เมื่อเราฝากคุณค่าของตัวเองไว้กับคนอื่น

สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้ต่อเนื่องจากกระทู้
"คุณค่าของผู้หญิงอยู่ที่อะไรค่ะ?"
http://pantip.com/topic/34679186

เมื่อก่อน...
เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีใครอยากได้เป็นแฟน (ตอนนี้ก็เช่นกัน)
ด้วยความที่เราเกิดมาเบ้าหน้าไม่ดี หนังหน้าก็ไม่ดีด้วย
จึงไม่ค่อยมีใครมาสนใจเรา
รู้ตัวว่าเป็นคนเบ้าหน้าไม่ดี ก็ไม่ได้คิดจะพัฒนาตัวเอง

และแล้ววันหนึ่ง... โชคชะตาก็ให้โอกาส
เราได้พบกับคนที่สนใจในตัวเรา
เขาเข้ามาในชีวิตเรา
เขาทำให้เรารู้จักกับความรู้สึกชอบ
เขามีความรัก มีความห่วงใยมาให้เรา
เราจึงได้เรียนรู้
"มีคนมาสนใจเรามันดีอย่างงี้นี่เอง..."
เขาทำให้เรารู้สึกว่าเรามีค่า ในขณะที่คนอื่นมองข้ามเรา
ไม่ว่าจะทุกข์ หรือสุขก็มีเขาอยู่ข้างๆ

จนวันหนึ่ง... มีพบก็ต้องมีจาก
จากกันด้วยเหตุผลบางอย่าง
เขาจากไป เหมือนพาจิตวิญญาณเราไปด้วย
เรารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า
ไม่มีคนมาสนใจ ไม่มีคนมาใส่ใจ
ไม่มีคนมาห่วงใย ไม่มีคนมาให้ความรัก
เราเป็นคนที่มองไม่เห็นคุณค่าในตัวเองอีกต่อไป

เพราะเราเอาคุณค่าของตัวเองไปฝากไว้กับคนอื่นจนเคยตัว
มัวแต่เฝ้ารอให้ใครสักคนมาทำอะไรดีๆ ให้เรา
จนไม่เคยขวนขวายทำอะไรให้ตัวเองรู้สึกดีเลย

และหลังจากที่ตั้งกระทู้นั้นเราก็ได้อะไรหลายอย่าง
เรามักจะนิสัยเสียอยู่เสมอ
ดีใจทุกครั้งที่มีคนมาชื่นชม คำชื่นชมทำให้เราตัวลอย
จึงพยายามดีดตัวเอง ทำตัวเองให้ดูดีอยู่ทุกครั้ง
การดีดตัวเองบางครั้งก็พลาดพลั้งทำในสิ่งที่ไม่ดีแล้วคิดว่าเท่
แต่...ที่ทำไปก็เพราะต้องการเรียกร้องให้คนมาสนใจ มาเห็นค่า

ตอนนี้เราคิดได้แล้วว่า...
คุณค่าของเราไม่ได้อยู่ที่คนมอง เพราะแต่ละคนก็นิยามไว้ไม่เหมือนกัน
บางคนก็เห็นค่าเราแค่เงิน บางคนก็เห็นค่าเราแค่เรื่องเพศ
บางคนก็เห็นค่าเราที่หน้าตา บางคนก็เห็นค่าเราที่ประโยชน์
...ถ้าเราจะต้องพยายามดีดตัวเองอยู่ทุกครั้ง
แล้วมันฝืนใจ ทุกข์ใจขนาดนั้น
เราว่าเรายอมเป็นคนที่ไม่มีใครเห็นค่าจะดีกว่า

เราจะเป็นคนเพียงคนเดียวที่เห็นคุณค่าตัวเราเอง
หาความสุขใส่ตัวเอง
มากกว่าที่จะไปเรียกร้องความสนใจอะไรจากใคร

ถ้ามีคนมาชอบเราในสิ่งที่เราเป็น
เราก็คงจะรู้สึกขอบคุณมากๆ แล้วค่ะ
ที่เราไม่ต้องดีดตัวเองอีกต่อไปแล้ว

ขอบคุณมากค่ะที่อ่านจนจบ
กับกระทู้เรียงความพรรณาพร่ำเพ้อ...