บางทีก็สงสารคนไทย

เริ่มจากได้เงินเดือนแบบไทย แต่ต่างชาติมาซื้อคอนโดในเราคาเดียวกับเรา บางตึกขายให้ต่างชาติทั้งตึกทั้งๆที่ห้ามเกินร้อยละ 49  คนจีนมาเปิดร้านอาหารรองรับนักท่องเที่ยวจีน คนท้องถิ่นได้เป็นคนล้างจาน แถมบางที่ป้ายร้านยังไม่มีภาษาไทย คือไม่เห็นหัวให้เกียรติเจ้าบ้านเลย ธุรกิจให้เช่าที่พักอาศัยระยะยาวคนญี่ปุ่นมาเป็นนายหน้าอสังหาฯได้รับค่านายหน้าไปเต็มๆ ไม่ญี่ปุ่นก็บริษัทนอกแบบซีบีอาร์อี เสียดายที่คนไทยไม่ได้ประโยชน์ตรงส่วนนี้ ยกเว้นเจ้าของที่พัก แขกอินเดียมาเปิดร้านตัดสูท โดยช่างตัดเป็นคนไทยมีความชำนาญสูงแต่ไม่มีร้านเป็นของตัวเอง. อาจเป็นเพราะไม่มีเงินลงทุนจึงต้องเป็นลูกจ้างจนกว่าจะเข้าด้ายไม่ไหว  เดี๋ยวนี้ไปร้านอาหารแบบดีนแอนด์เดลูกายังต้องพูดอังกฤษกับพนง.ฟิลิปินส์ อารมณ์เดียวกับร้านจีนไม่มีเมนูภาษาไทย เมนูในร้านอาหารญี่ปุ่นโอโตยะ ภาษาญี่ปุ่นตัวโต ภาษาไทยตัวเล็ก แต่โอโตยะที่อื่นภาษาท้องถิ่นจะเห็นชัดเจนกว่า อาทิ ฮ่องกง อาหารไทย ชื่อไทยๆ ว่าข้าวไก่ทอด ขายราคาสูงไม่ได้ แต่ถ่าเปลี่ยนชื่อเป็นภาษาฝรั่งหรือโนเนะ ชิคเก้น หรือข้าวไก่คาราเกะ ขายได้แพงขึ้น ทั้งที่วัตถุดิบเดียวกัน กรรมวิธีทอดคล้ายกัน ยังมีอีกเยอะที่ความเป็นของไทยและ คนไทย ไร้ค่าไม่น่าให้ความสำคัญในสายตาผู้ประกอบการต่างชาติที่มาทำมาหากินในประเทศนี้ บางร้านไม่รับลูกค้าคนไทยด้วยซ้ำไป