เพราะเราทุกคนเคยเป็น"เด็ก"

  ความสุขตอนนี้กับความสุขตอนเด็กมันต่างกันมากเลยนะ ตอนเด็กๆก็มีโมเม้นเบื่อๆบ้าง มีร้องไห้ที่พ่อไม่ซื้อของเล่นให้ มีเจ็บเพราะโดนหมอฉีดยา มีงอแงเวลาไม่สบายตัวร้อน นึกอยากเล่นอะไรก็หยิบรถมาเข็นเล่น เบื่อๆก็เดินไปนอกบ้านตักหินเล่น ขุดทรายก่อรูปอะไรก็ไม่รู้ เอารถตักดินมาขุดดินเล่น เซ็งก็เด็ดใบมะยมรูดใบออกจากก้านแล้วก็โปรยเล่นเป็นหิมะเอลซ่าเลย มีครกเล็กๆน่ารักอยู่ใบหนึ่ง ก็กลายเป็นร้านขายตำใบมะยมได้ซะงั้น มีตัวต่อก็ต่ออะไรก็ไม่รู้ ต่อผิดต่อถูกมั่วไปมั่วมา ก็ได้รูปร่างอย่างที่ต้องการ ที่บ้านน้ำท่วมบ่อย ก็ชอบไปเดินลุยเล่น ปั่นจักรยานสี่ล้อน้ำกระจาย มีปั่นล้มบ้าง ก็เข็ตไปแปปหนึ่งก็ปั่นต่อ ตอนเริ่มหัดปั่นจักรยานสูงๆนี่ปั่นไม่ค่อยได้เลย ต้องปีนป่ายค่อยๆถีบและดันตัวขึ้น พอปั่นได้แล้วมันโคตรมีความสุขเลยนะ ถึงจะล้มไปซะเยอะ555 ตอนเด็กๆนี่ก็รวยมาก มีแบงค์กาโม่เต็มบ้านเลย เดินไปตรงไหนก็เจอ เยอะมาก มีรถเหล็กให้เล่นดีไม่ชอบนะ ก็เอาไปทุบเล่นให้พังเฉยเลย ทุบไม่พอบางคันเอาไปเผาเลย สะใจ555 เมื่อก่อนก็ที่บ้านเคยมีโรงแกะกุ้งอยู่ ปิดเทอมเราก็จะไปอยู่ที่นั้นเกือบทุกวัน เล่นเอาลังที่ใส่กุ้งมาสร้างบ้าน แล้วเข้าไปอยู่ ถล่มมาที่นี่หัวโนเลย มีก๋วยเตี๋ยว ป็อกๆมา แม่ก็จะซื้อให้กิน มันอร่อยมาก ไปโรงเรียนเจอเพื่อนๆ มีเวรเก็บขยะตอนเช้าๆ ล้างห้องน้ำ ถูพื้น กวาดนู่นนี่นั่น เก็บขยะ มันมีความสุขแบบบอกไม่ถูกนะ จำได้ว่ารู้ตัวว่าเดินเหยียบขี้หมาครั้งแรกก็ตอนประถม ตอนนั้นเดินกลับบ้านกับแม่ แต่โชคดีที่ขี้หมามันแห้งแล้ว ไม่งั้นแย่เลย เคยอึแตกในห้องเรียนตอน ป.2 ก็นั่งเนียนๆไป เพื่อนมันก็พูดกันใครอึว้ะ เราก็เนียนๆสิ่ บอกไปเดี๋ยวก็โดนล้อ ยิ่งกว่าอึแตกก็ฉี่แตกนี่แหละ อันนี้กลางแถวเลย มันกั้นไม่อยู่จริงๆ ทุกคนมองมาอย่าง อี๋ รวมถึงอาจารย์นี่หน้าเสียไปเลย555 ห้องคอมมีแอร์ห้องเดียวทั้งโรงเรียน เวลาเรียนคอมทุกครั้งจะมีความสุขมาก เย็นฉ่ำ ได้เล่นคอมอีก ดีจริงๆ นี่คือประถม พอเราค่อยๆโตขึ้น เราก็ไปรื้อของเก่าๆ ก็ไปเจอของเล่น หรือของอะไรที่เคยเห็นตอนเด็ก มันมีความสุขนะ ตอนนี้เราก็โตแล้วสิ จะเล่นอะไรทำอะไรเป็นเด็กคงไม่ได้ล่ะ ตอนเด็กเราพิมพ์ความสุขออกมามากกว่าความทุกข์นะ แต่ตอนนี้อะ เราโตแล้วเราได้รู้จักคำว่าชีวิตมากขึ้นไง ตอนเด็กๆคงยังไม่รู้หรอกมั้ง เรียนไปทำไม แม่บอกให้ตั้งใจเรียนก็ตั้งใจ บางครั้งก็ไม่ตั้งใจบ้าง พับจรวด พับรถเล่นในเวลาเรียนงี้ เราใช้ชีวิตได้ลั้ลลามากในตอนเด็ก เราไม่คิดอะไรหรอก มันมีเรื่องราวมากมายที่มีความสุข ถึงแม้จะทุกข์ แต่ก็บางครั้ง พอเราโตขึ้น เราได้เจอโลกมากขึ้น โลกตอนเด็กๆก็คงมีแค่บ้าน กับโรงเรียนสินะ แต่ตอนนี้โลกมันคือทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเรา ทุกครั้งที่ก้าวท้าวออกจากบ้านเมื่อไหร่ เราคงจะพร้อมแล้วที่ได้เจอได้เผชิญได้พบกับสิ่งต่างๆมากมาย สิ่งใหม่ สิ่งเก่าซ้ำๆซาก ทั้งหมดคือการเรียนรู้ ใช้ชีวิตได้เรื่อยๆ อย่างมีเป้าหมาย พยายามค้นหาไขว่คว้าสิ่งที่อยากทำ และมุ่งมั่นไปกับมัน มีท้อมีเหนื่อย ถ้าเราไม่ท้อไม่เหนื่อยเลย นั้นหมายถึงเราไม่ได้พยายามเลย ชีวิตผู้คน เมื่อเราได้รู้จักได้พบเจออย่างแท้จริง ต่อให้เราเคยเด็กมาแค่ไหน มันก็คืออดีต ที่พอให้เราได้นึกย้อนกลับไปให้เราได้ยิ้มได้มีความสุขกับสิ่งที่เราทำลงไปแม้มันจะเละจะเทะไร้สาระมากแค่ไหน ทุกคนก็เคยผ่านมาทั้งนั้น อยากให้เก็บความทรงจำนี้ไว้ดีกว่าไปเก็บเรื่องที่ทำให้เราต้องจมปักอยู่กับมันจนไม่กล้าเผชิญหน้ากับทุกอย่าง พยายามต่อไป เป้าหมายยังคงรอเราอยู่เสมอ สำหรับคนที่ตะเกียกตะกายล้มลุกคลุกคลานไปหามัน สักวันมันก็ถึง วันที่เราได้เดินอย่างมั่นคง บนชีวิตที่จำกัด กับเวลาเกือบครึ่งชีวิตที่เราได้เรียนรู้.. และอีกครึ่งชีวิตที่เราได้ทำมัน.
ปัจจุบันสำคัญแค่ไหน อนาคตก็สำคัญเท่านั้น อดีต ก็คืออดีต