เหมือนหัวข้อกระทู้เลยค่ะ.. คือเราเป็นคนติดเพื่อนมากๆ
เวลาออกไปไหนกับเพื่อน จะกลับบ้านดึกดื่นตลอด(ไม่ว่าจะออกบ้านเช้าแค่ไหนก็ตาม)
ที่บ้านก็ไม่ค่อยชอบใจนัก เพราะแม่เป็นคนติดบ้าน เลยไม่ค่อยชอบออกไปไหนมาไหนกับเพื่อนฝูง
(นิสัยตรงกันข้ามกับเรา ที่เป็นผู้หญิงแต่ทำตัวห้าว นิสัยเหมือนผู้ชาย เรากินเหล้า ไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน ติดเพื่อนติดเกมส์ แต่ไม่ชอบเข้าผับ)
เรายอมรับว่าเป็นคนประเภทขี้เหงามากๆ เลยติดเพื่อน
เมื่อก่อนไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ เพราะพวกท่านทำงานตจว. จะเจอกันแค่เดือนละครั้งสองครั้ง
ตอนนี้พ่อแม่ก็ยังทำงานตจว.อยู่ แต่เขากลับมาบ้านทุกวัน เสาร์ - อาทิตย์ เขาก็เลยคาดหวังว่าเราจะต้องอยู่บ้านไม่ไปไหน
ซึ่งเราเองก็วัยทำงานเหมือนกัน เพิ่งจะเรียนจบ แล้วก็เริ่มทำงานกันใหม่ๆเลย
เพราะงั้นวันเสาร์-อาทิตย์ ก็เป็นวันหยุดของเราและเพื่อนเหมือนกัน
เรากับกลุ่มเพื่อนก็มักจะนัดกันไปแฮงเอาท์ ไปเช็คอินกันตามประสาวัยรุ่นตอนปลายกันน่ะค่ะ
เคยแก้ปัญหาด้วยการอยู่บ้าน ไปวัดกับแม่ตอนเช้าถึงหัวค่ำ
แล้วขอออกไปเที่ยวกับเพื่อนตอนกลางคืน แต่คุณแม่ก็ยังไม่ชอบใจอยู่ดี
ช่วงหลังๆนี้เราก็เลยอยู่แต่บ้าน ไปไหนมาไหนกับแม่ ซึ่งเราไม่ชินเท่าไหร่ รู้สึกว่ามันน่าเบื่อมากกก
บางทีก็ต้องทะเลาะกับเพื่อน เพราะเพื่อนก็น้อยใจ ที่หมู่นี้ไม่ได้เจอกันเหมือนเมื่อก่อน
เพื่อนๆก็ไม่เข้าใจ เพราะโตจนเพื่อนบางคนแต่งงานมีลูกสองแล้ว ทำไมยังไปไหนมาไหนอย่างอิสระไม่ได้
เข้าใจว่ามีบางคนต้องด่าแน่ ว่าทำไมไม่รักครอบครัว
แต่อยากให้เข้าใจด้วยว่า เราเคยโตมาแบบนี้ เราไม่ค่อยได้อยู่กับพ่อแม่ เลยมีนิสัยติดเพื่อน จนเราไม่รู้จะแก้ยังไง
ใครมีวิธีช่วยบอกหน่อยนะคะ ตอนนี้ทะเลาะกับแม่บ่อยๆ แล้วบางทีก็รู้สึกผิดกับเพื่อนด้วย
ไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองอยู่ในจุดที่พอดีเลยค่ะ
มีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้างมั้ยคะ แล้วแก้ปัญหายังไง ช่วยแชร์วิธีแก้หน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ
เป็นคนติดเพื่อนมาก จนที่บ้านไม่พอใจ ใครพอจะมีวิธีแก้ดีๆบ้างมั้ยคะ
เวลาออกไปไหนกับเพื่อน จะกลับบ้านดึกดื่นตลอด(ไม่ว่าจะออกบ้านเช้าแค่ไหนก็ตาม)
ที่บ้านก็ไม่ค่อยชอบใจนัก เพราะแม่เป็นคนติดบ้าน เลยไม่ค่อยชอบออกไปไหนมาไหนกับเพื่อนฝูง
(นิสัยตรงกันข้ามกับเรา ที่เป็นผู้หญิงแต่ทำตัวห้าว นิสัยเหมือนผู้ชาย เรากินเหล้า ไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน ติดเพื่อนติดเกมส์ แต่ไม่ชอบเข้าผับ)
เรายอมรับว่าเป็นคนประเภทขี้เหงามากๆ เลยติดเพื่อน
เมื่อก่อนไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ เพราะพวกท่านทำงานตจว. จะเจอกันแค่เดือนละครั้งสองครั้ง
ตอนนี้พ่อแม่ก็ยังทำงานตจว.อยู่ แต่เขากลับมาบ้านทุกวัน เสาร์ - อาทิตย์ เขาก็เลยคาดหวังว่าเราจะต้องอยู่บ้านไม่ไปไหน
ซึ่งเราเองก็วัยทำงานเหมือนกัน เพิ่งจะเรียนจบ แล้วก็เริ่มทำงานกันใหม่ๆเลย
เพราะงั้นวันเสาร์-อาทิตย์ ก็เป็นวันหยุดของเราและเพื่อนเหมือนกัน
เรากับกลุ่มเพื่อนก็มักจะนัดกันไปแฮงเอาท์ ไปเช็คอินกันตามประสาวัยรุ่นตอนปลายกันน่ะค่ะ
เคยแก้ปัญหาด้วยการอยู่บ้าน ไปวัดกับแม่ตอนเช้าถึงหัวค่ำ
แล้วขอออกไปเที่ยวกับเพื่อนตอนกลางคืน แต่คุณแม่ก็ยังไม่ชอบใจอยู่ดี
ช่วงหลังๆนี้เราก็เลยอยู่แต่บ้าน ไปไหนมาไหนกับแม่ ซึ่งเราไม่ชินเท่าไหร่ รู้สึกว่ามันน่าเบื่อมากกก
บางทีก็ต้องทะเลาะกับเพื่อน เพราะเพื่อนก็น้อยใจ ที่หมู่นี้ไม่ได้เจอกันเหมือนเมื่อก่อน
เพื่อนๆก็ไม่เข้าใจ เพราะโตจนเพื่อนบางคนแต่งงานมีลูกสองแล้ว ทำไมยังไปไหนมาไหนอย่างอิสระไม่ได้
เข้าใจว่ามีบางคนต้องด่าแน่ ว่าทำไมไม่รักครอบครัว
แต่อยากให้เข้าใจด้วยว่า เราเคยโตมาแบบนี้ เราไม่ค่อยได้อยู่กับพ่อแม่ เลยมีนิสัยติดเพื่อน จนเราไม่รู้จะแก้ยังไง
ใครมีวิธีช่วยบอกหน่อยนะคะ ตอนนี้ทะเลาะกับแม่บ่อยๆ แล้วบางทีก็รู้สึกผิดกับเพื่อนด้วย
ไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองอยู่ในจุดที่พอดีเลยค่ะ
มีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้างมั้ยคะ แล้วแก้ปัญหายังไง ช่วยแชร์วิธีแก้หน่อยค่ะ ขอบคุณค่ะ