สวัสดีค่ะ นี่ก็เป็นกระทู้แรกๆของเรานะคะ กระทู้นี้อยากจะมาระบายเรื่องอึดอัด รวมทั้งปรึกษาว่าเราดูมีปัญหาสุขภาพจิตรึเปล่า จขกท อยู่มัธยมปลายค่ะเลยอยากให้คนอ่านลองฟังมุมมองของเด็กคนนึงอย่างเป็นกลาง และช่วยให้คำแนะนำเราด้วยค่ะ เราสับสนจนไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ เข้าเรื่องเลยนะคะ
ครอบครัวของเราอยู่กันอย่างอบอุ่น ทั้งพ่อละแม่ อาชีพทางบ้านก็ถือว่าอยู่ในระดับปานกลาง ไม่ได้เป็นหนี้สิน เรามีพี่สาวคนนึงตอนนี้เขาอยู่มหาวิทยาลัย ส่วนเราเป็นคนน้อง พี่เราเป็นคนมีความรับผิดชอบ ทำงานบ้าน ซึ่งต่างกับเรา แบบสั่งบ่อยๆถึงจะค่อยไปทำ ซึ่งนี่อาจจะทำให้พ่อแม่ไว้วางใจพี่สาวเราในหลายๆเรื่องมากกว่าเรา
ส่วนเรื่องโรงเรียน ตั้งแต่เราเรียนอนุบาลจนถึงตอนนี้(ม.ปลาย) เรามีเพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คน จำได้ตอน อนุบาล 1-3 ประถม 5 และตอนนี้ มีเพียงชั้นละคน แต่คือสนิทจริงๆ ไปไหนไปด้วยกัน ปรึกษาได้ทุกเรื่อง ซึ่งทุกวันนี้ก็ยังติดต่อกันอยู่ แต่มันอยู่ที่ว่าตอนนี้เรามีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายนะสิ มันดูไม่เหมาะสมจริงๆถ้าจะเดินไปด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน แต่เราสบายใจเวลาอยู่กับเพื่อนคนนี้ ส่วนเพื่อนผู้หญิงก็มีค่ะ แต่เราไม่ค่อยอินกับสังคมผู้หญิงเลย มันทำให้เราดูแปลกแยกค่ะ เราดูเป็นคนจริงจัง และควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ สมมติงานกลุ่มมีใครอู้เราจะปรี๊ดแตกทะเลาะกันจนบางทีก็เลิกคบเพื่อนไปเลย แต่เมื่อเรารู้ตัวว่าเราผิด เราก็ไปขอโทษเขา ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันจะทำให้ดีขึ้นรึเปล่า เขาก็ให้อภัยแต่ปาก ลับหลังก็นินทา จับผิดเราเล็กๆน้อยๆ จนเรามารู้ความจริง หลังจากนั้นก็มองหน้ากันไม่ติด เพื่อนผู้หญิงบางคนก็ไม่กล้าเข้าใกล้ มีเรื่องจำเป็นจริงๆถึงจะคุยกัน มีเพียงเพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายเท่านั้น แต่เราต้องพยายามอยู่ห่างกัน เพื่อไม่อยากให้ใครมามองทั้งเราและเขาแบบเสียๆหายๆ
ส่วนเรื่องครอบครัวอย่างที่บอกไปข้างต้นว่าดูอบอุ่นดี คือเราไม่ได้อยากจะเรียกร้องอะไร เวลาเรามีปัญหาในครอบครัว คนที่ให้คำปรึกษาที่ดีที่สุดคือพี่สาว เพราะวัยเราใกล้กัน เวลาที่เรามีปัญหากับพ่อแม่ เราพูดไม่ออกจริงๆ พูดเหตุผลก็มองว่าเราเถียงบ้างหล่ะ ขึ้นเสียงใส่เขาบ้าง และทุกครั้งที่ทะเลาะเขาจะถูกเสมอ ทั้งตี+บีบคอ มีแต่บอกให้เราไปปรับปรุงตัวใหม่ เขาก็ชอบวกกลับมาเรื่องเพื่อนว่า “เพราะทำแบบนี้ไง เพื่อนถึงไม่คบ” พูดตรงๆเลยนะ คำพูดแบบนี้มันเจ็บจี๊ดใจเรามากๆ หรือบางทีก็มี ”ปัญหาเรื่องนั้นไม่น่าไปช่วยเลย”ซึ่งบางทีมันทำให้เราไม่อยากจะพูดกับพ่อแม่อีกแล้ว เรามานั่งคิดว่าเราไม่มีส่วนดีอะไรเลยหรอ เหมือนใครอยู่กับเราก็ต้องอึดอัด มีความขัดแย้งตลอด มันแย่จนไม่รู้จะทำยังไงต่อไป เราคิดว่าจะโทรหาสายด่วนสุขภาพจิต แต่เราไม่อยากให้ใครในครอบครัวได้ยิน เลยมาตั้งกระทู้เป็นการระบายและปรึกษาจากคนกลางค่ะ
เราเข้าขั้นมีปัญหาสุขภาพจิตรึเปล่า หรือด้วยวุฒิภาวะที่เรายังไม่ค่อยเข้าใจ และเราควรจะทำยังไงต่อไปดี ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าค่ะ
เรามีปัญหาสุขภาพจิตรึเปล่า
ครอบครัวของเราอยู่กันอย่างอบอุ่น ทั้งพ่อละแม่ อาชีพทางบ้านก็ถือว่าอยู่ในระดับปานกลาง ไม่ได้เป็นหนี้สิน เรามีพี่สาวคนนึงตอนนี้เขาอยู่มหาวิทยาลัย ส่วนเราเป็นคนน้อง พี่เราเป็นคนมีความรับผิดชอบ ทำงานบ้าน ซึ่งต่างกับเรา แบบสั่งบ่อยๆถึงจะค่อยไปทำ ซึ่งนี่อาจจะทำให้พ่อแม่ไว้วางใจพี่สาวเราในหลายๆเรื่องมากกว่าเรา
ส่วนเรื่องโรงเรียน ตั้งแต่เราเรียนอนุบาลจนถึงตอนนี้(ม.ปลาย) เรามีเพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คน จำได้ตอน อนุบาล 1-3 ประถม 5 และตอนนี้ มีเพียงชั้นละคน แต่คือสนิทจริงๆ ไปไหนไปด้วยกัน ปรึกษาได้ทุกเรื่อง ซึ่งทุกวันนี้ก็ยังติดต่อกันอยู่ แต่มันอยู่ที่ว่าตอนนี้เรามีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายนะสิ มันดูไม่เหมาะสมจริงๆถ้าจะเดินไปด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน แต่เราสบายใจเวลาอยู่กับเพื่อนคนนี้ ส่วนเพื่อนผู้หญิงก็มีค่ะ แต่เราไม่ค่อยอินกับสังคมผู้หญิงเลย มันทำให้เราดูแปลกแยกค่ะ เราดูเป็นคนจริงจัง และควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ สมมติงานกลุ่มมีใครอู้เราจะปรี๊ดแตกทะเลาะกันจนบางทีก็เลิกคบเพื่อนไปเลย แต่เมื่อเรารู้ตัวว่าเราผิด เราก็ไปขอโทษเขา ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันจะทำให้ดีขึ้นรึเปล่า เขาก็ให้อภัยแต่ปาก ลับหลังก็นินทา จับผิดเราเล็กๆน้อยๆ จนเรามารู้ความจริง หลังจากนั้นก็มองหน้ากันไม่ติด เพื่อนผู้หญิงบางคนก็ไม่กล้าเข้าใกล้ มีเรื่องจำเป็นจริงๆถึงจะคุยกัน มีเพียงเพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายเท่านั้น แต่เราต้องพยายามอยู่ห่างกัน เพื่อไม่อยากให้ใครมามองทั้งเราและเขาแบบเสียๆหายๆ
ส่วนเรื่องครอบครัวอย่างที่บอกไปข้างต้นว่าดูอบอุ่นดี คือเราไม่ได้อยากจะเรียกร้องอะไร เวลาเรามีปัญหาในครอบครัว คนที่ให้คำปรึกษาที่ดีที่สุดคือพี่สาว เพราะวัยเราใกล้กัน เวลาที่เรามีปัญหากับพ่อแม่ เราพูดไม่ออกจริงๆ พูดเหตุผลก็มองว่าเราเถียงบ้างหล่ะ ขึ้นเสียงใส่เขาบ้าง และทุกครั้งที่ทะเลาะเขาจะถูกเสมอ ทั้งตี+บีบคอ มีแต่บอกให้เราไปปรับปรุงตัวใหม่ เขาก็ชอบวกกลับมาเรื่องเพื่อนว่า “เพราะทำแบบนี้ไง เพื่อนถึงไม่คบ” พูดตรงๆเลยนะ คำพูดแบบนี้มันเจ็บจี๊ดใจเรามากๆ หรือบางทีก็มี ”ปัญหาเรื่องนั้นไม่น่าไปช่วยเลย”ซึ่งบางทีมันทำให้เราไม่อยากจะพูดกับพ่อแม่อีกแล้ว เรามานั่งคิดว่าเราไม่มีส่วนดีอะไรเลยหรอ เหมือนใครอยู่กับเราก็ต้องอึดอัด มีความขัดแย้งตลอด มันแย่จนไม่รู้จะทำยังไงต่อไป เราคิดว่าจะโทรหาสายด่วนสุขภาพจิต แต่เราไม่อยากให้ใครในครอบครัวได้ยิน เลยมาตั้งกระทู้เป็นการระบายและปรึกษาจากคนกลางค่ะ
เราเข้าขั้นมีปัญหาสุขภาพจิตรึเปล่า หรือด้วยวุฒิภาวะที่เรายังไม่ค่อยเข้าใจ และเราควรจะทำยังไงต่อไปดี ขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าค่ะ