ขอเล่าคราวๆเลยน่ะครับ
ผมกับแฟนเจอกันครั้งแรกเลยเมื่อตอนเกือบสิ้นเดือนมกราคม58 ไปออกทริปของสาขาด้วยกันเธอเรียนก่อนผมปีนึงแต่เธอไม่ได้ไปทริปปีของเธอ เลยต้องมาเก็บทนิปรุ่นเดียวกับผม(งงกันไหม555) นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอผมชอบมากชอบจริงๆแต่ผมไม่เข้าไปคุยเลยจนผ่านไป2เดือนสิ้นมีนาไปทำทริปนึงด้วยกัน(ขอไม่บอกน่ะครับ)เห้ยพระเจ้า ผมอยู่บัสเดียวกับเธอ ผมโครตดีใจเลยครับแต่ผมก็ไม่ทำอะไร
แต่ในตอนขากลับเธอบ่นว่าปวดหัวผมเลยเอาผ้าที่ผมมีไปแปะหัวเธอไว้ ซึ่งผมก็เป็นห่วงเธอแต่ก็ทำเป็นเฉยๆ ในเย็นวันนั้นเธอโพสเฟสมาหาผม
ผมเลยทักแชทกลับไปคุยกันในตอนนั้นผมดีใจมาก
เราก็คุยกันประมาณ2วันผมเอาตุ๊กตาสัตว์พวงกุญแจไปให้เพื่อให้เป็นตัวแทนผม แต่ผมก็อายๆไม่กล้าบอกความจริงว่าให้แทนตัวผม แจ๊คพ็อตครับ เธอถามผม
ผมตอบไปว่า"เห็นเธอทำงานหนักให้ไปเพื่อให้เธอได้พักผ่อน" เชื่อไหมครับผมบอกแบบนั้นจริงๆแล้วผมก็มาคิดว่ากูบอกเ_ี้ยไรไปว่ะ ผมก็อายๆเขินๆ
ตอนเย็นแจ๊คพ๊อตอีกแล้ววว เธอแอดไลน์ผมมาแล้วตอนนั้นผมเอารูปคู่ผญที่ทำมือเป็นรูปหัวใจตั้งเป็น
โปรไฟลไว้ เธอก็น่าจะรู้สึกเสียใจแหละครับ พูดมาแต่ล่ะคำคือแบบอย่าคุยต่อกันเลยผมเลยตัดสินใจบอกไปเลยว่าผมน่ะรักเธอน่ะไม่ใช่คนในรูป ผมตัดสินใจพูดทุกอย่างหมดจนเธอยอมฟังผม ผมก็ไม่รอช้าสิครับ
"เป็นแฟนกันน่ะ" ผมลุ้นมากแล้วเธอก็ตอบตกลง เราก้คบกัน ในตอนที่คบกันก็มีทะเลาะบ้างร้องไห้บ้างเป็นเรื่องปกติของคนเป้นแฟนกัน จนเธอเรียนจบทำเรื่องมหาลัยเรียบร้อยแม่ของเธอให้กลับไปทำงานที่บ้าน ผมไปช่วยเธอเก็บของผมทำใจไว้แล้วว่าต้องมีวันนี้และจะไม่ร้องไห้ให้เธอเห็น
แต่ผมทนไม่ไหวจริงๆ
ผมร้องไห้ออกมาก่อนร้องเยอะมาก
คือเคยเจอกันทุกวัน แต่หลังจากนี้จะไม่ได้เจอแล้ว
ผมร้องเธอก็ร้อง เราต่างปลอบใจกันสัญญากัน
1 พย 58 เธอกลับบ้านที่ตจวไปแล้ว ในตอนนั้นผมกล้าพูดเลยว่าเคว้งมาก (ถ้าคุณเคยเป็นคนที่ไม่เอาอะๆรเลยชีวิตสนุกไปวันๆอยู่มีคนมาเปลื่ยนแปลงคุณให้เป็นในทางทีดีมีคนคอยช่วยคุณในเวลาที่เดือดร้อนมีปัญหาอะไรหลายๆอย่างคุณจะเข้าใจว่าทำไมผมถึงรักเธอมาก) ผมอยากเจอหน้าเธอ
แต่ทำได้วีดีโอคอลไลน บอกรักกันเธอว่างแค่ตอนก่อนนอนเราก็โทหากันบอกรักตามประสาคนรัก
เธอขึ้นมาหาผม2ครั้ง
ผมอยากไปหาเธอแทบใจจะขาดแต่เธอบอกว่าให้รอผมเรียนจบก่อน ผมก็ตกลง ในระยะทางที่ห่างกัน ทำได้เพียงเชื่อใจไว้ใจกัน ผมเชื่อใจเธอมากว่าจะไม่มีคนอื่น ผมสัญญากับตัวของผมเองเสมอว่าต้องรีบเรียนให้จบแล้วไปหมั้นเธอไว้(อาจจะคิดว่าผมบ้าแต่ผมคิดจริงๆน่ะครับ) ปีใหม่เราก็ไม่ได้เจอกันหลังปีใหม่เธอก้เปลื่ยนเบอซึ่งผมก็ งง ทำไมหล่ะเคยใช้เบอนี้มาเกือบ10ปีทำไมถึงเปลื่ยน เธอก็บอกว่าฮวงจุ้ยๆ ผมก็อ่ะช่างมันอย่าคิดไรมาก ในช่วงทีเธอเปลื่ยนเบอ ผมไม่ได้โทหาเธอเลยเพราะเธอนอนไวมาก ไวจริงๆจนผมเริ่งรู้สึกผิดปกติ แล้วก่อนเกิดเหตการณเธอนอนโดยที่ปล่อยให้ผมรอ ผมก็ยังคิดในแง่ดีอยู่ ว่สเธอคงเหนื่อย ผมเข้าใจเธอ จนเมื่อวันที่ความเชื่อใจของผมมันพังเละ11 มกราคม 2559 อยู่ดีๆใจผมบอกให้โทไปหาเธอ6โมงเช้าผมก็โทไป เธอบอกกับผมว่าเธอคุยกับคนอื่นมาได้2วันแล้วผมกดตัดสายเลยผมอึ้งอยู่ อึ้งจริงๆ
เธอไลนมาบอกโทมาหน่อย ผมก็โทไปคิดว่าเธอพูดเล่น โป้งงงง เธอพูดจริงและผมก็ไปไม่เป็นเลย
คำสัญญาที่เธอเคยพุดไว้ มันพรั่งพรูเข้ามา
ความเชื่อใจที่มีมันพังเละ ผมคิดน่ะ คิดว่าเธอจะพูดว่า
"จะเลิกคุยกับเขา" ปล่าวเลยมันคือมโน มโนล้วนๆๆๆๆ
ความคิดต่อมาคืออีกไม่กี่เดือนจะครบปีนึงแมร่งแพ้2วัน
โธ่วววว มันแย่มาก เธอบอกจะเกลียดเลยก็ได้ เธอให้ผมมาแค่ว่าดูแลตัวเองดีๆน่ะ (โธ่วววพูดง่ายจังว่ะ)
ในตอนนั้นผมเคว้งอีกแล้ว เค้วงจนผมไม่คุยกับใครเลย
ผมเสียใจมากได้แต่คิดว่านี่กูแพ้2วันหรอ กับคำพูดของเธอที่บอกว่า"เชื่อใจกันนะจะรอจะไม่หายไปไหน"...เธอหายไปแล้ว
หลังจากนั้นเธอได้หายไปจากชีวิตผมไปโดยปริยายเธอทำทุกอย่างง่ายมาก โพสเฟสทำไรปกติเหมือนผมไม่เคยมีตัวตน ไม่ทักมา(ยังจะหวังอีกน่ะ
งง)
สุดท้ายแล้วสิ่งที่ผมอยากจะบอกเธอคือ
ผมไม่เกลียดเธอเลยครับ ถ้าเธอมีคนที่เธอคิดว่าดีกว่าพร้อมสำหรับเธอเลือกเขาทำถูกแล้ว เพราะผมมั่นใจว่าสิ่งทีาเธอเลือกนั้นมันดีกับตัวเธอทำให้เธอมีอนาคตที่ดี
ดูแลเอาใจใส่ เธอได้ ขอบคุณความรักที่มีให้กันและดูแลตัวเองดีๆ ทำอะไรก็ระวังบ้าง.... ผมรักเธอ
ความเชื่อใจมันเป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกได้ทั้งสุขและทุกข์เพราะเมื่อใดที่เราสามารถเชื่อใจใครคนนึงได้อย่างจริงจังนั่นแหละคือสุขแต่ถ้าวันใดคนที่คุณเชื่อใจกลับมองมันเป็นแค่เรื่องไร้สาระและพังมันลงเวลานั้นคุณคงจะ......
ความเชื่อใจกับความซื่อสัตย์2คำนี้คงไม่ต่างกันเพราะหากเปรียบกับประโยคที่ว่า
"รักให้ได้ครั้งล่ะคนความเชื่อใจให้ได้คนล่ะครั้ง"
คนเรายิ่งต้องซื่อสัตย์สิ ทั้งต่อตัวเอง ต่อความเชื่อใจต่อคนที่เรารักและรักเรา
สำหรับคนที่เสียใจโดนทิ้งอย่าไปโทษสิ่งที่เกิดเลยครับ ขอบคุณดีกว่าเพราะอย่างน้อยเราเคยมีความสุขกับมัน ผมเข้าใจครับว่ามันยากที่จะคิดแบบนี่แต่เราต้องก้าวต่อไปสิ ผมเคยเห็นข่าวผิดหวังโดดตึก ฆ่าตัวตาย มันหดหู่กับคนที่อยู่ข้างหลังคุณน่ะครับ ร้องไห้ได้อ่อนแอได้แต่เราต้องยิ้มให้กับมันให้ได้.
เอาซะยาวเลยเนอะแค่นี้ดีกว่า
ปล ถ้าตรงไหนไม่ดีหรือไปทำให้รกหูรกตายังไงก็ขอโทดทุกท่านด้วยน่ะครับ
ความเชื่อใจและความซื่อสัตย์ของคนรัก
ผมกับแฟนเจอกันครั้งแรกเลยเมื่อตอนเกือบสิ้นเดือนมกราคม58 ไปออกทริปของสาขาด้วยกันเธอเรียนก่อนผมปีนึงแต่เธอไม่ได้ไปทริปปีของเธอ เลยต้องมาเก็บทนิปรุ่นเดียวกับผม(งงกันไหม555) นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอผมชอบมากชอบจริงๆแต่ผมไม่เข้าไปคุยเลยจนผ่านไป2เดือนสิ้นมีนาไปทำทริปนึงด้วยกัน(ขอไม่บอกน่ะครับ)เห้ยพระเจ้า ผมอยู่บัสเดียวกับเธอ ผมโครตดีใจเลยครับแต่ผมก็ไม่ทำอะไร
แต่ในตอนขากลับเธอบ่นว่าปวดหัวผมเลยเอาผ้าที่ผมมีไปแปะหัวเธอไว้ ซึ่งผมก็เป็นห่วงเธอแต่ก็ทำเป็นเฉยๆ ในเย็นวันนั้นเธอโพสเฟสมาหาผม
ผมเลยทักแชทกลับไปคุยกันในตอนนั้นผมดีใจมาก
เราก็คุยกันประมาณ2วันผมเอาตุ๊กตาสัตว์พวงกุญแจไปให้เพื่อให้เป็นตัวแทนผม แต่ผมก็อายๆไม่กล้าบอกความจริงว่าให้แทนตัวผม แจ๊คพ็อตครับ เธอถามผม
ผมตอบไปว่า"เห็นเธอทำงานหนักให้ไปเพื่อให้เธอได้พักผ่อน" เชื่อไหมครับผมบอกแบบนั้นจริงๆแล้วผมก็มาคิดว่ากูบอกเ_ี้ยไรไปว่ะ ผมก็อายๆเขินๆ
ตอนเย็นแจ๊คพ๊อตอีกแล้ววว เธอแอดไลน์ผมมาแล้วตอนนั้นผมเอารูปคู่ผญที่ทำมือเป็นรูปหัวใจตั้งเป็น
โปรไฟลไว้ เธอก็น่าจะรู้สึกเสียใจแหละครับ พูดมาแต่ล่ะคำคือแบบอย่าคุยต่อกันเลยผมเลยตัดสินใจบอกไปเลยว่าผมน่ะรักเธอน่ะไม่ใช่คนในรูป ผมตัดสินใจพูดทุกอย่างหมดจนเธอยอมฟังผม ผมก็ไม่รอช้าสิครับ
"เป็นแฟนกันน่ะ" ผมลุ้นมากแล้วเธอก็ตอบตกลง เราก้คบกัน ในตอนที่คบกันก็มีทะเลาะบ้างร้องไห้บ้างเป็นเรื่องปกติของคนเป้นแฟนกัน จนเธอเรียนจบทำเรื่องมหาลัยเรียบร้อยแม่ของเธอให้กลับไปทำงานที่บ้าน ผมไปช่วยเธอเก็บของผมทำใจไว้แล้วว่าต้องมีวันนี้และจะไม่ร้องไห้ให้เธอเห็น
แต่ผมทนไม่ไหวจริงๆ
ผมร้องไห้ออกมาก่อนร้องเยอะมาก
คือเคยเจอกันทุกวัน แต่หลังจากนี้จะไม่ได้เจอแล้ว
ผมร้องเธอก็ร้อง เราต่างปลอบใจกันสัญญากัน
1 พย 58 เธอกลับบ้านที่ตจวไปแล้ว ในตอนนั้นผมกล้าพูดเลยว่าเคว้งมาก (ถ้าคุณเคยเป็นคนที่ไม่เอาอะๆรเลยชีวิตสนุกไปวันๆอยู่มีคนมาเปลื่ยนแปลงคุณให้เป็นในทางทีดีมีคนคอยช่วยคุณในเวลาที่เดือดร้อนมีปัญหาอะไรหลายๆอย่างคุณจะเข้าใจว่าทำไมผมถึงรักเธอมาก) ผมอยากเจอหน้าเธอ
แต่ทำได้วีดีโอคอลไลน บอกรักกันเธอว่างแค่ตอนก่อนนอนเราก็โทหากันบอกรักตามประสาคนรัก
เธอขึ้นมาหาผม2ครั้ง
ผมอยากไปหาเธอแทบใจจะขาดแต่เธอบอกว่าให้รอผมเรียนจบก่อน ผมก็ตกลง ในระยะทางที่ห่างกัน ทำได้เพียงเชื่อใจไว้ใจกัน ผมเชื่อใจเธอมากว่าจะไม่มีคนอื่น ผมสัญญากับตัวของผมเองเสมอว่าต้องรีบเรียนให้จบแล้วไปหมั้นเธอไว้(อาจจะคิดว่าผมบ้าแต่ผมคิดจริงๆน่ะครับ) ปีใหม่เราก็ไม่ได้เจอกันหลังปีใหม่เธอก้เปลื่ยนเบอซึ่งผมก็ งง ทำไมหล่ะเคยใช้เบอนี้มาเกือบ10ปีทำไมถึงเปลื่ยน เธอก็บอกว่าฮวงจุ้ยๆ ผมก็อ่ะช่างมันอย่าคิดไรมาก ในช่วงทีเธอเปลื่ยนเบอ ผมไม่ได้โทหาเธอเลยเพราะเธอนอนไวมาก ไวจริงๆจนผมเริ่งรู้สึกผิดปกติ แล้วก่อนเกิดเหตการณเธอนอนโดยที่ปล่อยให้ผมรอ ผมก็ยังคิดในแง่ดีอยู่ ว่สเธอคงเหนื่อย ผมเข้าใจเธอ จนเมื่อวันที่ความเชื่อใจของผมมันพังเละ11 มกราคม 2559 อยู่ดีๆใจผมบอกให้โทไปหาเธอ6โมงเช้าผมก็โทไป เธอบอกกับผมว่าเธอคุยกับคนอื่นมาได้2วันแล้วผมกดตัดสายเลยผมอึ้งอยู่ อึ้งจริงๆ
เธอไลนมาบอกโทมาหน่อย ผมก็โทไปคิดว่าเธอพูดเล่น โป้งงงง เธอพูดจริงและผมก็ไปไม่เป็นเลย
คำสัญญาที่เธอเคยพุดไว้ มันพรั่งพรูเข้ามา
ความเชื่อใจที่มีมันพังเละ ผมคิดน่ะ คิดว่าเธอจะพูดว่า
"จะเลิกคุยกับเขา" ปล่าวเลยมันคือมโน มโนล้วนๆๆๆๆ
ความคิดต่อมาคืออีกไม่กี่เดือนจะครบปีนึงแมร่งแพ้2วัน
โธ่วววว มันแย่มาก เธอบอกจะเกลียดเลยก็ได้ เธอให้ผมมาแค่ว่าดูแลตัวเองดีๆน่ะ (โธ่วววพูดง่ายจังว่ะ)
ในตอนนั้นผมเคว้งอีกแล้ว เค้วงจนผมไม่คุยกับใครเลย
ผมเสียใจมากได้แต่คิดว่านี่กูแพ้2วันหรอ กับคำพูดของเธอที่บอกว่า"เชื่อใจกันนะจะรอจะไม่หายไปไหน"...เธอหายไปแล้ว
หลังจากนั้นเธอได้หายไปจากชีวิตผมไปโดยปริยายเธอทำทุกอย่างง่ายมาก โพสเฟสทำไรปกติเหมือนผมไม่เคยมีตัวตน ไม่ทักมา(ยังจะหวังอีกน่ะ
สุดท้ายแล้วสิ่งที่ผมอยากจะบอกเธอคือ
ผมไม่เกลียดเธอเลยครับ ถ้าเธอมีคนที่เธอคิดว่าดีกว่าพร้อมสำหรับเธอเลือกเขาทำถูกแล้ว เพราะผมมั่นใจว่าสิ่งทีาเธอเลือกนั้นมันดีกับตัวเธอทำให้เธอมีอนาคตที่ดี
ดูแลเอาใจใส่ เธอได้ ขอบคุณความรักที่มีให้กันและดูแลตัวเองดีๆ ทำอะไรก็ระวังบ้าง.... ผมรักเธอ
ความเชื่อใจมันเป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกได้ทั้งสุขและทุกข์เพราะเมื่อใดที่เราสามารถเชื่อใจใครคนนึงได้อย่างจริงจังนั่นแหละคือสุขแต่ถ้าวันใดคนที่คุณเชื่อใจกลับมองมันเป็นแค่เรื่องไร้สาระและพังมันลงเวลานั้นคุณคงจะ......
ความเชื่อใจกับความซื่อสัตย์2คำนี้คงไม่ต่างกันเพราะหากเปรียบกับประโยคที่ว่า
"รักให้ได้ครั้งล่ะคนความเชื่อใจให้ได้คนล่ะครั้ง"
คนเรายิ่งต้องซื่อสัตย์สิ ทั้งต่อตัวเอง ต่อความเชื่อใจต่อคนที่เรารักและรักเรา
สำหรับคนที่เสียใจโดนทิ้งอย่าไปโทษสิ่งที่เกิดเลยครับ ขอบคุณดีกว่าเพราะอย่างน้อยเราเคยมีความสุขกับมัน ผมเข้าใจครับว่ามันยากที่จะคิดแบบนี่แต่เราต้องก้าวต่อไปสิ ผมเคยเห็นข่าวผิดหวังโดดตึก ฆ่าตัวตาย มันหดหู่กับคนที่อยู่ข้างหลังคุณน่ะครับ ร้องไห้ได้อ่อนแอได้แต่เราต้องยิ้มให้กับมันให้ได้.
เอาซะยาวเลยเนอะแค่นี้ดีกว่า
ปล ถ้าตรงไหนไม่ดีหรือไปทำให้รกหูรกตายังไงก็ขอโทดทุกท่านด้วยน่ะครับ