เคยรู้สึกมั้งมั่ยว่าเวลาทำอะไรหรือแม้กระทั้งอยู่เฉยๆเราก็กลายเป็นคนผิดซะเอง

เหมือนผมก็เป็นแค่เด็กคนนึงที่มีชีวิตปกติเหมือนคนอื่นทั้วไปแต่แค่ร็สึกว่าไม่ว่าตัวเองจะทำไรก็จะโดนว่าโดนดุไปตลอดแม้กระทั้งเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ก็ พ่อกับแม่ก็ยังมารุมว่า หรือ สิ่งต่างๆที่ผมชอบและทำออกมาได้ดีก็จะโดนมองว่ามันคือเรื่องไร้สาระไม่ประโชยน์ทำไปทำห่าอะไรวะ ไม่เคยได้คำชมจากพ่อแม่ตัวเองเลย รู้นะว่าเค้ารักเรา บางครั้งก็อยากได้การปลอบ คำบอกรัก หรือคำพูดดีๆออกจากปากพ่อแม่มั้ง ก็อยากรู้ว่าเค้าเลี้ยงลูกแบบตามใจเค้าหรอเค้าเคยคิดจะเข้าใจเรามั้งมั่ยหรือต้องพยายามให้เราเข้าใจเค้าแบบเดียว โดนแต่กดดันเปรียบเทียบ ดูถูถ แม้กระทั้งคนในครอบครัวยังทำกันเองแบบนี้ก็ไม่รู้จะต้องทำตัวยังไงจริงๆ  ใช่ผมอาจจะเคยทำตัวไม่ดีมาก็จริง แต่ตอนนี้ผมพยามทำทุกอย่างทำตัวให้ดีกว่าแต่เมื่อก่อนแต่กลับโดนด่าทุกครั้งไป ช่วยงานหรือทำอะไรไปก็จะโดนบอกว่าทำแค่นิดเดียวทำเป็นเอามาพูด ทำไมถึงไม่คิดจะชมมั้งละครับ กดดันทุกความคิด คิดอะไรออกมาซักอย่างก็โดนมองว่าผิดจนแอบคิดว่ากูแม้งผิดต้องแต่เกิดแล้ว   บางครั้งผู้ใหญ่จะรู้มั่ยว่าทำไมเด็กถึงไม่ชอบกลับบ้าน เพราะการกลับบ้านบางครั้งเวลาอยู่ข้างนอกอาจจะเจอคนที่เข้าใจตัวเองน้อยกว่าตอนอยู่ข้างนอกซะอีกกลับไปบ้าน ไม่สามารถพูดทุกอย่างให้ที่บ้านฟังได้มีแฟนหรือเพื่อนเป็นทุกสิ่งที่จะพูดด้วยได้เพราะจะรู้สึกว่าเราจะไม่ถูกด่าและความเห็นของเราจะมีค่าแล้วจะมีคนยอมฟังมากกว่ากับการพูดกับพ่อแม่ตัวเอง บางทีพ่อพูดอะไรไว้พอเราตั้งตารอกลับไม่เป็นตามนั้นแล้วพอเราพูดถึงคำที่บอกก็จะโดนด่ากลับมาเองเสมอหลายครั้งไปกับคำสัญญาขอองพ่อที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ
บางครั้งก็อยากพูดว่า ป็ากับแม่ แน่ใจหรอครับว่ารู้ของผมทุกเรื่องจริงๆ หรือเค้ารู้หรือเปล่าว่าตอนนี้จริงๆผมชอบอะไรกันแน่.