[คืนวันผันผ่าน ความตายก้าวกราย]

จากเมื่อไม่กี่ปีก่อน ความตายเป็นเรื่องที่ไกลตัวเรามาก
พ่อแม่ยังวัยสี่สิบห้าสิบปี บ้างก็สามสิบต้นๆ
ไม่มีทีท่าว่าจะไม่สบาย ยังแข็งแรงฟิตปั๋ง
.
เพื่อนของเราและเรายังอยู่ในวัยมันๆ โดดรั้วโรงเรียน
ปีนตึกสามชั้น นอนที่ระเบียงชั้นสอง
เตะบอลวิ่งไล่รุ่นพี่เต็มสปีด
ทำอะไรห่ามๆด้วยกันมากมาย
ไม่มีเจ็บ ไม่มีป่วย มีแค่ช้ำๆ คันๆ
พอให้โดนแซวและได้อ้อนแฟนเท่านั้น
.
นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เราทะนงกับการคงอยู่ของเรา
และคนรอบกายเรา จนลืมไปว่าความตาย นั้นมีอยู่จริง
.
นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เราคิดว่าความตายคงไม่เกิดขึ้นกับเรา
พ่อเรา เพื่อนเรา พี่ป้าน้าอาเรา
เราและคนรู้จักคงไม่โชคร้ายขนาดนั้น เวลายังเหลืออีกมาก
.
นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เราคิดว่าพ่อแม่จะอยู่กับเราตลอดไป
เพื่อนพี่น้องจะอยู่พูดคุยกับเราไปจนแก่เฒ่า
.
รู้ตัวอีกที พวกเขาก็ค่อยๆหายไปทีละคนเสียแล้ว
ไม่น่าเชื่อที่วันนี้ อายุยี่สิบหกปี กลับมีคนรอบกายจากไป
ตลอดกาลบ้างแล้ว ได้แต่เฝ้าเสียดาย
หลายๆอย่างที่ถ้าเขาหรือเธอยังอยู่ เราคงได้ทำร่วมกัน
.
ได้แต่เสียดาย…
.
.
.
แค่อยากให้อย่าประมาท
จงใส่เต็มให้สุดเหวี่ยงกับทุกสิ่งอย่ามัวกั๊กแรงไว้
.
เพราะไม่มีใครรู้ว่า
บ้านหลังที่เรียกว่า”ชีวิต”พรุ่งนี้ใครจะโดนโหวตออก
จงสร้างคุณค่าให้”บ้าน”ของคุณมากที่สุดตราบที่คุณยังอยู่
เพราะเมื่อวันหนึ่งคุณจาก”บ้าน”หลังนี้ไป
ก็ยังเหลืออะไรให้”เพื่อนบ้าน”ได้ดูเมื่อคิดถึงคุณ
.
6/9/2013
=======================================
>>FB:ชาวประมงเปรู<<
อยากให้มีคนมาร่วมล่องเรือเรื่องเล่าไปด้วยกันเยอะๆครับ