ตอนเรียนประถม3 เรารู้สึกคุ้นเคยกับพี่ม. 2 คน นึงชื่อ ส. พี่เค้ามาคุยมาเล่นกับเราทุกวัน มาสอนการบ้าน มาคอยดุเวลาเราทำอะไร ไม่เข้าท่า คอยห้ามเวลาเราเล่นโดดหนังยาง ถึงเราจะเถียงกันทุกวัน ถึงเค้าจะคอยบ่น คอยดุ แต่เราก็รู้สึกว่าพี่เค้าใจดีกับเรามาก ตอนเรียนประถม3 เรารู้สึกคุ้นเคยกับพี่ม. 2 คน นึงชื่อ ส. พี่เค้ามาคุยมาเล่นกับเราทุกวัน มาสอนการบ้าน มาคอยดุเวลาเราทำอะไร ไม่เข้าท่า คอยห้ามเวลาเราเล่นโดดหนังยาง ถึงเราจะเถียงกันทุกวัน ถึงเค้าจะคอยบ่น คอยดุ แต่เราก็รู้สึกว่าพี่เค้าใจดีกับเรามากๆ แบกหน้าสือสารคดีจากที่บ้านมาให้เราอ่านรร. หิ้วต้นไม้ที่เราชอบมาให้ และเคยเดินกลับบ้านกะเราตอนเย็นด้วย
จนมาวันนึงพี่เค้ามีแฟนและไม่มาเล่นมาคุยกับเราเหมือนเคย เราเดินไปหาจะคุยจะเล่นด้วยพี่เค้าก็ทำเหมือนมองไม่เห็น ทำเป็นไม่รู้จัก จนเราไม่กล้าที่จะเข้าไปหาพี่เค้าอีก ได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจว่าพี่เค้าโกรธอะไร ทำไมถึงไม่มาคุยมาเล่นกับเราเหมือนเดิม
เราขึ้นประถม4 พี่เค้าขึ้นม.3 ก็ไม่เคยได้คุยได้เล่นกันอีก เราได้แต่คอยมองว่าเมื่อไหร่พี่เค้าจะหันมา แต่ก็ไม่มี เรากลายเป็นคนแปลกหน้า เหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
เราขึ้นประถม5 พี่เค้าต้องย้ายไปเรียนที่อื่น เนื่องจากรร.เรามีแค่ม.3 เราร้องไห้อยู่เป็นปีเพราะรู้สึกคิดถึงพี่เค้ามากๆ อยากรู้ว่าพี่เค้าไปเรียนที่ไหน แต่ก็ไม่รู้จะไปถามใคร มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก เวลาพี่เค้ากลับมาเยี่ยมรร.หรือมารับน้องสาวซึ่งเรียนอยู่ชั้นเดียวกับเรา เราก็ได้แต่มองดูพี่เค้าห่างๆ ไม่กล้าเข้าไปคุยด้วย พี่เค้าก็ไม่เคยหันมามองเรา...เหมือนเดิม
9ปีถัดมาเรามาเรียนระดับอุดมศึกษา และได้พบพี่เค้าโดยบังเอิญ พี่เค้าเคยเรียนที่นี่และตอนนี้ทำงานที่นี่ พี่เค้าคุยกับเราเหมือนคนอื่นๆทั่วไป เราไม่กล้าเป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับเค้า ไม่กล้าเข้าไปใกล้ชิด เพราะเรายังมีคำถามค้างอยู่ในใจว่าพี่เค้ายังโกรธอะไรเราอยู่รึป่าว ถึงแม้พี่เค้าจะเคยขับรถไปส่งที่บ้าน พยายามจะชวนเราเข้าชมรม ชวนเราไปทำการบ้านที่lab แต่เราก็ไม่เคยไป
จนปี3เทอม2 พ่อเราเสีย พี่เค้ามาหาที่คณะบอกว่ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ เรากล่าวขอบคุณ แต่ก็ไม่เคยไปหาพี่เค้าเลย วันที่พี่เค้ามาหาเราที่คณะคือวันสุดท้ายที่เราได้คุยกันที่มหาวิทยาลัย
10ปีถัดมาเราเจอพี่เค้าโดยบังเอิญที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนึง พูดคุยกันสักพักพี่เค้าก็ขอเบอร์เราไป และโทรมาหาเราครั้งนึง ถามสารทุกข์สุกดิบ และเราก็ไม่เคยโทรหาพี่เค้าเลย
10 ปีถัดมาเราเจอกันโดยบังเอิญที่ร้านข้าวริมทางหลวง ต่างคนต่างมุ่งหน้าเพื่อไปทำงานที่โคราช พี่เค้าขอเบอเราไปอีก และครั้งนี้เราได้คุยlineกันยาวนาน พี่เค้าขุดเรื่องสมัยประถมมาคุยด้วย บอกว่าเค้าคิดถึงเรา ผูกพันกะเรา ได้เบอร์มาแต่ละครั้งก็ไม่กล้าคุยด้วยเพราะเค้ามีแฟนแล้ว ขอโทษขอโพยเราต่างๆนาๆ เรๆ แบกหน้าสือสารคดีจากที่บ้านมาให้เราอ่านรร. หิ้วต้นไม้ที่เราชอบมาให้ และเคยเดินกลับบ้านกะเราตอนเย็นด้วย
จนมาวันนึงพี่เค้ามีแฟนและไม่มาเล่นมาคุยกับเราเหมือนเคย เราเดินไปหาจะคุยจะเล่นด้วยพี่เค้าก็ทำเหมือนมองไม่เห็น ทำเป็นไม่รู้จัก จนเราไม่กล้าที่จะเข้าไปหาพี่เค้าอีก ได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจว่าพี่เค้าโกรธอะไร ทำไมถึงไม่มาคุยมาเล่นกับเราเหมือนเดิม
เราขึ้นประถม4 พี่เค้าขึ้นม.3 ก็ไม่เคยได้คุยได้เล่นกันอีก เราได้แต่คอยมองว่าเมื่อไหร่พี่เค้าจะหันมา แต่ก็ไม่มี เรากลายเป็นคนแปลกหน้า เหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
เราขึ้นประถม5 พี่เค้าต้องย้ายไปเรียนที่อื่น เนื่องจากรร.เรามีแค่ม.3 เราร้องไห้อยู่เป็นปีเพราะรู้สึกคิดถึงพี่เค้ามากๆ อยากรู้ว่าพี่เค้าไปเรียนที่ไหน แต่ก็ไม่รู้จะไปถามใคร มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก เวลาพี่เค้ากลับมาเยี่ยมรร.หรือมารับน้องสาวซึ่งเรียนอยู่ชั้นเดียวกับเรา เราก็ได้แต่มองดูพี่เค้าห่างๆ ไม่กล้าเข้าไปคุยด้วย พี่เค้าก็ไม่เคยหันมามองเรา...เหมือนเดิม
9ปีถัดมาเรามาเรียนระดับอุดมศึกษา และได้พบพี่เค้าโดยบังเอิญ พี่เค้าเคยเรียนที่นี่และตอนนี้ทำงานที่นี่ พี่เค้าคุยกับเราเหมือนคนอื่นๆทั่วไป เราไม่กล้าเป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับเค้า ไม่กล้าเข้าไปใกล้ชิด เพราะเรายังมีคำถามค้างอยู่ในใจว่าพี่เค้ายังโกรธอะไรเราอยู่รึป่าว ถึงแม้พี่เค้าจะเคยขับรถไปส่งที่บ้าน พยายามจะชวนเราเข้าชมรม ชวนเราไปทำการบ้านที่lab แต่เราก็ไม่เคยไป
จนปี3เทอม2 พ่อเราเสีย พี่เค้ามาหาที่คณะบอกว่ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ เรากล่าวขอบคุณ แต่ก็ไม่เคยไปหาพี่เค้าเลย วันที่พี่เค้ามาหาเราที่คณะคือวันสุดท้ายที่เราได้คุยกันที่มหาวิทยาลัย
10ปีถัดมาเราเจอพี่เค้าโดยบังเอิญที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนึง พูดคุยกันสักพักพี่เค้าก็ขอเบอร์เราไป และโทรมาหาเราครั้งนึง ถามสารทุกข์สุกดิบ และเราก็ไม่เคยโทรหาพี่เค้าเลย
10 ปีถัดมาเราเจอกันโดยบังเอิญที่ร้านข้าวริมทางหลวง ต่างคนต่างมุ่งหน้าเพื่อไปทำงานที่โคราช พี่เค้าขอเบอเราไปอีก และครั้งนี้เราได้คุยlineกันยาวนาน พี่เค้าขุดเรื่องสมัยประถมมาคุยด้วย บอกว่าเค้าคิดถึงเรา ผูกพันกะเรา ได้เบอร์มาแต่ละครั้งก็ไม่กล้าคุยด้วยเพราะเค้ามีแฟนแล้ว ขอโทษขอโพยเราต่างๆนาๆ เราจึงยอมเปิดปากถามเค้าว่าทำไมตอนนั้นจู่ๆถึงไม่คุยกะเรา โกรธไรเรา เราร้องไห้คิดถึงตอนพี่เค้าย้ายรร.ไป พี่เค้าขอโทษเราอีกครั้งและบอกสาเหตุที่ไม่กล้าคุยเพราะพี่เค้าแอบชอบเรา เค้ารู้ว่ามันไม่เหมาะเพราะเราเด็กมากๆ(เชื่อดีมั้ยเนี่ย)
เรามารู้ตัวตอนเริ่มเป็นสาว ว่าเรารักพี่เค้า เค้าเป็นผู้ชายนอกครอบครัวคนแรกที่เรารู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ (อันนี้ไม่ได้บอกนะ)นี่เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เราไม่กล้าเข้าใกล้รึพูดคุยในทุกๆครั้งที่เจอกัน
ครั้งนี้พี่เค้ามาร้องขอ ความใกล้ชิด ความสนิทใจ ให้กลับมาเหมือนเมื่อครั้งเรายังเด็ก เรารู้ใจตัวเองดี แต่ไม่รู้ว่าพี่เค้าต้องการอะไร ต่างคนต่างมีครอบครัวที่สมบูรณ์อบอุ่นกันดีแล้ว
ใจนึงเราดีใจที่ได้พบปะพูดคุยกะเค้าอีก คบกันแบบพี่น้องก็ได้ไหนๆก็เปิดใจกันไปแล้ว สิ่งค้างคาในใจ มานานแสนนานได้คลายลง แต่อีกใจก็ระแวงว่าเค้าต้องการอะไรกันแน่ ,จะมั่นใจได้ยังงัยว่าสิ่งที่เค้าพูดมาเป็นความจริง
ช่วยด้วยค่า..ทำงัยดี
จนมาวันนึงพี่เค้ามีแฟนและไม่มาเล่นมาคุยกับเราเหมือนเคย เราเดินไปหาจะคุยจะเล่นด้วยพี่เค้าก็ทำเหมือนมองไม่เห็น ทำเป็นไม่รู้จัก จนเราไม่กล้าที่จะเข้าไปหาพี่เค้าอีก ได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจว่าพี่เค้าโกรธอะไร ทำไมถึงไม่มาคุยมาเล่นกับเราเหมือนเดิม
เราขึ้นประถม4 พี่เค้าขึ้นม.3 ก็ไม่เคยได้คุยได้เล่นกันอีก เราได้แต่คอยมองว่าเมื่อไหร่พี่เค้าจะหันมา แต่ก็ไม่มี เรากลายเป็นคนแปลกหน้า เหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
เราขึ้นประถม5 พี่เค้าต้องย้ายไปเรียนที่อื่น เนื่องจากรร.เรามีแค่ม.3 เราร้องไห้อยู่เป็นปีเพราะรู้สึกคิดถึงพี่เค้ามากๆ อยากรู้ว่าพี่เค้าไปเรียนที่ไหน แต่ก็ไม่รู้จะไปถามใคร มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก เวลาพี่เค้ากลับมาเยี่ยมรร.หรือมารับน้องสาวซึ่งเรียนอยู่ชั้นเดียวกับเรา เราก็ได้แต่มองดูพี่เค้าห่างๆ ไม่กล้าเข้าไปคุยด้วย พี่เค้าก็ไม่เคยหันมามองเรา...เหมือนเดิม
9ปีถัดมาเรามาเรียนระดับอุดมศึกษา และได้พบพี่เค้าโดยบังเอิญ พี่เค้าเคยเรียนที่นี่และตอนนี้ทำงานที่นี่ พี่เค้าคุยกับเราเหมือนคนอื่นๆทั่วไป เราไม่กล้าเป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับเค้า ไม่กล้าเข้าไปใกล้ชิด เพราะเรายังมีคำถามค้างอยู่ในใจว่าพี่เค้ายังโกรธอะไรเราอยู่รึป่าว ถึงแม้พี่เค้าจะเคยขับรถไปส่งที่บ้าน พยายามจะชวนเราเข้าชมรม ชวนเราไปทำการบ้านที่lab แต่เราก็ไม่เคยไป
จนปี3เทอม2 พ่อเราเสีย พี่เค้ามาหาที่คณะบอกว่ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ เรากล่าวขอบคุณ แต่ก็ไม่เคยไปหาพี่เค้าเลย วันที่พี่เค้ามาหาเราที่คณะคือวันสุดท้ายที่เราได้คุยกันที่มหาวิทยาลัย
10ปีถัดมาเราเจอพี่เค้าโดยบังเอิญที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนึง พูดคุยกันสักพักพี่เค้าก็ขอเบอร์เราไป และโทรมาหาเราครั้งนึง ถามสารทุกข์สุกดิบ และเราก็ไม่เคยโทรหาพี่เค้าเลย
10 ปีถัดมาเราเจอกันโดยบังเอิญที่ร้านข้าวริมทางหลวง ต่างคนต่างมุ่งหน้าเพื่อไปทำงานที่โคราช พี่เค้าขอเบอเราไปอีก และครั้งนี้เราได้คุยlineกันยาวนาน พี่เค้าขุดเรื่องสมัยประถมมาคุยด้วย บอกว่าเค้าคิดถึงเรา ผูกพันกะเรา ได้เบอร์มาแต่ละครั้งก็ไม่กล้าคุยด้วยเพราะเค้ามีแฟนแล้ว ขอโทษขอโพยเราต่างๆนาๆ เรๆ แบกหน้าสือสารคดีจากที่บ้านมาให้เราอ่านรร. หิ้วต้นไม้ที่เราชอบมาให้ และเคยเดินกลับบ้านกะเราตอนเย็นด้วย
จนมาวันนึงพี่เค้ามีแฟนและไม่มาเล่นมาคุยกับเราเหมือนเคย เราเดินไปหาจะคุยจะเล่นด้วยพี่เค้าก็ทำเหมือนมองไม่เห็น ทำเป็นไม่รู้จัก จนเราไม่กล้าที่จะเข้าไปหาพี่เค้าอีก ได้แต่เก็บคำถามไว้ในใจว่าพี่เค้าโกรธอะไร ทำไมถึงไม่มาคุยมาเล่นกับเราเหมือนเดิม
เราขึ้นประถม4 พี่เค้าขึ้นม.3 ก็ไม่เคยได้คุยได้เล่นกันอีก เราได้แต่คอยมองว่าเมื่อไหร่พี่เค้าจะหันมา แต่ก็ไม่มี เรากลายเป็นคนแปลกหน้า เหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
เราขึ้นประถม5 พี่เค้าต้องย้ายไปเรียนที่อื่น เนื่องจากรร.เรามีแค่ม.3 เราร้องไห้อยู่เป็นปีเพราะรู้สึกคิดถึงพี่เค้ามากๆ อยากรู้ว่าพี่เค้าไปเรียนที่ไหน แต่ก็ไม่รู้จะไปถามใคร มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก เวลาพี่เค้ากลับมาเยี่ยมรร.หรือมารับน้องสาวซึ่งเรียนอยู่ชั้นเดียวกับเรา เราก็ได้แต่มองดูพี่เค้าห่างๆ ไม่กล้าเข้าไปคุยด้วย พี่เค้าก็ไม่เคยหันมามองเรา...เหมือนเดิม
9ปีถัดมาเรามาเรียนระดับอุดมศึกษา และได้พบพี่เค้าโดยบังเอิญ พี่เค้าเคยเรียนที่นี่และตอนนี้ทำงานที่นี่ พี่เค้าคุยกับเราเหมือนคนอื่นๆทั่วไป เราไม่กล้าเป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับเค้า ไม่กล้าเข้าไปใกล้ชิด เพราะเรายังมีคำถามค้างอยู่ในใจว่าพี่เค้ายังโกรธอะไรเราอยู่รึป่าว ถึงแม้พี่เค้าจะเคยขับรถไปส่งที่บ้าน พยายามจะชวนเราเข้าชมรม ชวนเราไปทำการบ้านที่lab แต่เราก็ไม่เคยไป
จนปี3เทอม2 พ่อเราเสีย พี่เค้ามาหาที่คณะบอกว่ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ เรากล่าวขอบคุณ แต่ก็ไม่เคยไปหาพี่เค้าเลย วันที่พี่เค้ามาหาเราที่คณะคือวันสุดท้ายที่เราได้คุยกันที่มหาวิทยาลัย
10ปีถัดมาเราเจอพี่เค้าโดยบังเอิญที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนึง พูดคุยกันสักพักพี่เค้าก็ขอเบอร์เราไป และโทรมาหาเราครั้งนึง ถามสารทุกข์สุกดิบ และเราก็ไม่เคยโทรหาพี่เค้าเลย
10 ปีถัดมาเราเจอกันโดยบังเอิญที่ร้านข้าวริมทางหลวง ต่างคนต่างมุ่งหน้าเพื่อไปทำงานที่โคราช พี่เค้าขอเบอเราไปอีก และครั้งนี้เราได้คุยlineกันยาวนาน พี่เค้าขุดเรื่องสมัยประถมมาคุยด้วย บอกว่าเค้าคิดถึงเรา ผูกพันกะเรา ได้เบอร์มาแต่ละครั้งก็ไม่กล้าคุยด้วยเพราะเค้ามีแฟนแล้ว ขอโทษขอโพยเราต่างๆนาๆ เราจึงยอมเปิดปากถามเค้าว่าทำไมตอนนั้นจู่ๆถึงไม่คุยกะเรา โกรธไรเรา เราร้องไห้คิดถึงตอนพี่เค้าย้ายรร.ไป พี่เค้าขอโทษเราอีกครั้งและบอกสาเหตุที่ไม่กล้าคุยเพราะพี่เค้าแอบชอบเรา เค้ารู้ว่ามันไม่เหมาะเพราะเราเด็กมากๆ(เชื่อดีมั้ยเนี่ย)
เรามารู้ตัวตอนเริ่มเป็นสาว ว่าเรารักพี่เค้า เค้าเป็นผู้ชายนอกครอบครัวคนแรกที่เรารู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ (อันนี้ไม่ได้บอกนะ)นี่เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เราไม่กล้าเข้าใกล้รึพูดคุยในทุกๆครั้งที่เจอกัน
ครั้งนี้พี่เค้ามาร้องขอ ความใกล้ชิด ความสนิทใจ ให้กลับมาเหมือนเมื่อครั้งเรายังเด็ก เรารู้ใจตัวเองดี แต่ไม่รู้ว่าพี่เค้าต้องการอะไร ต่างคนต่างมีครอบครัวที่สมบูรณ์อบอุ่นกันดีแล้ว
ใจนึงเราดีใจที่ได้พบปะพูดคุยกะเค้าอีก คบกันแบบพี่น้องก็ได้ไหนๆก็เปิดใจกันไปแล้ว สิ่งค้างคาในใจ มานานแสนนานได้คลายลง แต่อีกใจก็ระแวงว่าเค้าต้องการอะไรกันแน่ ,จะมั่นใจได้ยังงัยว่าสิ่งที่เค้าพูดมาเป็นความจริง