ทำงานในโรงบาล เวลาที่มีคนตายต่อหน้าทีไร แม้จะไม่ใช่ญาติหรือคนรู้จัก แต่ก็ ไม่เคยทำใจได้สักที

ผมคงเป็นหมอฟันบ้านนอกที่มีโอกาสปั๊มหัวใจคนไข้เยอะที่สุดคนหนึ่งล่ะมั้ง .....
แม้จะเคยเห็นคนตายคามือ คาตามามากมาย แต่ก็ไม่เคยรับได้สักทีกับการสูญเสีย ไม่ว่าจะเป็น ใคร
ได้ยินว่ามีคนไข้หัวใจหยุดเต้นต้องทำการปั๊มหัวใจ ก็เลยแวะไปดูห้องฉุกเฉินเผื่อช่วยไรได้
พอเห็นผู้ป่วยที่กำลังถูก   CPR เท่านั้น ใจหายว๊าบ เป็นเด็กผู้ชายอายุหกขวบ ที่สำคัญลูกชายคนเดียว ในใจแว๊บขึ้นมาทันที เพิ่งผ่านวันเด็กมาวันเดียว อย่าเพิ่งรีบเป็นอะไรไปนะ
ใส่ถุงมือสิรอไร ผมรีบบอกกับตัวเองว่าต้องทำอะไรสักอย่าง สอบถามได้ความว่าปั๊มมาครึ่งชั่วโมงแล้ว กำลังใจหายไปครึ่งนึง แต่ยังมีหวังอยู่ทุกวินาที แพทย์เวร กำหนดไว้หนึ่งชั่วโมง ตั้งใจให้ดีที่สุด
"ตื่นขึ้นมาสิลูก ลุกขึ้นมาบักหล้า" ทุกคนพร่ำบอกร่างที่นอนสงบนิ่งและขยับตามจังหวะการปั๊มหัวใจ มีสีหน้าเป็นกังวลและเป็นห่วงแม้ไม่ใช่ลูกหลานของตัวเอง เราเองปั๊มไปก็ภาวนา ตื่นมานะลูกนะ แบ่งบุญให้ ตื่นมาจะพาให้บวชนะลูก
เวลาเริ่มหมดลงเรื่อยๆ แต่ใจทุกคนยังสู้ สลับกันขึ้นปั๊มแบบที่เหนื่อยก็พักเอาเดี๋ยวก็หาย ชีวิตคนสำคัญที่สุด
แต่ทว่า ในที่สุด เมื่อเกินเวลาหนึ่งชั่วโมง น้องไม่มีทีท่าตอบสนอง ญาติจึงทำใจยอมรับและยุติการกู้ชีพ น้ำตาเราเริ่มไหลออกมา และมากขึ้นเมื่อเห็นผู้เป็นแม่เข้ามาประคองกอดร่างไร้วิญญาณของลูกชาย ที่เป็นเสมือนแก้วตาดวงใจ ร่ำไห้ปานว่าจะขาดใจตายตาม
"กลับไปอยู่กับแม่นะลูก กลับบ้านเรานะลูก" ภาพที่เห็นมันทำให้เราต้องหลบออกมาล้างหน้าและเช็ดน้ำตาอยู่ที่มุมเงียบๆ
คิดถึงหลานที่อยู่ที่บ้าน คิดถึงพ่อแม่ คิดถึงน้อง การจากลามันรวดเร็วจนเราตั้งตัวไม่ทันจริงๆ นาทีที่แล้วอาจได้พูดคุยกันอยู่ นาทีนี้อาจเพียงพูดกับสิ่งที่เรียกว่า "ร่างกาย" เท่านั้น...
จงทำดีกับคนที่รักในชีวิตเราให้มากๆ อย่าประมาท จะได้ไม่มาเสียใจภายหลัง แล้วพร่ำโทษตัวเองว่า "ทำไมไม่เคยทำ"....
ไปสู่สุขคตินะลูก ... จะทำบุญไปให้ หลับให้สบาย ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว ไม่ต้องเจ็บปวดอีกแล้วนะ ..