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ตอน ป. 4 เทอม 2 จนถึง ป.6 แแล้วผมก็ย้ายออก แต่ช่วงเวลานั้น ผมบังเอิญได้อยู่แถว ๆ ราชเทวี ข้างคลองแสนแสบ ข้าง ๆ วังสระประทุม ซึ่งเวลาเดินกลับบ้าน ผมจะเดินกลับบ้านพร้อมเธอเกือบทุกวัน ( แอบเดินตามหลังนะครับ ) แน่นอน บ้านของเธอก็ติดกับคลองแสนแสบเช่นกัน แถว ๆ สะพานหัวช้าง แต่บ้านของผมไกลกว่าหน่อย เธอคนนี้เป็นร่าเริงมาก ๆ แต่บางครั้งก็เงียบขรึม ผมจำได้ว่าบ้านของเธอขายของชำเล็ก ๆ และแม่ของเธอก็ผมหยักศกหน่อย ๆ และชอบปั่นจักรยานไปไหนมาไหนบ่อย ๆ เธอคนนี้จะว่าเป็นรักแรกของผมก็ว่าได้ เพราะรู้สึกชอบ ( แต่จำเหตุผลไม่ได้ ) เพราะเมื่อก่อน เธอคนนี้แรก ๆ ไม่ยอมคุยกับผมหรอก เพราะผมเพิ่งย้ายมาใหม่ แต่หลัง ๆ ก็เริ่มคุยกับผมบ้าง ไป ๆ มา ๆ เธอคนนี้เป็นคนคุยเก่งเฉพาะกับผมซะแล้ว แต่กับคนอื่นแม้กระทั่งเพื่อนผู้หญิงนี่ ยังไม่ค่อยคุยสักเท่าไหร่ ผมดีใจนะที่เธอคุยกับผม เธอคนนี้เรียนเก่งครับ แต่ไม่ถึงกับที่ 1 - 2 ของห้อง แต่มีเสน่ห์มาก ๆ บางครั้ง ผมไม่เข้าใจการบ้าน เธอก็มากสอน ( นาน ๆ ครั้งครับ ) ผมดีใจที่แม่ของผมก็ชอบเธอคนนี้ พอถึงวันจับของขวัญปีใหม่ ผมห่อของขวัญครับ จำได้ว่าเธออยากได้กล่องดินสอ ผมเลยไปซื้อกล่องดินสอมาห่อ แต่การจับของขวัญในห้องเรียนนั้น มันสุ่ม ผมได้แต่ภาวนาให้เธอได้จับของขวัญของผม แต่เธอก็ดันไปจับของขวัญได้ของเพื่อนผมชื่อ " แบงค์ " เพื่อนชายของผมที่เพิ่งย้ายตามผมมา ( เพื่อนใหม่นะ ) หมอนี่เองก็ชอบเจินเช่นกัน แบงค์เองก็จับได้ของเจิน ผมเศร้าเลย
ผมขี้อายครับ อยากบอกว่าชอบเจินมาก แต่ไม่กล้า แถมผมดันมีลูกหลานของคุณครูในโรงเรียนมาชอบซะงั้น ชื่อ " ตู๋ " สาวคนนี้ก็น่ารักนะ เหตุเพราะตอนนั้นเข้าแถวซื้อข้าวแล้วเงินของตู๋ไม่พอ ผมเลยออกค่าข้าวจานนั้นให้ตู๋ ตู๋เลยชอบผม แต่สำหรับผม แต่เจินมีเสน่ห์มากกว่า หลังจากนั้น 2 ชั่วโมง ตู๋ก็มาถามผมว่า " คบกันไหม " ผมอึ้งนิดหน่อย ผมบอกตู๋ไปว่า มีคนที่ชอบแล้ว เลยปฏิเสธไป ผ่านไป 2- 3 วัน ที่หน้าประตูโรงเรียน ผมกำลังจะเดินกลับบ้าน เจินก็วิ่งมาถามผมว่า " ทำไมปฏิเสธตู๋ไปล่ะ " เล่นวิ่งมาแบบนี้ ยิงคำถามแบบตรง ๆ เลย เอาล่ะสิ !!! ผมพูดไม่ออกเลย ก็เหตุผลที่ปฏิเสธเขาไปก็คือคนที่ยิงคำถามมานั่นแหละ เฮ้อ !!! อายจริง ๆ เจินเองก็ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าผม ดูมีความคิดมากกว่า ท่าทางก็เหมือนชอบผมหน่อย ๆ ( น่าจะคิดไปเองมากกกว่า ) ผมก็พูดปดกับเจินไปว่า " ไม่รู้สิ ที่ปฏิเสธไปเพราะไม่ชอบมั้ง " ดูเหมือนเจินยิ้มหน่อย ๆ นะ อันนี้ผมจำได้ เจินก็ตอบ " อืม ป๊ะ !!! กลับบ้านกัน " แค่นั้นแหละ แล้วก็ชวนผมเดินกลับบ้าน
เอาล่ะครับ จริง ๆ มีเรื่องราวมากกว่านี้อยู่ แต่สิ่งที่ผมอยากทำสักครั้งคือ บอกว่า " ชอบเจินมาก ๆ " ( บอกในความรู้สึกที่เหมือนสมัยก่อน ) ขอแค่ได้พูดครับ ไมได้หวังอะไร อยากพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องสมัยเรียนด้วยกัน ( ไม่รู้เจินจะยังจำได้หรือเปล่า ) ถึงแม้ปัจจุบัน ตอนนี้ผมเองก็มีแฟนสาวเป็นตัวเป็นตนแล้ว ( มันคงไม่ผิดใช่ไหมครับที่จะบอกความรู้สึกในวันวานให้กับสาวที่แอบชอบในอดีตทั้ง ๆ ที่มีแฟนอยู่แล้ว ) แต่ก็อยากบอกเจินแค่คำเดียว ( แต่เธอคนนี้อยู่ไหนหว่า เพราะจำบ้านที่เธอเคยอยู่ไม่ได้แล้ว )
ใจของผมเองก็อยากถามถึงที่อยู่ หรือ วิธีติดต่อหาเธอนะ แต่ว่า ในโลกออนไลน์ผมว่ามันไม่สมควรสักเท่าไหร่ แต่ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมนั่งนึกถึงเรื่องนี้นานพอสมควร นั่งคิดไปคิดมาก็น้ำตาเกือบไหล นึกถึงความหลัง สุดท้ายนี้ ผมก็ตั้งความหวังต่อไป โลกมันกลม สักวันหนึ่งเราคงได้พบกัน เมื่อถึงวันนั้น ผมจะบอกเจินอย่างแน่นอน " ด้วยเสียงของผมเอง " ไม่ว่าเธอจะคิดอะไร ยังไงก็ตาม " ขอแค่รับฟัง " ก็พอ ..............
ตามหาเพื่อนผู้หญิงสมัยเด็กครับ
ถ้าจำไม่ผิด เธอคนนี้ชื่อ " เจิน - ธีริศรา " รูปร่างเธอในตอนนั้นก็ ผอม ๆ สูง ๆ เคยเรียนที่โรงเรียน " กิ่งเพชร " แถว ๆ ราชเทวีกับผม ผมย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ตอน ป. 4 เทอม 2 จนถึง ป.6 แแล้วผมก็ย้ายออก แต่ช่วงเวลานั้น ผมบังเอิญได้อยู่แถว ๆ ราชเทวี ข้างคลองแสนแสบ ข้าง ๆ วังสระประทุม ซึ่งเวลาเดินกลับบ้าน ผมจะเดินกลับบ้านพร้อมเธอเกือบทุกวัน ( แอบเดินตามหลังนะครับ ) แน่นอน บ้านของเธอก็ติดกับคลองแสนแสบเช่นกัน แถว ๆ สะพานหัวช้าง แต่บ้านของผมไกลกว่าหน่อย เธอคนนี้เป็นร่าเริงมาก ๆ แต่บางครั้งก็เงียบขรึม ผมจำได้ว่าบ้านของเธอขายของชำเล็ก ๆ และแม่ของเธอก็ผมหยักศกหน่อย ๆ และชอบปั่นจักรยานไปไหนมาไหนบ่อย ๆ เธอคนนี้จะว่าเป็นรักแรกของผมก็ว่าได้ เพราะรู้สึกชอบ ( แต่จำเหตุผลไม่ได้ ) เพราะเมื่อก่อน เธอคนนี้แรก ๆ ไม่ยอมคุยกับผมหรอก เพราะผมเพิ่งย้ายมาใหม่ แต่หลัง ๆ ก็เริ่มคุยกับผมบ้าง ไป ๆ มา ๆ เธอคนนี้เป็นคนคุยเก่งเฉพาะกับผมซะแล้ว แต่กับคนอื่นแม้กระทั่งเพื่อนผู้หญิงนี่ ยังไม่ค่อยคุยสักเท่าไหร่ ผมดีใจนะที่เธอคุยกับผม เธอคนนี้เรียนเก่งครับ แต่ไม่ถึงกับที่ 1 - 2 ของห้อง แต่มีเสน่ห์มาก ๆ บางครั้ง ผมไม่เข้าใจการบ้าน เธอก็มากสอน ( นาน ๆ ครั้งครับ ) ผมดีใจที่แม่ของผมก็ชอบเธอคนนี้ พอถึงวันจับของขวัญปีใหม่ ผมห่อของขวัญครับ จำได้ว่าเธออยากได้กล่องดินสอ ผมเลยไปซื้อกล่องดินสอมาห่อ แต่การจับของขวัญในห้องเรียนนั้น มันสุ่ม ผมได้แต่ภาวนาให้เธอได้จับของขวัญของผม แต่เธอก็ดันไปจับของขวัญได้ของเพื่อนผมชื่อ " แบงค์ " เพื่อนชายของผมที่เพิ่งย้ายตามผมมา ( เพื่อนใหม่นะ ) หมอนี่เองก็ชอบเจินเช่นกัน แบงค์เองก็จับได้ของเจิน ผมเศร้าเลย
ผมขี้อายครับ อยากบอกว่าชอบเจินมาก แต่ไม่กล้า แถมผมดันมีลูกหลานของคุณครูในโรงเรียนมาชอบซะงั้น ชื่อ " ตู๋ " สาวคนนี้ก็น่ารักนะ เหตุเพราะตอนนั้นเข้าแถวซื้อข้าวแล้วเงินของตู๋ไม่พอ ผมเลยออกค่าข้าวจานนั้นให้ตู๋ ตู๋เลยชอบผม แต่สำหรับผม แต่เจินมีเสน่ห์มากกว่า หลังจากนั้น 2 ชั่วโมง ตู๋ก็มาถามผมว่า " คบกันไหม " ผมอึ้งนิดหน่อย ผมบอกตู๋ไปว่า มีคนที่ชอบแล้ว เลยปฏิเสธไป ผ่านไป 2- 3 วัน ที่หน้าประตูโรงเรียน ผมกำลังจะเดินกลับบ้าน เจินก็วิ่งมาถามผมว่า " ทำไมปฏิเสธตู๋ไปล่ะ " เล่นวิ่งมาแบบนี้ ยิงคำถามแบบตรง ๆ เลย เอาล่ะสิ !!! ผมพูดไม่ออกเลย ก็เหตุผลที่ปฏิเสธเขาไปก็คือคนที่ยิงคำถามมานั่นแหละ เฮ้อ !!! อายจริง ๆ เจินเองก็ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าผม ดูมีความคิดมากกว่า ท่าทางก็เหมือนชอบผมหน่อย ๆ ( น่าจะคิดไปเองมากกกว่า ) ผมก็พูดปดกับเจินไปว่า " ไม่รู้สิ ที่ปฏิเสธไปเพราะไม่ชอบมั้ง " ดูเหมือนเจินยิ้มหน่อย ๆ นะ อันนี้ผมจำได้ เจินก็ตอบ " อืม ป๊ะ !!! กลับบ้านกัน " แค่นั้นแหละ แล้วก็ชวนผมเดินกลับบ้าน
เอาล่ะครับ จริง ๆ มีเรื่องราวมากกว่านี้อยู่ แต่สิ่งที่ผมอยากทำสักครั้งคือ บอกว่า " ชอบเจินมาก ๆ " ( บอกในความรู้สึกที่เหมือนสมัยก่อน ) ขอแค่ได้พูดครับ ไมได้หวังอะไร อยากพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องสมัยเรียนด้วยกัน ( ไม่รู้เจินจะยังจำได้หรือเปล่า ) ถึงแม้ปัจจุบัน ตอนนี้ผมเองก็มีแฟนสาวเป็นตัวเป็นตนแล้ว ( มันคงไม่ผิดใช่ไหมครับที่จะบอกความรู้สึกในวันวานให้กับสาวที่แอบชอบในอดีตทั้ง ๆ ที่มีแฟนอยู่แล้ว ) แต่ก็อยากบอกเจินแค่คำเดียว ( แต่เธอคนนี้อยู่ไหนหว่า เพราะจำบ้านที่เธอเคยอยู่ไม่ได้แล้ว )
ใจของผมเองก็อยากถามถึงที่อยู่ หรือ วิธีติดต่อหาเธอนะ แต่ว่า ในโลกออนไลน์ผมว่ามันไม่สมควรสักเท่าไหร่ แต่ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมนั่งนึกถึงเรื่องนี้นานพอสมควร นั่งคิดไปคิดมาก็น้ำตาเกือบไหล นึกถึงความหลัง สุดท้ายนี้ ผมก็ตั้งความหวังต่อไป โลกมันกลม สักวันหนึ่งเราคงได้พบกัน เมื่อถึงวันนั้น ผมจะบอกเจินอย่างแน่นอน " ด้วยเสียงของผมเอง " ไม่ว่าเธอจะคิดอะไร ยังไงก็ตาม " ขอแค่รับฟัง " ก็พอ ..............